Κυριακή Η΄ Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Ο Χριστός πολλές φορές επιλέγει να ομιλεί με παραβολές ώστε μέσα από αυτές τις απλές ιστορίες της καθημερινής ζωής να αποτυπώνονται καλύτερα μεγάλα θεολογικά μηνύματα γύρω από το πρόσωπο Του και την Αιώνια Ζωή. Κάποιοι που είναι αδιάφοροι και δεν επιδεικνύουν την δέουσα προσοχή ώστε να εξασφαλίσουν αιώνια ζωή μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις παραβολές ή να περνούν γι’ αυτούς απαρατήρητες. Όμως γι’ αυτούς που ζητούν την σωτηρία τους και θέλουν με πόθο να κατανοήσουν τις παραβολές αυτές, τότε αυτές γίνονται σωτήριες αν εφαρμόσουν τα νοήματά τους στη ζωή τους.

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη είναι μια από τις πιο γνωστές και αγαπητές παραβολές στους πιστούς. Τα μηνύματά της πολλά, θα επικεντρωθούμε όμως στο πως ο Θεάνθρωπος Χριστός ζητάει να σώσει τον καθένα από εμάς και αν εμείς ποθούμε αυτή τη σωτηρία.

Τον Χριστό πολλές φορές μερίδα της ιουδαϊκής άρχουσας τάξης θέλοντας να μειώσουν το πρόσωπό και το έργο Του τον αποκάλεσαν ότι είναι Σαμαρείτης, χαρακτηρισμός γι’ αυτούς υποτιμητικός. Σε αντίθεση με τον ιερέα και τον λευίτη που άφησαν τον τραυματισμένο άνθρωπο αβοήθητο ο Χριστός στην παραβολή αυτή επιλέγει να είναι ο Σαμαρείτης που όπως ψάλλουμε: ουκ εκ Σαμαρείας προερχόμενος αλλ’ εκ Μαρίας της Θεοτόκου. Σε αντίθεση με όλους αυτούς που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ότι παρείχαν έργο και βοηθούσαν τους συνανθρώπους τους είτε καλόπιστα είτε και όχι, ο Χριστός στο τέλος είναι αυτός που βοηθάει τον όλο άνθρωπο για τη σωτηρία του.

Ο «εμπεσών εις τους ληστές» είμαστε παραβολικά μετά την πτώση των πρωτοπλάστων όλο το ανθρώπινο γένος που ο διάβολος μας επιτίθεται και μας αφήνει «ημιθανείς» κάθε φορά. Από αυτή την Κυριακή θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Εκκλησία μας, μας προετοιμάζει για τα Χριστούγεννα. Ενώ κανείς άλλος στο παρελθόν δεν μπόρεσε να βοηθήσει πραγματικά τον άνθρωπο, έρχεται ο Χριστός με την ενανθρώπησή του και το όλο έργο του επί της γης να βοηθήσει τον πεπτωκότα άνθρωπο και να τον οδηγήσει στη σωτηρία. Μόνο ο Χριστός στο τέλος έρχεται και μας σπλαχνίζεται, μας δίνει τα φάρμακα Του το λάδι που είναι το έλεος Του Θεού στους ανθρώπους που ξέρουν να μετανοούν και τον οίνο που είναι το αίμα Του, η θυσία Του πάνω στο σταυρό και η Θεία Κοινωνία. Ο Χριστός είναι αυτός που μεριμνά σε όλη μας τη ζωή να μας οδηγεί δια μέσου του πανδοχείου – της Εκκλησίας να μην πεθάνουμε πνευματικά αλλά να πετύχουμε την σωτηρία μας. Καλούμαστε όμως και εμείς να εισέλθουμε στο πανδοχείο που είναι η Εκκλησία και να αποδεχθούμε τα φάρμακα του Χριστού που είναι η μυστηριακή ζωή κυρίως η συνεχής μετάνοια – εξομολόγηση και η με την ευλογία του πνευματικού μας συχνή επίσης Θεία Κοινωνία.

Ο Χριστός είναι η μόνη σωτηρία του κάθε ανθρώπου και όχι τα φιλοσοφικά ρεύματα της κάθε εποχής, ούτε ακόμα και οι κάθε λογής άνθρωποι, έχοντας εξουσία ή μη. Επομένως αν θέλουμε ως άνθρωποι να έχουμε πληρότητα ζωής ή να κερδίσουμε την ζωή μας, προφυλασσόμενοι από κάθε λογής ληστές που μας κλέβουν και μας ωθούν στο πνευματικό θάνατο πρέπει οπωσδήποτε να το όλο σωτηριολογικό έργο του Χριστού μας.

