Δελτίο Θυέλλης – γράφει ο Γιώργος Τσιντσίνης – έκδοση 29-12-2018

Τη φετινή Πρωτοχρονιά,

για να ‘μαστε εντάξει,

αντί να στείλουμε ευχές,

ας γίνει η ευχή μας πράξη.

Καλότυχο το 2019 (για όλους μας, αν γίνεται)… Να μοιράσει απλόχερα υγεία και περισσότερα χαμόγελα. Αφού αργεί ημερολογιακά το Πάσχα, να έρθει νωρίς η άλλη «ανάσταση» στην καθημαγμένη Πατρίδα μας, να σταματήσει η αιμορραγία της ξενιτιάς για τα παιδιά μας. Να φωτιστούν οι επιλογές μας μπροστά στις τριπλές κάλπες που θα στηθούν. Και αντί μιας σκληρής εκλογικής χρονιάς -όπως αναμένεται- να είναι επιτέλους φέτος μια πραγματικά ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Θα ξέρετε ίσως ότι το NORAD (Αρχηγείο Αεράμυνας Βορείου Αμερικής), κάθε χρόνο παρακολουθεί το ταξίδι του Αγίου Βασίλη γύρω από τη Γη και δίνει αναφορά στους μικρούς ενδιαφερόμενους. Αυτό το κάνει εδώ και 63 χρόνια, από τότε που υπάρχει ίντερνετ έχει και ειδικό σάιτ (https://www.noradsanta.org), και σόσιαλ μίντια, έχει και φανταστικό twitter account (https://twitter.com/NoradSanta).

Πώς ξεκίνησε όλο αυτό που φαίνεται τόσο κόντρα με τον ρόλο μιας υπηρεσίας ενόπλων δυνάμεων; Το 1955, ένα παιδί κάλεσε κατά λάθος το κόκκινο τηλέφωνο του Αρχηγείου και, όπως ήταν το πρωτόκολλο, απάντησε ο επικεφαλής του Αρχηγείου, Colonel Harry Shoup, τρέμοντας τι μπορεί να σήμαινε χριστουγεννιάτικο αυτό το τηλεφώνημα, καταμεσής του Ψυχρού Πολέμου. «Είστε ο Άγιος Βασίλης;», άκουσε μια παιδική φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Στην αρχή το πήρε για φάρσα κι έβαλε τις φωνές, μετά, όταν άρχισε να κλαψουρίζει ο μπόμπιρας, κατάλαβε ότι ήταν αυθεντικό και άρχισε να κάνει τον Αη-Βασίλη στον μικρό, και να του δίνει λεπτομέρειες για την πορεία της αποστολής με το δώρο του. Στο τέλος τού ζήτησε να του δώσει τη μητέρα του και πράγματι, μιλώντας μαζί της, ανακάλυψε ότι σε μια διαφήμισή του σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας το πολυκατάστημα SEARS παρακινούσε τα παιδιά να πάρουν το τηλέφωνο ME 2-6681 για να μιλήσουν στον Άγιο Βασίλη. Από τυπογραφικό λάθος, ο αριθμός δεν ανήκε στο τηλεφωνικό κέντρο του καταστήματος, αλλά στο κόκκινο τηλέφωνο του Αρχηγείου Αεράμυνας. Ο Κόλονελ το ψυλλιάστηκε ότι θα δεχόντουσαν πολλά τηλεφωνήματα εκείνα τα Χριστούγεννα, και -παρότι ήταν άνθρωπος αυστηρός και σχολαστικός με την τήρηση των κανόνων (τύπος by the book, που λένε)-, αντί να ακυρώσει τη γραμμή, έβαλε άλλη μια κόκκινη και επάνδρωσε αυτήν του Άη-Βασίλη, βγήκε στα ραδιόφωνα κιόλας και διαφήμισε πως η Υπηρεσία είχε εντοπίσει να περνάει πάνω από τον ουρανό του Κολοράντο ένα αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο έλκηθρο με έναν τύπο ντυμένο στα κόκκινα, έγινε ο σχετικός τζερτζελές με την ιστορία, την πήραν και τα άλλα Μέσα, τέλος πάντων, κι έτσι γεννήθηκε ο θεσμός. Από έναν άνθρωπο που, όπως τον περιγράφουν, ήταν το αντίθετο του «ho, ho, ho».

