Δελτίο Θυέλλης του Γιώργου Τσιντσίνη (έκδοση 5/6/21)

έκδοση 5/6/21

Στο εμβόλιο είναι αρνητές

ελάχιστοι, ορισμένοι.

Κι απέμειναν για να νοσούν

κάποιοι …πεφωτισμένοι.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων σε όλη την υφήλιο σπεύδει να εμβολιαστεί. Ναι, με τις φοβίες του ίσως ο καθένας, τις αμφιβολίες του για την αποτελεσματικότητα του εμβολίου, τις ενδεχόμενες ελάχιστες παρενέργειες, το είδος και τη διάρκεια της ανοσίας, αλλά σπεύδει και εξέρχεται των εμβολιαστικών κέντρων με ένα βαθύ αίσθημα ανακούφισης που αποτυπώνεται στα πρόσωπα και στα λόγια, στις δηλώσεις των πολιτών.

Η πανδημία, όσοι νόσησαν και συνεχίζουν να νοσούν, τα εκατομμύρια των θανάτων εξ αιτίας της, ο πολύμηνος εγκλεισμός και οι σοβαρές αναταράξεις στην οικονομία, η ανεργία και η απώλεια εισοδημάτων επιβίωσης, οι σοβαρές ζημιές στην εκπαίδευση, στον τουρισμό κ.α. ήταν και είναι ένα σκληρό μάθημα διαρκείας για όλους στον πλανήτη. Αντίθετα, με αιχμή του δόρατος στα μέτρα προστασίας κατά του ιού το εμβόλιο, οι δείκτες ολοένα και πιο ευδιάκριτα αποδεικνύουν ότι η επιστήμη μας έδωσε ένα σοβαρό όπλο για να αντισταθούμε και να τον πολεμήσουμε. Όσο κι αν πολλά δείχνουν ακόμη ότι η περιπέτεια συνεχίζεται ένα είναι βέβαιο: Η ελπίδα στέριωσε για τα καλά στις ψυχές γιατί βλέπουμε πια πως το «θηρίο» δεν είναι ανίκητο.

Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα μέσα στην αμυντική μας φαρέτρα ίσως… Αν, για παράδειγμα, βρέθηκαν 5-6 εμβόλια κατά του κόβιντ μέσα σ’ ένα χρόνο, γιατί να μην πιστέψουμε ότι είμαστε κοντά στο να ανακαλύψουμε και την ιατροφαρμακευτική θεραπεία της νόσου, αποτελεσματικά; Κι αν αποδειχθεί ότι ο ιός «γεννήθηκε» σε κάποιο εργαστήριο, γιατί να μη βρεθεί κάποιο άλλο –αλλού στον κόσμο- να τον εκριζώσει, να τον εξολοθρεύσει;

Φυσικά εμείς οι Έλληνες ακόμα κι αν δεν έχουμε κάτι να μας κάνει να «τρωγόμαστε» και να μας διαιρεί, το βρίσκουμε στο πιτς φυτίλι και το ζωνάρι μας συνήθως είναι λυμένο για καυγά. Έτσι και τώρα, πριν καν αποφασίσουν οι επιστήμονές μας και η πολιτική ηγεσία μας αν, πότε και πώς θα εμβολιαστούν τα 12χρονα έως 18 ετών, άρχισαν οι αντιδράσεις μεταξύ των γονέων και μάλιστα σφοδρές. Άλλη μια περίπτωση …κουρνιαχτού δηλαδή, που πρέπει να περιμένουμε πάλι να κατακαθίσει.

Και μια άλλη σημαντική πανδημική παράμετρος όμως: Αν η ψυχολογική κατάσταση των πιο πολλών ανθρώπων –είτε νόσησαν είτε όχι- πήγε στα …Τάρταρα στους μαύρους μήνες του εγκλεισμού, πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζουν τώρα την καθημερινότητά τους οι συμπατριώτες μας; Πόσο πιο αισιόδοξα σχεδιάζουν και ονειρεύονται το άμεσο μέλλον τους;

Είναι τυχαίο άραγε πως στο τελευταίο χρονικό διάστημα είχαμε στην Ελλάδα θεαματική αύξηση των καταθέσεων στις τράπεζες;

Ως προς τα άλλα καθ’ ημάς –τα Ελληνικά καθέκαστα- σε λίγες βδομάδες το «κοντέρ» θα φτάσει στα 3 εκατομμύρια πλήρως εμβολιασμένους, οι πιο δημοφιλείς τουριστικοί προορισμοί της χώρας θωρακίζονται για να υποδεχτούν αξιόπιστα το μεγάλο τουριστικό κύμα Ιουλίου – Αυγούστου, οι νεότερες ηλικιακές ομάδες δείχνουν απρόσμενη υπευθυνότητα και ωριμότητα απέναντι στο εμβόλιο και όλα είναι …έξτρα, πρίμα, γκουντ, προς το παρόν τουλάχιστον.

Σύμφωνα με ανακοίνωση επιστημόνων την περασμένη Τρίτη ένας στους πέντε Έλληνες ήδη έχει εμβολιαστεί πλήρως (το 20% του πληθυσμού δηλαδή) και αν φτάσουμε στο 50% μπορούμε να λέμε ότι οριακά έχουμε χτίσει ένα τείχος ανοσίας, ενώ το με το 70% που θα έπεται θα είμαστε πια σ’ ένα πολύ καλό και ασφαλές σημείο. Αυτές οι προβλέψεις όμως θα γίνουν σύντομα πραγματικότητα γιατί κάθε μέρα που περνάει θα γίνεται και η δεύτερη δόση σε όσους και όσες δεν ολοκλήρωσαν ακόμη τη σχετική διαδικασία, προστίθενται και σπεύδουν νέες ηλικιακές ομάδες και τα μονοδοσικά εμβόλια στα νησιά και αλλού θα βοηθήσουν να κατακτήσουμε πιο γρήγορα τα παραπάνω προσδοκώμενα ποσοστά.

Παράλληλα, όσο περνάει ο καιρός οι αρνητές του ιού, του εμβολίου κτλ., που ανέκαθεν ήταν του περιθωρίου, θα συρρικνώνονται και θα παραγίνονται ..περιθώριο. Το μόνο που θα τους απομείνει να …επιδεικνύουν είναι το συνταγματικό τους δικαίωμα στην άρνηση, κόντρα στη συντριπτική πλειοψηφία της άλλης πλευράς και –αλίμονο- η απευκταία «επίσκεψή» τους στις …ΜΕΘ.

Μέσα στα απολογιστικά αυτής της μακράς πανδημικής περιπέτειας σκέφτομαι μερικές φορές πόσο πολύ άραγε άλλαξαν οι προσωπικές σχέσεις –ερωτικές, φιλικές, συναδελφικές- κάποιων ανθρώπων, που τους απομάκρυναν οι αναγκαστικές καραντίνες ή ο πολύμηνος εγκλεισμός και οι αποστάσεις, η νέα συνθήκη της τηλεργασίας που τους απώθησε από το γνώριμο εργασιακό τους περιβάλλον. Πόσα και ποια «κομμάτια» από αυτές τις «τραυματισμένες» ή και «νεκρές» διαπροσωπικές σχέσεις θα μπορέσουν άραγε να μαζέψουν τώρα που δείχνει κάπως να …ξαστερώνει η ζωή τους, η νέα τους ζωή;

Ο χρόνος που έτρεξε μέσα στις έκτακτες συνθήκες της πανδημίας κάθε άλλο παρά …γιατρός ήταν. Μπορεί να έγινε συχνότερο το «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται». Πιο σκληρή ήταν αυτή η απο-κοινωνικοποίηση για όσους και όσες νόσησαν, βαριά ή ελαφρά, αφού ο φόβος επέβαλε σε κάποιους κοντινούς τους το να εντείνουν τη δική τους απομάκρυνση, γιατί «δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται» ή γιατί «φύλαγε τα ρούχα σου» κτλ. κτλ. Σε άλλες περιπτώσεις χάθηκαν κοντινοί αγαπημένοι κι έφυγαν μόνοι κι άκλαυτοι, χωρίς να μπορείς να συμπαρασταθείς καν στους οικείους τους, ν’ αφήσεις ένα λουλούδι πάνω στη σορό τους, να βρεις και να πεις δυο λόγια παρηγοριάς.

Κι αν κάποιοι άλλοι πουν ότι τα πραγματικά έντονα συναισθήματα αντέχουν στο χρόνο και δεν χάνονται ποτέ, προσωπικά φοβάμαι ότι πολλά «σπασμένα γυαλιά» γύρω μας δεν θα ξανακολλήσουν ποτέ και δεν θα ξαναείναι εξ ίσου ποτέ όπως πρώτα.

Για σκεφτείτε λίγο στις μεγαλύτερες ηλικίες…. Εκεί δεν έχεις πια το χρόνο να «χτίσεις» νέες φιλίες, αγάπες, συναναστροφές από την αρχή… Και οι παλιές χάθηκαν πρώτα – πρώτα πίσω από τη …μάσκα σου. Μου συνέβη πολλές φορές στο δρόμο. Ένα απλό καλημέρισμα που ανταπέδιδα αμήχανα συμπληρώνοντας: «Αν κατέβαζες και λίγο τη μάσκα σου για να δω ποιος (ή ποια) είσαι θα ήταν και καλύτερα». Για φαντάσου πού φτάσαμε…

Αλλά και για τους πιο μακρινούς μας ίσως αυθόρμητα μας …ανακούφιζε περιστασιακά το άγγελμα του θανάτου τους… «Α, αυτόν δεν τον ήξερα». Κι αμέσως ένα αίσθημα ντροπής γι’ αυτό που ξεστόμισες, αφού δεν ήταν καθόλου απίθανο αύριο να ερχόταν η σειρά σου, να φύγεις μόνος από τη ζωή, χωρίς να χαιρετίσεις τα παιδιά σου, ν’ αγκαλιάσεις τα εγγόνια σου και να πεις δυο λόγια αγάπης, ένα «συγνώμη» ίσως σε άλλους αγαπημένους. Μόνος μέσα στην αγωνία σου με πικρή «παρηγοριά» πως δεν νόσησε ό,τι αγάπησες σ’ αυτή τη ζωή και …λίγο το κακό που φεύγεις εσύ αντ’ αυτών. Άλλωστε ο καθένας από εμάς ίσως έχει τη στέρεη πίστη ότι πολλές ζωές ακόμη τον περιμένουν να τις ζήσει.

