Κυριακή Θ Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Είναι φανερό ότι ο πλούσιος της σημερινής παραβολή έκανε επενδύσεις μόνο για το μέλλον του. Έχασε όμως και το παρόν και το μέλλον. Γι’ αυτό έμεινε στην ιστορία ως άφρων. Δηλαδή ανόητος και άμυαλος. Είχε πολλά κτήματα αλλά και πολλά προβλήματα, όπως έχει και κάθε άφρων πλούσιος, πως δηλαδή θα μεγάλωνε τις

αποθήκες του για να αποθηκεύσει τα περισσότερα αγαθά. Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους του. Για όσους πεινούσαν, για όσους ήταν άστεγοι, και απροστάτευτοι. Ενδιαφερόταν μόνο για τον εαυτό του και από την ικανοποίηση της απληστίας του. Έτσι έψαχνε να αυξήσει τα κέρδη του στο άγνωστο και απροσδιόριστο μέλλον. Το σήμερα όμως το είχε μπροστά του και δεν το έβλεπε. Και μπορούσε να το αξιοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο. Να μοιρασθεί τα περισσεύματά του με τους άλλους δίνοντας αγάπη, ένα ευχαριστώ, ένα χαμόγελο για να πάρει χαρά. Που όμως να χωρέσουν τέτοιες σκέψεις μέσα στο αρρωστημένο του μυαλό. Εκεί μέσα υπήρχε μόνο ο εαυτός και η ανασφάλεια του.

Γι’ αυτό και έκανε σχέδια μόνο για το μέλλον, τις αποθήκες και για συσσώρευση καταναλωτικών αγαθών. Για να εξασφαλίσει το μέλλον του, και να μην μείνει χωρίς αγαθά. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που ακούσαμε στην σημερινή παραβολή γι’ αυτούς τους άφρονες πλουσίους. Ότι πιστεύουν πως θα είναι ευτυχισμένοι όταν συσσωρεύσουν άφθονο πλούτο. Μια τέτοια όμως στάση ζωής είναι φυγή από το παρόν, τα προβλήματα, τις ευθύνες, το χρέος. «Ψυχή μου, ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου». Δυστυχώς όμως αντί για ευφροσύνη έχουν άγχος και αντί να τρώνε και να πίνουν, τρώγονται με τον εαυτό τους και κατατρώγουν και τους γύρω τους.

Ας το προσέξουμε όμως αυτό. Δεν σημαίνει να μην μεριμνούμε για το αύριο ή να μην φροντίζουμε για τις δυσκολίες που επιφυλάσσει η ζωή λίγο πολύ σε όλους μας. Άλλο πράγμα όμως η σωφροσύνη, η εγκράτεια και η σωστή διαχείριση του σπιτιού μας και άλλο η ικανοποίηση μιας αχόρταγης εγωπάθειας. Και παρ’ όλο που οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουμε καλά ότι ο χρόνος δεν είναι δικός μας, και ενώ δεν γνωρίζουμε ποτέ τι μας επιφυλάσσει η ζωή την επόμενη στιγμή, εν τούτοις ενεργούμε επιπόλαια.

Κανένας ποτέ δεν θα πει, πως δεν πρέπει να καλλιεργούμε τη γη για να έχουμε καρπούς, ότι δεν πρέπει να εργαζόμαστε για να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες της καθημερινότητας, ή ακόμη να μην μεριμνούμε για τα γηρατειά μας. Σαν άνθρωποι όμως του Θεού στηρίζουμε το παρόν και το μέλλον μας στην πρόνοια του Θεού. Γιατί από το Θεό μόνο αντλούμε δυνάμεις, για να δημιουργούμε πράγματα και να χαιρόμαστε με αυτό που έχουμε. Όλος ο χρόνος και όλη η ζωή μας είναι στα χέρια Του.

