Ο Τριαντάφυλλος Σπανός γράφει για τους ΣκηνοΠαίκτες όπως τους έζησε

Ηθοποιός σημαίνει φως ήταν η εμβληματική φράση του Δημήτρη Χορν. Οι πρόβες για τους Σκηνοπαίκτες Αλμυρού γίνονταν επί μήνες στο Δημοτικό σχολείο του Πλατάνου. Έξι ημέρες την εβδομάδα από νωρίς το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα κάποιες φορές. Ο Βαγγέλης Κούργιας ακοίμητος φρουρός και καθοδηγητής, μετά την εργασία του στον Δήμο, ακούραστα κοντά σε κάθε ένα από τα 13 μονόπρακτα του έργου «Η επανένωση της Βόρειας με την Νότια Κορέα». Πώς αντέχει αναρωτιόμουν και το σχόλιο από δίπλα «είναι νέος με όρεξη με όραμα».

Ηθοποιοί ερασιτέχνες φυσικά έρχονταν στον Πλάτανο από τα τέσσερα σημεία του μαγνησιώτικου ορίζοντα. Θεατρικές ομάδες ένωσαν τις δυνάμεις τους: από Βόλο οι Στέφανος, Χριστίνα, Ελευθερία, Αφροδίτη), από Αχίλλειο η Γκέλυ, από την Σούρπη οι Γιάννης, Δημήτρης, Τριαντάφυλλος, από τον Πτελεό οι Φωτεινή, Ράνια, από τον  Αλμυρό οι Ειρήνη, Βάσω, Χρύσα, Λάμπρος, Στέργιος, Αντώνης, Έφη, Δήμητρα, Γιώτα, Σάκης, Χριστίνα, Βιβή, Θανάσης, Βασίλης, Μαίρη, από την Νέα Αγχίαλο οι  Βασίλης, Αθηνά, Βαλασία, Αθηνά.

Συνολικά 31 άνθρωποι συνεργάσθηκαν στους φετινούς Σκηνοπαίκτες και άλλοι 13 στα παρασκήνια για να προκύψει το αλησμόνητο θεατρικό τετραήμερο στις αρχές Απριλίου στο Πολιτιστικό κέντρο του Αλμυρού. Ολοι μαζί στις πρόβες δημιουργούσαν, πρότειναν και ιδέες στον σκηνοθέτη που είχε πάντα τον τελευταίο λόγο. Το σκηνικό τρεις ημέρες πριν την παράσταση φορτώνεται για το Πολιτιστικό κέντρο, ο θίασος «κατηφορίζει» και δύο εξαντλητικές πρόβες για την τελική ευθεία. Μια τεχνική -φώτα, ήχος, φροντιστήριο- και μια γενική, όλα έτοιμα και με τα βίντεο, τα τραγούδια, οι μουσικές επί σκηνής. Πρόβες από τις 5 ως τις 12 το βράδυ. Απ’ όλες τις τέχνες, το θέατρο είναι η πιο μεταφυσική επειδή είναι η πιο φευγαλέα. Στον κινηματογράφο, στις τηλεοπτικές σειρές, η τεχνολογία εξασφαλίζει διάρκεια, δεν “γερνούν” ποτέ οι ταινίες, τα σήριαλ. Η παράσταση όμως; Κρατάει όπως αυτή που ζήσαμε με τους Σκηνοπαίκτες δύο ώρες και σκορπίζεται μετά στον αέρα. Οι συντελεστές υποκλίνονται, το κοινό τούς φιλοδωρεί με χειροκροτήματα και έπειτα όλοι τους κατευθύνονται προς την έξοδο και ο χώρος αδειάζει. Γυρίζουμε στα σπίτια μας στην εργασία μας.

Τι μένει; Το αγκάλιασμα σε κυκλικό χορό πριν βγούμε στη σκηνή μέσα σε ημίφως και τα τελευταία λόγια εμψυχωτικά του Βαγγέλη. Η ανάμνηση κάποιων μετρημένων στιγμών έντασης, συγκίνησης, ευφορίας Και μια παράξενη μελαγχολία. Δέος το υποκρίνεσθαι. Να τίθεσαι μέχρι το τελευταίο κύτταρό σου στην υπηρεσία κάποιου άλλου ήρωα. Να μεταμορφώνεσαι σε εκείνον που μόνο μέσα από εσένα μπορεί να υπάρξει. Να σε λούζει το φως και οι θεατές, 240 ήταν κάθε βραδιά στο Πολιτιστικό κέντρο, να σε «τρώνε» με τα μάτια και τα αυτιά τους.

Και ύστερα στο καμαρίνι να ξεβάφεσαι με την βοήθεια της Νεκταρίας, να φοράς τα κανονικά σου ρούχα, να ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Να δημοσιεύονται μετά οι κριτικές ότι ήσουν στο ύψος του ρόλου σου κλπ. Όσο όμως είσαι στη σκηνή του απαράμιλλου δημιουργού Στέργιου είσαι …καβάλα στο κύμα.

Όταν μια φράση σου μαστορικά με τη διδασκαλία του σκηνοθέτη, δοσμένη μια φράση που μπορεί να” γκρεμίσει” το θέατρο και έπειτα να το κάνεις να ανατριχιάσει όταν αρπάζεις την  ανθρώπινη ψυχή και την κρατάς μπροστά στους προβολείς, τότε πετυχαίνεται ένα θαύμα. Αν ζωγραφίσει κάποιος έναν ηθοποιό θεάτρου έστω ερασιτέχνη θα έφτιαχνε κάτι ανάμεσα σε ακορντεόν και μικροσκόπιο. Ένα πλάσμα που αποκαλύπτει τα αόρατα και τους χαρίζει την μουσική του. Αλλόκοτο θεσπέσιο. Αφιερωμένος ο επίλογος σε ό,τι με συγκίνησε και με εντυπωσίασε από τους Σκηνοπαίκτες όπως τους έζησα.

Ήταν και οι 44 υπέροχοι έγραψε στον τίτλο η τοπική μας εφημερίδα αλλά ο  Αντώνης συμπλήρωσε «Και οι 45 ήταν υπέροχοι» εννοώντας και το κοινό που για τέσσερις ημέρες ήταν υπέροχο δίνοντας τεράστια ώθηση στους ΣκηνοΠαίκτες Αλμυρού. Μακάρι να αξιωθούν οι ΣκηνοΠαίκτες να εγκαινιάσουν όταν με το καλό γίνει το νέο Πολιτιστικό κέντρο του Αλμυρού το νέο Θέατρο με πολύ περισσότερες θέσεις, παρασκήνια, κεντρική σάλα και σκηνή που θα είναι ένας σύγχρονος πολυχώρος πολιτισμού και τέχνης στον τόπο μας. Το 2024 οι ΣκηνοΠαίκτες συνέχισαν την πλούσια θεατρική παράδοση που εδώ και 20 περίπου χρόνια υπάρχει στον Αλμυρό, έκαναν ένα βήμα προς τα εμπρός και θεωρώ όπως τους έζησα τα καλύτερα έρχονται με νέες θεατρικές παραγωγές. Εύχομαι το έργο να ξανανέβει να το δουν και άλλοι θεατές και σε Βόλο και αλλού όπου προσκληθεί η θεατρική ομάδα.

Τρ. Σπανός