Κυριακή Ι Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Ο Κύριός μας, αγαπητοί μου, ευρίσκεται σε μια συναγωγή κάποιο Σάββατο. Εκεί συνάντησε μια γυναίκα συγκύπτουσα. Ήταν ασθενούσα. Δεν μπορούσε να ισιώσει τη σπονδυλική στήλη και να σταθεί όρθια. Ήταν αναγκασμένη να είναι σκυμμένη συνεχώς προς τη γη. Όταν ο Κύριος την είδε την σπλαγχνίσθηκε και με το λόγο του «γύναι, εἶσαι ἐλευθερωμένη ἀπό τήν ἀσθένειά σου» την θεράπευσε. Αυτή αμέσως αν ορθώθηκε και δόξαζε το Θεό. Το θαύμα αυτό θα μας δώσει την αφορμή να μιλήσουμε σήμερα για την ασθένεια και τον πόνο.

Η ασθένεια, με τους πόνους που πολλές φορές τη συνοδεύουν, θέτει ένα πρόβλημα στους ανθρώπους όλων των εποχών. Ο Κύριος μας ασφαλώς έχει μια απάντηση να μας δώσει. Η βιβλική αποκάλυψη παραμερίζει την επιστημονική άποψη του προβλήματος. Στρέφει αποκλειστικά την προσοχή μας στην θρησκευτική σημασία της αρρώστιας και της θεραπείας, στα πλαίσια του σχεδίου της σωτηρίας . Τα στοιχεία που επισημαίνονται από την Εκκλησία όμως είναι τα κάτωθι:

Σε ένα κόσμο όπου όλα εξαρτώνται από το Θεό, η ασθένεια δεν αποτελεί εξαίρεση. Εκείνο όμως που αναζητά εναγωνίως ο άνθρωπος είναι η απάντηση στο γιατί υπάρχει ασθένεια, πόνος και τέλος ο θάνατος. Πως δικαιολογούνται και ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Αυθόρμητα, το θρησκευτικό αίσθημα του ανθρώπου δημιουργεί μια σύνδεση ανάμεσα στην ασθένεια και την αμαρτία. Η Αγία Γραφή δεν αντιτίθεται σε αυτή τη σύνδεση. Προσδιορίζει μόνο τις συνθήκες μέσα στις οποίες πρέπει να εννοείται. Μέσα στο Σχέδιο του για τον άνθρωπο αλλά και τον κόσμο γενικότερα δεν υπήρχε ούτε ο πόνος, ούτε η ασθένεια, ή θλίψης και αυτός ο θάνατος. Η ασθένεια, όπως όλα τα άλλα ανθρώπινα κακά είναι αντίθετη σε αυτή τη βαθιά πρόθεση του Θεού. Εμφανίζεται στον κόσμο σαν συνέπεια της αμαρτίας. Κυριεύει όχι μόνο τον Αδάμ αλλά υποτάσσει και τη φύση ολόκληρη. Διά του Αδάμ κληροδοτείται σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Η εμπειρία της ασθένειας επιτρέπεται από το Θεό στον άνθρωπο για να έχει σαν αποτέλεσμα να οξύνει στον άνθρωπο τη συνείδηση της αμαρτίας. Και πράγματι, αυτό διαπιστώνεται στους παρακλητικούς ψαλμούς. Εκεί ο άνθρωπος προσεύχεται στο Θεό ζητά τη θεραπεία του από τις ασθένειες που τον ταλαιπωρούν. Το αίτημα του όμως, για ίαση συνοδεύεται πάντα από εξομολόγηση σφαλμάτων του και της συγνώμης.

Όταν όμως καμιά φορά η ασθένεια πλήττει τους δίκαιους, όπως τον Ιώβ στην παλαιά διαθήκη τότε μπορεί να είναι μια δοκιμασία που επιτρέπει η πρόνοια του Θεού για να δοκιμαστούν. Μέσα από την ασθένεια ο δίκαιος θα δοξαστεί γιατί επέμεινε με καρτερία, υπομονή, ταπείνωση και εμπιστοσύνη στο Θεό.

