ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 23-1-2016

Τα ρέστα μας αρπάζουνε

και συγγενείς βολεύουν.

Στα πιο βαθιά μας βάζουνε

κι ύστερα μας …δουλεύουν.

Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται περίπου ένας ολόκληρος χρόνος από τη μέρα που ο κ. Τσίπρας και οι κυβερνήσεις του (δυο διαδοχικές) άρχισαν την ατέρμονα διαπραγμάτευση με τους δανειστές και -αυτή είναι η πικρή αλήθεια- η διαπραγμάτευση του τρίτου μνημονίου συνεχίζεται ακόμη, χωρίς να ξέρουμε πόσο ακόμη θα διαρκέσει. Ξέρουμε καλά -ωστόσο- πού μας έχει βγάλει αυτή η ιστορία… Στο γεγονός ότι όλοι οι ζωτικοί δείκτες τη καθημερινότητας των Ελλήνων χειροτέρεψαν, το φοροκυνήγι εναντίον όλων μας χειροτέρεψε, αλλά και τα -ήδη ισχνά- βαλάντια μας άδειασαν για τα ρέστα τους. Όσο για το κοινό μας μέλλον; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…

Γι αυτή την ατέρμονα και ατελέσφορη διαπραγμάτευση, που ολοένα και περισσότερο βουλιάζει την Ελλάδα και διαλύει τους Έλληνες, στο όνομα της οπωσδήποτε παραμονής στην Ενωμένη Ευρώπη και στο ευρώ, έβαλαν πλάτες και οι προηγούμενοι Δον Κιχώτες της συγκυβέρνησης («στημένοι» ή όχι). Ψήφισαν ασκαρδαμυκτί το «υπερήφανο» μνημόνιο του κ. Τσίπρα, …καταγγέλλοντας παράλληλα όλες τις επιλογές του. Όπως ακριβώς οι Συριζαίοι τώρα μπάζουν από παντού τη σήψη και τη διάλυση της χώρας, αλλά παράλληλα (πώς το καταφέρνουν;) καλούν το λαό σε …αντίσταση και αγώνες.

Ήδη όμως, με τα πολιτικά παιχνίδια της σημερινής Ελλάδας, ολόκληρες τάξεις, όπως οι αγρότες οι μικρομεσαίοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, κινδυνεύουν με εξαφάνιση, αλλά και οι περισσότεροι των συνταξιούχων λιμοκτονούν και φτωχαίνουν ακόμη περισσότερο, με όσα τώρα απεργάζονται με το ασφαλιστικό, ενώ για τους νεώτερους η έννοια «σύνταξη», από διεκδίκηση θα εξελιχθεί σε φενάκη.

Το χειρότερο απ’ όλα; Δεν υπάρχει κανείς, ούτε το χειρότερο κομματόσκυλο των Κυβερνώντων, που να πιστεύει βαθιά μέσα του, ότι αυτή η κλιμακούμενη καταστροφή (ακόμη κι αν μας ρυθμίσουν οι ξένοι δόσεις και χρέος, ακόμη κι αν το «κουρέψουν» δραστικά) θα μας βγάλει κάπου πιο φωτεινά και αισιόδοξα, σ’ ένα μελλοντικό κύκλο ανόδου και αναπτυξιακής πορείας.

Φυσικά, θα ήτα περίπου ανόητο και …υπερ-αισιόδοξο να πιστέψει κανείς, ότι ο νέος Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, όπως και ο εκ των Αντιπροέδρων του …Άδωνις, οι Φώφη κι οι Ποταμίσιοι έχουν τάχα τα «κλειδιά» και τις λύσεις.

Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω που μας καταστρέφουν, το λεγόμενο πελατειακό Κράτος παραμένει απέθαντο, καλά κρατεί και διαστρωματώνεται πλέον στους «ημετέρους» των κρατούντων, που έχουν το θράσος μάλιστα να ομολογούν, ότι με οικογενειακούς διορισμούς στο Δημόσιο εξαργυρώνουν τους αριστερούς αγώνες των πατεράδων τους. Φανταστείτε… Εκείνοι που -χρόνια τώρα- ορθώς διατείνονταν, ότι δεν πρέπει να πληρώνουν για το οικογενειακό παρελθόν των οικογενειών τους, τώρα επικαλούνται τις εξορίες των …πατεράδων τους (προφανώς και τους έντιμους αγώνες κάποιων), για να κάνουν αισθητό στο αδηφάγο Δημόσιο το «πρώτη φορά Αριστερά». Αυτός ο «στημένος», ολέθριος και βλακώδης εμφύλιος πόλεμος των παππούδων μας, πόσο μας αφορά και πόσο ακόμη θα κρατήσει, άραγε;

