Κυριακή Ε΄ Νηστειών – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

«Ος ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος» μας λέει ο Κύριος. Θέλεις να γίνει μέγας στα μάτια Του Θεού; Θέλεις να προκόψεις πνευματικά; θα πρέπει να έχεις πνεύμα αυτοθυσίας, να γίνεις υπηρέτης όλων. Πρώτος που εφάρμοσε τον κανόνα αυτόν ήταν ο ίδιος ο Κύριος. Ο μόνος Άγιος και Αναμάρτητος και από άκρα συγκατάβαση έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον ανθρώπινο γένος. Υπέμεινε όλους τους εξευτελισμούς, από τα ίδια τα πλάσματα Του, και στο τέλος τον σταυρικό θάνατο, για να εξαγοράσει τις δικές μας αμαρτίες, για να μπορούμε και εμείς να έχουμε μία θέση στην βασιλεία των ουρανών.

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, μα αυτός είναι Θεός! Γι’ αυτό άλλωστε μπόρεσε άντεξε και υπέμεινε όλα αυτά. Εμείς δεν είμαστε Θεοί. Πράγματι, δεν μπορούμε εμείς να εξαγοράσουμε αμαρτίες και να σώσουμε το ανθρώπινο γένος. Όμως, θα πρέπει να λίγο αναλογιστούμε και να εξετάσουμε την ζωή μας. Έχουμε εμείς άραγε λίγο από αυτό το πνεύμα της αυτοθυσίας και προσφοράς για τον συνάνθρωπο μας;

Αρκετοί από εμάς, μπορεί να έχουμε ακόμη και την εντύπωση ότι είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο. Μπορεί να θεωρούμε ότι στην ζωή μας, μόνον καλά πράγματα έχουμε κάνει για τους συνανθρώπους μας, και γενικά ότι όλους τους έχουμε ευεργετήσει. Ο Κύριος, «ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς ὁ Θεός», που μας γνωρίζει καλύτερα και από τον ίδιο τον εαυτό μας, που είναι η πηγή της αλήθειας, θα έλεγε τα ίδια πράγματα για εμάς;

Ζούμε σε μία κοινωνία, που φαινομενικά προωθεί την αγάπη, την κοινωνική στήριξη, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό. Όμως λίγο καλύτερα να το εξετάσουμε, εύκολα θα διαπιστώσομε ότι παντού υπάρχει ο ανταγωνισμός για το ποιος θα κερδίσει την πρωτιά. Τα παιδιά ήδη από την νηπιακή ηλικία μαθαίνουν και εκπαιδεύονται ότι η πρωτιά είναι το παν.

Μπορεί όμως άνθρωπος, να ζει και να συνυπάρχει αρμονικά σε μία κοινωνία με ανθρώπους του ιδίου πνεύματος. Είναι ποτέ δυνατόν, όλοι να έρχονται πρώτοι. Ακόμη και στην πιο μικρή κοινωνία, που είναι η οικογένεια, θα ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρχει ομαλότητα, ειρήνη και αγάπη εάν τα μέλη της έφεραν αυτά τα χαρακτηριστικά.

Μας παραγγέλλει ο Απόστολος Παύλος «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς». Μα εάν ο άνδρας έμαθε πάντα να υπηρετείται πως είναι δυνατόν να μπορεί να έχει τέτοιο πνεύμα αυτοθυσίας για την σύζυγο του. Όμως ανάλογα ισχύει και για τις συζύγους. Λέει ο Απόστολος Παύλος, «Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός». Δηλαδή οι γυναίκες να υποτάσσονται στον άνδρα τους, λόγω της μεγάλης αγάπης που φέρουν για αυτόν. Κάτι το οποίο είναι αδύνατο να γίνει εάν τοποθετούν το εγώ τους πάνω από τον κοινό οικογενειακό βίο.

