Κυριακή ΙΓ Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

«Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω; » (Λουκ. ιη 18)

Η αιώνιος ζωή δεν αποτελεί μόνο κυρίαρχο στοιχείο της διδασκαλίας του Ιησού, αλλά αποτελεί και την μεγαλύτερη προσφορά αγάπης του προς τον άνθρωπο που, πέρα από την ενανθρώπηση, εκφράστηκε με τη Σταυρική του θυσία. Αυτή η προσφορά είχε σαν στόχο να γίνει ο άνθρωπος μέτοχος αυτής της βασιλείας καθώς και των αγαθών της, όχι αναγκαστικά, αλλά μέσα από τη δική του συμβολή με τη δύναμη της πίστης του. Όμως, τι είναι «αιώνιος ζωή;» Απάντηση στο ερώτημα δίνει ο ίδιος ο Χριστός: «Αύτη δέ εστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεον και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωάν. ιζ΄3). Δηλαδή, «και να ποια είναι η αιώνια ζωή: Ν’ αναγνωρίζουν οι άνθρωποι εσένα ως το μόνο αληθινό Θεό, καθώς κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό».

Η αιώνια ζωή είναι η δυνατότητα της γνώσης του αληθινού Θεού και η συμμετοχή στη ζωή του Θεού. Η δυνατότητα να βλέπει ο άνθρωπος το Θεό και να γίνεται μέτοχος αιώνια όλων των αγαθών του. Και αυτή η «αιώνιος ζωή», όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο Ιησούς είναι «παν ο δέδωκαν αυτώ ίνα δώση αυτοίς» (Ιωαν. ιζ΄ 2). Όπως ο Θεός Πατέρας του έδωσε την εξουσία πάνω σε όλους τους ανθρώπους έτσι θα δώσει κι αυτός την αιώνια ζωή σε όλους αυτούς που του εμπιστεύθηκε. Η αιώνιος ζωή, λοιπόν, είναι μέγιστη προσφορά του Θεού προς τον άνθρωπο. Την ίδια όμως στιγμή από προσφορά, από δωρεά, γίνεται και αγώνισμα.

Όταν ο ίδιος ο Χριστός αποκάλυπτε το πόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, με το να παραδώσει στο θάνατο τον ίδιο τον Υιόν του, την ίδια στιγμή πρόσθετε: «ίνα πας ο πιστεύων είς αυτόν μη απόληται, αλλ’ εχη ζωήν αιώνιον » (Ιωαν. γ΄16). Δηλαδή «για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια».

Η αιώνια ζωή σαν προσφορά είναι δεδομένη. Όμως, η κατάκτηση της περνά μέσα από την πίστη η οποία υλοποιεί έμπρακτα το θέλημα του Θεού, όπως εκφράζεται μέσα από τις εντολές του. Το ερώτημα του άρχοντα του σημερινού Ευαγγελίου «Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω». Τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή επιβεβαιώνει ότι δεν αρκεί μόνον η πίστη στην ύπαρξη της αιώνιας ζωής, αλλά το πώς αυτή η πίστη θα εκδηλωθεί με έργα. Αλλά και η απάντηση του Χριστού «τας εντολάς οίδας» τις εντολές τις ξέρεις, αποκαλύπτει ότι η πληρότητα, η τελείωση, εξασφαλίζεται μέσα από την εφαρμογή του νόμου του Θεού , μέσα από την εφαρμογή των εντολών του. Μέσα από την απαρίθμηση των εντολών, είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός, ότι ο Χριστός συνδέει άμεσα τη θρησκευτικότητα, που καταλήγει στην πληρότητα, σαν το δρόμο που περνά μέσα από την προσφορά προς το συνάνθρωπο και που καταλήγει στο Θεό. Όπως, τιμή και σεβασμός προς τους γονείς. Σεβασμός της τιμής, της ζωής και της περιουσίας των άλλων ανθρώπων.

Ο δρόμος που οδηγεί στο Θεό περνά μέσα από τον κοινωνικό περίγυρο. Είναι ο δρόμος που περνά μέσα από την προσφορά στο συνάνθρωπο και όχι μέσα από μια απλή συμβίωση μαζί του. Ιδιαίτερα δε, όταν η θρησκευτικότητα δεν είναι απλή και τυπική εφαρμογή του νόμου του Θεού. Όλα μετρούν. Πράξεις και παραλείψεις μετρούν είτε θετικά είτε αρνητικά. Μέσα από αυτές επιτυγχάνεται ή και χάνεται αντίστοιχα η τελείωση. Και η τελείωση δεν εξασφαλίζεται μέσα από μια μεμονομένη ή και περισσότερες κινήσεις. Ιδιαίτερα δε, όταν οι κινήσεις αυτές τυπικά δεν στερούν τίποτε από τους άλλους. Ο δρόμος προς το Θεό περνά μέσα από το δόσιμο και τη θυσία του εαυτού μας προς το Θεό και το συνάνθρωπο.

Ακούσαμε σήμερα τον Χριστό να υπογραμμίζει καταληκτικά «έτι εν σοι λείπει πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι». Ένα ακόμη σου λείπει, πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς κι έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στο Θεό και έλα να με ακολουθήσεις. Πολλές οι «αρετές» και μόνο μία αδυναμία του άρχοντα του σημερινού Ευαγγελίου. Κι όμως η μία επισκίασε τις πολλές. Αυτή η μία, σαν Αχίλλειος πτέρνα, κατάστρεψε ό,τι με κόπο δημιούργησε στη ζωή του. Και η μια αδυναμία του ήταν η προσκόλληση στα επίγεια αγαθά. Αδυναμία που τον κατέστησε τελικά «περίλυπο» τόσο για το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του, όσο και ιδιαίτερα της μέλλουσας ζωής. Η αφοσίωση προς το Θεό πρέπει να είναι ολοκληρωτική. Στο όνομα του Χριστού και για χάρη του Χριστού οφείλει ο άνθρωπος να θυσιάζει τα πάντα. Μάλιστα αυτή η θυσία πρέπει να επιβεβαιώνεται μέσα από την αγάπη προς τον άνθρωπο, τον οποιοδήποτε άνθρωπο που έχει ανάγκη και τον οποίο ο ίδιος ο Ιησούς χαρακτηρίζει σαν «ελάχιστο αδελφό του» (Ματθ. κε΄40).

Αδελφοί μου, ας προβληματιστούμε από την έκβαση του σημερινού Ευαγγελίου. Ας μην επαναπαυθούμε στις όποιες «αρετές» μας. Ας αναζητήσουμε τη μία αδυναμία μας που θα μπορεί να μας καταστρέψει τόσο την παρούσα, όσο και την αιώνια ζωή και να την εξουδετερώσουμε. Γιατί, αυτό το μικρό και ασήμαντο, στο τέλος μπορεί να καταστεί τόσο σημαντικό, όσο και η αιώνια ζωή. Ας μην αγνοήσουμε αυτό το «ένα» για να μη διακινδυνεύσουμε εξαιτίας του την αιώνια ζωή. Αμήν.