Λίγα λόγια για το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη κ. Γεωργίου Γιαννιού: «Εν τάχει…» «Αγάπη… μα, στις μέρες μας;» – έκδοση 16-9-2017

γράφει η Χρύσα Μαρδάκη

Ανάμεσα στα βιβλία που διάβασα το φετινό καλοκαίρι ήταν μία επιτομή άρθρων δημοσιευμένων στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος», που πριν λίγο καιρό εξέδωσε ο Αρχιμανδρίτης Πατέρας Γεώργιος Γιαννιός.

Παρότι, ποτέ στο παρελθόν δεν επιχείρησα να γράψω την γνώμη μου για πόνημα κάποιου συγγραφέα, αισθάνθηκα μετά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, την ανάγκη να χαιρετίσω αυτήν την προσέγγιση των κοινωνικών, οικονομικών, εκπαιδευτικών, πολιτικών ζητημάτων της σημερινής πραγματικότητας, από κάποιον, που χωρίς στιγμή να λησμονεί ότι είναι εκπρόσωπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, διακατέχεται από ένα γνήσιο προβληματισμό για ό,τι συμβαίνει γύρω μας.

Ομολογώ ότι αυτό που ξεκινώντας την ανάγνωση περίμενα, ήταν να ξαναβρεθώ μπροστά στον κλασικό λόγο της Εκκλησίας, που συνήθως επαναλαμβάνει παλιά τετριμμένα λόγια, αναλύει δοκιμασμένες και αναμασημένες συνταγές πίστης, λατρείας και πνευματικών αναζητήσεων, με το ίδιο σχεδόν πάντα στερεοτυπικό τρόπο προσέγγισης, επιχειρηματολογίας, ακόμη και διατύπωσης.

Εκείνο όμως, προς μεγάλη μου ικανοποίηση, που ένιωσα καθώς ξετυλίγονταν το ένα άρθρο μετά το άλλο, ήταν κάτι πηγαίο, κάτι δροσερό και ανακουφιστικό, όπως για παράδειγμα, όταν ακούει κανείς τον ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου, ή το τροπάριο της Κασσιανής, ή το «φως ιλαρόν» εσπερινού σε εξωκλήσι.

Διαπίστωσα γρήγορα, πως ο βαθύτερος λόγος συγγραφής αυτών των άρθρων ήταν μια διστακτική αρχικά, όσο και επίμονη προσπάθεια ενός νέου σκεπτόμενου ανθρώπου, ενός γνήσιου κληρικού, ενός αδέσμευτου διανοητή να ανασκάψει τα θεμέλια της σύγχρονης κοινωνίας και εκκλησίας, ώσπου αφήνοντας στην άκρη κούφια λόγια, υποκριτικές συμπεριφορές και επιφανειακές εκτιμήσεις, να φτάσει στα ζωτικά κύτταρα, στις υγιείς ρίζες, στη χαμένη από καιρό αθωότητα των σημερινών αξιών, αρχών και οραμάτων για το παρόν και το μέλλον της κοινής μας ζωής.

Τα θέματά του, αναπτύχθηκαν με αφορμή συμβάντα της καθημερινότητας, τον ετήσιο κύκλο των εορτών και των γεγονότων της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και την ζωή του Χριστού, τις ανησυχίες και τους φόβους του ανθρώπου, τις αιώνιες και διαχρονικές αξίες, τους σημαντικούς θεσμούς πάνω στους οποίους στηρίζεται το κοινωνικό οικοδόμημα και γενικά οτιδήποτε θα θέλαμε όλοι να συζητήσουμε, να ανταλλάξουμε γνώσεις και απόψεις και να αναζητήσουμε λύσεις και καλές πρακτικές

Ακριβώς με αυτό το πνεύμα, ο λόγος του είναι απλός, ευπροσήγορος, κατανοητός, χωρίς αφορισμούς, χωρίς ακρότητες, χωρίς μονομέρειες, χωρίς εξαιρέσεις. Δεν ξεχνά ότι σημείο εκκίνησης, μα και τερματισμού του προβληματισμού του λόγου του, μέτρο σύγκρισης και εργαλείο τριβής κάθε πονήματος, είναι ο λόγος του Θεού. Γι’ αυτό και, κάτω από το ερευνητικό του μικροσκόπιο μπαίνουν αξιώματα και δόγματα, μεγαλοστομίες και βερμπαλισμοί, κατηχητικού τύπου ρητορείες και θέσφατα. Καυτηριάζει διακριτικά και καλοπροαίρετα τα τρωτά κάθε κοινωνικού συστήματος, είτε αυτό είναι το κράτος, οι οικονομικοί θεσμοί, ακόμη και η Εκκλησία. Σε ένα κείμενό του διάβασα: «κλεισμένοι πολλοί από εμάς (οι κληρικοί), στα σκοτεινά μας γραφεία, με γλώσσα που κατακεραυνώνει όσο οι 12 θεοί του Ολύμπου, με πράξεις ασυμβίβαστες με το λειτούργημά μας, καταριόμαστε ανθρώπους για τις επιλογές τους»

Απευθύνεται έτσι, στον συνάνθρωπο, στον συμπολίτη, στον απλό άνθρωπο, μορφωμένο ή όχι, Έλληνα ή όχι, χριστιανό ή όχι, πιστό ή άθεο, όμως παραζαλισμένο, ταλανισμένο, εντέλει μπερδεμένο από πολύπλευρες επιδράσεις και πιέσεις

Εκείνο που εισέπραξα λοιπόν, από την γνωριμία μου με τον μεστό, περιεκτικό, «εν τάχει», αλλά όχι «εν τω προχείρω», ουσιώδη και προπαντός αληθινό λόγο του πατρός Γεωργίου Γιαννιού, είναι η πρόθεσή του να μιλήσει -όπως καταλήγει στο αντί επιλόγου εξαιρετικό ποίημά του- στον νου και την καρδιά του αναγνώστη και να τον βοηθήσει να ανακαλύψει ο ίδιος το πραγματικό νόημα της ζωής του, βεβαίως για να σώσει την ψυχή του, προηγουμένως όμως για να ανακαλύψει, να γιατρέψει και να αγαπήσει τον εαυτό του. Γιατί τα προβλήματα δεν λείπουν, το ζητούμενο όμως είναι πάντα, ως αντιμετώπιση και ως λύση, η αγάπη και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στους άλλους, στον Θεό.

Με τις παραπάνω σκέψεις, εκτός από καλοτάξιδο, αν και ήδη ταξιδεύει με ούριο άνεμο και ακύμαντη θάλασσα το νέο σας βιβλίο Πατέρα Γεώργιε, θέλω να ευχηθώ να διαπνέεστε πάντα από το γνήσιο μα και επίπονο φρόνημα του Χριστιανικού πνεύματος, του σεβασμού στις πανανθρώπινες αξίες, της αναζήτησης της αλήθειας και της δικαιοσύνης, κυρίως όμως της αγάπης και της συμπαράστασης στον συνάνθρωπο, που πάσχει σαν πολυτραυματίας και σωματικά και ψυχικά. Αποδείξατε ότι αυτή είναι η επιδίωξή σας και σίγουρα μπορείτε με λόγο, προφορικό και γραπτό, και με έργο.

Ο Θεός ας σας φωτίζει και ας σας ενδυναμώνει «εις παν έργον αγαθόν»