Έτσι ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει, καλείται να ελευθερωθεί από αυτά τα βαρίδια, τα οποία δεν το αφήνουν να προκόψει πνευματικά, αλλά ούτε και να απολαύσει την πραγματική εν Χριστώ ευτυχία. Όμως τέτοια βαρίδια είχαν μέχρι και οι Απόστολοι. Διαβάζοντας την Αγιά Γραφή, βλέπουμε τον Απόστολο Πέτρο, να παραγγέλλει στον Κύριον να αποφύγει την σταυρική θυσία. Γι’ αυτό και Ο Κύριος με αυστηρότητα του απαντάει «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων».

Όμως ακόμη και οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης, μπορεί να μην ζήτησαν από Τον Κύριον να αποφύγει το μαρτύριο, αλλά μέσω της μητέρας τους ζήτησαν να αναλάβουν πρωτοκαθεδρίες. Η θυσία, θα πρέπει να περιέχει μέσα την ανιδιοτελής αγάπη. Μόνον τότε είναι ευάρεστη Στον Θεόν. Πράγματι, τα λόγια αυτά τα είπανε απόστολοι, που ήτανε μαζί με Τον Χριστό. Όμως την στιγμή που λέγανε δεν είχανε ακόμη λάβει την φώτιση του Αγίου Πνεύματος.

Εμείς σήμερα που έχουμε βαπτιστεί, έχουμε λάβει τα χαρίσματα Του Αγίου Πνεύματος, και έχουμε την δυνατότητα να κοινωνάμε Σώμα και Αίμα Χριστού, τί κάνουμε; Μπορούμε να θυσιάσουμε έστω και λίγο το «εγώ» μας για να ωφελήσουμε την οικογένεια μας, τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τους συναδέλφους μας κ.ο.κ.. Μπορούμε να βάλουμε λίγο στην άκρη τα δικά μας και να διακονήσουμε τον συνάνθρωπο μας. Ή μήπως πάντα κοιτάμε τι δεν έκανε ο άλλος για εμάς.

Ο άνθρωπος θυσιαζόμενος και διακονώντας τον συνάνθρωπο του, γίνεται επιβεβαίωση της παρουσίας Του Θεού στον κόσμο. Ότι δηλαδή Ο Κύριος δεν μας εγκαταλείπει, αλλά είναι ανάμεσα μας, και ενεργεί μέσα από τους πιστούς του. Όμως η προσφορά μας αυτή φανερώνει ταυτόχρονα και την αγάπη μας προς Τον Θεόν, ότι πάνω από όλα σε αυτή την ζωή έχουμε Τον Χριστό. Γι’ αυτό άλλωστε μπορούμε να θυσιαζόμαστε, διαφορετικά θα ήταν αδύνατο.

Η αυτοθυσία και η διακονία ωστόσο, θα μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε μία πολύ μεγάλη αρετή, που δεν είναι άλλη από την ταπείνωση. Έρχεται ο άνθρωπος και βάζει τον εαυτό του τελευταίο, και τότε Ο Κύριος τον μεταφέρει στις πρώτες θέσεις. Χωρίς ταπείνωση είναι αδύνατο να γίνουμε δοχεία της χάριτος Του Θεού. Τέτοια μεγάλη ταπείνωση είχε και η Οσία Μαρία η Αιγυπτία που εορτάζουμε σήμερα. Παρόλο που ήταν σκλαβωμένη κάτω από μεγάλα πάθη, με ταπείνωση και μετάνοια, έγινε δοχείο της χάριτος Του Θεού. Είμαστε λίγο πριν από το Πάσχα. Χωρίς σταύρωση, Ανάσταση δεν υπάρχει. Έτσι και εμείς με ταπείνωση, μετάνοια, και πνεύμα αυτοθυσίας να διακονούμε τους εν Χριστώ αδελφούς μας, και τότε θα γευθούμε και εμείς την πνευματική ανάσταση. Αμήν.