Συνέντευξη με τον μεγάλο μπαλαδόρο του ΓΣΑ, Δημήτρη Καρπέτη – Ιστορικές φωτογραφίες του συλλόγου

Θέση στην καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών του ΓΣ Αλμυρού δίχως αμφιβολία κατέχει ο Δημήτρης Καρπέτης. Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους παίκτες που φόρεσαν την κυανόλευκη φανέλα και με μεγάλη αθλητική διαδρομή αφού αγωνίστηκε για δύο δεκαετίες! Οι παλιότεροι ακόμη θυμούνται την τεράστια αξία του και τον μνημονεύουν όταν αναφέρονται σ’ αυτούς που έγραψαν ιστορία.

Είχαμε την χαρά να τον συναντήσουμε πριν λίγο καιρό και να μας μεταφέρει με τα λεγόμενά του σε μια ηρωική εποχή του τοπικού μας ποδοσφαίρου, που δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Τότε που η Ελλάδα και ο τόπος μας προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές από την Κατοχή και τον εμφύλιο, που το ποδόσφαιρο ήταν πολύ δημοφιλές αλλά τα μέσα και οι συνθήκες διεξαγωγής των αγώνων εντελώς διαφορετικά…

Ο κ. Καρπέτης είναι γεννηθείς το 1937, δηλαδή 83 ετών σήμερα. Κατάγεται από το Κρόκιο όπου διαμένει. Υπήρξε ένας από τους πρώτους ποδοσφαιριστές του ΓΣΑ, αν αναλογιστούμε ότι πήγε το 1953-54 στο σύλλογο που είχε ιδρύσει το 1953 το ποδοσφαιρικό του τμήμα κι έπαιξε για 20 χρόνια, ενώ μετά υπήρξε παράγοντας της διοίκησης.

«Εγώ ήμουν ο πρώτος που έφυγε από το Κρόκιο για τον Αλμυρό και μετά ήρθαν άλλοι τέσσερις-πέντε ποδοσφαιριστές όπως ο Κουτρογιάννης, ο Πούλος, ο Καράτσαλος. Τότε παίζαμε στο χωριό πολύ ποδόσφαιρο, με είδε ο Ευαγγελόπουλος κι αυτός ήταν που με πήρε στον Αλμυρό. Αγωνίστηκα ένα χρόνο στη δεύτερη ομάδα (σ.σ. ομάδα Νέων ή τσικό όπως λέγονταν τότε) και την επόμενη χρονιά μπήκα στην πρώτη ομάδα όταν έφυγε ο Γερογιάκομος το 1954. Πήρα τη θέση του και από τότε, δεν ξαναβγήκα από την ενδεκάδα του Αλμυρού παρά μόνο όταν είχα τραυματισμούς. Στην καριέρα μου δεν έγινα ποτέ αλλαγή» ανέφερε αρχικά ο κ. Καρπέτης, ο οποίος υπηρέτησε τον «Δισκοβόλο» από το 1954 έως το 1974 κι αργότερα υπήρξε για έξι-επτά χρόνια μέλος της διοίκησης.

Όσον αφορά για εκείνα τα χρόνια, σχολίασε: «Τότε παίζαμε με ένα παλιακό σύστημα, τρεις στην άμυνα, δύο στο κέντρο και πέντε στην επίθεση. Εγώ ήμουν πιο πολύ στο κέντρο. Ο ΓΣΑ είχε μεγάλη ομάδα, για δέκα χρόνια η σύνθεση ήταν η ίδια. Παίκτες όπως οι Αγγελίδης, Τάσος, Καράτσαλος, Πούλος, Κουτρογιάννης, Ευαγγελόπουλος, Σταματίου, Αράπος, Μπακάλης, Μιχέας, Μπελεγρίνης, Βλαχονάτσιος, Καππής παίξαμε για πολλά χρόνια. Δεν υπήρχαν αλλαγές. Προπονούμασταν δύο φορές την εβδομάδα. Θυμάμαι ότι για πολλά χρόνια είχαμε προπονητή τον  Γιώργο Καζανίδη από τον Βόλο. Τα ντέρμπι με το περισσότερο πάθος ήταν αυτά με τον Ρήγα Φεραίο και τον Μαγνησιακό. Παίζαμε κυρίως Κυριακή πρωί στον Βόλο. Μετακινούμασταν με φορτηγό ή λεωφορείο. Θυμάμαι μια φορά είχαμε πάει να παίξουμε στο Αμύνταιο με το φορτηγό. Ξεκινήσαμε πρωί πρωί και φθάσαμε λίγο πριν τον αγώνα. Μόλις ήμασταν στην πλατεία, μπήκαμε σε ένα ζαχαροπλαστείο για να ζεσταθούμε δίπλα στη σόμπα».

Όσον αφορά για τον κόσμο, επισήμανε: «Τότε ο κόσμος δεν είχε άλλες ασχολίες, περίμενε πώς και πώς κάθε Κυριακή τον αγώνα, η ομάδα ήταν σημείο αναφοράς για τον Αλμυρό. Οι φίλαθλοι έρχονταν και στα εκτός έδρας παιχνίδια μας. Για εμάς ήταν σημαντική η υποστήριξή τους, παίζαμε με έπαθλο ένα κεσεδάκι γιαούρτι ή μία λεμονάδα. Βογγούσε το γήπεδο από τον κόσμο, για αυτό οι αγώνες είχαν πολύ πάθος, ήταν σκληροί και σε πολλές περιπτώσεις σημειώθηκαν επεισόδια».

Σχετικά με μερικά αξέχαστα γεγονότα στα γήπεδα, ο κ. Καρπέτης θυμήθηκε έναν αγώνα στα Τρίκαλα με χιονόνερο, μια ήττα 4-0 στη Νάουσα επίσης με πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες και τσουχτερό κρύο, το μπαράζ για άνοδο στη Β’ Κατηγορία με τον Ηρακλή Νικαίας στον Πειραιά όπου αγωνίστηκε τραυματίας και εξήρε τις ομάδες της Θεσσαλονίκης ως πολύ δυνατές.

«Από την Θεσσαλονίκη ή την Πτολεμαΐδα οι ομάδες ήταν γερές, αλλά εμείς τις κερδίζαμε. Μια φορά παίξαμε με μια μικτή της Δόξας Βύρωνος και του Παγκρατίου. Αυτοί ήρθαν στο γήπεδο με τις στολές, ομοιόμορφα ντυμένοι με φόρμες, εμείς δεν είχαμε τέτοια οργάνωση. Όταν τους είδα, είπα ότι θα κερδίσουμε και πράγματι αυτό έγινε!. Σε ένα παιχνίδι με τη Νάουσα νομίζω ήταν εδώ στον Αλμυρό, είπα να παίξει ο Βλαχονάτσιος με πλαστό δελτίο γιατί τότε ανήκε στη Λάρισα. Δυνατό ματς, 0-0 στο ημίχρονο και στο διάλειμμα ήρθε κάποιος από την αντίπαλη ομάδα να μας βγάλει φωτογραφία. Τσακωθήκαμε άγρια και έδωσα μια κλωτσιά στη μηχανή του που έφυγε έξω από το γήπεδο!» συμπλήρωσε η μεγάλη δόξα του ΓΣΑ αναφερόμενους σε περιστατικά που τον συνοδεύουν μια ζωή…

Ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός του ήταν σε ένα ματς με τον Αστέρα Ριζομύλου. «Αγώνας Κυπέλλου, ημέρα Τετάρτη. Εγώ έβαλα το πόδι προς την μπάλα και ο αμυντικός έσκυψε να κάνει κεφαλιά χαμηλά για να διώξει. Με χτύπησε πολύ άσχημα, έσπασα το πόδι μου από την κεφαλιά του αντιπάλου! Τότε, μου είχαν ει ότι δεν θα ξαναπαίξω, αλλά μέσω κάποιων αξιωματικών της 111ΠΜ, πήγα στην Αθήνα σε κορυφαίους γιατρούς για αθλητές και έτσι, ύστερα από μικρό σχετικά διάστημα επέστρεψε στην αγωνιστική δράση» είπε οπ κ. Καρπέτης και συνέχισε: «Οι αγώνες ήταν …πόλεμος. Οι συμπαίκτες μου μ΄ άκουγαν γιατί μ’ αγαπούσαν, αν και πολλές φορές ήμουν αυστηρός μαζί τους. Τα δίναμε όλα όταν ήμασταν στον αγωνιστικό χώρο, για αυτό ο κόσμος πάντα ήταν δίπλα μας. Άλλωστε ήμασταν όλοι από τον Αλμυρό και τα κοντινά χωριά».

