Προσευχή στον Ου(κ)ρανό – Τα προβλήματα στο εφηβικό κεφάλι τους – γράφει η Βιβή Τσιντσίνη

Δεν τα λέμε συχνά… τι κάνετε; Εμείς πάλι, παρακολουθούμε μουδιασμένοι τις εξελίξεις στην πόλη μας, στην χώρα μας, στην Ευρώπη, στην υφήλιο.
Φαίνεται πως τα επόμενα δυο χρόνια, θα γίνουν κοσμογονικές αλλαγές.
Μακάρι να είναι προς το καλύτερο για την ανθρωπότητα και τον ελληνισμό (βεβαίως-βεβαίως).
Ελπίζω μόνο να μην αποδειχτεί ότι κατά την πανδημία –που μάλλον αφήνουμε πίσω μας- για να μη χάσουμε τη ζωή μας, χάσαμε την ψυχή μας… Θα επιστρέψουμε άραγε πιο ομαδικοί και πιο «συλλογικοί» μετά από αυτή την περιπέτεια;
Όλα αυτά, εν όψει ενός πολέμου που φαινομενικά είναι πολιτικός (όλα εξάλλου είναι πολιτική), αλλά κρύβει κάτω από το χαλί και τη διαμάχη πατέρων για το ποιος θα «άρχει» και σε τι.
Για να «μπείτε» στο νόημα αναδημοσιεύω άρθρο που αλίευσα από το διαδίκτυο την πρώτη εβδομάδα του 2022: Δυστυχώς η νέα χρονιά για τα εκκλησιαστικά ζητήματα δεν μπήκε καλά… Ο λόγος, για την εμβάθυνση του σχίσματος στην Ορθοδοξία. Η άκρατη φιλοδοξία του Ρώσου Πατριάρχη Κύριλλου να υφαρπάξει τον τίτλο του «Οικουμενικού Πατριάρχη» από τον νόμιμο κάτοχό του, τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και να καταστήσει την Μόσχα «Τρίτη Ρώμη», τον οδήγησε στην απόφαση να πλήξει στην «καρδιά» το Φανάρι και να οριστικοποιήσει το σχίσμα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Πρώτη κίνηση του Ρώσου ιεράρχη ήταν να βάλει κατά των Εκκλησιών, που στήριξαν τον κ. Βαρθολομαίο στην υπόθεση της αυτοκεφαλίας της Ουκρανικής Εκκλησίας. Η Ρωσική Εκκλησία με τα χρήματα που διαθέτει έχει όλη την άνεση να δραστηριοποιηθεί στην περιοχή, όπως έκανε στην περίπτωση της Συρίας.
Τι έκανε; Δημιούργησε Εξαρχία, στην οποία εντάχθηκαν πάνω από 100 κληρικοί -με τις ενορίες τους- οι οποίοι φέρονται να «διαφωνούν» με την απόφαση του Πατριάρχη Αλεξανδρείας να συνταχθεί με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και να αναγνωρίσει την Ουκρανική αυτοκεφαλία. Ο λόγος που επικαλούνται για την απόσχισή τους από το Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας είναι για «να σώσουν την ψυχή τους» επειδή ο Πατριάρχης τους, ο κ. Θεόδωρος, ήρθε σε «Κοινωνία με τους σχισματικούς της Ουκρανίας»..!

