Συναντήθηκαν για 5η συνεχόμενη χρονιά οι παλαίμαχοι της ποδοσφαιρικής ομάδας του Γυμνασίου Αλμυρού

Το καθιερωμένο reunion πραγματοποίησαν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας του 6τάξιου Γυμνασίου Αλμυρού.

Το απόγευμα του Σαββάτου, οι συνήθεις ύποπτοι συγκεντρώθηκαν στο Εθνικό Στάδιο Αλμυρού, για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Παρά τις απουσίες αρκετών λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, οι παλιοί συμπαίκτες και συμμαθητές, φόρεσαν τα ποδοσφαιρικά τους και έπαιξαν ξανά ποδόσφαιρο.

Όπως συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια, ακολούθησε έξοδος για φαγητό, με την όρεξη για πειράγματα στα ύψη.   

Αθλητική Ποδοσφαιρική Ομάδα Γυμνασίου Αλμυρού – γράφει ο Σταμούλης Αποστόλης

Οι μεγάλοι παίκτες γράφουν τη μεγάλη ιστορία. Όντως ο ένας ήταν καλύτερος από τον άλλον.  Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις; Πρώτα από τον προπονητή μας. Σπύρος Γεωργιάδης.  Άντε μετά, τον τερματοφύλακα τον Μεγάλο Αρχηγό μας τον Μητσάρα τον Κορδίστα, Μπούρχας, Καραγεωργόπουλος, Διαμαντένιας, Τζαφλέρης, Σταμούλης, Βούλγαρης, Καραζούπης, Νάνας, Φάτσης, Τσέκας, Νασιούλας, Μπέσσας και Θωμάς Ντουρβανας.

 Ήταν όλοι εκεί, 25^η Αυγούστου… Κι αυτοί που μένουν και αυτοί που φεύγουν κινούν μαντήλια.  Ο πόνος όμως είναι ίδιος. Οι άνθρωποι χωρίζουν αλλά ξανασυναντιούνται πάλι.  Η συνάντηση όμως μετά από 47 ολόκληρα χρόνια φέρνει μεγάλες συγκινήσεις, δυνατές αναμνήσεις, έντονα συναισθήματα.  Σου θυμίζουν τα παλιά, χαρές που πέρασαν και δεν γυρίζουν. Όταν θυμάσαι τα παλιά, ξεχνάς τα καινούρια.  Ζεις με το παρελθόν. Δεν έχεις παρόν.  Γυρνάει ο χρόνος πίσω.  Γίνεσαι παιδί, λες, και με τα κοντά παντελονάκια αρχίζεις ζαβολιές, σκανταλιές, παίζεις, φωνάζεις, λες αυτά που έλεγες τότε: « Άντε ρεε, μ*** κούνα τον κ**ο σου ρεε». Χίλιες τέτοιες ομορφιές.

Μετά από μισό αιώνα  -άντε 47 χρόνια- ήταν όλοι στο ραντεβού.

 «Θα είμαι εκεί θα σε περιμένω.  Στις 25 Αυγούστου στο Δημοτικό στάδιο Αλμυρού μην ξεχάσεις.»

Δεν ξέχασε κανένας.  Η ομάδα θρύλος, το Γυμνάσιο Αλμυρού, έχει ένα στοιχειωμένο ρεκόρ. Εδώ και 47 χρόνια. Σε πανελλήνιο πρωτάθλημα κατέκτησε την Τρίτη θέση στο πιο δύσκολο άθλημα. Το ποδόσφαιρο.  Είναι δύσκολο γιατί παίζουν 11 όλοι οι παίκτες ήταν από τον Αλμυρό και τα γύρω χωριά.  Κανένας ξένος.

Οι αγώνες έγιναν εκτός έδρας, ούτε ένας στον Αλμυρό.  Το πρωτάθλημα χάθηκε για ένα γκολ.  Η θεά μπάλα δεν ήταν μαζί μας.  Στο πιο δύσκολο ματς είχαμε την ατυχία να παίξουμε με 4 τραυματίες.  Ήταν από τους πιο καλούς.  Δύσκολο να αντικατασταθούν. Ο Στέλιος Τζαφλέρης έπαιξε με διάσειση, ο Αποστόλης ο Σταμούλης με πρησμένο γόνατο, ο Θεόδωρος ο Βούλγαρης με σπασμένο νύχι και ο Νίκος Τσέκας με θλάση.  Παίξαμε, πάλεψε ο Κώστας ο Μπούρχας πέτυχε και το γκολ ο Μπούλιας ο Τάκης ο Πασχάλης ο καπετάνιος ο Μητσάρας αλλά δεν έφτανε.  Χάσαμε πολύ δύσκολα.  2-1.  Ακούσαμε από τους φιλάθλους του Αλμυρού πολλά ειρωνικά σχόλια: πριν αρχίσει το πρωτάθλημα.  «Είστε μιας πεντάρας νιάτα, θα σας βάλει μέσα στα δίχτυα ο Καραΐσκος, θα γίνετε σάκος του μποξ» και χίλιες δυο τέτοιες πατατιές.

