Κυριακή Δ Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Ο σπόρος που έπεσε στα διάφορα μέρη της γης ήταν ο ίδιος, αλλά το αποτέλεσμα διαφορετικό αφού αλλού έφερε αποτυχία και αλλού καρποφόρησε πολύ. Ο Κύριος στην παραβολή του σπορέως που ακούσαμε σήμερα, παρομοιάζει τον εαυτό Του με ένα γεωργό που σπέρνει τους σπόρους της θείας Του διδασκαλίας στα χωράφια, δηλαδή στις καρδιές των ανθρώπων.

Κατά την σπορά ένα μέρος του σπόρου έπεσε στον δρόμο και καταπατήθηκε από τους διαβάτες ή φαγώθηκε από τα πουλιά. Άλλος σπόρος έπεσε σε έδαφος γεμάτο από πέτρες. Φύτρωσε αλλά επειδή δεν υπήρχε υγρασία γρήγορα ξηράθηκε. Τρίτο μέρος του σπόρου βλάστησε ανάμεσα σε αγκάθια τα οποία μεγάλωσαν πιο γρήγορα από τον σπόρο και τον έπνιξαν.

Το τέταρτο όμως μέρος του σπόρου, έπεσε σε φρεσκοκαλλιεργημένο χωράφι και έδωσε καρπό «εκαντονταπλασίονα». Τελειώνοντας την παραβολή ο Κύριος εξήγησε στους μαθητές και ακροατές Του, που δεν κατάλαβαν αυτά που τους είπε, ότι «Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ» και η γη είναι οι ψυχές των ανθρώπων.

Ο Χριστός μιλούσε τακτικά προς τους μαθητές Του και προς το πλήθος, με παραβολές χρησιμοποιώντας παραδείγματα από την καθημερινή τους ζωή για να τους κάμει κατανοητές τις ύψιστες θρησκευτικές και ηθικές Του διδασκαλίες. Η παραβολή καθιστά τον λόγο ζωηρότερο και πιο ευχάριστο και έτσι αυτός που ακούει προσέχει περισσότερο και διαφέρει από τους μύθους στους οποίους αναφέρονται πράγματα απίθανα και απραγματοποίητα.

Στην παραβολή, λοιπόν, του σπορέως, γεωργός είναι ο ίδιος ο Χριστός, έπειτα οι Απόστολοι και όλοι όσοι θα συνεχίσουν το σωτηρειώδες έργο Του. Σπόρος είναι ο λόγος, η διδασκαλία και το κήρυγμα του Θεού. Γη είναι οι καρδιές των ανθρώπων, που δεν είναι όμοιες μεταξύ τους. Άλλες καρδιές είναι σκληρές σαν τον δρόμο, που όσο σπόρο και να ρίξεις δεν πιάνει. Άλλες είναι σαν τα πετρώδη και γεμάτα αγκάθια εδάφη που οι άνθρωποι που τις έχουν δείχνουν καλή διάθεση να ακούσουν, αλλά μόλις

παρουσιαστούν εμπόδια, ο ενθουσιασμός τους μαραίνεται και σβήνει. Υπάρχει, όμως, και μια καλή μερίδα που η καρδιά τους είναι σαν την καλή γη. Ακούν με χαρά τον λόγο του Θεού, τον παίρνουν και τον φυτεύουν βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Τον μελετούν, τον πιστεύουν και έχουν μεγάλη υπομονή. Οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο σώζουν τον εαυτό τους, αλλά είναι ωφέλιμοι και χρήσιμοι και σε πολλούς άλλους.

Η δική μας ψυχή όμως, σε ποια γη ανήκει; Δεν είναι αρκετό να ακούμε τον λόγο του Θεού που και που και να τον προσεγγίζουμε κατά διαστήματα λίγο με το μυαλό μας, αλλά πρέπει να τον δεχθούμε, να τον κλείσουμε, και να τον φυλάξουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, όπως έκλεισε το σπόρο το μαλακό χώμα, γιατί αν ο σπόρος μένει στην επιφάνεια, δεν μπορεί να αναπτυχθεί.