Τι θα γίνει, όμως, με όλους εμάς -τους περισσότερους- που δε είχαμε ή δεν θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε, ούτε τώρα ούτε πριν, τον «μπάρμπα στην Κορώνη»; Τι θα γίνει με όλους εκείνους που έτυχε να μην είναι αριστεροί (κάποιοι και με 38 ακίνητα που …ξέχασαν να δηλώσουν) ή π.χ. δεν τους σπούδασε δωρεάν το Κόμμα σε χώρες σοσιαλιστικών «παραδείσων» (λόγω αριστερών πατεράδων βεβαίως -βεβαίως) ή οι γονείς μας δε διεκδίκησαν σύνταξη …αντιστασιακού, αλλά μάτωσαν στα γιαπιά και τα καπνεργοστάσια για το μεροκάματο ή δεν πήγαμε περιστασιακά στο ΠΑΣΟΚ, μόνο και μόνο για να βολευτούμε και τώρα να επιστρέψουμε στην ανανεωτική Αριστερά, για να ξιφουλκούμε υπέρ των διορισμών μας; Τι θα γίνει με όλους εμάς, που ούτε πριν ούτε τώρα κυνηγήσαμε κανέναν, αλλά και ποτέ δεν βολέψαμε κάποιον δικό μας; Δεν μ’ αρέσει να μιλάω προσωπικά, αλλά τυχαίνει, από τα 11 μέλη των συνεπώνυμων ενήλικων μελών της οικογενείας μου, να μετρώ μια συνταξιούχο, 5 ανέργους και 5 στον ιδιωτικό τομέα, που φυτοζωούν σκληρά εργαζόμενοι. Και να υπολογίσει κανείς, ότι υπάρχουν γύρω μας οικογένειες, που όλοι τους είναι σήμερα άνεργοι.

Εν όψει των νέων, επαχθών νομοσχεδίων, που απαιτούν οι δανειστές και απεργάζεται η Κυβέρνηση, θα δούμε πάλι ένα νέο «θέατρο σκιών» στις ψηφοφορίες της Βουλής και τα κωμικοτραγικά ξενύχτια της, το «μάντρωμα» των Βουλευτών στην κομματική πειθαρχία ή και ίσως την πολιτική ρευστότητα που προβλέπουν κάποιοι. Το πιο άσχημο (αλλά και ενδεικτικό) είναι ότι κανένας μας πια δεν πολυ-νοιάζεται, ακριβώς γιατί δεν ελπίζει, ακριβώς γιατί διαψεύστηκαν οικτρά οι προηγούμενες κομματικές επιλογές του, κυρίως γιατί πήγε στράφι η ψήφος του. Ζούμε σε μια δήθεν Δημοκρατία – καρικατούρα, που το τιμόνι χάθηκε, δεν υπάρχει τιμόνι ή ξένα κέντρα το κρατούν και παίζουν μαζί μας, παίζουν με τη ζωή μας την ίδια.

Δεν βγαίνει από το μυαλό μου, ότι η οικονομική κρίση φταίει -σε πολλές περιπτώσεις- για τους πρόωρους θανάτους που συμβαίνουν γύρω μας, τον τελευταίο καιρό. Κι εννοώ θανάτους 60άρηδων ή και μικρότερων, πολύ πιο κάτω από το προσδόκιμο ζωής που είχε κατοχυρώσει η χώρα μας. Με κυρίαρχη «ασθένεια» το άγχος και την καθημερινή αγωνία της βιωτής, την πλημμελή περίθαλψη και τη διαρκή αναβολή των τσεκ απ και κάποιων εξετάσεων, τη μη λήψη φαρμάκων λόγω ανέχειας ή την αλλαγή τους με γενόσημα, κάνουμε τα «στραβά μάτια» για την πορεία της υγείας μας, αλλά και σε κάποια προειδοποιητικά «καμπανάκια». Αλλού πού να χρεώσουμε αυτές τις μαζικές «αναχωρήσεις» που διαρκώς ανακοινώνονται στο περίγυρό μας; Η Ελληνική κοινωνία χάνει διαρκώς μέλη χρήσιμα και ώριμα, που ακόμη μπορούσαν να προσφέρουν, να παράγουν, να μπολιάσουν με τις γνώσεις και την πείρα τους, αυτό το «χαμόδεντρο» της Πατρίδας, έτσι όπως την κατάντησαν.

Για την πιο κρίσιμη (και ίσως την πιο δικαιολογημένη) κινητοποίηση τους βγαίνουν στους δρόμους οι αγρότες, δίνοντας μάχη για την ίδια τους την επιβίωση. Όχι μόνο οι ίδιοι επιβάλλεται να μετέχουν μαζικά, αλλά και όλες οι κοινωνικές τάξεις πρέπει να σταθούν στο πλευρό τους, να συμπαρασταθούν, να ενώσουν τη δική τους φωνή διαμαρτυρίας.