Θα βάλει τον Μπούλια τον Νάνα τον Στέλιο τον Τζαφλέρη τον Μπούρχα και τον Αργεντινό μέσα στα δίχτυα ο Καραΐσκος; Κουβέντες να γελάει ο κάθε πικραμένος, να γελάνε και τα τσιμέντα.

 Η απάντηση ήταν μέσα στις 4 ρίγες.  Βάλαμε 14 γκολ και δεχτήκαμε 3 σε παιχνίδια εκτός έδρας όλα.  Νούμερο φανταστικό.  Η πίκρα όμως είναι πίκρα.  Χάσαμε το πρωτάθλημα για ένα γκολ.  Ας παίζαμε κομπλέ χωρίς τραυματίες και ας χάναμε.  Με αν, με θα, με προσευχές δεν αλλάζει.  Χάσαμε.  Αυτή είναι η μπάλα, γένους θηλυκού.

Στο ραντεβού πρώτος και καλύτερος, όπως πάντα ο γιατρός, ο Τάκης ο Καραγεωργόπουλος.  Άφησε νυστέρια, ακουστικά, έβγαλε την άσπρη μπλούζα και ήρθε να δει τους φίλους του, που δεν τους ξεχνά ποτέ. « Ό,τι θέλετε εγώ είμαι εδώ.»

Ο Πασχάλης ο Διαμαντένιας, ο Αντιστράτηγος, δεν μπορούσε να λείψει με τίποτα.  Αφού έρχεται ο γιατρός από τη Θεσσαλονίκη και ο Αντιστράτηγος, δεν μπορείς να λείψεις.  Ήρθε ο Μητσάρας ο Κορδίστας, ο Στέλιος ο Τζαφλέρης, ο πιο αδικημένος παίχτης, άξιζε να παίζει σε μεγάλη ομάδα αλλά δεν έπαιξε. Ποτέ.  Ο καπετάνιος ο Κώστας Καραζούπης ήρθε από μακριά να μας πει τα νέα πόσο πάει το φιλί στη Δύση στην Ανατολή για να του απαντήσει ο Αποστόλης ο Σταμούλης «Αθήνα και πάλι Αθήνα, μια είναι στον κόσμο, ποια να συγκριθεί μαζί της.  Ξημερώματα Δειληνά, Κήπος του Αλάχ, δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη.  Το πιο όμορφο ταγκό είναι της Αθήνας, ταγκό ερωτικό με Βοσκόπουλο και Πέγκυ Ζήνα, που να τα βρεις αυτά ρεε…»

Ο Θόδωρας ο Βούλγαρης που νίκησε τον χρόνο.  Ίδιος και απαράλλακτος λες και ήταν χθες.  «Θόδωρα θέλουμε το μυστικό της νεότητας.  Πώς το λεν πώς το λεν το μυστικό.  Πέσ’ το να μην είναι μυστικό.»

Παίξαμε το περίφημο στοίχημα όποιος χάσει πληρώνει την οινοποσία στο παζάρι.  Είναι κάτι ποτήρια, παναγία μου.  Ευτυχώς έληξε 2-2, ισοφάρισε ο καπετάνιος στα χασομέρια.  Στο ματς δεν έλειψαν ούτε οι βωμολοχίες, ούτε οι κόντρες, ούτε ο λογομαχίες, ήμασταν όλοι παιδιά.  Με τρύπια παντελόνια και ματωμένα γόνατα.  Το κλου έκλεισε στο παζάρι.  Οινοποσία μέχρι πρωινές ώρες και να λέμε και να λέμε και να μην τα σώνουμε….

«Παιδιά και του χρόνου να είμαστε πάλι μαζί.  Θα είμαι κι εγώ εκεί – θα σε περιμένω – μη με ξεχάσεις – θα είμαι εκεί.»

Η ομάδα του Γυμνασίου Αλμυρού ευχαριστεί ολόθερμα την κυρία Βιβή Τσιντσίνη, μέσα από την ψυχή μας, όλα τα παιδιά, γιατί είναι πάντα κοντά στην ομάδα μας. Βιβή, σε ευχαριστούμε πολύ!