Γι’ αυτό όταν ακούμε τον λόγο του Θεού, ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε κάτι συγκεκριμένο για τη ζωή μας. Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας, τι έχει να πει αυτή η ευαγγελική περικοπή και αυτό το κήρυγμα σε μένα; Δεν αρκεί μόνο να αγγίζουμε τον λόγο του Θεού, αλλά να τον κατανοούμε, να τον ζούμε όλο και περισσότερο και να τον κάνουμε κτήμα μας. Να μην βιαζόμαστε ποτέ, γιατί ο σπόρος δεν καρποφορεί από την μια μέρα στην άλλη αλλά αναπτύσσεται και μεγαλώνει μυστικά και σιωπηλά. Το ίδιο και ο λόγος του Θεού παρουσιάζει στις ψυχές μας σιγά – σιγά τις δυνάμεις του, απλώνει τις ρίζες του στη ζωή μας και δίνει πλουσιοπάροχα τους καρπούς του. Και δεν σωστό μερικοί ανυπόμονοι να παραπονιούνται και να λένε: Μελετάω την Αγία Γραφή τόσο καιρό, πηγαίνω στην Εκκλησία, ακούω κηρύγματα, όμως δεν καταφέρνω να κόψω τα

ελαττώματά μου. Δεν κατορθώνω να προσευχηθώ όπως πρέπει, άδικος κόπος, δεν γίνεται για εμένα τίποτε, δεν έχω σωτηρία.

Ο πνευματικός μας κόπος, αγαπητοί χριστιανοί, δεν πηγαίνει ποτέ άδικα, γιατί από την στιγμή που με ειλικρίνεια και αγαθή διάθεση ακούμε και προσπαθούμε να εφαρμόζουμε τον λόγο του Θεού, να μην ανυπομονούμε γιατί δεν έρχονται καρποί. Θα έλθουν και αυτοί σύντομα. Τον καλόν καρπό, τον θείο λόγο, για να τον δεχθεί η ψυχή μας θα πρέπει να είναι καλή και δυνατή. Να είμαστε καλοδιάθετοι, να τον ακούμε με ζήλο, να τον διαβάζουμε με όρεξη, να τον δεχόμαστε και να τον εφαρμόζουμε ως λόγο του Θεού. Τότε μόνο θα αλλάξουμε και θα προσπεράσουμε όλα τα εμπόδια που θα βρίσκουμε μπροστά μας, όπως οι πειρασμοί, ο πόνος, οι θλίψεις και η αδιαφορία των γύρω μας που ζητούν να νεκρώσουν τον καλό σπόρο και να ματαιώσουν την καρποφορία. Να συνεχίζουμε με υπομονή τις προσπάθειες μας και να συμμορφωνόμαστε με το θέλημα του Θεού και σιγά – σιγά ο καρπός θα ωριμάσει, και «θα ποιή καρπόν, εκατονταπλασίονα».

Ας παρακαλέσουμε, λοιπόν, τον Θεό και ας εργαστούμε ώστε η άγονη ψυχή μας να ποτιστεί με δάκρυα μετανοίας, και να καρποφορήσει. Να φέρουμε καρπό εδώ στην γη για τον εαυτό μας και για την κοινωνία που ζούμε. Να καρποφορούμε έργα αγάπης, και να επιδρούμε με το χριστιανικό μας παράδειγμα και στα άλλα μέλη της κοινωνίας μας συμμετέχοντας στην καλυτέρευσή της. Με καλή και αγαθή καρδιά, ας ακούμε τον λόγο του Θεού και ας εργαστούμε για την εντατική καλλιέργεια αυτού του ανεκτίμητου αγρού που λέγεται ανθρώπινη ψυχή.