Μια μεγάλη τιμή για όλους μας – έκδοση 9-8-2014

Βίκτωρ Κων. Κοντονάτσιος

 Κάποια σημαντικά γεγονότα ιδιαίτερα στην εποχή μας και στην περιοχή μας, τα οποία, παρ’ όλη τη γκρίνια και τη μιζέρια που μας έχει παρασύρει όλους τον τελευταίο καιρό, εξακολουθούν να συμβαίνουν, πρέπει να επισημαίνονται και να γνωστοποιούνται ευρύτερα για να ενισχυόμαστε όλοι στην πίστη μας στα ανθρώπινα ιδανικά. Και αυτή η ενδυνάμωση της πίστης μας στα αληθινά ωραία και όντως ανθρώπινα ιδανικά είναι περισσότερο αναγκαία και επιτακτική από κάθε άλλη φορά ιδιαίτερα στην εποχή μας. Την χρειαζόμαστε επιτακτικά.

Η απόδοση τιμής στους προγόνους μας, εκείνους που τίμησαν την ιδιαίτερη πατρίδα μας στον κόσμο ολόκληρο, είναι εκτός από εθνικό και πατριωτικό χρέος και μεγάλη τιμή για όλους εμάς τους απογόνους τους.

Η σημαντικότερη προσωπικότητα, η μία και μοναδική διεθνούς ακτινοβολίας στον πνευματικό και στον πολιτιστικό τομέα, που έχει αναδείξει η περιοχή του Αλμυρού στους τελευταίους αιώνες, είναι ο Στέφανος Κομμητάς από τους Κωφούς του Αλμυρού. Ο Στέφανος Κομμητάς, μεγάλος δάσκαλος του Γένους, μοναχός του μοναστηριού της Παναγίας Ξενιάς στα πρώτα χρόνια και της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους αργότερα, είναι εκείνος που πήρε το ασήμαντο και άγνωστο μικρό του χωριό, τους Κωφούς μαζί του, το κράτησε στη καρδιά του και το έκανε διάσημο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, διαλαλώντας με υπερηφάνεια, αναγράφοντάς του στις δεκάδες των βιβλίων του,  ότι κατάγεται «εκ της κώμης Κωφών της χωραρχίας Κοκοσίου της Φθίας». Δεν έχει ολόκληρη η περιοχή του Αλμυρού να επιδείξει άλλη προσωπικότητα τέτοιας διεθνούς ακτινοβολίας που τόσο επίμονα και τόσο έντονα να διακηρύττει με υπερηφάνεια ότι πατρία του είναι οι Κωφοί,

Ο Στέφανος Κομμητάς, αφού επί δεκαετίες ολόκληρες δίδαξε σε εκατοντάδες Ελληνόπουλα της Ευρώπης και διέδωσε την ελληνική παιδεία στις ελληνικές κοινότητες και στα ελληνικά σχολεία της ελληνικής διασποράς, πέθανε στην Βουδαπέστη στις 6 Απριλίου 1830 και θάφτηκε στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Πέστης, όπως και γινόταν με όλους τους Έλληνες της Πέστης την εποχή εκείνη.

Το σώμα του Κομμητά παρέμεινε εκεί θαμμένο επί 184 χρόνια. Η επιτάφια πλάκα του, όπως και οι επιτάφιες πλάκες από τους τάφους δεκάδων άλλων Ελλήνων που θάφτηκαν στον ίδιο χώρο, σε κάποια εποχή, για λόγους ευπρεπούς τακτοποίησης του προαυλίου της εκκλησίας, απομακρύνθηκε από τον τάφο του και εντοιχίστηκαν όλες στις εξωτερικές πλευρές του βόρειου, του ανατολικού και του νότιου τοίχου της εκκλησίας, αποτελώντας έτσι ταυτόχρονα και την μαρμάρινη εξωτερική επένδυση της εκκλησίας.

