Κυριακή της Τυρινής – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

Ένα πολύ όμορφο ευαγγελικό ανάγνωσμα μας παραθέτει σήμερα, Κυριακή της Τυρινής, η Εκκλησία. Τρεις σημαντικούς πυλώνες που πρέπει να ακολουθεί ο κάθε αγωνιζόμενος χριστιανός.
Ο πρώτος είναι η συγχώρηση. Εάν συγχωρούμε τα παραπτώματα των αδελφών μας, θα συγχωρήσει και ο Κύριος τα δικά μας. Εάν όμως δεν συγχωρούμε, τότε ούτε και ο Κύριος θα συγχωρεί τα δικά μας παραπτώματα. Μήπως δεν είναι αυτό που ζητούμε κι εμείς από τον Θεό στην Κυριακή προσευχή; «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Δηλαδή όπως θέλουμε εμείς την συγχώρηση από τον Θεό, πρέπει να τη δίνουμε κι εμείς στους συνανθρώπους μας.
Σε άλλο σημείο του ευαγγελίου αναφέρεται: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Μερικοί συγχωρούν πιο εύκολα από κάποιους άλλους, όπως και κάποια πράγματα μπορούν να συγχωρεθούν ευκολότερα από κάποια άλλα. Όταν προσερχόμαστε στο μυστήριο της εξομολόγησης με συντριβή καρδίας και μεταμέλειας ελπίζουμε στην ευσπλαχνία και στο έλεος του Θεού. Αν βάλουμε στο μυαλό μας αυτή την εικόνα, ότι δηλαδή ο συνάνθρωπος μας έχει αδυναμίες όπως κι εμείς, τότε σίγουρα θα μπορούσαμε να τον συγχωρήσουμε πολύ πιο εύκολα.
Ο δεύτερος πυλώνας είναι ο πλούτος. Εδώ γίνεται διάκριση μεταξύ του επίγειου και του επουράνιου πλούτου. Ό,τι υπάρχει στη φύση υπόκειται στη φθορά. Δεν μπορούμε να αποθηκεύσουμε κάτι σ’ αυτόν τον κόσμο αιωνίως. Είναι γνωστή η λαϊκή ρήση ότι «κανείς δεν τα παίρνει μαζί του». Υπάρχει, όμως, ένας θησαυρός που θα μπορούσε να μας ακολουθεί αιώνια. Αυτός είναι ο πνευματικός θησαυρός, ο επουράνιος.
Είναι η προσφορά του καλού μας εαυτού προς τον συνάνθρωπό μας. Ένας καλός λόγος, μια κουβέντα παρηγοριάς, ένα τηλεφώνημα, ένα πιάτο φαγητό ή ακόμα κι ένα ποτήρι νερό, προσθέτουν χρυσά πνευματικά νομίσματα στο ταμείο μας. Αυτό λέει και σ’ ένα άλλο σημείο του Ευαγγελίου ο απόστολος Ματθαίος: «Καὶ ὅποιος θὰ δώσει εἰς ἕνα ἀπὸ τοὺς μικροὺς τούτους ἕνα μόνον ποτῆρι κρύο νερό, διότι εἶναι μαθητής μου, σᾶς βεβαιῶὅτι δὲν θὰ χάσῃ τὴν ἀνταμοιβήν του».
Ο τρίτος πυλώνας του σημερινού ευαγγελίου είναι η νηστεία. Για τη νηστεία γίνεται πάντοτε περισσότερος λόγος. Κι αυτό γιατί η νηστεία είναι κάτι εξωτερικό, κάτι που φαίνεται. Αν φάμε κρέας σε περίοδο νηστείας και κάποιος μας δει, μπορεί να σκανδαλιστεί, αν, όμως, την ίδια περίοδο κρατώ σε κάποιον κακία και θυμό, αυτό δεν μπορεί εύκολα κάποιος να το δει γιατί αυτό είναι μέσα μου.