Ας αλλάξουμε σελίδα στην επικαιρότητα όμως, αφού οι ζωές μας συνεχίζονται. Πιο ελεύθερες σίγουρα. Έστω και σαν… «σπασμένα γυαλιά»….

Σε λίγες μέρες, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, θα γίνει η ιδιαίτερη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν. Ως προς τις πάγιες και μεγάλες διαφορές που χωρίζουν τις δυο χώρες και το αν θα υπάρξει κάποια πρόοδος συνηθίσαμε να λέμε «κράτα και μικρό καλάθι». Εν προκειμένω θα έλεγα ότι δεν χρειάζεται καν …καλάθι. Προβλέπω (εύκολα) ότι θα γίνουν δυο παράλληλοι μονόλογοι διαφωνιών και ,,,πάπαλα. Ο Ερντογάν προς τα έξω θα προσπαθήσει να δείξει «καλό παιδί» προς τη Δύση γιατί τα πολλά μέτωπα που έχει ανοίξει τον έχουνε εκθέσει στα μάτια της Ευρώπης και των ΗΠΑ κυρίως. Ο Μητσοτάκης εξ άλλου επιδιώκει ένα ήσυχο καλοκαίρι στο Αιγαίο για να μεγιστοποιήσει το αποτέλεσμα από τον τουρισμό που προσδοκά και περιμένει. Άρα και οι δυο έχουν σοβαρούς λόγους να προσποιηθούν τους καλοπροαίρετους και να παίξουν στη συνάντηση απλώς τις …κουμπάρες.

Με βροχούλες μας υποδέχτηκε ημερολογιακά το καλοκαίρι, αλλά δεν δείξαμε να πτοούμαστε. Φαίνεται πως είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι να πάρουμε τις βαθιές μας ανάσες προ του Φθινοπώρου που έπεται. Ανάσες καλού – κακού και για κάθε ενδεχόμενο τυχόν …αιφνιδιασμού.

Μεσοβδόμαδα ο ίδιος ο πρωθυπουργός πήγε στην Αστυπάλαια προκειμένου να εγκαινιάσει τη νέα εποχή της «πράσινης» ενέργειας στην οποία είναι αποφασισμένη να περάσει τρέχοντας η Ελλάδα. Η Αστυπάλαια λοιπόν μετασχηματίζεται ήδη ώστε να γίνει το πρώτο «πράσινο» νησί της Μεσογείου και το παράδειγμά της θα ακολουθήσουν σταδιακά και άλλα νησιά της χώρας μας, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους κατοίκους, τις επιχειρήσεις που δρουν εκεί, την ποιότητα ζωής όλων και τη μεγιστοποίηση προσέλκυσης τουριστών. Όλα εκεί πλέον θα έχουν μοναδικό «καύσιμο» τον άνεμο και τον ήλιο. Ακόμη και για την επεξεργασία των λυμάτων θα υλοποιηθούν νέοι πρωτοποριακοί μέθοδοι, ενώ άρχισε η επιδότηση ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων, με 10 έως 15 χιλιάδες ευρώ το καθένα, ανάλογα με το είδος του οχήματος.

Στον αντίποδα αυτής της νέας Ελλάδας, που τώρα γεννιέται είναι η παλιά και τωρινή του …αραμπά. ‘Όπως, ας πούμε, ο Αλμυρός και η περιοχή του… Που για να κάνεις μια μεταφορά σταθερής τηλεφωνικής γραμμής, για λίγα οικοδομικά τετράγωνα, σου λένε πως απαιτούνται μέχρι και …45 μέρες! Και αν είσαι σε κοντινό χωριό ίσως πολύ περισσότερο. Και ξέρουν πως στο σταθερό τηλέφωνο μπορεί να περιλαμβάνεται και το ίντερνετ, το οποίο σου είναι απαραίτητο για λόγους επαγγελματικούς Και χωρίς ίντερνετ τόσες βδομάδες δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου, όπως π.χ. συμβαίνει αυτόν τον καιρό με τον γράφοντα. «Τσιμπούκι η δουλειά», όπως λέει και ο λαός μας. Είναι σαν να μιλάς σε «ώτα μη ακουόντων». Και φαίνεται πως τέτοια ώτα δεν …ιδρώνουν ποτέ. Εδώ ο «αραμπάς περνά, σκόνη γίνεται»…