Και είναι αυτού του είδους η μαρμάρινη εξωτερική επένδυση μιας εκκλησίας, από όσο προσωπικά γνωρίζω, μοναδική στην έμπνευση αλλά προπαντός αξιοθαύμαστη και αξιομίμητη στον ιδανικό συμβολισμό της: «Η εκκλησία στηρίζεται στους νεκρούς της πίστης μας». Δεν έχω υπόψη καμία ωραιότερη και αξιοπρεπέστερη αξιοποίηση των επιτάφιων πλακών. Πολλές από τις ενεπίγραφες επιτάφιες αυτές πλάκες της μαρμάρινης επένδυσης του ναού, προφανώς ύστερα από κάποια βάνδαλη επιδρομή,  αποσπάστηκαν βίαια και φαίνεται ότι χάθηκαν οριστικά. Μεταξύ αυτών και η επιτάφια πλάκα του τάφου του Κομμητά.

Έτσι η πολύ συγκεκριμένη και ακριβής θέση του τάφου του Στεφάνου Κομμητά δεν υπάρχει σήμερα. Το χώμα στο οποίο αφομοιώθηκε το σώμα του Κομμητά, μετά την απομάκρυνση όλων των τάφων, αποτελεί πλέον ένα ενιαίο σύνολο με το χώμα που αφομοίωσε τα σώματα εκατοντάδων άλλων Ελλήνων με τους οποίους έζησε μαζί, με τους οποίους αυτός συνεργάστηκε και τους οποίους λειτούργησε και κοινώνησε.

Λίγο από αυτό το χώμα, το χώμα που αφομοίωσε το σώμα του Κομμητά, είχαμε την μεγάλη τιμή να φέρουμε από την Πέστη στην πατρίδα μας για να τοποθετηθεί στην μικρή του ιδιαίτερη πατρίδα, τους Κωφούς.

Η ενδελεχής και επισταμένη ιστορική έρευνα δεν αφήνει καμία αμφιβολία και στον πιο δύσπιστο ακόμη ότι στους Κωφούς, την αγαπημένη πατρίδα του Κομμητά, στο ειδικό μνημείο που στήθηκε προς τιμή του, υπάρχει πλέον και λίγο χώμα από εκείνο που αφομοίωσε το σώμα του. Ανταμώνει έτσι με το σώμα του, έπειτα από 184 χρόνια, και η ψυχή του Στέφανου Κομμητά, γιατί αυτή σίγουρα εκεί τριγύριζε και τριγυρίζει συνεχώς.

Υλοποιήθηκε με τον τρόπο αυτό κάτι που έπρεπε να γίνει πριν από πάρα πολλά χρόνια. Ο Κομμητάς επέστρεψε, επιτέλους, στην αγαπημένη του πατρίδα του. Η καρδιά του μέσα στην  οποία, όλα τα χρόνια της ξενιτειάς του, είχε κλεισμένη την μικρή του πατρίδα, «γκόλφι ακριβό και φυλαχτό», επέστρεψε στο χωριό του.

Το γεγονός αυτό αποτελεί μεγάλη και μοναδική τιμή για όλους μας, όσοι νιώθουμε Αλμυριώτες και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό. Μπορούμε και πρέπει και δικαιούμαστε να καμαρώνουμε και υπερηφανευόμαστε όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι της περιοχής του Αλμυρού για την τιμητική αυτή μας εκδήλωση, για την, έστω και πολύ καθυστερημένα, απόδοση οφειλόμενης τιμής και χρέους.

Μας τιμά όλους η πράξη της ανακομιδής χώματος από τον τάφο του μεγάλου μας Δασκάλου στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Και είναι υψίστη αυτή η τιμή για όλους τους κατοίκους της περιοχής μας. Και στην εποχή που ζούμε δεν έχουμε και πολλά γεγονότα τα οποία μας τιμούν και για τα οποία μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι.