Κυριακή των Μυροφόρων – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού» (Μάρκ. ιε’ 43 )

Υπάρχουν γεγονότα που, αν και διαδραματίζονται σε κάποια στιγμή της ιστορίας, ως άνθρωποι αδυνατούμε, είτε να τα κατανοήσουμε, είτε και να τα επιβεβαιώσουμε με κάποια προσωπική μαρτυρία την ώρα που διαδραματίζονται. Για παράδειγμα, η Ανάσταση του Χριστού, αν και επιβεβαιώνεται από πολλές μαρτυρίες, εντούτοις αδυνατεί να αποτυπωθεί η ίδια η Ανάσταση στη συγκεκριμένη στιγμή που συντελείται και τούτο γιατί σαν γεγονός είναι πέρα από τον κόσμο των αισθήσεων, χωρίς να σημαίνει ότι είναι και εξωπραγματική.

Παράλληλα υπάρχουν πρόσωπα που ξεπερνούν τη φύση τους και μέσα από τις πράξεις τους παραμερίζουν τους φόβους τους. Με τον τρόπο αυτό γίνονται διαχρονικά μάρτυρες της αγάπης αλλά και της πίστεως στο πρόσωπο του Χριστού. Μιας αγάπης και μιας πίστεως που μέσα από την τόλμη της αναζητά μιμητές.

Υπάρχουν ακόμα πρόσωπα που, ενώ έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές και υπερασπιστές προσώπων, ιδεών και αξιών, καταλήγουν να είναι αρνητές και ριψάσπιδες, όπως οι Μαθητές του Χριστού. Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν οι λίγοι που προτιμούν τον δρόμο της τόλμης, της δίδυμης αδελφής της αρετής, και που επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο της ελευθερίας, όπως έκαναν σήμερα και τα Μυροφόρα πρόσωπα του Ευαγγελίου. Παρόλο, λοιπόν, που οι Μαθητές του Χριστού για τρία χρόνια συμβίωναν με τα θαύματα, εντούτοις χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά για να τα διαγράψουν όλα προκειμένου να σώσουν τον εαυτό τους. Έφτασαν στο σημείο να τον εγκαταλείψουν, με εξαίρεση τον Ιωάννη. Ο δε Πέτρος δεν τολμά να ομολογήσει ότι είναι Μαθητής Του. Αντίθετα τον αρνείται και μάλιστα με όρκο, λέγοντας «ότι ουκ οίδα τον άνθρωπον» (Ματθ.κστ ́72). «Δεν τον ξέρω αυτόν τον άνθρωπο». Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, με τον Χριστό όχι απλά καταδικασμένο σε θάνατο, σαν εχθρό της Ιουδαϊκής θρησκείας και της Ρωμαϊκής εξουσίας, αλλά και να βρίσκεται ήδη νεκρός πάνω στον Σταυρό, χρειαζόταν πραγματική τόλμη για να εκδηλωθεί κάποιος υπέρ Του. Και πέρα από την τόλμη για να εκδηλωθεί κάποιος υπέρ Του έπρεπε να κυριαρχείται από αγάπη.

Αυτήν την τόλμη και αυτήν την αγάπη επιστράτευσαν όλα τα Μυροφόρα πρόσωπα του σημερινού Ευαγγελίου. Αρχικά ο Ιωσήφ, «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού». Όταν δε ο Πιλάτος του έδωσε την άδεια για την ταφή του νεκρού, τότε παρουσιάστηκε και ο Νικόδημος «φέρων μίγμα σμύρνης και αλόης ως λίτρας εκατόν». «Πήραν, λοιπόν, το σώμα του Ιησού και το έδεσαν με πάνινες λουρίδες βάζοντας αρώματα όπως συνηθίζουν οι Ιουδαίοι να ετοιμάζουν το σώμα για ταφή» (Ιωάν.ιθ’ 39-40).

Τους δύο αυτούς πρωτοπόρους του χριστιανικού ηρωισμού θα τους ακολουθήσουν οι Μυροφόρες γυναίκες, Μαρία η Μαγδαληνή, Μαρία η του Ιάκωβου και η Σαλώμη. Αυτές, αφού αγόρασαν αρώματα, πήγαν να αλείψουν το σώμα του Ιησού. Αψηφώντας τους κινδύνους, που προήρχοντο τόσο από τους Ιουδαίους, όσο και από τους Ρωμαίους στρατιώτες, τόλμησαν και κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Ξεπέρασαν όλους τους φόβους τους. Παρά την αίσθηση και την ομολογία της γυναικείας σωματικής αδυναμίας μέσα από τους λόγους τους, «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου», τόλμησαν. Κι αυτή η τόλμη τους ανταμείφθηκε διπλά.

Πρώτον, γιατί μόλις κοίταξαν παρατήρησαν «ότι η πέτρα είχε μετακινηθεί από τον τόπο της» και δεύτερον, γιατί πρώτες πληροφορήθηκαν το χαροποιό μήνυμα της Αναστάσεως από τον Άγγελο, που τους είπε: «Μην τρομάζετε. Ψάχνετε για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον εσταυρωμένο; Αναστήθηκε. Δεν είναι εδώ. Να και το μέρος όπου τον είχαν βάλει. Πηγαίνετε τώρα και πείτε στους μαθητές του και στον Πέτρο: «Πηγαίνει πριν από σας στη Γαλιλαία και σας περιμένει· εκεί θα τον δείτε όπως σας είπε».

Η τόλμη των Μυροφόρων που τιμούμε σήμερα, σαν πράξη αγάπης ήταν κατεξοχήν πράξη ελευθερίας. Για τούτο και ξεπέρασαν τη «λογική της αδυναμίας». Μέσα από την τόλμη έδωσαν την πρώτη και πιο συνειδητοποιημένη ανθρώπινη απάντηση στην μεγάλη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Την ίδια στιγμή η τολμηρή πράξη τους ήταν το πρώτο «συγγνώμη», αλλά και το πρώτο «ευχαριστώ» της ανθρωπότητας προς την πολύτιμη και πολύπλευρη προσφορά του Θεού προς τον άνθρωπο, με αποκορύφωμα τη Σταυρική θυσία του Χριστού. Μπορεί η τόλμη να φαίνεται ότι είναι «παράλογη» ή και δρόμος μοναξιάς, αλλά την ίδια στιγμή είναι και πορεία καταξίωσης. Αυτή την καταξίωση, σαν δυνατότητα και σαν πραγμάτωση πάνω και πέρα από τα όρια των δύο φύλων (ανδρών και γυναικών), απέδειξαν οι ηρωικές μορφές των Μυροφόρων προσώπων του σημερινού Ευαγγελίου. Μέσα από την τόλμη τους, μέσα από τις πράξεις τους ,υψώθηκαν πάνω από την εποχή τους και έγιναν από τότε τα σύμβολα του ηρωισμού και της αυτοθυσίας.

Αδελφοί μου, μπορεί η χριστιανική πίστη να μην βρίσκεται παντού επίσημα υπό διωγμό. Όμως βρίσκεται σε παραγκωνισμό, είτε λόγω του φιλελευθερισμού, ο οποίος κακός δεν είναι, αλλά το θέμα είναι πως εκφράζεται, είτε λόγω της παγκοσμιοποίησης ή ακόμα και άλλων παραγόντων. Παρά τη σοβαρότητα των πιο πάνω, ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν βρίσκεται σε αυτά, αλλά στον αποχρωματισμό μας ως χριστιανών. Μέσα από τους συνεχείς συμβιβασμούς που κάνουμε στη συνείδησή μας, τόσο σε θέματα ηθικής, όσο και σε θέματα πίστεως, παρουσιαζόμαστε σαν ηττοπαθείς και λιποτάκτες. Αν θεωρηθεί ότι η χριστιανική ζωή μοιάζει με σταυρό, τότε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκείνοι που βρίσκονται πάνω στον σταυρό δεν τον αποποιούνται. Μένουν εκεί, όπως έκανε ο Χριστός. Μένουν εκεί, πιστοί στο χρέος τους, όπως έκαναν και τα Μυροφόρα πρόσωπα του σημερινού Ευαγγελίου και που μέσα από την τόλμη τους γίνονται οι ζωντανοί μάρτυρες της πίστεως, αλλά και της αγάπης προς τον Θεό. Ας τους μιμηθούμε. Αμήν.

16-05-2021