O Harry Shoup πέθανε το 2009, 91 ετών, και πάνω στο μνήμα του γράφει «Santa Colonel». (Αντιγραφή: Μαρία Τσάκος – Παντελής καψής)

Αληθινό περιστατικό, κάποια Χριστούγεννα… «Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου (Σταμ. Σταμ.) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος στο πολυτονικό της καθαρεύουσας, όπως τον κατέγραψε ο Στ. Σταματίου:

«-Κι᾿ αὐτὰ τί νὰ τὰ κάμω; Δὲν τὰ θέλετε;

Καὶ μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πὼς ἦταν πιστοποιητικὰ ἀπορίας.

–Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δὲν μᾶς χρειάζονται.

Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτὸς νὰ φύγῃ, ξαναγύρισε.

–Τότε ἀφοῦ δὲν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγὼ μὲ τί δικαίωμα θὰ πληρωθῶ;

–Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τὸν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα.

–Ναί, ἀλλὰ ἂν δὲν πάρετε αὐτά, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάρω χρήματα.

–Μά δὲν τὰ παίρνετε ἐσεῖς τὰ χρήματα, σᾶς τὰ δίνουμε ἐμεῖς!…

–Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα ποὺ μοῦ τὰ ζητήσατε.

Καὶ τὰ ἄφησε σιγὰ καὶ μαλακὰ ἀπάνω στὸ τραπέζι. Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικὰ τὸ λογιστήριο.

–Μά τί εἶναι, ἐπὶ τέλους αὐτά, τοῦ λέω, ποὺ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ τὰ πάρουμε;

–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μοῦ ἐζητήσατε.

–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων… καὶ ποιὸς εἶσθε σεῖς;

–Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!

–Ο ἴδιος;

–Ο ἴδιος καὶ ὁλόκληρος!

Ἔπεσε τὸ ταβάνι καὶ μὲ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σὰν νὰ στροβιλίσθηκαν γύρω μου καὶ ἔκανα ὥρα νὰ συνέλθω.

Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτὸς ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, ποὺ τὸν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καὶ μεγαλοπρέπεια, αὐτός!… Αὐτὸς ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καὶ τσαλακωμένος ἄνθρωπος, ποὺ στεκότανε μὲ συστολὴ μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!… Αὐτός, ποὺ μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικὲς καὶ συγκινήσεις ψυχικές, ποὺ ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνοὺς κι᾿ ἀγνώστους, ποὺ τοὺς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σὰν νὰ περάσαμε μιὰ ζωὴ μαζί, αὐτὸς σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!… Τοῦ ἕσφιξα τὸ χέρι χωρὶς νὰ ἠμπορῶ οὔτε μιὰ λέξι νὰ προφέρω. Ἀπὸ τὴν ταραχή μου καὶ τὴ σαστιμάρα μου οὔτε τὸ φῶς δὲν ἄναψα. Αἰσθάνθηκα ἕνα τρεμουλιαστὸ χέρι νὰ σφίγγῃ τὸ δικό μου καὶ τὸν ἔχασα μέσα εἰς τὸ σκοτάδι… Ἔμεινε ὅμως πίσω μιὰ μοσχοβολιὰ κηριοῦ ποὺ λυώνει ἐμπρὸς στὶς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπὸ τοῦ καντηλιοῦ τὸ σβύσιμο, κάτι ἀπὸ θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνὸ πολύ…»

Από τον Θεόκτιστο Δικταπανίδη, στο διαδίκτυο:‎

Θα σου πω τί έμαθα αυτές τις μέρες.

Στα νοσοκομεία υπάρχει πολύς περισσότερος κόσμος από ό,τι φαντάζεσαι.

Και όχι. Δεν είναι όλοι γέροι και μεγάλοι μα ούτε και γίνονται στο τέλος όλοι τους καλά.

Υπάρχουνε ταυτόχρονα και πολλά μέρη στα νοσοκομεία για να κλάψει κανείς.

Σκαλιά, τουαλέτες, καπνιστήρια κτλ.

Άλλος βουβά και άλλος φωναχτά.

Κανείς όμως δεν παρεξηγεί κανέναν.

Σαν και υπάρχει μεταξύ όλων τους μία μυστική συμφωνία.

Και ο χρόνος κυλά πολύ πιο αργά έξω από τις αίθουσες των χειρουργείων.

Αλήθεια σου το λέω.

Αυτές τις μέρες έμαθα πώς στα νοσοκομεία μπορείς και ανοίγεσαι σε ανθρώπους πού μέχρι πριν λίγες ώρες ούτε καν τους ήξερες.

Και τους μιλάς για πράγματα πού ούτε στους καλύτερούς σου φίλους έχεις πει και εξομολογηθεί.

Αυτές τις μέρες έμαθα πώς ο άνθρωπος μπορεί να καταλαβαίνει μόνο από τη μυρωδιά σε τί όροφο βρίσκεται.

Σε τί πτέρυγα και σε τί κλινική.

Νόμιζα πώς ήξερα τί θα πει πόνος και δοκιμασία.

Νόμιζα πώς ήξερα τί θα πει υπομονή.

Αυτές τις μέρες παρατηρώντας γύρω μου κατάλαβα πώς δεν είχα ιδέα.

Αυτά έμαθα αυτές τις μέρες.

Τώρα θα μου πεις γιατί στα λέω όλα αυτά.

Σου τα λέω γιατί θέλω να σε παρακαλέσω απόψε το βράδυ πριν κοιμηθείς, αλλά και κάθε βράδυ από εδώ και στο εξής, απλά να κάνεις μία προσευχή για όλους αυτούς τους ανθρώπους πού δοκιμάζονται και μία ακόμα για την ψυχή σου.

Τι θέλει να πει ο …ποιητής, στο κύριο άρθρο των Χριστουγέννων στην «Καθημερινή», με τίτλο «Προσοχή»; Η Ελλάδα εδώ και μερικά χρόνια έχει δημιουργήσει στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Απέκτησαν μάλιστα ακόμη μεγαλύτερο βάθος με την παρούσα κυβέρνηση. Χρειάζεται, όμως, προσοχή. Αυτές οι σχέσεις δεν πρέπει να διαφημίζονται πέραν ενός ορίου. Είναι πιο αποτελεσματικές «κάτω από το ραντάρ». Το σημαντικότερο, βέβαια, είναι να γνωρίζουν οι αρμόδιοι στην Αθήνα ποια ακριβώς θα είναι η αντίδραση των στρατηγικών εταίρων μας εάν και εφόσον η ένταση με την Τουρκία κλιμακωθεί. Το πώς χειρίσθηκε ο πρόεδρος Τραμπ την υπόθεση της Συρίας δείχνει πόσο επικίνδυνα απρόβλεπτη είναι, πλέον, η λήψη αποφάσεων από τις ΗΠΑ. Προσοχή, λοιπόν…» Μήπως ο …ποιητής θέλει να μας πει, ότι ο …ποιητής κοιτάζει πρώτα τον κώλ.. του; Δηλαδή, τα συμφέροντά του και όχι τις συμμαχίες του;

Ο εικονιζόμενος κύριος, εντός του κύκλου στη φωτογραφία, ήταν προσκεκλημένος σε παρουσίαση βιβλίου.

Καθυστέρησε να πάει και έφτασε αργοπορημένος όταν η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και τα καθίσματα όλα πιασμένα.

Κάθισε στα σκαλοπάτια του χώρου που γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου, όπως και άλλοι που δεν βρήκαν κάθισμα.

Ποιός είναι αυτός ο κύριος;

Είναι ο εδώ και 12 χρόνια πρόεδρος της Φινλανδίας Sauli Niinistö.

Είπατε τίποτα;

Η γιαγιά μου έλεγε: Τα παιδιά δεν αγαπούν όποιον τους δίνει παιχνίδια, αλλά αυτόν που παίζει μαζί τους.

Κι αν ήσουν δίκαιος, δίκαια θα μοίραζες την πλάση, κάθε πουλί, κάθε παιδί να φάει και να χορτάσει. (Γιάννης Ρίτσος).

Φέτος την Πρωτοχρονιά να μην ξεχάσουμε αυτού που μας στάθηκαν στα δύσκολα: Τον ψυχίατρο, τον φαρμακοποιό, τον μπάρμαν….

Πέσαμε; Ε και; Θα σηκωθούμε…. Ξαναπέσαμε; Θα ξανασηκωθούμε… Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια, μαχητές. Κι αν δεν γυρίσει, θα το γυρίσουμε! – Καλή και φωτεινή χρονιά…