Τον ρωτήσαμε εάν έχει πικρία που δεν μπόρεσε να αγωνιστεί σε μία μεγαλύτερη ομάδα, σε παραπάνω κατηγορία και ήταν κατηγορηματικός: «Όχι δεν έχω καμία πικρία. Πέρασα καλά εδώ στον Αλμυρό, ευχαριστήθηκα την μπάλα. Αγαπούσα το σύλλογο, δεν έφευγαν τότε εύκολα οι ποδοσφαιριστές. Δεν ήταν οι συνθήκες όπως τώρα. Είχα πρόταση από την Νίκη Βόλου αλλά ήταν δύσκολο να πηγαίνω στον Βόλο για προπονήσεις. Ήταν ευλογία για εμένα που αγωνίστηκα τόσα πολλά χρόνια στον Αλμυρό».

Ένα άλλο ωραίο περιστατικό συνέβη μια φορά στον Βόλο, σε αγώνα στο παλιό γήπεδο του Ολυμπιακού: «Εκείνη την ημέρα, έπαιζε η Νίκη Βόλου με τον Άρη και οι παίκτες από την Θεσσαλονίκη είχαν έρθει νωρίς να δούνε τη δική μας αναμέτρηση. Θυμάμαι ότι ένας παίκτης του Άρη, ο Γριμπελάκος έλεγε πριν το ματς «τι τον βάλανε αυτόν εδώ, θα τον πάρει ο αέρας». Έβαλα δύο γκολ και μετά παραδέχθηκε την αξία μου κι άρχισε να με χειροκροτάει όταν είχα την μπάλα στα πόδια».

Ο κ. Καρπέτης ξεχώρισε ως καλύτερη ομάδα αυτή του ΓΣΑ το 1966-67, ενώ όταν κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, ασχολήθηκε με τα διοικητικά του συλλόγου. Ήταν μάλιστα αυτός που εισηγήθηκε ένα διαφορετικό τρόπο λειτουργίας όπως μας τόνισε: «Είπα στον Ράππο να αλλάξουμε το σύστημα, έπρεπε να πληρώνουμε τους παίκτες για να έρχονται στις προπονήσεις και τους αγώνες. Πήραμε από τον Βόλο τον Ζάππα, τον Ζησόπουλο, από την Ευξεινούπολη που είχε πολύ καλούς παίκτες τον Πραττή, τον Τσέκα, τον Μπιζάτη, είχαμε φτιάξει πολύ δυνατή ομάδα. Πληρώναμε τους παίκτες και ήταν κίνητρο για αυτούς να συμμετέχουν στις προπονήσεις και να έχουν καλή απόδοση».

Κλείνοντας τη συνομιλία μας, ο κ. Καρπέτης επισήμανε ότι απέκτησε πολύ καλούς φίλους στο ποδόσφαιρο, συμπαίκτες κι αντιπάλους, ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι παίρνει διαρκείας και είναι κοντά στην ομάδα: «Χαίρομαι που ο ΓΣΑ πηγαίνει καλά κι αγωνίζεται στη Γ’ Εθνική. Πάντα παρακολουθώ την πορεία του συλλόγου που για μένα είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου».

Για τις ανάγκες της συνέντευξής μας, ο κ. Καρπέτης μάς έδωσε αρκετές φωτογραφίες από την ιστορία του ΓΣ Αλμυρού, (από εκείνες τις χαρακτηριστικές, μικρού μεγέθους με κυματιστό περίγραμμα) που έχουν αποτυπωμένες τις θρυλικές μορφές του κυανόλευκου συλλόγου. Κάποιες εξ αυτών δεν έχουν δημοσιευθεί ξανά, για αυτό θεωρήσαμε ότι έπρεπε να το κάνουμε στις σελίδες του “Λαού του Αλμυρού” (έκδοση Σαββάτου 12/12/2020) ώστε να καταγραφούν στην έντυπη ιστορία του τόπου μας.