Κυριακή ΙΣΤ Ματθαίου (των Ταλάντων) – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Χαρίσματα! Λίγα ή πολλά, όλους κάτι μας έδωσε ο Κύριος. Μήπως όμως, τα λάβαμε γιατί το αξίζαμε; Eαν υπολειπόμαστε κάποια, αυτό αποτελεί μειονέκτημα και έλλειψη για εμάς; Υπάρχουν άραγε μικρά και μεγάλα, σημαντικά και ασήμαντα χαρίσματα; Η αξία κάθε ανθρώπου, μπορεί να μετρηθεί και να καθοριστεί από τα χαρίσματα του; Είναι τα χαρίσματα περιουσία μας, και μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε όπως εμείς θέλουμε;

Λίγο να το αναλογιστούμε, εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε ότι όλα αυτά που έχουμε, δωρεάν τα λάβαμε, από την άμετρο αγάπη Του Θεού. Παρόλα αυτά, ο Κύριος, δεν έδωσε σε όλους τους ανθρώπους τα ίδια χαρίσματα. Για να το κατανοήσουμε αυτό καλύτερα, αρκεί να φανταστούμε ένα κόσμο χωρίς ποικιλία. Αν για παράδειγμα, υπήρχε μόνον ένα χρώμα λουλουδιών. Πόσο μονότονη και άτονη θα ήτανε η φύση.

Έτσι και οι άνθρωποι, μπορεί να μην έχουν τα ίδια χαρίσματα μεταξύ τους, αλλά αυτό δεν αποτελεί μειονέκτημα. Αντιθέτως, είναι αλληλοσυμπλήρωση και ανάδειξη της ομορφιάς της συνύπαρξής μας. Σαν ένα τραγούδι, που τόσοι ήχοι σμίγουν μαζί αρμονικά, δίνοντας ένα ξεχωριστό και ανεπανάληπτο αποτέλεσμα. Η αλληλοσυμπλήρωσή μας, μπορεί εύκολα να κατανοηθεί φέρνοντας στο μυαλό μας το ανθρώπινο σώμα. Εκεί, όλα τα μέλη (χέρια, πόδια, κεφάλι κτλ.), συνεργάζονται αρμονικά, προκειμένου να εξυπηρετείτε το γενικό καλό, που είναι η ομαλή λειτουργία του ανθρώπου.

Θα ήταν ποτέ δυνατή η επιβίωση του ανθρώπου, αν το κάθε μέλος του έκανε ό,τι ήθελε; Αν για παράδειγμα, το χέρι έπαιρνε τροφή μέχρι το στόμα, και αυτό αρνείτο να την δεχθεί. Από την άλλη, θα ήτανε δυνατό να ξεχωρίσουμε σημαντικά και ασήμαντα μέλη. Θα μπορούσαν για παράδειγμα τα μάτια να ισχυριστούν ότι είναι πιο σημαντικά από το στόμα ή τα χέρια. Μα αφού χωρίς στόμα και χέρια, χωρίς τροφή δηλαδή, δεν μπορεί να επιβιώσει ο άνθρωπος. Άρα, τί αξία μπορεί να έχουν τα μάτια από μόνα τους; Έτσι όμως συμβαίνει και με τα χαρίσματα, όλα έχουν τη δική τους μοναδική αξία και το ένα συμπληρώνει το άλλο.

Έτσι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, προικισμένος με πολλά και ποικίλα χαρίσματα. Ο Κύριος, τα εμπιστεύτηκε σε εμάς, προκειμένου να είμαστε οι διαχειριστές τους αλλά με ελευθερία. Εδώ είναι που φανερώνεται και το μεγαλείο Του Θεού. Μας δωρίζει τόσα τάλαντα απλόχερα, χωρίς να απαιτεί κάποια υπόσχεση από εμάς ότι θα είμαστε σωστή διαχειριστές. Για να το κατανοήσουμε όμως αυτό καλύτερα, αρκεί να αναλογιστούμε τον εαυτό μας να κληροδοτεί τα παιδιά του. Πόσο θα μας πίκραινε μία απερίσκεπτη διαχείριση από μέρους τους, κάτι δηλαδή σαν τον άσωτο υιό. Θα είχαμε άραγε τέτοια υπομονή και μακροθυμία, που ούτε θα τους επιπλήτταμε αλλά ούτε και θα άλλαζε η στάση μας απέναντι τους.

