Κυριακή ΙΕ Λουκά (Ζακχαίου) – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Την ιστορία του αρχιτελώνη Ζακχαίου, μας διηγείται σήμερα ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Είναι από τις πιο γνωστές σε όλους μας και χαρακτηρίζει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός αντιμετωπίζει τον άνθρωπο, με ένα και μοναδικό σκοπό την διόρθωσή και σωτηρία του. Ο Ζακχαίος άκουσε ότι ο Χριστός βρισκόταν στην Ιεριχώ και ήθελε να Τον δει. Ωστόσο, από τη μια το πολύ πλήθος που είχε μαζευτεί στο δρόμο και από την άλλη, «μικρὸς ἦν τῇ ἡλικίᾳ», ήτανε πολύ κοντός, τον εμπόδιζαν να εκπληρώσει την επιθυμία του αυτή. Ανέβηκε λοιπόν επάνω σε μια συκομουριά, για να δει τον Διδάσκαλο που θα περνούσε από εκεί. Και όταν ο Ιησούς έφτασε στο σημείο εκείνο, ανασήκωσε το βλέμμα Του και του είπε: «Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι».

Όλοι οι παρευρισκόμενοι τότε δυσαρεστήθηκαν που ο Διδάσκαλος επρόκειτο να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού, όπως τον θεωρούσαν, γιατί η δουλειά του αρχιτελώνη ήταν ταυτισμένη με την κλεψιά και την απάτη. Ήταν υπάλληλος του Ρωμαϊκού κράτους και πλούτιζε με θεμιτά ή αθέμιτα μέσα εις βάρος των Ιουδαίων μαζεύοντας τους φόρους. Έκπληκτοι όμως στην συνέχεια θα δουν την αλλαγή του Ζακχαίου και θα τον ακούσουν να εκφράζεται δημόσια και να λέει: «ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν». Και ο Χριστός, αποκρίνεται απαντώντας: «σήμερα σε τούτο το σπίτι πραγματοποιήθηκε σωτηρία, καθότι και αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Γιατί ο υιός του ανθρώπου ήλθε στη γη να αναζητήσει και να σώσει το χαμένο πρόβατο».

Μήπως όμως και εμείς σήμερα, αγαπητοί μου, που θέλουμε να ονομαζόμαστε «καλοί Χριστιανοί» δεν μιμούμαστε τους κατοίκους της Ιεριχούς; Δεν κρίνουμε και κατακρίνουμε τους ανθρώπους, γνωστούς και άγνωστους ανάλογα με τις πράξεις και την συμπεριφορά τους; Δεν θέτουμε φραγμούς και όρια; Δεν τους βλέπουμε με περιφρόνηση και τους θεωρούμε «αμαρτωλούς», ξεχνώντας ότι και μόνο με τη συμπεριφορά μας αυτή πέφτουμε στην μεγαλύτερη αμαρτία, αυτή της κατάκρισης, που με τόσο χαρακτηριστικό τρόπο ο Χριστός σχολίασε στην παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Δεν τους στιγματίζουμε και τους κρεμάμε την ταμπέλα του «αμαρτωλού»; Δεν αντιδρούμε έντονα όταν κάποιος κατά την κρίση μας «αμαρτωλός» θελήσει να μετανοήσει, και τολμήσει να γνωρίσει τον Χριστό ανεβαίνοντας και αυτός σε ένα δέντρο, δηλαδή την εκκλησία Του; Και πολλές φορές το κάνουμε για να καλύψουμε τις δικές μας πράξεις, αδυναμίες, πάθη και να νιώσουμε πιο ανώτεροι από αυτούς.

Ο Χριστός όμως σε όλη την επίγεια δράση Του, δεν αποκάλεσε ποτέ κάποιον «αμαρτωλό», ούτε ακόμη και αυτόν τον ληστή που σταυρώθηκε δίπλα Του. Προσφέρει αγάπη, ευσπλαχνία, έλεος στον αμαρτωλό άνθρωπο, με την προϋπόθεση να κάνει και ο άνθρωπος το ίδιο στον πλησίον του.

Ο Χριστός αποκάλεσε τον Ζακχαίο παιδί του Αβραάμ, άρα κατά τον ίδιο τρόπο είμαστε και όλοι εμείς παιδιά του Θεού, και μας περιβάλλει με την ίδια αγάπη, χωρίς να ξεχωρίζει τους δίκαιους και τους αμαρτωλούς, και χωρίς να απορρίπτει κανέναν. Ενεργεί πάντοτε για την σωτηρία μας, την επιστροφή μας δηλαδή στην αγάπη Του και την έξοδό μας από τα σκληρά δεσμά της αμαρτίας, των παθών και του προσωπικού μας εγωισμού, με μοναδικό στόχο να φθάσουμε στην προπτωτική μας κατάσταση.

Ο Χριστός ποτέ δεν επικεντρώνεται στα πάθη και τις αμαρτίες μας. Δεν μας κατακρίνει και δεν μας απορρίπτει, αλλά επικεντρώνεται στην καρδιά μας, στην δυνατότητα της μετάνοιας, στην προοπτική της σωτηρίας μας, στην αποκατάσταση της ζημιάς που θεληματικά ή άθελά μας έχουμε προξενήσει στον εαυτό μας, αλλά και στους συνανθρώπους μας. Μας παρέχει την συγγνώμη και μας αλλάζει. Τι μας λέει: «δεν ήλθα να κρίνω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο». Γι’ αυτό μας αγκαλιάζει όλους και μας δέχεται κοντά Του.

Ας αλλάξουμε, λοιπόν, τρόπο ζωής και συμπεριφοράς και ας προσαρμοστούμε μόνο με τη διδασκαλία του Χριστού. Να κινούμαστε προς την κατεύθυνση της αγάπης, της αποδοχής, της συγγνώμης, γιατί αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που θα μας οδηγήσει στην κοινωνία της αγάπης του Θεού. Γιατί, αν η καρδιά μας δεν είναι γεμάτη από αγάπη προς τον Θεό και στον πλησίον μας, όσο «καθαροί» και «ενάρετοι» και αν είμαστε, θα είμαστε άνθρωποι άδειοι και υποκριτές, χωρίς κανένα πνευματικό όφελος.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία και χαρά στη ζωή μας από την αναζήτηση της λύτρωσης κοντά στον Χριστό και το να γευτούμε τη σωτηρία, όπως την πέτυχε ο Ζακχαίος που λυτρώθηκε και σώθηκε. Αν θέλουμε λοιπόν, να γευτούμε τη χαρά, τη λύτρωση και τη σωτηρία, πρέπει να αγωνιστούμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Να γνωρίσουμε τον Λυτρωτή μας, να συνδεθούμε μαζί Του και να αγαπήσουμε πραγματικά. Και όπως λέει και ο Άγιος Πορφύριος: η αγάπη προς τον Χριστό δεν έχει όρια, το ίδιο και η αγάπη προς τον πλησίον. Να εκτείνεται παντού, στα πέρατα της γης. Παντού, σε όλους τους ανθρώπους. Η αγάπη προς τον αδελφό σε προετοιμάζει να αγαπήσεις περισσότερο τον Θεό. Το μυστικό, λοιπόν, της αγάπης προς τον Θεό είναι η αγάπη προς τον αδελφό. Γιατί, αν δεν αγαπάς τον αδελφό σου που τον βλέπεις, πώς είναι δυνατόν ν’ αγαπάς τον Θεό που δεν Τον βλέπεις;