Χρ. Τριαντόπουλος: Για τον πολιτικό Κ. Πρίντζο

έκδοση 16/2/2019

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνεται ένα έτος από την ημέρα που έφυγε από κοντά μας ο Κώστας Πρίντζος, ο πολιτικός, ο επαγγελματίας της πρωτογενούς παραγωγής, ο μπάρμπας μου. Είναι μέρες που επανέρχονται οι πρώτες σκέψεις που δημιουργήθηκαν εκείνες τις στιγμές. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς με ευκολία να συμμαζέψεις τις σκέψεις σου και να ξεκινήσεις το γράψιμο ενός κειμένου για έναν κοντινό σου άνθρωπο, για έναν συγγενή σου χωρίς η «γραφίδα» να βαρύνει από το φορτισμένο συναίσθημα και τα βιωματικά στοιχεία που είναι έντονα. Ωστόσο, αξίζει να παραμερίσεις -όσο μπορείς- το συναίσθημα και να επιχειρήσεις να σκιαγραφήσεις το πολιτικό περιεχόμενο μίας προσωπικότητας, ειδικά όταν πρόκειται για μία πολιτική προσωπικότητα με τον «ίσκιο» του Κώστα Πρίντζου.

Ο Κώστας Πρίντζος, ήταν Σαρακατσάνος, ήταν ο πρωτότοκος υιός του Δημήτρη Πρίντζου και της Μαρίας Τριαντοπούλου και γεννήθηκε στο Αερινό Μαγνησίας στις 22 Νοεμβρίου του 1940, την ημέρα -όπως συχνά έλεγε- που ο Ελληνικός Στρατός «πήρε» την Κορυτσά. Τα χρόνια που ακολούθησαν σημάδεψαν τη ζωή, την πορεία, αλλά και την πολιτική του στάση, καθώς ο πατέρας του «χάθηκε» στη δίνη εκείνης της δύσκολης περιόδου για τον ελληνισμό, με αποτέλεσμα, αφενός, να πρέπει από πολύ νωρίς να σταθούν, μαζί με τον αδερφό του Νικήτα, στα πόδια τους και, αφετέρου, να χτίσει μέσα του μία απέχθεια για τον εθνικό διχασμό. Από το Αερινό, λοιπόν, βρέθηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και στα πρώτα βήματα της ιατρικής επιστήμης, η οποία, όμως, δεν τον κέρδισε, καθώς τον τράβηξε το «επιχειρείν» στον πρωτογενή τομέα της πατρώας γης. Ούτε, όμως, και η επιχειρηματική δραστηριότητα ήταν ικανή να «περιορίσει» το πάθος του για προσφορά και να αποτρέψει την εμπλοκή του με την πολιτική, στους χώρους της οποίας είχε βρεθεί από νεαρός. Ήταν τότε που ο Κώστας Πρίντζος βρέθηκε στα ηγετικά κλιμάκια της ΕΡΕΝ και η φιλελεύθερη οπτική του «συνάντησε» το πολιτικό όραμα «ογκολίθων» του περασμένου αιώνα, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Έτσι, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας είχε φτάσει η ώρα για τον «νεαρό» (για τα δεδομένα της εποχής –αν και 37χρονο) πολιτικό να κάνει το μεγάλο βήμα στην εθνική σκακιέρα και να προσφέρει στη Μαγνησία. Από αυτή, λοιπόν, την πορεία, που ξεκίνησε το 1977, υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που αναδεικνύουν τον όγκο της πολιτικής προσωπικότητας του Κώστα Πρίντζου.

Ο Κώστας Πρίντζος ήταν ο πολιτικός που χάραζε -ο ίδιος- την περπατησιά του και έκανε τις επιλογές του, ακόμα και όταν αυτές εμπεριείχαν ρίσκο. Όπως τότε που αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα στις εθνικές εκλογές του 1977 με τη Νέα Δημοκρατία, έχοντας μπροστά του μόλις τρεις με τέσσερις προεκλογικές εβδομάδες και απεναντί του ισχυρά πολιτικά «τζάκια» του Βόλου εκείνης της εποχής. Όπως τότε που αποφάσισε -ακολουθώντας τις πολιτικές του θέσεις- να πρωταγωνιστήσει και συμπορευεί με τον Κωστή Στεφανόπουλο στη δημιουργία της Δημοκρατικής Ανανέωσης (ΔΗΑΝΑ), γυρνώντας την πλάτη στις προοπτικές της (επερχόμενης) διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία.