Πληθαίνουν οι εκκλήσεις για βοήθεια -κυρίως σε τρόφιμα- από συμπολίτες μας φαμελίτες. Η παλιά ντροπή ορισμένων -που στις αρχές της κρίσης υπέφεραν σιωπηρά- παραμερίζεται μπροστά στην επείγουσα ανάγκη, που δεν πάει πια παραπέρα. Η τοπική μας εφημερίδα ή η ιστοσελίδα μας, δημοσιεύοντας αμέσως τέτοιες εκκλήσεις έχει πρώτη την ικανοποίηση να βλέπει την άμεση και φιλότιμη ανταπόκριση κάποιων ανθρώπων, που σπεύδουν να βοηθήσουν, κυρίως από το υστέρημά τους κι εκείνοι.

Πριν κάποια χρόνια, μια ομάδα συμπολιτών και φίλων εθελοντών οργανώσαμε την «Αλληλεγγύη», που ακόμη και σήμερα κρατιέται ζωντανή, χάρις στις προσπάθειες δυο – τριών ανθρώπων, τον τακτικό οβολό κάποιων άλλων, που θέλουν να παραμείνουν ανώνυμοι, τις προσφορές σε τρόφιμα και λίγα χρήματα. Πάνω από 50 σακούλες με τρόφιμα μοιράζουμε κάθε Δευτέρα σε αντίστοιχες οικογένειες. Παλιότερα, είχαμε φτάσει μέχρι 64… Η τοπική Εκκλησία δίνει το δικό της αγώνα προσφοράς, με τα Σπίτια Γαλήνης κυρίως. Δεν αρκούν μόνο αυτά, όμως, γιατί τα πράγματα σκουραίνουν και γίνονται χειρότερα. Θα χρειαστεί να συσπειρωθούμε καλύτερα, περισσότεροι, να βοηθήσουμε πιο ενεργά, γιατί σε λίγο η μπόρα που βλέπουμε θα γίνει καταιγίδα. Το αρχικό μας σύνθημα ήταν «να μην πεινάσει κανένας στον Αλμυρό»… Ας παλέψουμε όλοι λίγο περισσότερο για να τηρήσουμε αυτόν τον όρκο ανθρωπιάς, κάτω και από χειρότερες συνθήκες. Βοηθείστε όλοι και όλες… Κι όσοι έχετε πραγματική ανάγκη επιβίωσης, μην ντραπείτε να ζητήσετε βοήθεια. Αν έχουμε, θα δώσουμε. Στο ίδιο «καζάνι» περίπου …βράζουμε όλοι και πρέπει να το παλέψουμε σαν μια μεγάλη οικογένεια.

«Φιλικά» μας φέρθηκαν μέχρι τώρα τα χιόνια κι οι βροχές… Περίπου όπως τα θέλαμε, δηλαδή… Ίσα – ίσα για να ποτίσουν την άνυδρη γη και να βγάλουν από τα …ποτιστικά αδιέξοδα τους ντόπιους αγρότες, που έχουν σπείρει χειμερινές καλλιέργειες και όχι μόνο, αφού τα νερά που πέφτουν το χειμώνα διαμορφώνουν και την επάρκεια ή όχι του νερού και τα καλοκαίρια. Ευτυχώς δεν είχαμε ζημιές και προβλήματα σε ολόκληρη την περιοχή μας. Μακάρι να συνεχίσει έτσι και στους δυο μήνες χειμώνα που απομένουν.

Κρίση – ξε-κρίση, αλλά μαίνεται αδιάπτωτη η συνήθεια των τελετών κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας σε συλλόγους και σωματεία και θα συνεχιστεί μέχρι ν’ αρχίσουν να κλέβουν την παράσταση οι καρναβαλικές εκδηλώσεις. Φυσικά, τα περισσότερα πάρτι φέτος γίνονται πιο …σεμνά και ταπεινά από προηγούμενες χρονιές, ένεκα τα ισχνά βαλάντια και η απροθυμία πολλών να συμμετέχουν. Ωστόσο δεν καταλαβαίνω τη σκοπιμότητά τους, όταν συχνά οι διοργανωτές αφήνουν να εννοηθεί ότι αυτές οι μαζώξεις γίνονται περίπου από εθιμική υποχρέωση και τίποτε περισσότερο. Τέλος πάντων…

Επιβεβαιώθηκαν πλήρως, ως προς τις πηγές μας, οι μετεωρολογικές προβλέψεις της ιστοσελίδας μας -χωρίς πανικούς και υπερβολές- σε όλη τη διάρκεια της κακοκαιρίας μέχρι σήμερα. Κάποια πράγματα φαίνονται αυτονόητα και απλά στον αναγνώστη, αλλά όταν θες να ενημερώνεις υπεύθυνα, δεν είναι έτσι. Θέλει προσοχή, ψάξιμο, εμπειρία και σοβαρότητα. (Ναι… Περιαυτολογούμε).

Με πλαστό πτυχίο, δουλεύεις στη Βουλή. Με κανονικό, στο σουβλατζίδικο.

Αυτοί που έχουν ένα «γιατί» για να ζουν, μπορούν ν’ αντέξουν σχεδόν οποιοδήποτε «πώς». (Φρίντριχ Νίτσε).

Το αρνί φοβάται το λύκο, αλλά ο τσοπάνος το πάει στο σφαγείο.