Από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους η Εκκλησία θέσπισε ημέρες νηστείας. Σίγουρα δεν ήταν διαμορφωμένη όπως είναι σήμερα αλλά, οπωσδήποτε, υπήρχε στη ζωή των πιστών. Εξελίχθηκε με την πάροδο των χρόνων και κατά τον 4οαιώνα πήρε τη σημερινή της μορφή και δομή.
Ο Χριστός δεν επετίμησε ποτέ κάποιον που δεν νήστευε, ούτε και όρισε ημέρες και περιόδους νηστείας. Την ίδια στιγμή όμως, ήταν τηρητής του Νόμου και της νηστείας. Ο Ίδιος, μάλιστα, νήστευσε σαράντα ημέρες στην έρημο. Μήπως είχε ανάγκη ο Θεός τη νηστεία; Βεβαίως όχι, αλλά ως καλός ποιμήν μπαίνει μπροστά και μας δείχνει τον δρόμο. Ο Χριστός δεν κατέκρινε την νηστεία αλλά την υποκρισία και την επιδεικτική νηστεία.
Η νηστεία είναι μέρος του πνευματικού αγώνα του χριστιανού, είναι μέσο προς την αρετή, δεν είναι αυτοσκοπός. Μέσω της νηστείας, γυμνάζουμε τη θέλησή μας, τιθασεύουμε τις επιθυμίες μας και ασκούμαστε στην εγκράτεια. Είναι σαν μια στρατιωτική άσκηση σε περίοδο ειρήνης, ούτως ώστε όταν συμβεί πόλεμος να υπάρχει μαχητική ικανότητα και εμπειρία.
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο ευαγγελιστής Ματθαίος μάς μεταφέρει τα λόγια του Χριστού που λέει: «όταν νηστεύετε, μη γίνεσθε όπως οι υποκριτές σκυθρωποί που αφήνουν άπλυτα τα πρόσωπά τους, για να φανούν στους ανθρώπους ότι νηστεύουν. Εσύ, όμως, όταν νηστεύεις, άλειψε το κεφάλι σου και νίψε το πρόσωπό σου, για να μη φανείς στους ανθρώπους πως νηστεύεις, αλλά στον Πατέρα σου που σε βλέπει στα κρυφά. Και ο Πατέρας σου που σε βλέπει στα κρυφά θα σου αποδώσει στα φανερά».
Η νηστεία πρέπει να γίνεται με γνώμονα τις δικές μας αντοχές και ικανότητες χωρίς, όμως, να παραβλέπουμε και τον αγώνα του συνανθρώπου μας. Οι κανόνες της νηστείας αφορούν στα υγιή μέλη της Εκκλησίας αφού, όπως επισημαίνουν κάποιοι πατέρες τις Εκκλησίας, η νηστεία είναι «παθοκτόνος και ου σωματοκτόνος». Θα πρέπει η νηστεία να τηρείται πάντοτε με την καθοδήγηση του πνευματικού μας, ο οποίος γνωρίζει τα πνευματικά και σωματικά μας αποθέματα. Αν δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τη νηστεία της Εκκλησίας ας μην κατακρίνουμε την αυστηρότητα με την οποία την ακολουθεί κάποιος άλλος. Αλλά και αντίθετα, αν εσύ μπορείς να ακολουθείς τη νηστεία της Εκκλησίας με ακρίβεια δεν πρέπει να επαίρεσαι και να κατακρίνεις τον αδελφό σου που είναι πιο αδύναμος πνευματικά και προπαντός δεν θα πρέπει να διαφημίζεις τον αγώνα σου.
Ας επιδοθούμε, λοιπόν, με ζήλο και προσήλωση όλοι στον δικό μας αγώνα, «έκαστος κατά την ιδίαν αυτού δύναμιν», για να αποταμιεύσουμε όσους περισσότερους πνευματικούς θησαυρούς μπορούμε, με τους οποίους θα μπορέσουμε να κερδίσουμε την αιώνια ζωή.