Όμως οι απαιτήσεις της ζωής σήμερα είναι αυξημένες! Δεν είναι λίγοι από εμάς, που όσα χαρίσματα και εάν έχουμε, δύσκολα μπορούμε να εξασφαλίσουμε έστω και τα απαραίτητα για εμάς και την οικογένειά μας. Έτσι, εύλογα τίθεται το ερώτημα μέσα μας. Πράγματι, τα δικά μας χαρίσματα, μπορεί να αρκέσουν και για εμάς, αλλά και για τους άλλους. Δηλαδή για το κοινό όφελος, τον συνάνθρωπο μας. Μήπως Ο Κύριος δεν αναφέρεται σε εμάς! Ή μήπως μας ζητάει να αφήσουμε στην άκρη τις δικές μας ανάγκες, την οικογένεια μας και να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με τον υπόλοιπο κόσμο.

Ο Κύριος ουδέποτε θα ζητούσε κάτι τέτοιο, που όχι μόνον θα ζημίωνε τη δική μας ψυχή, αλλά και των αγαπημένων μας προσώπων. Μια τέτοια στάση μας, θα εκλαμβανόταν από μέρους τους ως εγκατάλειψη. Έτσι, θα υπήρχε πιθανότητα να γογγύξουν προς Τον Κύριον, και αντί δοξολογίας, θα προκαλούσαμε την βλασφήμηση ονόματός Του. Όμως στην πραγματικότητα όλοι μας, με πολύ μικρή προσπάθεια, μπορούμε να ωφελήσουμε και να ανακουφίσουμε τον αδερφό μας. Αρκεί μόνον να αναλογιστούμε πόσο χρόνο σπαταλούμε καθημερινά άσκοπα και μάταια.

Το παράδειγμα, μας το έδωσε ο ίδιος Ο Κύριος, μέσα από την παραβολή του πλούσιου και του φτωχού Λάζαρου. Ο πλούσιος, εάν έδιδε καθημερινά στον φτωχό Λάζαρο έστω και ένα πιάτο φαγητό, όχι μόνον δεν θα λιγόστευαν τα πλούτη του, αλλά θα γινόταν αιτία να δοξάζεται το όνομα Του Θεού, αφού ο φτωχός Λάζαρους θα ευχαριστούσε Τον Θεό, γιατί μερίμνησε διαμέσου του πλουσίου να έχει και αυτός μέσα στη δυστυχία του λίγο φαγητό. Εμείς μπορεί να μην κατέχουμε υλικό πλούτο, παρόλα αυτά είμαστε αλλού πλούσιοι. Όπως, για παράδειγμα κάποιος μπορεί να έχει πλούσιο το χάρισμα της παρηγοριάς και με λίγα λόγια βάλσαμο, να ανακουφίζει το πονεμένο αδελφό του. Όμως και αυτό, το ίδιο αποτέλεσμα θα δώσει. Δηλαδή τη συμπλήρωση του συνανθρώπου μας αλλά και της δοξολογίας του ονόματος Του Θεού. Αφού ο ανακουφισμένος αδελφός μας θα ευχαριστήσει Τον Θεόν που βρέθηκε κάποιος στο δρόμο του να τον ανακουφίσει.

Έτσι χρησιμοποιώντας τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός, μόνον προς δικό μας όφελος, μπορεί να γίνουμε υπαίτιοι όχι μόνον να μην δοξαστεί το όνομα Του Κυρίου, αλλά αντιθέτως να κακολογηθεί, αφού η αδιαφορία μας προς τον συνάνθρωπό μας, μπορεί να του προκαλέσει γογγυσμό προς Τον Θεόν. Όμως αν σε αυτά τα πρόσκαιρα, που σήμερα έχουμε και αύριο όχι, δεν τα καταφέραμε να τα διαχειριστούμε προς δόξα Κυρίου, αλλά μόνον προς δικό μας όφελος, πώς είναι δυνατόν Ο Κύριος να μας εμπιστευτεί τα ανώτερα, αυτά της επουράνιας Βασιλείας.

Έτσι και οι επενδύσεις τον χαρισμάτων μας, δεν πρέπει να στοχεύουν σε αυτόν τον κόσμο, τον πρόσκαιρο, αλλά στη Βασιλεία Των Ουρανών. Ας γρηγορήσουμε και εμείς, για να μην βρεθούμε σαν τις πέντε μωρές παρθένες που τα αγγεία τους ήταν άδεια. Ας βρεθούμε με γεμάτα τα αγγεία μας για να ακούσουμε από Τον Κύριο μας «Εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου»