Κήρυγμα Κυριακής των Βαΐων του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Κήρυγμα Κυριακής των Βαΐων

του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Κυριακή των Βαΐων σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί. Οι μαθητές του Κυρίου και τα πλήθη του λαού με τα βάϊα των φοινίκων στα χέρια και κραυγάζοντας με ενθουσιασμό «Ωσσανά», υποδέχθηκαν στα Ιεροσόλυμα τον μεγάλο Αναμενόμενο. Κατόπιν της πρωτοφανούς εκείνης υποδοχής θα νόμιζε κανείς ότι η κυριαρχία του Ιησού θα ήταν μόνιμη και σταθερή τόσο στις καρδιές των μαθητών, όσο και στις ψυχές του πλήθους. Και όμως αυτό δεν συνέβη, αλλά το τελείως αντίθετο.

Τόσος ενθουσιασμός, τόση συγκίνηση, που όμως μέσα σε λίγες ημέρες όλα εξατμίσθηκαν. Οι μαθητές του τον εγκαταλείπουν στον κήπο της Γεθσημανή. Ένας τον προδίδει, άλλος τον αρνείται και τα πλήθη κραυγάζουν «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν». Πού τα «Ωσαννά»; Πού το «Ευλογημένος ο ερχόμενος»; Τι έγιναν οι ενθουσιώδεις ζητωκραυγές; Τα ερωτήματα αυτά μας φέρνουν εμπρός στο μεγάλο πνευματικό θέμα: αυτό των μεταπτώσεων. Ένα πρόβλημα που δεν φάνηκε μόνο σε μια εποχή και σε ορισμένους ανθρώπους, ένα θέμα που παρουσιάζεται σε δύο όψεις.

Η πρώτη όψη του θέματος περιλαμβάνει τις μεγάλες μεταπτώσεις, που εξελίσσονται σε κατακόρυφες πτώσεις, και φθάνουν στην άρνηση του Κυρίου, την προδοσία, την έχθρα. Αυτό συνέβη στην περίπτωση του Ιούδα και του όχλου. Έφθασαν να τον αρνηθούν και να ζητήσουν την θανατική του καταδίκη.

Μήπως όμως και σε κάθε εποχή και σήμερα το ίδιο φαινόμενο δεν παρατηρείται; Δεν υπάρχουν άνθρωποι, που ένα διάστημα της ζωής τους ήταν στην παράταξη του Κυρίου και κατόπιν τον αρνούνται και τον ξανασταυρώνουν; Ξεκίνησε ο Ιούδας καλά, υπέμεινε κι αυτός κοντά στον θείο Διδάσκαλο τις ταλαιπωρίες του ιεραποστολικού έργου, ήρθε όμως και η ώρα που η δύναμις του πάθους τον παρέσυρε στο τρομερότερο έγκλημα της ιστορίας. Το ίδιο δεν συνέβη και με τα πλήθη; Άκουσαν τόσες διδασκαλίες, ύμνησαν τον μέλλοντα, όπως τον νόμιζαν, Βασιλέα τους, σε λίγες ημέρες έφθασαν στο άλλο άκρο. Πόσοι και σήμερα δεν πέφτουν από το ένα στρατόπεδο στο άλλο; Νέοι και ώριμοι, άνθρωποι μορφωμένοι και άνθρωποι με λίγες γραμματικές γνώσεις εγκαταλείπουν τον Θεό, στον οποίον ως χθες πίστευαν και σήμερα παρουσιάζονται αρνητές του!

Η μετάπτωση, που φθάνει στην τελεία αλλαγή πορείας, ίσως είναι κάπως σπάνια. Οι περισσότεροι ανήκουμε στην παράταξη των μαθητών, που ενθουσιάζονται κατά την ημέρα της θριαμβευτικής εισόδου του στα Ιεροσόλυμα και οι οποίοι σε ώρα πειρασμού και κινδύνου εγκαταλείπουν τον θείον Διδάσκαλο και σκορπίζονται. Μοιάζουμε με τον Απόστολο Πέτρο, που είναι έτοιμος να θυσιαστεί για τον Διδάσκαλό του και σε λίγο λέει εκείνο το φοβερό «ουκ οίδα τον άνθρωπον» από ανθρωπαρέσκεια.

Έτσι και εμείς: συχνά από ανθρωπαρέσκεια ή από τον φόβο της ειρωνείας και του χλευασμού τον εγκαταλείπουμε. Σήμερα η πίστη είναι μέσα μας φλόγα θερμή και σε λίγο κυριευόμαστε από την αμφιβολία και την ολιγοπιστία. Πολλές φορές μεταπίπτουμε από τις ανώτερες σκέψεις στα βορβορώδη τέλματα του κακού. Πριν, η αγάπη στην αρετή γέμιζε την ύπαρξή μας με αγωνιστικότητα. Τώρα ο ενθουσιασμός μας χάνεται. Μπορεί καμιά φορά και σε μερικούς οι μεταπτώσεις να είναι από αδυναμία και πάλι να σηκώνονται, όπως συνέβη με τον απόστολο Πέτρο. Αλλά δυστυχώς συμβαίνει συχνά οι μεταπτώσεις να είναι μια πιο μόνιμη κατάσταση, που την δεχόμαστε και την δικαιολογούμε με χίλιες δυο προφάσεις, με την κακή κληρονομικότητα, με το περιβάλλον μας, την πεσμένη εποχή μας κ.λ.π. Αυτά όμως είναι τα εξωτερικά αίτια. Οι μεταπτώσεις πηγή έχουν τον έσω άνθρωπο. Όταν βλέπεις ότι από την ελπίδα φθάνεις στην απελπισία, από την θερμή πίστη στην ολιγοπιστία, πρέπει να καρφώνεις το βλέμμα σου στην βαθύτερη πτυχή της ψυχής σου.

Οι μεγάλες μάχες δίδονται στην καρδιά του ανθρώπου. Και οι μεταπτώσεις εκεί σημειώνονται. Διότι λείπει η εσωτερική αναγέννηση, η θεία φλόγα, που καίει συνεχώς. Και υπάρχει μόνο ο επιφανειακός χριστιανισμός. Τα Βάϊα στα χέρια. Τα ωσαννά στα χείλη. Με τα χείλη τον τιμούμε, ενώ η καρδιά μας «πόρρω απέχει» από το να είναι ενωμένη στενά με τον Θεό. Μια λύση υπάρχει, ένας δρόμος: ο συνεχής αγώνας για την εσωτερική μας αναγέννηση, που θα μας απαλλάξει από τις μεταπτώσεις. Γιατί το αληθινό μεγαλείο του πνευματικού ανθρώπου, βρίσκεται στην αμετακίνητη παραμονή του στο στρατόπεδο της Πίστεως και της αρετής.

Αυτές τις μέρες, όπου καλούμαστε όλοι μας να μείνουμε στην κατ’ οίκον Εκκλησία, δηλαδή στο σπίτι μας, είναι ευκαιρία ν’ αναλογιστούμε και μεις τις προσωπικές μας μεταπτώσεις. Την πίστη μας που πότε είναι ζεστή και ένθερμη και πότε χλιαρή, στερούμενη την εμπιστοσύνη μας στο πρόσωπο του Χριστού μας.

Οι μοναχοί και οι μοναχές, όλη τους τη ζωή μένουν στο κελί της μετανοίας τους, σκεπτόμενοι τα προσωπικά τους πάθη, αλλά και προσευχόμενοι για τον κόσμο ολόκληρο.

Αυτό ας πράξουμε και μεις. Αυτή η περίοδος ας γίνει μια περίοδος έντονης προσευχής, πράττοντας αυτά που ίσως άλλη χρονική περίοδο δεν τον κάναμε παρασυρμένοι από την ταχύτητα της καθημερινότητας. Ας υψώσουμε, λοιπόν, φέτος τα βάγια της ψυχής μας προς τον Κύριο και ας τον υποδεχτούμε στην δική μας, την προσωπική Ιερουσαλήμ. Ας του προσφέρουμε τα πάθη και τις αδυναμίες μας να καθίσει επάνω τους, σαν το ταπεινό γαϊδουράκι, με σκοπό να ανορθώσει και εξισορροπήσει τις δικές μας πνευματικές μεταπτώσεις.

12-04-2020

Παλαιότερα κηρύγματα του Αρχιμ. Γεώργιου Γιαννιού: