Κυριακή των Αγίων Πάντων – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Με τη σημερινή Κυριακή των Αγίων Πάντων κλείνει αγαπητοί μου αδελφοί, ο εορταστικός κύκλος του Πεντηκοσταρίου, ο οποίος είχε σαν αφετηρία την Ανάσταση του Χριστού. Κατά τη σημερινή Κυριακή επισφραγίζεται ο θρίαμβος της Χριστιανικής ομολογίας στο γεγονός της

Αναστάσεως του Κυρίου. Κύριοι εκφραστές δε αυτής της ομολογίας υπήρξαν όλοι οι Άγιοι, επώνυμοι και ανώνυμοι, γνωστοί και άγνωστοι.

Οι Άγιοι Πάντες, έδωσαν με τον τρόπο της ζωής τους την καλύτερη μαρτυρία της πίστης τους στο Θεό και επισφράγισαν αυτή την ομολογία τους με τη θυσία της ίδιας της ζωής τους. Η μαρτυρία τους αυτή δεν ήταν πράξη ανάγκης αλλά τρόπος ζωής. Τρόπος καθημερινής ζωής. Τρόπος πίστεως, τρόπος μαρτυρίας και μαρτυρίου, τρόπος ενάρετης ζωής.

Οι Άγιοι Πάντες εφάρμοσαν στην πράξη το τρίπτυχο των συστάσεως του σημερινούς Ευαγγελίου που είναι: ομολογία με παρρησία της πίστης στο Θεό, αγάπη του Θεού πάνω από οποιαδήποτε άλλη αγάπη και σήκωμα του δικού τους σταυρού. Ομολόγησαν με παρρησία την πίστη τους στο Θεό και εξασφάλισαν την από μέρους του Χριστού ομολογία του ονόματος τους μπροστά στον ουράνιο Πατέρα Του. Ομολόγησαν και απέδειξαν στην πράξη ότι η αγάπη τους προς το Θεό ήταν μεγαλύτερη από οποιοδήποτε πρόσωπο ή πράγμα αυτού του κόσμου. Απέδειξαν στην πράξη ότι η πίστη δεν είναι θεωρία ή εύκολη πορεία, αλλά πορεία γεμάτη δυσκολίες. Στενόχωρο μονοπάτι, ανηφορικός δρόμος, πραγματικός Γολγοθάς η Χριστιανική ζωή. Δέχτηκαν το σταυρό τους ο καθένας ξεχωριστά. Δεν παραπονέθηκαν ότι ο δικός τους σταυρός ήταν πολύ πιο βαρύς από τους σταυρούς των άλλων.

Ήξεραν ότι ο σταυρός του καθενός ήταν και είναι ανάλογος και με τις δυνατότητες του καθενός. Οι Άγιοι Πάντες, που τιμούμε σήμερα, αφού έδωσαν τη μαρτυρία του Χριστιανού στην καθημερινή ζωή τους, στη συνέχεια, όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν επισφράγιζαν αυτή τη μαρτυρία με τη θυσία και της ίδιας της ζωής τους. Για τούτο μιλάμε και για μαρτύριο, όχι μόνο λόγω του φρικτού τους θανάτου, αλλά και για τη μαρτυρία, την απόδειξη της πίστης τους. Η πίστη στο Θεό τους ζωογονούσε πραγματικά γι’ αυτό και δεν ντρεπόντουσαν να την ομολογήσουν. Για τούτο και δικαιώθηκαν στη βασιλεία του Θεού.

Αυτός ήταν ο τρόπος της ζωής όλων των Αγίων δια μέσου των αιώνων. Αυτό τον τρόπο ζωής όμως ζητά ο Κύριος από όλους. Ζητά και τη δική μας ομολογία. Ζητά τη δική μας αγάπη. Ζητά από τον καθένα μας να σηκώσουμε και το δικό μας σταυρό. Όμως ποια είναι η ανταπόκριση των σημερινών Χριστιανών; Αλήθεια ποια είναι η δική μας ανταπόκριση; Πραγματικά ζούμε σε μια εποχή παραδοξότητας. Ενώ δεν αρνούμαστε την ιδιότητα του χριστιανού, εντούτοις είτε δεν ζούμε την ενάρετη χριστιανική ζωή, είτε και ντρεπόμαστε σε δεδομένη στιγμή να ομολογήσουμε ή να υπερασπιστούμε την πίστη μας. Και εδώ είναι το παράδοξο. Ντρεπόμαστε για την πίστη μας για την οποία θα έπρεπε να υπερηφανευόμαστε και υπερηφανευόμαστε για πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε.

Δυστυχώς σήμερα έχουμε μετατρέψει τον εκφυλισμό σε πρόοδο, το έγκλημα σε λύση ανάγκης, την υποδούλωση στα πάθη σε απελευθέρωση. Το κακό, όμως, δε σταματά ως εδώ. Οι «σύγχρονοι χριστιανοί» δυστυχώς προκαλούμε ζημιά όχι μόνο με την άρνηση της ομολογίας του ονόματος του Θεού, αλλά και με την ομολογία της ιδιότητας του χριστιανού. Η σκληρότητα και η έλλειψη αγάπης, η μετατροπή της χριστιανικής ζωής σε ζωή μόνο «τύπων» και η αντίφαση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις δημιουργούν στην πίστη την ίδια περισσότερη ζημιά από την άρνηση. Ισχύει ο λόγος της Γραφής, που επαναλαμβάνει ο Απόστολος των εθνών Παύλος: «Το γαρ όνομα του Θεού δι’ υμάς, βλασφημείται εν τοις έθνεσιν». Γιατί, όπως λέει η Γραφή εξ αιτίας σας διασύρεται το όνομα του Θεού από τους ειδωλολάτρες.

Αδελφοί μου, ζούμε σε μια εποχή όπου ο αριθμός των Χριστιανών είναι ο μεγαλύτερος που υπήρξε ποτέ και όμως η Χριστιανική πίστη ποτέ δεν κινδύνεψε τόσο από τους «Χριστιανούς». Παράδοξο τούτο, αλλά αληθινό. Μας θυμίζει τα λόγια του Χριστού «οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου.» Για μας τι μπορεί να πει άραγε ο Κύριος; Αλοίμονο αν επαναλάβει τα ίδια λόγια.

Αδελφοί μου. Φοβερά τα λόγια του Κυρίου. Φοβερά που θα πρέπει δικαιολογημένα να μας προβληματίσουν. Ο προβληματισμός αυτός θα μας επαναφέρει στη σωστή πορεία. Την πορεία της ομολογίας με λόγια και με έργα και που θα στοχεύει στη μοναδική ομολογία των ουρανών, την ομολογία του Κυρίου. Αυτή η τελευταία ομολογία θα είναι ο δίκαιος έπαινος, θα είναι η δίκαιη ανταμοιβή για όσους εργάστηκαν για την επικράτηση του θελήματος του Θεού στη γη. Ο Κύριος μας το είπε σήμερα ξεκάθαρα: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.» Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σε εμένα, θα τον αναγνωρίσω και εγώ για δικό μου μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα μου, αμήν.