Ο Κώστας Πρίντζος ήταν ο πολιτικός που είχε πίστη στην άποψή του, καθώς κατέληγε σε αυτή μετά από ορθολογική ανάλυση των δεδομένων και προσεκτική μελέτη, αξιοποιώντας ένα μεγάλο εύρος και βάθος γνώσεων που είχε, καθώς ήταν τρομακτικά φιλομαθής. Ήταν αυτή η πίστη στην άποψή του που τον έκανε απόλυτο αρκετές φορές. Ήταν, όμως, αυτή η πίστη στην άποψή του που «γοήτευε» τους φίλους και τους συμπολίτες του και τον ακολουθούσαν, ειδικά όταν τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα και οι εξελίξεις των δικαίωναν. Ήταν αυτή η εσωτερική διαδικασία διαμόρφωσης της άποψής του για τα πράγματα -πολλές φορές οδηγώντας μόνος του, όπως μου έλεγε- που του επέτρεπε να ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής και να ρητορεύει από καρδιάς. Και από κάτω να τον ακούν. Ήταν ένας statesman.

Ο Κώστας Πρίντζος ήταν ο πολιτικός που είχε μία διορατική και στρατηγική σκέψη επί των εξελίξεων και των πραγμάτων, καθώς μπορούσε να τα τοποθετήσει, όσο και μικρά να ήταν, στη μεγάλη εικόνα, ώστε να σκιαγραφεί το αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής συνάρτησης. Και μπορούσε να το κάνει αυτό, καθώς, πέρα από τις γνώσεις του και τη σημαντική του εμπειρία, είχε «πιάσει» θέση μέσα σε αυτή τη μεγάλη εικόνα. Έτσι, είχε την ικανότητα να δει «πίσω» από τις εξελίξεις, αλλά και, συχνά, μπροστά από αυτές.

Ο Κώστας Πρίντζος ήταν ένας φιλελεύθερος και ευρωπαϊστής πολιτικός που πορεύτηκε -χωρίς εκπτώσεις- με ανιδιοτέλεια και με γνώμονα την προσφορά στην πατρίδα, προτάσσοντας το δημόσιο συμφέρον, την εθνική ομοψυχία, τη σύνθεση και τον ορθολογισμό. Ήταν ένας πολιτικός που δεν έζησε από την πολιτική, αλλά ζούσε για την πολιτική. Έτσι, δεν ήταν ευχάριστος σε όλους, αλλά ήταν πολύ αγαπητός σε πολλούς, με κάποιους από τους οποίους είχε συχνά και βασικές ιδεολογικές διαφορές.

Ο Κώστας Πρίντζος ήταν ένας πολιτικός που τιμούσε τις επιλογές του, αποτελώντας τον «ιδιότυπο» του πολιτικού όπου η συνέπεια λόγων και έργων συνιστά δομικό και πυρηνικό συστατικό της αξιοπρέπειάς του. Από τις μικρότερες ως τις μεγάλες επιλογές του, όπως αυτή να τραβήξει τη δική του ρότα στο χώρο της φιλελεύθερης και δημοκρατικής παράταξης, χωρίς να διανοηθεί ποτέ να «προδώσει» τη ρότα του και να καρπωθεί θέσεις και μεγαλεία.

Ο Κώστας Πρίντζος ήταν ένας πολιτικός με διάθεση δημιουργικής κριτικής ως κινητήριο δύναμη εξέλιξης και βελτίωσης των πραγμάτων, η οποία και αφορούσε και τον ίδιο του τον εαυτό -ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες που είχε βρεθεί εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής. Τότε που αφοσιώθηκε στο διάβασμα και στο στοχασμό. Τότε που αφιέρωσε περισσότερο χρόνο στην αγαπημένη του οικογένεια, στις κόρες και στα εγγόνια του. Τότε που κάθε τόσο ταξίδευε, με την αγαπημένη σύζυγό του Ελένη, τον αδελφικό φίλο και συνοδοιπόρο του Γιώργο Θεοχάρη, τον πατέρα μου, τον Κώστα Μαλαμούλη και άλλους φίλους, σε όλα τα μέρη της Ελλάδος για να εντοπίσει ιστορικές τοποθεσίες και περιοχές. Να δει και να μάθει.

Διαβάζοντας, φυσικά, κάποιος το κείμενο ως τώρα εύλογα θα αναρωτηθεί για τα όποια λάθη του, τις αστοχίες και τις αδυναμίες του. Ωστόσο, εξίσου εύκολα θα αντιληφθεί ο αναγνώστης ότι -μετά από τις ήδη δέκα αναφορές του ονόματός του μέσα στο κείμενο-δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός για να αναφερθεί σε αυτά.

Όπως, όμως, και να το δει κάποιος -και όσο και αν μεροληπτώ- ένα είναι το σίγουρο. Ότι ο Κώστας Πρίντζος, από το Αερινό Μαγνησίας, συναντήθηκε με την Ιστορία. Αποτέλεσε μία μεγάλη προσωπικότητα για τον τόπο μας με ένα παχύ πολιτικό «ίσκιο», κάτω από τον οποίο δημιουργήθηκαν, θήτευσαν, μεγάλωσαν και μεγαλώσαμε πολλοί. Έναν πολιτικό «ίσκιο» αρχών και αξιών για να πορευόμαστε. Και του είμαστε βαθύτατα ευγνώμονες για αυτό. Λείπει.