Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν.

Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ. α’ 21)

Δύο σημαντικά γεγονότα προβάλλουν μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο. Πρώτον, ο γενεαλογικός κατάλογος των κατά σάρκα προγόνων του Χριστού και δεύτερον, η εξαγγελία της Γεννήσεως του Χριστού. Δύο γεγονότα, που όχι μόνο συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, αλλά και που επιβεβαιώνουν την ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού και το ότι «ο γεννηθείς εκ του Πατρός προ πάντων των αιώνων», γεννάται εν χρόνω ως άνθρωπος «εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου». Αυτός θα είναι και ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου.

Όπως ακούσαμε και στο σημερινό Ευαγγέλιο: «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Γενεές πολλές περίμεναν τη Θεία Γέννηση, αλλά και δια μέσου αυτών των γενεών μεταφέρθηκαν οι υποσχέσεις του Θεού ότι θα στείλει στον κόσμο τον Σωτήρα και Λυτρωτή. Από την εποχή του Αβραάμ, ως τον ερχομό του Χριστού καταγράφονται γενεές, χωρισμένες σε τρεις περιόδους των 14 γενεών. Μάλιστα ο γενεαλογικός κατάλογος σταματά στο πρόσωπο του Χριστού. Με τον τρόπο αυτό υπογραμμίζεται ότι οι διαχρονικές υποσχέσεις του Θεού προς τους Πατριάρχες του Ισραήλ, τον Μωυσή, τον Δαυίδ και τους Προφήτες, εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Χριστού. Έτσι, ενώ η περίοδος της προσδοκίας επαληθεύτηκε, αλλά και ολοκληρώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού, τώρα με αφετηρία και πάλι το πρόσωπο του Χριστού θα αρχίσει η γενεά της Χάριτος και η περίοδος της σωτηρίας των ανθρώπων.

Την περασμένη Κυριακή τιμήθηκαν γενικά οι Προπάτορες του Χριστού. Σήμερα τιμώνται ονομαστικά. Κύριο χαρακτηριστικό τους, κατά τον σημερινό Απόστολο, ήταν η δύναμη της πίστεώς τους: «Διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών…». Το ότι ανάμεσά τους υπήρξαν και πρόσωπα αμαρτωλά, αυτό δεν εμπόδισε καθόλου το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Παρά την αμαρτωλότητά τους, ο Θεός δεν τους απαξίωσε. Αντίθετα και μέσα από αυτούς τους ατελείς και γεμάτους αδυναμίες ανθρώπους μετέφερε το μήνυμα του ερχομού του Λυτρωτή για τη σωτηρία των ανθρώπων. Όμως, το πιο τραγικό είναι το γεγονός ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να σώσει τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος συνεχίζει να αμαρτάνει, να καταστρέφει και να αυτοκαταστρέφεται.

Για να καταργήσει ακριβώς τη δύναμη του κακού και της αμαρτίας

εκδηλώθηκε η αγάπη του Θεού, μέσα από το γεγονός της ενανθρωπήσεως και της σταυρικής θυσίας του Χριστού. Μέσα από τη δική Του συγκατάβαση, μέσα από τη δική Του «κατάβαση» και ταπείνωση, πέραν του λυτρωτικού Του έργου, ήθελε να προβάλει ένα νέο πρότυπο ζωής, αγάπης, προσφοράς και θυσίας. Λίγο πριν από το Πάθος, ενώ οι μαθητές Του προβάλλουν τις προσωπικές εγωιστικές και διαχρονικά ανθρώπινες άδυναμίες, ο Ίδιος θα αντιπροβάλει ένα νέο ήθος, έναν νέο τρόπο ζωής: «Ός εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι έστω υμών διάκονος και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος έσται υμών δούλος. Ώσπερ ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Με βάση αυτόν τον τρόπο ζωής διαγράφονται από το λεξιλόγιο του ανθρώπου οι λέξεις «εγωισμός», «κυριαρχία» και «επιβολή» και αντικαθίστανται με τις λέξεις «διακονία», «ταπείνωση», «θυσία», «προσφορά» και «αγάπη». Μέσα από αυτό το πρότυπο ήθελε να επιτύχει αρχικά την εσωτερική μεταμόρφωση του ανθρώπου και στη συνέχεια την μεταμόρφωση της κοινωνίας ελεύθερα και χωρίς κανένα εξαναγκασμό. Για τούτο και υπογραμμίζει δύο φορές το «ός εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι» και «ός εάν θέλει εν υμίν είναι πρώτος». Για να γίνει κάποιος μεγάλος, να διακριθεί και να γίνει πρώτος, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να θέλει και μετά να αγωνιστεί για να το επιτύχει. Τώρα έχει τα μέσα, έχει και τη δυνατότητα.

Τώρα έχει και το τέλειο πρότυπο που του επιβεβαιώνει ότι όλα είναι κατορθωτά, αρκεί να το θέλει και να το επιδιώξει. Αυτή τη δυνατότητα μας την έδωσε και μας τη δίνει ο Χριστός, μέσα από την ενανθρώπηση, αλλά και τη Σταυρική Του θυσία. Αν και Θεός, από συγκατάβαση γίνεται άνθρωπος και ανεπηρέαστος από τη δική μας αμαρτωλή ανθρώπινη φύση, μας αγιάζει, μας μεταμορφώνει και οδηγεί τη φύση μας στην αγιότητα.

Ετοιμαζόμαστε σε λίγες μέρες να γιορτάσουμε το γεγονός της γέννησης του Χριστού. Ένα γεγονός που άλλαξε την ιστορία αλλά και τη ζωή του ανθρώπου. Συνειδητοποιώντας την άκρατη ταπείνωση του Χριστού και αναλογιζόμενοι το πόσο αυτή επηρέασε την εξέλιξη του κόσμου και του ανθρώπου, τότε αξιολογούμε τις δικές μας υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις, τόσο συνολικές ως ανθρωπότητα, όσο ιδιαίτερα και προσωπικές. Γιατί, μπορεί με την ενανθρώπησή Του και αργότερα με τη Σταυρική Του θυσία ο Χριστός να ευεργέτησε το σύνολο των ανθρώπων, όμως εκείνο που πρέπει να έχει σημασία για τον καθένα από μας, είναι το γεγονός ότι η προσφορά Του έγινε και για τον καθένα από μας ξεχωριστά.

Ο Απόστολος Παύλος, όχι μόνο αναγνωρίζει αυτή την προσφορά σαν έκφραση της αγάπης του Θεού και προς αυτόν προσωπικά, αλλά και ομολογεί ότι αυτή η αγάπη έχει μεταμορφώσει τη ζωή του και ότι μέσα του ζει ο Ίδιος ο Χριστός: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Μέσα από έναν ασταμάτητο αγώνα, ο Χριστανισμός, έχοντας πρότυπα όπως τον Απόστολο Παύλο, πέτυχε πολλά. Μεταμόρφωσε τον κόσμο. Ημέρεψε ψυχές. Δημιούργησε μια νέα ηθική στην κοινωνία. Πρόταξε την αγάπη, την προσφορά και τη θυσία. Συνέβαλε στον περιορισμό των διακρίσεων με τη θέση αρχής ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ενώπιον του Θεού και, κατ’ επέκταση, και μεταξύ τους.

Δυστυχώς όμως, το πνεύμα της εποχής έχει αλλάξει. Ακόμα και μεταξύ των Χριστιανών προτάσσεται το πνεύμα της υλόφρονης ζωής σε βαθμό που ισοδυναμεί με απιστία. Γιατί απιστία δεν είναι μόνο η άρνηση της πίστεως, αλλά και η επίμονη άρνηση να ζει κάποιος στην καθημερινή ζωή του με βάση τις αρχές της πίστεώς του. Μπροστά μας, λοιπόν, προβάλλει το γεγονός της ενανθρωπήσεως του Χριστού. Άγγελος, όχι μόνο επιβεβαιώνει το γεγονός, αλλά και μας πληροφορεί, «ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ ος έστι Χριστός Κύριος». Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι βιώνουμε αυτό το γεγονός και ότι ο Χριστός είναι πραγματικά και δικός μας Σωτήρας; Αν ναι, τότε ας μετατρέψουμε τη ψυχή μας σε φάτνη για να δεχτεί μαζί με τον Χριστό και ολόκληρο τον κόσμο.