Κυριακή ΙΔ Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο όπως έγραψαν οι προφήτες, αλλά και όπως ο Ίδιος αναφέρει ώστε: «τυφλοί αναβλέπουσιν και χωλοί  περιπατούσιν, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούουσιν, και νεκροί  εγείρονται και πτωχοί ευαγγελίζονται». Αυτό έκανε ο Χριστός καθ’ όλη την επίγεια παρουσία του και πιστοποίησε προς εμάς τη Μεσσιανικότητά και Θεότητά Του. Η όλη δράση του Χριστού επεκτεινόταν σε δύο κατευθύνσεις το κηρυκτικό και θεραπευτικό έργο. Στο θεραπευτικό έργο επικεντρωνόταν επίσης σε δύο τομείς στην υγεία του σώματος, τα αποτελέσματα του οποίου ήταν ορατά από όλους και την υγεία της ψυχής το οποίο λίγοι το βλέπουν και αντιλαμβάνονται. Σημαντικό βέβαια για τον Χριστό αλλά και για τον καθένα μας είναι η υγεία της ψυχής ώστε ο όλος άνθρωπος να σωθεί.

Η ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα αναφέρεται στον τυφλό της Ιεριχούς στον οποίο ο Χριστός χάρισε το φως. Μέσα από το σημερινό θαύμα αξίζει να σημειώσουμε δύο πτυχές που πρέπει να προσέξουμε. Ο λόγος για το σωματικό φως και το πνευματικό φως στον άνθρωπο καθώς και η επίκληση του ονόματος του Χριστού στη ζωή μας.

 Ο Τυφλός της Ιεριχούς που ακούσαμε σήμερα ήταν τυφλός μόνο στους σωματικούς οφθαλμούς, τα μάτια της ψυχής του ήταν ανοιχτά για να αναγνωρίζουν τον Χριστό ως Θεό και να έχει πίστη σε Αυτόν. Ενώ οι υπόλοιποι που ακολουθούσαν τον Χριστό τον ανέφεραν ως Ιησού Ναζωραίο, αναγνωρίζοντάς τον μόνο ως άνθρωπο, ο τυφλός αντίθετα τον φώναζε «Ιησού Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με» που ερμηνεύεται ως Υιό του Θεού. Ο Χριστός βλέποντας την πίστη του τυφλού του χάρισε και το σωματικό φως αλλά και για να βοηθήσει και τους παρισταμένους τυφλούς πνευματικά να ανοίξουν και σε εκείνους τα μάτια της ψυχής τους.

Πράγματι ο Χριστός πολλέςφορές ομιλεί με τρόπο που αφήνει να καταλάβουμε τις δύο διαστάσεις όπως: «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» κάποιος λογικά σκεπτόμενος θα πει τι σημαίνει αυτό, εδώ υπάρχει μια αντίθεση, αφού όλοι άκουγαν την διδασκαλία Του. Εδώ εννοεί ο Χριστός τα πνευματικά αυτιά που πρέπει να έχει κανείς, γιατί μπορεί να ακούει αλλά να μην καταλαβαίνει. Αλλού ο Χριστός πάλι σημειώνει άλλη αντίθεση: «Εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσιν και οι βλέποντες τυφλοί γένωνται». Αλλού πάλι ο Χριστός ομολογεί ότι αυτός είναι το φως του κόσμου: «Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Θα πρέπει ο κάθε Χριστιανός στη ζωή του να αγωνίζεται να αποκτήσει το φως του Χριστού που ακόμα και τυφλός κανείς βλέπει. Πως να το αποκτήσουμε αυτό; Θα πρέπει να εφαρμόσουμε στη ζωή μας τρία κυρίως πράγματα: α) να μην αφήνουμε μέσα μας αμαρτήματα και πάθη και να μας σκοτίζουν τον νου και τη ψυχή αλλά να φροντίζουμε με την βοήθεια του πνευματικού να καθαρίζουμε τακτικά την ψυχή μας. β) Να έχουμε μυστηριακή και λειτουργική ζωή, να αγαπήσουμε τις ακολουθίες και τις θείες λειτουργίες και την συνεχή προσευχή. γ) να το ζητούμε συνεχώς από τον Κύριο μας να μας χαρίζει το φως το πνευματικό, όπως έκανε και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.

