Η οικογένεια Τσαγκάρη- Greek Family Farm γιόρτασε το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη με κάθε επισημότητα και πολλούς φίλους

Αποτελεί πλέον έθος αυτή η πανήγυρις και σε ό,τι με αφορά ο αγαπητός μου Ανδρέας μου απαγόρευσε να απουσιάσω αν και του επικαλέστηκα λόγους. Αλλά είμαι εδώ με την καρδιά μου γιατί αυτή η πανήγυρις, αυτό το γεγονός είναι μοναδικό, κάτι που θα έλεγε κανείς σφραγίζει την εποχή μας με έναν εξαιρετικό τρόπο. Σε μια ιδιωτική επιχείρηση, μία οικογένεια Ορθοδόξων θέλει να συνδέσει τον τόπο της επιχείρησης με έναν Άγιο και μάλιστα επιλέγει έναν μοναχό Όσιο, τον ιδρυτή του αγιορείτικου μοναχισμού, τον Όσιο Αθανάσιο.

Τέτοια γεγονότα και μάλιστα να τιμούνε με τέτοιο τρόπο τον Άγιο μπορούν να συμβούν μόνο στην Ελλάδα, χωρίς εμμονές, χωρίς θρησκευτικό φανατισμό αλλά με αυθορμητισμό και αληθινή, αυθεντική πίστη. Είμαι εδώ για να επαινέσω διότι έτσι πορεύτηκε τούτος ο λαός και τούτο το γένος συνδέοντας κάθε πτυχή της ζωής του με τους Αγίους, με την ορθόδοξη πίστη, με την Εκκλησία. Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί τι θα μπορούσε να σημαίνει ένας μοναχός για την σύγχρονη κοινωνία του 21^ου αιώνα… Τι μήνυμα μπορεί να δώσει ένας μοναχός με τη δική του ζωή σε αυτούς που καλούνται να αντιμετωπίσουν οικογένειες και να ζήσουν μέσα στον κόσμο; Κι όμως. Αν κανείς δει επιφανειακά τα πράγματα, ίσως δεν βρει καμία σχέση. Ελάτε όμως να δούμε τι συμβαίνει, ποιες είναι οι βασικές αρετές των μοναχών και του μοναχισμού.

Είναι η ελεύθερη επιλογή, γιατί ελεύθερα επιλέγουν κάτι και θέλουν να το πράξουν με τρόπο αυθεντικό γιατί ο Θεός έπλασε ελεύθερους τους ανθρώπους και δεν δέσμευσε αλλά ελεύθερα προχωρεί ο καθένας τον τρόπο της ζωής του. Από τη στιγμή που γίνεται αυτή η επιλογή από τον μοναχό, βάζει τρία πράγματα κατ’ εξοχήν ως αρετές της ζωής.

Το πρώτο είναι καθαρότητα, αυτό που οι μοναχοί ονομάζουν αγνότητα. Η καθαρότητα του βίους. Αλήθεια, μήπως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικά μέσα στη ζωή των οικογενειών βασικό παράγοντα ενότητας; Ποια είναι η αρετή στην οικογένεια, η πιστότητα και η εμπιστοσύνη. Είναι αυτό που οι άνθρωποι αναζητούν και δυστυχώς στην εποχή μας πολλές φορές χάνεται και οδηγεί σε διχασμούς και χωρισμούς. Όταν λείψει η εμπιστοσύνη στην οικογένεια, τότε χάνεται το θεμέλιο της ενότητας και διασαλεύεται αυτό που λέγεται αληθινή οικογένεια. Να γιατί έχουμε ανάγκη σήμερα στην εποχή μας από εμπιστοσύνη και πιστότητα. Και πρέπει να την ξαναδιδάξουμε γιατί δυστυχώς κινδυνεύει η εποχή μας από διχασμούς κι έλλειψη εμπιστοσύνης και αυτό διαχέεται σ’ ολόκληρη την κοινωνία. Όταν μία κοινωνία χάσει την εμπιστοσύνη ανάμεσα σε αυτούς που την συγκροτούν σε αυτούς που έχουν την ευθύνη, σε αυτούς που έχουν την πνευματική καθοδήγηση, τότε δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι καχυποψία και η καχυποψία σκοτώνει τα πρόσωπα και συνθλίβει τους ανθρώπους.

Δεύτερη αρετή των μοναχών είναι αυτή της ακτημοσύνης, με άλλα λόγια στον μοναχό δεν ανήκει τίποτα, όλα ανήκουν στο μοναστήρι. Δεν στερείται κάτι αλλά δεν είναι δικό του. Αυτή η έννοια ότι δεν είμαι ιδιοκτήτης αλλά διαχειριστής είναι που δίνει νόημα στη ζωή των ανθρώπων μέσα σε μία κοινωνία. Και οι οικογένειες που συγκροτούν αυτή την επιχείρηση δίνουν ένα μήνυμα, είμαι βέβαιος πως νιώθουν κυρίως διαχειριστές αν δει κανείς τον τρόπο που φροντίζουν τους ανθρώπους που εργάζονται, αν δει κανείς τον τρόπο  που λειτουργούν μέσα στην κοινωνία μας, αν δει κανείς τον τρόπο που έρχονται σε επαφή με όλους μας, τότε νιώθουν πως είναι δωρεά Θεού αυτό που έχουνε. Οι ικανότητες να συγκροτούν μια τέτοια επιχείρηση που ταυτόχρονα την κάνουν δώρο στην κοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν να στερούνται αυτοί και η οικογένειά τους αλλά έχουν μια αίσθηση ότι μπορούν να μοιράζονται, να προσφέρουν. Να λοιπόν γιατί θα πρέπει να καλλιεργήσουμε στην κοινωνία μας αυτό που εν πολλοίς κερδίσαμε στην περίοδο της οικονομικής δυσχέρειας, να μάθουμε να μοιραζόμαστε. Και Δόξα τω Θεώ στην τοπική μας κοινωνία το ξέρουμε αυτό, το έχουμε πετύχει εν μέρει έως πολύ γιατί μοιραζόμαστε όλοι μεταξύ μας, γιατί η Εκκλησία μας μεταδίδει αυτό το μήνυμα στην κοινωνία.

Και τέλος, τρίτη αρετή του μοναχού είναι η υπακοή. Όχι τυφλή αλλά μια υπακοή που οδηγεί στην ενότητα, στο θέλημα του Θεού όπου ο ηγούμενος ή γερόντισσα έχουν την ευθύνη και ο μοναχός έχει την ευθύνη να υπακούσει για να διατηρήσει την ενότητα, να κρατήσει το ήθος, να λειτουργήσει αγιωτικά. Μέσα στην κοινωνία σήμερα, έχουμε ανάγκη κι εμείς από μια άλλη υπακοή, σε αυτό που λέγεται τρόπος ζωής μας, σε αυτό που έχουμε νομοθετήσει προκειμένου να συγκροτούμε κοινωνία, στους κανόνες μιας σωστής ζωής. Όταν παρεμβαίνουμε αυτούς τους κανόνες, διαταράσσουμε την ηρεμία και οδηγούμαστε σε ρήξη και βία που δυστυχώς τη ζούμε στην εποχή μας.

Όταν μέσα σε μια οικογένεια υπάρχει πιστότητα κι εμπιστοσύνη, όταν έχει κοινοκτημοσύνη και ξέρει να μοιράζεται, όταν ο καθένας υπακούει στον άλλον και ταπεινά θέλει να κάνει αυτό που του ζητάνε, τότε διασώζεται το μεγάλο δώρο της ενότητας. Είμαστε εδώ για να ευχαριστήσουμε αυτούς που μας θυμίζουν ότι το να τιμούμε έναν Όσιο και μάλιστα τον ιδρυτή του αγιορείτικου μοναχισμού, είναι μια τιμή όχι μόνο σαν λατρεία αλλά σαν παράδειγμα προς μίμηση. Εύχομαι σε αυτούς που μας δίνουν αυτή τη χαρά, να τους χαρίζει ο Θεός υγεία και δύναμη, να χαίρονται την οικογένειά τους, να χαίρονται τους εργαζομένους τους, να βλέπουν την επιχείρηση να προοδεύει γιατί αυτή η πρόοδος είναι πρόοδος της κοινωνίας μας, είναι δώρο Θεού στον τόπο μας, είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους.