Κυριακή Ι’ Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Στραμμένη προς την γη, για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια την είχε δέσει ο πονηρός. Αυτό το πλάσμα Του Θεού, ούτε τον ουρανό μπορούσε να ατενίσει αλλά ούτε και την φύση να χαρεί. Πρόσωπο συνανθρώπου της είχε χρόνια να αντικρίσει. Μια τέτοια στάση σώματος, μόνον ζώο θα μπορούσε να θυμίσει.

Ζούσε ένα πραγματικό δράμα! Στερημένη κάθε δικαιώματος να ζει φυσιολογικά, η συγκύπτουσα γυναίκα συνεχίζει κανονικά και παρευρίσκεται στην συναγωγή. Θα μπορούσε να προβάλει κάθε εύλογη δικαιολογία προκειμένου να μην πάει. Όπως για παράδειγμα ότι πονάει ή ότι είναι δύσκολο να μεταβεί εκεί. Ακόμη θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν νιώθει άνετα να βρίσκεται μέσα στον κόσμο ή ότι δεν έχει ουσία να πηγαίνει στην συναγωγή, αφού Ο Θεός την έχει ξεχάσει. Σίγουρα θα είχε προσευχηθεί πολλές φορές για να αλλάξει κάτι στην ζωή της. Ωστόσο, η αγάπη και η πίστη της προς Τον Θεό, είναι ακόμη αναμμένες. Σε τέτοιο βαθμό που δεν ζητάει πλέον κάτι από Τον Θεόν, ούτε καν την ίασή της.

Μπορεί το σώμα της να ήταν κυρτωμένο, παρόλα αυτά η ψυχή της ήταν ελεύθερη. Απόδειξη, η στάση που κράτησε στην παρουσία Του Κυρίου. Σίγουρα θα άκουσε ότι Ο Χριστός έκανε πολλά θαύματα. Όταν όμως βρέθηκε κοντά του, δεν του ζήτησε απολύτως τίποτα. Για εκείνη ήταν αρκετό να ακούει τον Λόγο Του και να βρίσκεται κοντά Του. Η ταλαίπωρη αυτή γυναίκα, μπορεί να ήταν ασήμαντη για τους πολλούς. Μπορεί, ακόμη, να βρισκόταν παράμερα, σε μία γωνιά προκειμένου να μην γίνεται αντιληπτή από τους υπόλοιπους και έτσι να περνάει απαρατήρητη. Όμως δεν έμεινε απαρατήρητη και από το μάτι Του Θεού. Στην πραγματικότητα ο Θεός ποτέ δεν την ξέχασε αλλά ούτε και την αποστράφηκε. Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο ίδιος την επισκέφτηκε. Χωρίς να Του ζητήσει κάτι ή να χρειαστεί αποδείξεις για την πίστη της, με ένα Του Λόγο την έκανε καλά.

Επαναφέροντας την στην πρότερη φυσιολογική κατάστασή της. Θα ανάμενε κανείς ότι το γεγονός αυτό, θα προκαλούσε αισθήματα χαράς, και πρώτα από όλα στον αρχισυνάγωγο. Τότε όμως εκδηλώνεται η πνευματική κύρτωση του αρχισυναγώγου. Όχι μόνον δεν χαίρεται, αλλά και κατακρίνει το γεγονός της ιάσεως, με την πρόφαση της αργίας του Σαββάτου. Ενώ η σωματική κύρτωση εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτή, δεν ισχύει το ίδιο για την πνευματική κύρτωση. Μερικές φορές είναι τόσο καλά κρυμμένη που ούτε ο ίδιος που την φέρει δεν μπορεί να το καταλάβει. Στο σημείο που να θεωρεί ότι είναι απολύτως καλά! Πού είναι όμως η αγάπη του Αρχιχυναγώγου; Ο υπεύθυνος για την διάδοση του λόγου Του Θεού, φαίνεται να κολλάει στο γράμμα και όχι στην ουσία. Αγαπάει Τον Θεό μόνον με τα χείλη του και όχι με την καρδία του. Πώς θα ένιωθε αν ήταν αυτός τόσα χρόνια σε αυτή την θέση κυρτωμένος, και προσευχόταν να γίνει καλά; Θα μπορούσε να περιμένει, και να αναβάλει την θεραπεία του για μία άλλη ημέρα, που μπορεί ακόμη να μην ερχόταν ποτέ;

Έτσι ο άνθρωπος κολλώντας στο γράμμα του νόμου, φαίνεται να σκληραίνει, και αντί να θεραπεύεται, βλάπτει την ψυχή του. Εμείς σήμερα, οι βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουμε την ελευθερία να στρέψουμε την ψυχή μας Στον Κύριο μας; Ή μήπως ο πονηρός μεθοδευμένα την έχει κυρτώσει, στρέφοντας την αποκλειστικά στις βιοτικές μέριμνες και απολαύσεις του κόσμου τούτου; Μπορεί όμως μία ψυχή να αναπαυθεί σε αυτή την θέση; Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει ότι φυσικό για την ψυχή είναι να είναι στραμμένη Στον Δημιουργό της, ενώ το παραφύσιν να είναι στραμμένη στον κόσμο. Έτσι μία καμπούρικη ψυχή αρχίζει να βιώνει την στέρηση της χάριτος Του Θεού. Η καμπούρα της ψυχής δεν γίνεται από την μία στιγμή στην άλλη. Ο πονηρός, μεθοδευμένα αρχίζει αυτή την διαδικασία από την πολύ μικρή μας ηλικία. Όπως ένα δεντράκι, ωσότου είναι μικρό, και ο κορμός του εύκαμπτος εύκολα μπορούμε να το στρέψουμε εκεί όπου θέλουμε. Όταν όμως μεγαλώσει, τότε ο κορμός του σκληραίνει και είναι δύσκολο μέχρι και αδύνατο να του αλλάξουμε θέση. Έτσι και ο άνθρωπος όταν συνηθίσει την αμαρτία, το πάθος, τις απολαύσεις του κόσμου τούτου είναι δύσκολο να απαλλαχτεί από αυτά.

Στην προσπάθεια να αλλάξουμε και να στραφούμε στον Κύριόν μας, θα αντιμετωπίσουμε πολλές δυσκολίες και εμπόδια. Εκτός αυτού, ο πονηρός θα προσπαθεί συνεχώς να μας μεταπείσει ότι μάταια αγωνιζόμαστε και ότι όπως έχουμε πλέον καταντήσει είναι αδύνατο να αλλάξουμε. Όμως σίγουρα ανάλογους λογισμούς θα έσπερνε και στην συγκύπτουσα γυναίκα. Όπως για παράδειγμα θα της έλεγε, τι χρειάζεσαι εσύ να πας στη συναγωγή, δεν βλέπεις πώς έχεις καταντήσει και σε τι κατάσταση βρίσκεσαι; Αν ο Θεός σε αγαπούσε και ενδιαφερόταν για σένα θα ήταν δυνατόν να σε άφηνε τόσα χρόνια έτσι και να βασανίζεσαι; Πράγματι, πέρασαν αρκετά χρόνια! Όμως με την υπομονή που έδειξε η συγκύπτουσα αυτή γυναίκα αντί να βλαφτεί, ωφελήθηκε. Η ψυχή της ενδυναμώθηκε, και η πίστη της αυξήθηκε. Μπήκε στο καμίνι των θλίψεων και των δυσκολιών, βγήκε όμως πιο λαμπερή. Η ψυχή της εξαγνίστηκε και στερεώθηκε στο θέλημα του Θεού. Ελεύθερη και ειρηνική πλέον, αγαπούσε τον Θεό ανιδιοτελώς.

Έτσι και εμείς, οι καμπούρηδες πνευματικά, με υπομονή και επιμονή, να αγωνιζόμαστε σταθερά στο θέλημα του Κυρίου μας. Τότε έρχεται η στιγμή, που ο Θεός θεραπεύει την κυρτωμένη μας ψυχή και την ανορθώνει. Η ψυχή τότε μπορεί ελεύθερα να στραφεί προς τον Δημιουργό της, και ενωμένη πλέον μαζί Του μπορεί να απολαμβάνει την τρυφή του παραδείσου από αυτή την ζωή. Αμήν.