Δεν απαγορεύεται  η προσφυγή στην ιατρική περίθαλψη. Η Σοφία Σειράχ πλέκει  μάλιστα ένα ωραίο εγκώμιο για το ιατρικό επάγγελμα (σειράχ  λη 1-8.12εξ.). Αυτό που απορρίπτεται είναι η μαγεία που συνιστά ειδωλολατρία και μολύνει την ιατρική.

Κυρίως όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι οφείλουμε για τη θεραπεία μας να καταφεύγουμε στο Θεό γιατί είναι ο κύριος της ζωής. Είναι ο κατ’ εξοχήν γιατρός του ανθρώπου. Ο πιστός καταφεύγει μέσα στον πόνο του και την εξαθλίωση του από την ασθένεια στο Θεό εκλιπαρώντας τη βοήθεια του Θεού. Κάνει έκκληση στην παντοδυναμία και την φιλευσπλαχνία του. Έχει εμπιστοσύνη στο Θεό. Με  Την πιστότητα του ο άνθρωπος ετοιμάζεται να δεχθεί τη χάρη που ζήτησε από τον πατέρα και δημιουργό του. Και ο Θεός έρχεται. Σκύβει πάνω στην ανθρωπότητα που υποφέρει για να ανακουφίσει τα δεινά της. Αυτό είναι το μήνυμα του σημερινού ευαγγελικό αναγνώσματος.

Όσο όμως και αν η ασθένεια έχει κάποιο νόημα και εξυπηρετεί το σκοπό της σωτηρίας, παραμένει ένα κακό. Ο Παντοδύναμος Κύριος της ζωής θα το εξαφανίσει ολοσχερώς από τη ζωή των δικαίων στη Βασίλεια του. Αυτή είναι η προσευχή και η Δέησή μας για  αυτούς που φεύγουν από τη ζωή αυτή: να κατατάξει ο Θεός στις ψυχές τους «εν τόπω ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη, ου στεναγμός αλλά  ζωή ατελεύτητος».

Απόδειξη ή πρόγευση αυτής της ελευθερίας μας από την ασθένεια έχουμε από την ζωή αυτή Ζώντας στην Εκκλησία. Ο Κύριος μας σε όλη τη διάρκεια της διακονίας του στον κόσμο βρίσκει ασθένειες  στο δρόμο του. Νοιώθει συμπόνια για τους ασθενείς και τους θεραπεύει. Είναι ο νικητής της. Αυτό δεν σημαίνει πως η ασθένεια θα εξαλειφθεί από τον κόσμο. Σημαίνει ότι η  θεϊκή δύναμη που θα τη νικήσει τελικά ενεργεί  στον κόσμο.

Ο Χριστός μπροστά σε όλους τους ασθενείς που του εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους διατυπώνει μόνο μια απαίτηση : να πιστέψουν, γιατί όλα είναι δυνατά στην πιστή. Η πίστη στον Ιησού Χριστό προϋποθέτει πίστη στη βασιλεία του Θεού. Η πίστη αυτή τελικά τους σώζει.

Περιμένοντας όλοι μας την επιστροφή στον παράδεισο, όπου θα θεραπευθούμε και θα απαλλαγούμε από την οδυνηρή ασθένεια ας θυμόμαστε ότι και αυτή έχει ενταχθεί στο Σχέδιο της σωτηρίας. Μας θυμίζει τις αμαρτίες μας για τις οποίες πρέπει να μετανοήσουμε. Στην ασθένεια και στο πόνο χρειαζόμαστε υπομονή και πίστη στο Θεό. Δεν είναι εύκολο να υποφέρει κανείς. Είναι δοκιμασία και αποτελεί ένδειξη αγάπης να βοηθά κανείς τον ασθενή αδερφό του παρηγορώντας τον και ενισχύοντας τον στην ώρα της επιδοκιμασίας του.

Υπηρετώντας τους ασθενείς, υπηρετούμε τον ίδιο τον Κύριο στο  πρόσωπο όσων υποφέρουν: «ἠσθένησα καί ἐπεσκέψασθε μέ» θα πει την ημέρα της κρίσεως. Ο ασθενής στο χριστιανικό κόσμο, δεν είναι ένας καταραμένος από τον οποίον αποστρέφει  κανείς το πρόσωπο του. Είναι η εικόνα και το «σημεῖον» του  Ιησού Χριστού.