Κυριακή Θ Ματθαίου – κήρυγμα Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε.» (Ματθ. ιδ’ 22 –34)

Ο άνθρωπος βρίσκεται καθημερινά αντιμέτωπος με διαφορετικούς και, πολλές φορές, απρόσμενους κινδύνους. Όταν δε αυτοί οι κίνδυνοι απειλούν, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, τη ζωή του, τότε κυριαρχείται από αγωνία και φόβο. Αν δε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κίνδυνος είναι αξεπέραστος, τότε φτάνει στα όρια του πανικού. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές διαπιστώνει ο άνθρωπος τη μικρότητά του, αφού αδυνατεί να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο κίνδυνο του αφανισμού. Όταν, ακόμα βλέπει ότι και κράτη που εθεωρούντο «υπερδυνάμεις» καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος, τότε καταλαμβάνεται από πανικό και απόγνωση. Τα πιο πάνω δεν είναι εξωπραγματικά. Είναι γεγονότα που βίωσε ή και βιώνει ο άνθρωπος, και σήμερα, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Ήταν ή και είναι ακόμα τόσο διάχυτος ο φόβος, που κατέρριψε τον μύθο του «υπερδύναμου» ανθρώπου, αφού αναγκάστηκε να επιβάλει κατ’ οίκον περιορισμό, προκειμένου να θέσει υπό έλεγχο ένα μικροσκοπικό «ιό», ο οποίος τρομοκράτησε τους πάντες, ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία ή και θέση εξουσίας.

Μπροστά σ’αυτήν την αδυναμία, ο άνθρωπος υψώνει τα χέρια άλλοτε για να παραδεχθεί την ήττα του και άλλοτε για να ζητήσει απεγνωσμένα βοήθεια. Όμως από που να ζητήσει ή να περιμένει βοήθεια; Στην κρίσιμη αυτή στιγμή, που χωρίς υπερβολή μπορεί να είναι στιγμή ζωής ή και θανάτου, ο άνθρωπος θα πρέπει να αναζητήσει βοήθεια από Εκείνον που θα έχει τη δυνατότητα να του την προσφέρει. Παράλληλα, όμως, θα πρέπει να πιστεύει γιατί, κατά τον Απόστολο Παύλο, «αυτός που πλησιάζει τον Θεό θα πρέπει να πιστεύει ότι υπάρχει Θεός και ότι ανταμείβει όσους τον αναζητούν» ( Εβρ.ια’ 6 ).Είναι συγκινητικές οι στιγμές που βιώνουμε, όταν ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό υψώνουν χέρια, καρδιά και προσευχή προς τον Θεό και μας καλούν σε μια ανάλογη προσπάθεια. Πρόσφεραν όλες τους τις δυνάμεις. Εξάντλησαν κάθε επιστημονική και ανθρώπινη δυνατότητα. Τώρα παραδίδουν την κατάσταση στα χέρια του Θεού.

Μέσα από τη δύναμη της προσευχής, ατομικά ή και ομαδικά, κάνουν τη δική τους «ανάβαση». Στη συνέχεια προσδοκούν να γίνει μια «κατάβαση», μέσα από τη συγκατάβαση του Θεού. Η ζωή, όπως τη βιώνουμε καθημερινά, μοιάζει μερικές φορές σαν έρημος και άλλες φορές σαν θάλασσα φουρτουνιασμένη. Όμως, με όποια μορφή κι αν εκδηλωθεί για ένα πράγμα να είμαστε βέβαιοι. Ότι δεν είμαστε μόνοι. Παρών είναι και ο Θεός. Είναι ανάμεσά μας, έτοιμος να μας προσφέρει τα αναγκαία, όπως τροφή και υγεία.

Αναγκαία ίσως προϋπόθεση, αυτά τα αγαθά να τα μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας ή αυτά να τυγχάνουν από μέρους μας του αναγκαίου σεβασμού και προστασίας. Το, «δότε αυτοίς υμείς φαγείν»,του Ευαγγελίου της περασμένης Κυριακής, όταν υλοποιηθεί, θα είναι η καλύτερη απόδειξη, όχι μόνο της αποδοχής της διδασκαλίας Του, αλλά ότι έχουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού και στην οποία εκφράζουμε το δικό μας «ευχαριστώ».

