Κυριακή ΙΑ’ Λουκά (των Προπατόρων) – Κήρυγμα του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

«Έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμά εστι πάντα. Και ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες»
(Λουκ. ιδ΄ 17-18)

Ο Θεός, όταν έπλασε τον άνθρωπο, τον έπλασε για να είναι κοινωνός μαζί του, αλλά και μέτοχος των αγαθών της βασιλείας του. Δυστυχώς με την πτώση του ο άνθρωπος απαξίωσε όχι μόνο την προσφορά αυτή του Θεού, αλλά και περιφρόνησε και τον ίδιο τον Θεό.

Παρά την προσβλητική αυτή συμπεριφορά του ανθρώπου, ο Θεός εξακολουθεί να τον περιβάλλει με αγάπη και να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να τον καταστήσει και πάλι κοινωνό της βασιλείας του. Μιας βασιλείας, η οποία ετοιμάστηκε γι΄ αυτόν «από καταβολής κόσμου» (Ματθ. κε΄34). Κατά τον Απόστολο Παύλο, ο Θεός δεν αρκέσθηκε στην προετοιμασία αυτής της βασιλείας, αλλά όταν «ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλε τον υιόν αυτού γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. δ΄4-5). Για να καταστεί δυνατή αυτή η « υιοθεσία», ο Θεός, «από αγάπη προς τον κόσμο δε θα διστάσει στη συνέχεια να παραδώσει στο θάνατο το μονογενή του Υιό για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωαν. γ΄16).

«Πολυμερώς και πολυτρόπως, αφού ο Θεός μίλησε στους προπάτορες δια των προφητών στους έσχατους καιρούς μίλησε σ’ εμάς μέσω του Υιού» (Εβρ. α΄1). Και ο Θεός όχι μόνο μίλησε και μέσω του Υιού, αλλά και αποκάλυψε στους ανθρώπους, ότι είναι έτοιμο το δείπνο της βασιλείας του και παράλληλα τους κάλεσε για να γίνουν μέτοχοι αυτού δείπνου.  Όπως είπε σήμερα ο Χριστός «Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, έστειλε το δούλο του να πει στους καλεσμένους ελάτε, όλα είναι πια έτοιμα».

Μέγα το δείπνο και η πρόσκληση τιμητική. Μια πρόσκληση που απευθύνεται γενικά σε όλους τους ανθρώπους, αλλά και στον καθένα ξεχωριστά. Όπως το δείπνο της βασιλείας του Θεού ήταν δώρο για όλους τους ανθρώπους και για τον καθένα ξεχωριστά, έτσι και η προσωπική συμμετοχή θα ήταν η έμπρακτη απόδειξη της αποδοχής της πρόσκλησης του Θεού και άρα και της εκτίμησης της αξίας αυτού του δώρου.

Δυστυχώς, κατά το σημερινό Ευαγγέλιο, η απάντηση δεν είναι μόνο αρνητική. Είναι αποκαρδιωτική. Όπως ακούσαμε: «ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες». Καθολική άρνηση που εκφράζει την ποιότητα της κοινωνίας της εποχής του Χριστού, αλλά και διαχρονικά την ποιότητα κάθε εποχής και άρα και της δικής μας εποχής.

Διαφορετικοί οι λόγοι της άρνησης. Όμως όλες έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς. Την αδιαφορία προς τη βασιλεία του Θεού και κατ’ επέκταση την αδιαφορία προς κάθε τι το πνευματικό. Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για την ύλη, στην οποία και υποδουλώνεται. Αγνοεί ή θέλει να αγνοεί ότι και τα διάφορα αγαθά είναι δώρα του Θεού που προσφέρονται για χρήση και όχι κατάχρηση ή και υποδούλωση σ’ αυτά.

Πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται ο άνθρωπος να τα προβάλλει σαν εμπόδια στο έργο της σωτηρίας του. Δεν μπορεί ο άνθρωπος, μέσα από την αδιαφορία του ή και τις διάφορες προφάσεις του, που φανερώνουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες και έντονα πάθη, να εμποδίζει συνειδητά το έργο του Θεού για τη σωτηρία του.

Όπως ακούσαμε σήμερα, αν και υπήρξαν τρεις διαφορετικοί λόγοι, για την απόρριψη της πρόσκλησης του Θεού, εντούτοις μια, κοινή και προκλητική ήταν η απάντηση: «Ερωτώ σε έχε με παρητημένον». Τρεις διαφορετικοί λόγοι που φανέρωναν, προσήλωση στην ύλη, απληστία και σαρκική υποδούλωση «Αγρόν ηγόρασα», είπε ο πρώτος. «Ζεύγη βοών ηγόρασα πέντε», είπε ο δεύτερος. Κι ο τρίτος είπε: «Γυναίκα έγημα και δια τούτο ου δύναμαι ελθείν».

Μέσα από τις απαντήσεις τους αγνόησαν ότι, πέρα από την όποια επίμοχθη εργασία χρειάζεται και η ευλογία του Θεού. Όπως είπε ο Χριστός: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιων. ι ε΄5). Αγνόησαν ότι μέσα από τα έργα, τα καλά έργα, πρέπει να δοξολογείται το όνομα του Θεού. Αγνόησαν ακόμα ότι ο Θεός ευλόγησε την οικογένεια και ότι αυτή είναι όχι μόνο φυτώριο, αλλά και πρότυπο εργαστήριο ήθους, αρετής και αγιότητας.

Ο Θεός, όπως τότε, έτσι και σήμερα, συνεχίζει το έργο της σωτηρίας του καθενός από μας. Με διάφορους τρόπους μας προσκαλεί στο έργο της δικής μας σωτηρίας, έστω κι αν η άρνησή μας είναι σταθερή και αμετάβλητη. Παράλληλα μας προειδοποιεί ότι, παρά τη δική μας άρνηση, το Μεγάλο Δείπνο δεν ματαιώνεται. Αντίθετα, εκείνο που επιτυγχάνουμε είναι τον αποκλεισμό μας από αυτό το Δείπνο.

Αδελφοί μου, πλησιάζουν Χριστούγεννα και ο Χριστός με την μορφή του «δούλου» της παραβολής, μας προσκαλεί λέγοντας μας «έρχεσθε ότι ήδη έτοιμά εστί πάντα» . Καμία πρόφαση και καμία φροντίδα ας μη μας κρατήσει μακριά του. Η απάντησή μας θωρείται τόσο σημαντική, γιατί αυτή προκαθορίζει και το αιώνιο μέλλον μας. Θα αγνοήσουμε αυτό το γεγονός; Ας φροντίσουμε, λοιπόν, η απάντησή μας να είναι θετική για να μπορέσουμε να ενταχθούμε στην ομάδα των «εκλεκτών». Αμήν.