Γι’ αυτό καλούμαστε να ζούμε εδώ και τώρα την παρουσία του Θεανθρώπου Θεού, και να επικαλούμαστε τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος με τρόπο, ώστε να υπερβαίνουμε τα πολλά αδιέξοδα της ζωής, την αρρώστια, τις αδικίες, τους κινδύνους. Προπάντων να υπερβαίνουμε τον εγωισμό μας, που θολώνει τον νου και μας καθιστά άφρονες.

Ο Μέγα Βασίλειος έγραψε ένα λόγο πάνω σε αυτή την περικοπή. Ότι μεταξύ των άλλων κακών που αναφέρει, ο πλεονέκτης αχρηστεύει τα αγαθά και για τον εαυτόν του και για τους άλλους. Ότι ο πλεονέκτης είναι άθεος, ότι ο πλεονέκτης παραλογίζεται, ότι γίνεται ανισόρροπος και δεν μπορεί να σκεφτεί καλά, και καταλήγει στο ότι ο πλεονέκτης λογαριάζεται με τον θάνατο άσχημα.

Όταν η συνείδηση, αγαπητοί μου χριστιανοί, ρώτησε τον άφρονα πλούσιο σε ποιόν θα ανήκουν όσα ετοίμασε, εκείνος βρέθηκε μόνος και δεν είχε καμιά απάντηση. Σε ποιόν θα ανήκουν; Σε κανένα. Γιατί κανέναν δεν είχε στην καρδιά του, κανένα δεν αγαπούσε, κανένα δεν σκεφτόταν. Ο ίδιος δεν πήρε τίποτε μαζί του και δεν άφησε κανέναν πίσω του για να τον μνημονεύει με αγάπη και ευγνωμοσύνη.

Ας πάρουμε λοιπόν και εμείς το δίδαγμα ότι δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε μόνο να αποκτήσουμε και αυξήσουμε πλούτη, κινδυνεύοντας έτσι να πέσουμε σε πειρασμούς, σε παγίδες και σε πολλές άλλες ανόητες και βλαβερές επιθυμίες, που έχουν τη δύναμη να μας βυθίσουν στην καταστροφή και την απώλεια. Να προσευχόμαστε ο Θεός να μας φωτίζει, να μας ελεεί και να μας δυναμώνει στις σχέσεις λατρείας μαζί Του και προς την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας.

Και ο Κύριος μας τονίζει ότι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας δεν πρέπει να είναι προσωποληπτική. Να μην απευθύνεται, δηλαδή, σε πρόσωπα μόνο που μας αγαπούν. Η αγάπη μας πρέπει να προσφέρεται σε όλους, να μην κάνει ποτέ διακρίσεις, γιατί αν κάνει διακρίσεις, δεν είναι αγάπη χριστιανική. Αυτή δεν είναι η αγάπη που θέλει ο Χριστός, δεν είναι αγάπη που μας σώζει.

Ακόμη η αγάπη μας πρέπει να είναι θυσιαστική. Αυτό σημαίνει ότι η κάθε καλή πράξη που γίνεται σε κάποιον δεν πρέπει να αποβλέπει στο ατομικό συμφέρον, ή όφελός μας, αλλά να γίνεται καθαρά από αγάπη γι᾽ αυτόν. Και ακόμη να γνωρίζουμε ότι αυτός, στον οποίο εμείς προσφέρουμε αγάπη, θα φανεί αγνώμων απέναντί μας και ότι ακόμη θα μας πολεμήσει, εμείς δεν πρέπει να ελαττώσουμε την αγάπη μας και την προσφορά της καλοσύνης μας σε αυτόν.

Η αγάπη προς τους εχθρούς μας, είναι η τέλεια αγάπη, είναι η τέλεια αρετή, είναι το τέλειο μάθημα, που μας έδωσε ο Ιησούς Χριστός αφού έγινε άνθρωπος. Την αγάπη αυτή μας την παρέδωσε όταν βρισκόταν πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά και προσφερόταν θυσία για την σωτηρία των ανθρώπων. Δεν μας απομένει, λοιπόν, από το να τον μιμηθούμε.