Ένα δεύτερο μήνυμα που λαμβάνουμε μέσα από τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή είναι το πως πρέπει να προσευχόμαστε και να ζητάμε το έλεος του Θεού. Ο τυφλός σήμερα φώναζε συνεχώς στον Χριστό «Ιησού Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με». Παρόλο που αρχικά ο Χριστός προσποιήθηκε ότι δεν έδωσε σημασία, ο τυφλός δεν έχασε την πίστη του, δεν απογοητεύτηκε αλλά περισσότερο φώναζε και ζητούσε το έλεος του Χριστού. Ακόμα και όταν του του είπαν ότι πρέπει να σταματήσει να φωνάζει και να ενοχλεί, αυτός φώναζε περισσότερο. Δείχνει και σε εμάς ότι δεν πρέπει να απογοητευόμαστε στην προσευχή, αλλά η προσευχή μας να είναι έντονη, επίμονη, αδιάληπτη και με πίστη. Παρόμοια και σε άλλο θαύμα με την θεραπεία των δέκα λεπρών οι οποίοι φώναζαν στον Χριστό «Ιησού επιστάτα, ελέησον ημάς».

Επίσης ο απόστολος Πέτρος περπατώντας πάνω στα κύματα και όταν άρχισε να καταποντίζεται φώναξε «Κύριε, σωσόν με». Η πίστη τους παραμέρισε την λογική, την ιατρική, την επιστήμη και τις στατιστικές που έλεγαν ότι η τύφλωση, η λέπρα είναι αθεράπευτη καθώς και το περπατήσει πάνω στα κύματα και να κοπάσει η τρικυμία είναι αδιανόητα αλλά γνώριζαν ότι «όπου Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις». Από τις φωνές – δεήσεις προς τον Χριστό των πιστών αυτών ανθρώπων πηγάζει και η σύντομη προσευχή η λεγόμενη νοερά, καρδιακή, μονολόγιστη ευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Σε αυτήν εμπερικλείεται ομολογία προς την Θεότητα του Χριστού και η εκζήτηση του ελέους του προς εμάς. Το όνομα του Χριστού όταν το προφέρουμε με καθαρότητα καρδίας, ταπείνωση και πίστη είναι φοβερό.

Οι απόστολοι μετά χαράς επέστρεψαν στον Χριστό και του ομολόγησαν ότι: «Κύριε και τα δαιμόνια υποτάσσεται εν τω Ονόματί σου». Θα πρέπει ο καθένας μας να προσπαθήσει με την βοήθεια του πνευματικού του να αποκτήσει αυτή την ευχή. Να ζητήσουμε ακόμα από τον Χριστό να μας χαρίσει το χάρισμα της ευχής ώστε συνεχώς και ακατάπαυστα κάθε στιγμή να θυμόμαστε τον Χριστό και να τον επικαλούμαστε σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Η συνεχής επίκληση του ονόματος του Χριστού στη ζωή μας, όταν αυτό γίνεται με καθαρότητα καρδίας, με ταπείνωση και με πίστη φωτίζει τον νου και την ψυχή μας και βλέπουμε πράγματα που διαφορετικά δεν θα βλέπαμε. Μια σύγχρονή μας αγία, η οσία Ματρώνα παρόλο που ήταν τυφλή είχε διορατικότητα και έβλεπε πράγματα που και σπουδασμένοι άνθρωποι δεν έβλεπαν. Είθε να αποκτήσουμε και εμείς αυτό το φως.