Το παραπάνω δημοσίευμα αναρτήθηκε σε πολλά και έγκριτα Μέσα ενημέρωσης. Αν θα πληκτρολογήσετε στη google τη φράση «Τρίτη Ρώμη» ή «εξαρχίες», θα μπορέσετε να βρείτε σχετικά δημοσιεύματα και να διαμορφώσετε –ίσως- άποψη.
Γράφω ίσως, γιατί τα τέτοιου είδους, δύσκολα τα τεκμηριώνουν όχι μόνο οι δημοσιογράφοι του παρόντος, αλλά και οι ιστορικοί του μέλλοντος. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο χάρτης αλλάζει για τις διεκδικήσεις Εκκλησιών –βλέπε ιστορικά τη δημιουργία προτεσταντισμού, τη δημιουργία των αυτοκέφαλων Εκκλησιών κτλ.- ή και με αφορμή τις διεκδικήσεις αυτές.
Αλήθεια όμως… έχουμε οι Χριστιανοί την πολυτέλεια για τα τέτοιου είδους; Ο μουσουλμανισμός επεκτείνεται και μάλιστα πολύ διαφορετικός από αυτό που ξεκίνησε. Επεκτείνεται φανατισμένος και επελαύνει. Και αν εγώ σας πω… είμαστε όλοι αδέρφια σ’ αυτόν τον κόσμο, πόσοι από τους μεν ή τους δε, ακόμη και αν το πιστέψουν, θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τη μεγαλομανία κάποιων ανθρώπων… και σ’ αυτή την περίπτωση, ανδρών;
Γιατί, επίσης ιστορικά, μια χούφτα ανθρώπων (διοικούντων) άλλαξε το ρου των πραγμάτων και τη δομή των κρατών.
Το μόνο που έχω να ζητήσω από τους ανθρώπους και ως ευχή στον Ου(κ)ρανό μέσα από αυτές τις γραμμές… είναι να μην μείνουμε αμέτοχοι σε μια άδικη μοίρα, για κανέναν άνθρωπο… Ε, δεν ζήτησα και κάτι σπουδαίο… Κάτι που αν ήταν αυτονόητο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι εξελιχθήκαμε ως είδος και όχι ότι ακόμη πολεμάμε οι πολλοί, για μια θέση εξουσίας που διεκδικούν οι λίγοι.

Τα προβλήματα του κόσμου στο εφηβικό κεφάλι τους…

Προβλήματα, αποτρόπαια εγκλήματα, κοινωνικές διακρίσεις, γινόντουσαν πάντοτε στην ανθρώπινη ιστορία. Τα παιδιά, οι έφηβοι, ερχόντουσαν αντιμέτωποι με έναν όγκο πληροφοριών και προβλημάτων που ήταν κοντά στο σπίτι τους, στη γειτονιά τους, στην πόλη τους.
Με την διάδοση του διαδικτύου από πολύ μικρή ηλικία, τα προβλήματα όλου του κόσμου είναι εν γνώσει τους, στο κινητό τους, στο χέρι τους.

Πριν καταλάβουν την οικογένειά τους, την γειτονιά τους, την πόλη τους, έρχονται αντιμέτωποι με θετικές και αρνητικές ειδήσεις από ολόκληρο τον κόσμο.

Η διαχείριση της πληροφορίας, θεωρώ ότι είναι αδύνατο να γίνει σε τόσο τρυφερές ηλικίες. Έτσι οι νέοι, «μαυρίζουν» εύκολα, ξεσπούν εύκολα, μηδενίζουν ευκολότερα ή και ταυτίζονται με κάτι που βρίσκεται πολύ μακριά τους και που μπορεί να «εκπέμπει» μια πλασματική εικόνα καλά ρετουσαρισμένη.
Αν θα πρέπει να καταλήξω κάπου –κινδυνολογώντας- και παρακολουθώντας οικεία μου πρόσωπα, είναι ότι δυσκολεύονται να βρουν την «ταυτότητά τους» και τελικά καταλήγουν σε δυο ακραίους δρόμους… Είτε αδιαφορούν και γίνονται κακοί πολίτες και καταθλιπτικά άτομα, είτε γίνονται υπέρμαχοι της προστασίας της ανθρώπινης ζωής, των δικαιωμάτων όλων, χωρίς διακρίσεις.

Πιστεύω ότι αυτό το «μετά» της πανδημίας που πορεύεται αντάμα με την «υπερ-διάδοση» του διαδικτύου, σύντομα θα χαράξει τις τάσεις που οι νέοι θα επιλέξουν και μ΄ αυτές θα αλλάξουν τον κόσμο.

Ας είναι μια αναγέννηση, ένας διαφωτισμός, ένας δρόμος που θα χαράξουν τα παιδιά και εμείς θα τους βοηθήσουμε. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, εφόσον τελικά, δεν μπορέσαμε να τους προστατεύσουμε από τα προβλήματα του κόσμου που αναγκάστηκαν τόσο μικροί να μάθουν και να διαχειριστούν.