Κυριακή Α Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

«Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν»

Την κλήση των πρώτων μαθητών, του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιωάννη μας περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στη σημερινή περικοπή. Ο Χριστός, αφού χρησιμοποίησε το πλοίο του Πέτρου για να κηρύξει στο πλήθος, τον διατάζει να ρίξει πάλι τα δίχτυα στη θάλασσα. Και εκείνος, παρά την κούραση της προηγούμενης νύχτας, που μάλιστα δεν είχε αποδώσει καρπούς, από σεβασμό και υπακοή προς τον Διδάσκαλο έριξε τα δίχτυα στη θάλασσα και έπιασε τόσα πολλά ψάρια, που ήρθαν και ο Ιωάννης με τον Ιάκωβο με το δικό τους πλοιάριο να βοηθήσουν στην περισυλλογή των ψαριών, γεμίζοντας και τα δύο πλοία σε βαθμό που σχεδόν να βυθίζονται.

Ο Πέτρος βλέποντας το θαύμα, που γέμισε με κατάπληξη και δέος όλους τους ψαράδες της λίμνης, πέφτει στα γόνατα και προσκυνάει τον Ιησού. Αυτός τον καλεί να έρθει μαζί του και γίνει ψαράς ανθρώπων. Τον καλεί δηλαδή να γίνει μαθητής και έπειτα απόστολος του Ευαγγελίου Του. Οι τρείς ψαράδες χωρίς δεύτερη σκέψη αποδέχτηκαν την πρόσκλησή Του, και τα παράτησαν όλα, ψάρια, πλοία, γονείς και συγγενείς και ακολούθησαν τον Χριστό. Πριν όμως τους καλέσει να γίνουν μαθητές Του διέκρινε σε αυτούς τα στοιχεία, τα οποία αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις και για τον κάθε ένα από εμάς, προκειμένου να ονομαζόμαστε χριστιανοί. Όπως την υπακοή στο θέλημά Του, την απλότητα και καθαρότητα της καρδιάς, την προθυμία, και την δυνατή μας πίστη.

Μελετώντας την ιστορία της Εκκλησίας διαπιστώνουμε ότι τις αρετές αυτές τις είχαν όλοι οι Άγιοι οι οποίοι τις έβαλαν πάνω ακόμα και από την ζωή τους. Επίσης είναι και εκείνα τα χαρακτηριστικά που τους επέτρεψαν να ζουν και να κινούνται εδώ στη γη, αλλά και ταυτόχρονα να είναι πολίτες του Ουρανού. Είναι οι αρετές εκείνες που πρέπει να έχουμε όλοι μας ανάγκη προκειμένου να μη χάνουμε τον δρόμο και τον προσανατολισμό της ζωής και βιοπάλης μας κινδυνεύοντας να καταποντιστούμε από τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Καθ΄ όλη την ζωή μας χρειαζόμαστε να έχουμε δυνατή πίστη. Γιατί χωρίς πίστη στον Θεό στο τέλος θα μείνουμε μόνοι μας πάνω στη γη και θα παρασυρόμαστε από τις περιστάσεις της ζωής και τους πειρασμούς του διαβόλου. Όταν δεν έχουμε πίστη, δεν έχουμε ούτε άγκυρα, ούτε πυξίδα, ούτε κανένα στήριγμα για να παίρνομε δύναμη. Και η πίστη είναι να πιστεύουμε και να ομολογούμε με βεβαιότητα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας, ο φίλος και ο αδελφός μας, που μας απλώνει στοργικά το χέρι Του και μας καλεί κοντά Του. Και ακόμη ούτε η πίστη μπορεί να εδραιωθεί, ούτε και κανένα θαύμα μπορεί να γίνει στη ζωή μας αν η καρδιά μας δεν είναι καθαρή από κάθε αμαρτία.

Δεν πρέπει, αγαπητοί μου, να διερωτόμαστε για τα μυστήρια του Θεού, και να προσπαθούμε με τις δικές μας γνώσεις και δυνατότητες να κατανοήσουμε ή να κρίνουμε το Θέλημά Του. Δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε ότι είναι πάντα δίπλα μας και συνοδοιπόρος μας, και ότι μπορεί να πραγματοποιήσει και σε εμάς ένα θαύμα στη ζωή μας. Για να τα πετύχουμε όμως αυτά πρέπει η πίστη μας να μην εξασθενήσει και να χαθεί, αλλά να είναι πάντα θερμή όπως την πίστη των πρώτων Μαθητών και Αγίων Μαρτύρων.

Ο Χριστός μας καλεί όλους να Τον ακολουθήσουμε, να ακούσουμε τον λόγο Του και να τον διαδώσουμε. Να γίνουμε μαθητές Του και να Τον μιμηθούμε μέσα στον κόσμο, που τότε, όταν ήρθε στη γη και κήρυξε μια μερίδα δεν Τον δέχτηκε, μια άλλη μερίδα δεν Τον δέχεται σήμερα και θα συνεχίσει να μην Τον δέχεται στο μέλλον. Μας καλεί να σηκώσουμε ο κάθε ένας τον σταυρό του και να σταυρωθούμε μαζί Του, να ζήσουμε τον θάνατό Του και να γευτούμε το φως και τη χαρά της Αναστάσεως.

Ποτέ δεν μας υποχρεώνει, ούτε μας αναγκάζει αλλά μας δείχνει τον δρόμο, σε όσους θέλουμε να Τον ακολουθήσουν, με χαρά, χωρίς φόβο, με πίστη, με υπακοή στο θέλημά Του, με μεγάλη προθυμία, με ζεστή και αγωνιστική διάθεση. Όλα αυτά είναι απαραίτητα εφόδια για την ζωή όλων μας, γιατί θα μας στηρίξουν και δεν θα μας αφήσουν να πέσουμε στους πειρασμούς του διαβόλου και στις κακίες του κόσμου τούτου, αλλά θα μας οδηγήσουν στο φως του Χριστού, αρκεί εμείς να Τον θέσουμε ως πρώτη επιλογή στη ζωή μας και να μιμηθούμε τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, οι οποίοι «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Το Φως Του ο Ιησούς Χριστός μας το μεταδίδει μόνο όταν αρνηθούμε τα υλικά αγαθά του μάταιου τούτου κόσμου και ανταποκριθούμε πρόθυμα στο κάλεσμά Του. Μας το μεταδίδει και ποτέ δεν μας εγκαταλείπει αλλά συνεχίζει να είναι πάντοτε μαζί μας, να μας κρατεί σε κοινωνία κοντά Του μέσα στην Εκκλησία με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ώστε να αντλούμε φως από το δικό Του Φως. Για να έχουμε όμως το φως και να ευχαριστείται να ζει μαζί μας ο Χριστός, είναι αναγκαίο να είμαστε πάντα ενωμένοι μαζί Του και να ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του. Το καντήλι της ζωής μας το άναψε ο Χριστός με το θεϊκό του φως και από εμάς εξαρτάται αν θα το διατηρήσουμε συνεχώς αναμμένο.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει ότι ολόκληρη η ύπαρξή μας να γίνει θεϊκό́ φως, σαν να γεννηθήκαμε από́ το φως. Έτσι το Φως του Χριστού́ θα λάμπει συνεχώς στη ψυχή́ μας, έως να φθάσουμε στην αιώνια πατρίδα μας, όπου, είπε ο Κύριος «οι ευσεβείς θα λάμψουν σαν τον ήλιο στη βασιλεία του Πατέρα μου».