Ο Θεός, λοιπόν, είναι παρών. Το επιβεβαιώνει και μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο. Ο Χριστός είναι παρών την ώρα του κινδύνου και μάλιστα σε ανύποπτο χρόνο. Είναι παρών την ώρα εκδήλωσης των όποιων κυμάτων, καθώς και του αντίθετου και δυνατού ανέμου. Ο Χριστός είναι παρών και απευθύνει στον καθένα από μας την ίδια προτροπή, που ακούσαμε και στο σημερινό Ευαγγέλιο: «Θαρσείτε, εγώ ειμί. Μη φοβείσθε». Μια προτροπή ιδιαίτερα σημαντική. «Θαρσείτε», έχετε θάρρος. «Εγώ ειμί».

Εγώ είμαι παρών και αυτή η παρουσία μου, αποτελεί εγγύηση. Κατά συνέπεια, «μη φοβείσθε». Μέσα από το θάρρος και το διώξιμο του φόβου, μας καλεί να επιβεβαιώσουμε την πίστη μας προσωπικά. Γιατί, η πίστη για να έχει θετικό αποτέλεσμα πρέπει να γίνει ειδική και όχι γενική και αόριστη.

Αν το «θαρσείτε», είναι η πρώτη κίνηση για την αποκατάσταση της πίστεως, τότε η επόμενη κίνηση θα είναι το διώξιμο του φόβου. Τέλος,το «ελθέ»,που είπε ο Χριστός σήμερα στον Πέτρο, με την υλοποίησή του θα είναι η πιο καθοριστική κίνηση για την επιβεβαίωση αυτής της πίστεως. Μέσα από την υλοποίηση του «ελθέ»,που είπε ο Χριστός στον Πέτρο και το «ύπαγε», που είπε στον τυφλό, έχουμε μια ολόπλευρη υπακοή και μια απόλυτη βεβαιότητα στον Χριστό ως Θεό. Αντίθετα, όταν αμφισβητηθεί η υπακοή στον Χριστό, τότε η αφοσίωση σ’ Αυτόν θα εξασθενήσει, με αποτέλεσμα να ξεθωριάσει η πίστη μας και μέσα από την αμφιβολία να οδηγηθούμε, αρχικά στην ολιγοπιστία και τελικά στην απιστία.

Μια απιστία διπλά επικίνδυνη. Γιατί, από τη μια θα πάψουμε να θεωρούμε τον Χριστό, σαν το πιο ασφαλές θεμέλιο της ζωής μας και από την άλλη θα καλλιεργήσουμε μια αρρωστημένη αντίληψη για τις «απεριόριστες» δυνατότητές μας ως ανθρώπων. Δυνατότητες που, όπως διαπιστώνουμε, τόσο στην περίπτωση του Πέτρου, όσο και στη δική μας εποχή, είναι από ανύπαρκτες έως μηδαμινές. Γιατί ο μεν Πέτρος, «άρχισε να καταποντίζεται», οι δε άνθρωποι της εποχής μας αδυνατούν να αντιμετωπίσουν μια πανδημία, όπως αυτή του «κορωνοϊού».

Αδελφοί μου, πολλές φορές και σε μας, τόσο σε προσωπικό ,όσο και σε ομαδικό επίπεδο, επαληθεύτηκαν οι λόγοι του ψαλμωδού ότι: «διήλθομεν δια πυρός και ύδατος και εξήγαγεν ημάς εις αναψυχήν». Κι όμως, παρά την αισθητή παρέμβαση του Θεού, εμείς εξακολουθούμε να ολιγοπιστούμε και να καταποντιζόμαστε στην πρώτη μικρή ή μεγάλη δυσκολία. Ξεχνούμε ότι, παρά την ολιγοπιστία, παρά το ότι μας επιτιμά, όπως και σήμερα τον Πέτρο, εντούτοις ο Χριστός εξακολουθεί να είναι δίπλα μας. Την ίδια στιγμή μας απλώνει το χέρι, μας στηρίζει και μας προστατεύει από τον σίγουρο καταποντισμό. Παράλληλα γαληνεύει την ψυχή μας, όπως γαλήνεψε σήμερα τη θάλασσα καθώς και τις ψυχές των Μαθητών Του. Το σημερινό Ευαγγέλιο, αποτυπώνει από τη μια τις απρόσμενες δυσκολίες της ζωής αλλά την ίδια στιγμή εκφράζει τη νέα δυναμική με τη βέβαιη παρουσία του Θεού σαν εγγύηση και προστασία. Στη δική μας δε κραυγή «Κύριε, σώσον με», όταν αυτή συνοδεύεται από την πίστη, να είμαστε βέβαιοι ότι θα ακουστεί η ελπιδοφόρα φωνή: «Θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε». Αμήν.