Νέες κινητοποιήσεις πολιτών κατά των 35 ανεμογεννητριών στην Όθρυ

Με αφορμή την καινούργια αδειοδότηση για ανεμογεννήτριες στην Όθρυ λάβαμε και δημοσιεύουμε το κείμενο διαμαρτυρίας των συλλόγων-φορέων που πέρυσι τέτοια εποχή συγκεντρώθηκαν κι εξέφρασαν την αντίθεσή τους με την τοποθέτηση των μονάδων αυτών στο βουνό των Τιτάνων μετά τα δημοσιεύματα και τις εκπομπές του «Λαού» και του e-almyros.gr σχετικά με την αίτηση αδειοδότησης εγκατάστασης των εταιρειών. Τονίζουμε ότι πρόκειται για 17 φορείς και συλλόγους, που 11 μήνες πριν συνεδρίασαν, σχημάτισαν ψήφισμα και έπειτα συμμετείχαν στην επιτροπή διαβούλευσης του Δήμου Αλμυρού και παρενέβησαν σε σχετική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Αλμυρού. Ακολουθεί αυτούσιο το κείμενό τους:

Επτά εταιρείες μεθοδεύουν την εγκατάσταση τριανταπέντε (35) ανεμογεννητριών, συνολικής ισχύος 216,5 MW, στον ανατολικό, στον κύριο, κορμό της Όθρυος σε υψόμετρα 1500μ – 1700μ. Το όρος Όθρυς βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του Νομού Μαγνησίας και στη βορειοανατολική πλευρά του Νομού Φθιώτιδας και οριοθετεί τη Θεσσαλία και τη βόρεια Στερεά Ελλάδα. Η ψηλότερη κορυφή είναι το Γκιούζι με υψόμετρο 1.726μ, ενώ οι χαράδρες συχνά ξεπερνούν τα 1.300μ. Στην ελληνική μυθολογία, το όρος Όθρυς είναι το βουνό των Τιτάνων, στο οποίο είχαν οχυρωθεί κατά τη σύγκρουσή τους με τους θεούς του Ολύμπου. Από εκεί πετούσαν γιγάντιους βράχους προς τον Όλυμπο.

Εδώ ο χάρτης https://geo.rae.gr/?lon=22.692857657805078…

Συγκεκριμένα οι 7 εταιρείες -έπεσαν σαν τα κοράκια- έχουν καταθέσει για την περιοχή αυτή οκτώ ( 8 ) αιτήσεις, οι οποίες αξιολογήθηκαν από την Ρυθμιστική Αρχή Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΑΕΥ) και έχουν λάβει Βεβαίωση Παραγωγού. Είναι ακριβώς πάνω στα πρώτα σύνορα του σύγχρονου ελληνικού κράτους του 1832, όπου ακόμα σώζονται οι λιθοσωροί από τις πυραμίδες των συνόρων και από τα ελληνικά και τα οθωμανικά φυλάκια, τις καζάρμες.  Στα σύνορα των δύο Δήμων Αλμυρού (Μαγνησία) και Στυλίδας (Φθιώτιδα). Οι δύο Δήμοι και οι δύο Περιφερειακές Ενότητες οφείλουν να σταθμίσουν και να συντονίσουν τις ενέργειές τους.

https://e-almyros.gr/…/enteka-nees-anemogennitries…/

Οι εταιρείες:

1. Στη θέση ΚΗΠΟΣ η “ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΜΗΛΙΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΕ”, 2 α/γ 6 MW
2. Στη θέση ΜΑΥΡΟΛΙΘΙ η “ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΡΒΑΝΙΚΟΥ ΕΠΕ” 7 α/γ 50,4 MW
3. Στη θέση ΓΕΡΑΚΟΒΟΥΝΙ – ΜΕΓΑΣ ΛΑΚΚΟΣ η “ΜΚΖ ENERGY ΜΙΚΕ” 5 α/γ 31,8 MW
4. Στη θέση ΓΕΡΑΚΟΒΟΥΝΙ η “Χ ΡΟΚΑΣ ΑΒΕΕ” 6 α/γ 38,4 MW
5. Στη θέση ΠΗΛΙΟΥΡΑΣ η “NEW NE SOLAR DEVELOPMENTS SIX 6 M.AE” 5 α/γ 31,8 MW
6. Στη θέση ΠΗΛΙΟΥΡΑΣ η “MKZ ENERGY MIKE” 5 α/γ 31,8 MW
7. Στη θέση ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ ΠΙΛΟΥΡΑΣ2 η “ΑΝΑΚΑΤ ENERGY MIKE” 2 α/γ 6 MW
8. Στη θέση ΒΙΣΑΛΟΥΔΑ η “INTER WIND IKE” 3 α/γ 10,35 MW

