Σινέ Ελληνίς-Ν. Αγχίαλος: Η ταμπέλα έμεινε να θυμίζει μια άλλη, μακρινή εποχή…

Αν βρεθεί κάποιος επισκέπτης στον κεντρικό δρόμο της 30ής Ιουλίου στη Νέα Αγχίαλο, ενδεχομένως παρατηρήσει μια παλιά ταμπέλα που αναγράφει “Σινέ Ελληνίς”. Στέκει στο ίδιο σημείο εδώ και περίπου εξήντα χρόνια, απομεινάρι μιας άλλης εποχής, για να θυμίζει σε όλους ότι εκεί κάποτε υπήρχε ένας χώρος διασκέδασης, ένας από τους τέσσερις κινηματογράφους που λειτουργούσαν στην τότε κωμόπολη!

Το “Σινέ Ελληνίς” ανήκε στους αδερφούς Κωνσταντίνο και Χριστόφορο Θεοχάρη. Δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και είχε ζωή για περίπου είκοσι χρόνια. Στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, υπήρχαν τα σινεμά Ρεξ (το πρώτο που άνοιξε το 1954) και Άλεξ, μετά έγινε το Ελληνίς κι ακολούθησε ο Πύρασος. Κάποια εποχή στη Νέα Αγχίαλο ήταν ανοικτοί ταυτόχρονα τέσσερις κινηματογράφοι (!!!), κυρίως θερινοί. H κα Θωμαή, σύζυγος του αείμνηστου Κωνσταντίνου Θεοχάρη, μας βοήθησε να επιχειρήσουμε ένα νοσταλγικό ταξίδι στο χρόνο… σε μία άλλη εποχή που η ζωή στη Ν. Αγχίαλο διαδραματίζονταν κυρίως στον κεντρικό δρόμο του χωριού, το σημερινό πεζόδρομο της Ελληνικής Αεροπορίας, εκεί που γίνονταν το λεγόμενο “νυφοπάζαρο”…

“Το σινεμά μας ήταν καλοκαιρινό, ενώ κάποια στιγμή έγινε και χειμερινό. Λειτουργούσε από την άνοιξη όταν έφτιαχνε ο καιρός μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού. Ο άντρας μου πήγαινε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Βόλου κι έπαιρνε τις μπομπίνες με τις ταινίες που του έστελναν οι εταιρίες παραγωγής πληρώνοντας με αντικαταβολή. Είχαμε έργα από τη Φίνος Φιλμ, τον Δαμασκηνό, τον Καραγιάννη, τον Περγαντή. Κυρίως ελληνικό κινηματογράφο αλλά και ξένες ταινίες δράσης, γουέστερν.

Πριν από κάθε έργο ή στο διάλειμμα ήταν υποχρεωτική η προβολή των επίκαιρων, μιας ταινίας ενημερωτικού χαρακτήρα” θυμάται έχοντας ζήσει από κοντά όλη την πορεία του οικογενειακού σινεμά και συνεχίζει λέγοντας: “Τις ταινίες τις κρατούσαμε μία ή δύο ημέρες κι εάν ήταν μεγάλη επιτυχία, παίζονταν και τρίτη ημέρα όπως η “Γκόλφω” ή “η Μαρία Πενταγιώτισσα” ή το “Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο”. Τότε το σινεμά ήταν η κύρια διασκέδαση των κατοίκων της Νέας Αγχιάλου. Στον κεντρικό δρόμο υπήρχε ένα ζαχαροπλαστείο, τα σινεμά και οι ταβέρνες ήταν στην παραλία. Όλο το χωριό είχε περάσει από τον κινηματογράφο μας”.

Το εισιτήριο κόστιζε 3 δραχμές και οι ταινίες προβάλλονταν στον τοίχο. Υπολογίζεται ότι όρθιοι και καθιστοί ξεπερνούσαν τους 450 όταν ο χώρος του “Σινέ Ελληνίς” ήταν γεμάτος. Πολλοί δε, πηδούσαν από τα ντουβάρια ώστε να παρακολουθήσουν την ταινία χωρίς να πληρώσουν.

Ο Κωνσταντίνος Θεοχάρης γνώρισε κι αγάπησε τον κινηματογράφο στα Φάρσαλα όπου δούλευε σε μικρή ηλικία, οπότε όταν εγκαταστάθηκε στη Ν. Αγχίαλο ασχολήθηκε έχοντας πάρει δίπλωμα μηχανικού κινηματογράφου (μάλιστα λόγω αυτής της ενασχόλησής του, όταν έκλεισαν τα σινεμά, έλαβε πτυχίο ηλεκτρολόγου συνεχίζοντας να δουλεύει σε εργοστάσιο της περιοχής μας). Τους χειμερινούς μήνες, έπαιρνε τη φορητή μηχανή προβολής κι έπαιζε στα χωριά, σε καφενεία ή κλειστούς χώρους στην Πορταριά, το Ριζόμυλο, το Στεφανοβίκειο φθάνοντας μέχρι τη Νίκαια Λάρισας και το Κιλελέρ.

“Ο κόσμος τον περίμενε με ανυπομονησία” μάς λέει η σύζυγός του. Ωστόσο, η εμφάνιση της τηλεόρασης και η αύξηση των συσκευών στα σπίτια τη δεκαετία του 1970, είχε ως αποτέλεσμα την παρακμή των θερινών κινηματογράφων. Το “Ελληνίς” έκλεισε το 1980 και ο τελευταίος που έβαλε λουκέτο ήταν ο “Πύρασος”. Μαζί τους, θα λέγαμε ότι ήρθε το τέλος εποχής για μία διασκέδαση πολύ προσφιλή στη Νέα Αγχίαλο που ήταν κάτι παραπάνω από μία δίωρη ταινία…