RAE GeoPortal

Επανερχόμαστε, μετά από ένα χρόνο σχεδόν, με αφορμή την καινούρια αδειοδότηση για ανεμογεννήτριες στο βουνό μας. Αλήθεια τι έγινε από πέρσι τον Μάρτη που πάλι οι ίδιες συλλογικότητες, ευαισθητοποιημένες από το θέμα της βάρβαρης «επένδυσης» ακόμη και σε προστατευόμενες περιοχές natura, είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους; Αλήθεια ποια είναι η θέση της δημοτικής αρχής και της περιφέρειας, που υποθέτουμε πως διαθέτουν τη σχετική υπηρεσιακή, θεσμική ενημέρωση για ό,τι σχεδιάζεται;

Με κάποιες τέτοιες απορίες, γραφικές ή ίσως παιδικές, επανερχόμαστε στο μέγα θέμα των αιολικών πάρκων και του ρόλου τους για την ενεργειακή αυτάρκεια ή την «πράσινη ανάπτυξη»! Σίγουρα τα υγρά καύσιμα έχουν περιορισμένο ορίζοντα χρήσης, αργά ή γρηγορότερα μας τελειώνουν, τα αέρια ομοίως, και με τους γαιάνθακες ήδη «καταδικασμένους» για την τεράστια συμβολή στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, δείχνει επείγουσα όσο ποτέ η επιλογή της ανθρωπότητας για καθαρή ενέργεια. Όμως πόσο «πράσινη» και πόσο «ανάπτυξη»’ είναι η επιλογή των αιολικών; Πόσο πράσινο, πόσα δένδρα πρέπει να κοπούν για ν’ ανέβουν στις κορυφογραμμές μας οι ανεμογεννήτριες; Πόσα γήπεδα από τσιμέντο θα χρειαστούν για τις βάσεις τους; Πόσο θόρυβο θα παράγουν με τη λειτουργία τους ταράζοντας συθέμελα το τοπικό οικοσύστημα; Πόσα πουλιά και πόσα αγρίμια θα πρέπει να εξαφανιστούν για να έχουμε τη δυνατότητα να καταναλώσουμε όλο και περισσότερη ενέργεια; Τέλος πόσο «αναπτυξιακό» είναι κάτι που έχει ορίζοντα ζωής τα 20-25 χρόνια και τότε -αν δεν έχει καταστραφεί από κάποια αναποδιά της φύσης ή από ‘»ανθρώπινο λάθος»- θα πρέπει να αποδομηθεί και το μεγαλύτερο μέρος του να θαφτεί, μιας και τα ανθρακονήματα των πτερυγίων, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν ανακυκλώνονται; Σίγουρα το αναπτυξιακό κομμάτι είναι τεράστιο, οι κατασκευαστικές εταιρείες έχουν εξασφαλίσει εξ αρχής τα κέρδη τους, όμως πόση απ’ αυτή την ανάπτυξη θα φτάσει στον μέσο καταναλωτή που βλέπει το λογαριασμό του ρεύματος να τραβάει κι αυτός για τις βουνοκορφές; Ποιο μέρος από τα εταιρικά  κέρδη θα γίνει ανταποδοτικό όφελος για τις τοπικές κοινωνίες;

Πολλά τα ερωτήματα και δύσκολες οι απαντήσεις… Όταν απορρίπτουμε κάτι θα πρέπει και κάτι να προτείνουμε… Δύσκολο κι αυτό για τις περιορισμένες επιστημονικές ή τεχνικές μας γνώσεις. Ωστόσο ξέρουμε καλά πως το «μικρό είναι όμορφο», η μικρή κλίμακα έργων που είναι ενταγμένη στο περιβάλλον και συνδεδεμένη με άλλες εναλλακτικές πηγές ενέργειας, (μικρά υδροηλεκτρικά, φωτοβολταϊκά, βιομάζα κ.λ.π.) είναι απολύτως βιώσιμη υπόθεση, όμως δεν φαίνεται ν’ αφήνει σοβαρό περιθώριο κερδών και μάλλον γι’ αυτό δεν προωθείται! Και …το δυσκολότερο απ’ όλα, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ως άνθρωποι πως δεν μας ανήκει η φύση, να κοιτάξουμε πως θα εξοικονομήσουμε ενέργεια και να αναπτύξουμε ότι μας δίνει ενεργειακή και κάθε άλλη αυτάρκεια σε αρμονία με την πλάση».