Το έργο του Χριστού να σώσει τον άνθρωπο είναι οπωσδήποτε αξεπέραστο, κανείς δεν θα φθάσει την φιλανθρωπία του Χριστού. Πρέπει όμως και εμείς να μιμηθούμε αυτό το έργο Του γιατί η παραγγελία του Χριστού στον νομικό «πορεύου και συ ποίει ομοίως» απευθύνεται και σε εμάς. Επομένως πως θα βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας για να είναι ευάρεστη η προσφορά μας; Η όποια βοήθεια παρέχεται από μας προς τον συνάνθρωπο θα πρέπει να περικλείεται σε τρεις προϋποθέσεις: α) η βοήθειά μας να επεκτείνεται σε όλους, ακόμα και εχθρούς και αυτούς που μας αδίκησαν, που μας κακολόγησαν και γενικά χωρίς καμία διάκριση αν είναι φίλος ή εχθρός να αντιμετωπίζεται ίσα. Είναι βέβαια πολύ δύσκολο να βοηθάς κάποιον που δεν το αξίζει ή που σου έκανε κακό. Η αγάπη μας όμως για τον Χριστό πρέπει να κάνει πέρα τέτοιες διακρίσεις, όπως έκανε στην παραβολή και ο καλός Σαμαρείτης.

β) έπειτα η αγάπη προς τον πλησίον πρέπει να είναι ανιδιοτελής. Δεν πρέπει να βοηθούμε κάποιον μόνο επειδή θα μας το ανταποδόσεις στο εγγύς ή μακρινό μέλλον, ή γιατί και αυτός μας βοήθησε στο παρελθόν. Ούτε θα βοηθήσουμε ακόμα κάποιον γιατί ελπίζουμε ότι ο Θεός θα μας το ανταποδώσει. Βοηθάμε και στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ανταπόδοσης.

γ) θα πρέπει τέλος η βοήθεια που θα παρέχουμε να ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Αυτό όπως και τα προηγούμενα είναι δύσκολο να το κατορθώσει κανείς. Όταν έχεις χρήματα, χρόνο κ.λ.π τότε μπορείς και βοηθάς, όταν όμως δεν έχεις αρκετά για να δώσεις και στους άλλους τι γίνεται; Η ανθρώπινη λογική λέει ότι εφόσον δεν έχουμε τότε δεν μπορούμε να δώσουμε. Ο πιστός όμως που έχει δυνατή πίστη και εκεί που δεν έχει περίσσευμα και το ένα που έχει το δίνει στον συνάνθρωπό του τότε αυτός έφθασε στο ανώτερο πνευματικό επίπεδο. Ο Θεός βέβαια όταν δεν έχουμε και δίνουμε μας το πολλαπλασιάζει και σε υλικά και ιδιαίτερα σε πνευματικά αγαθά. Εμείς οι άνθρωποι όσο αγώνα και να κάνουμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας θα είναι πολύ μικρή η προσπάθειά και το αποτέλεσμά μας. Το σημαντικό για να μπορέσουμε να φθάσουμε σε κάποια μέτρα φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης προς όσους έχουν ανάγκη είναι να είμαστε ενωμένοι με τον Χριστό. Η ένωση με τον Χριστό επιτυγχάνεται με τα μυστήρια, ιδιαίτερα την συχνή μετάνοια, Θεία Κοινωνία και προσευχή.

Ο Χριστός μπορεί να μας δώσει και να μας δίνει τόση δύναμη να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας. Η βοήθεια προς τον συνάνθρωπό μας μπορεί να είναι υλική, μπορεί να είναι ο χρόνος που θα σπαταλήσουμε αφιερώνοντάς τον σε κάποιον που έχει ανάγκη ή ακόμα να είναι πνευματική που είναι το μείζον. Να βοηθήσουμε κάποιον άνθρωπο να βρει τον δρόμο προς τον Χριστό και την Αιώνια Ζωή. Γι’ αυτό ακριβώς είναι που ο Χριστός έγινε για μας ο Σαμαρείτης που μας περιμαζεύει από τις πληγές που μας αφήνει ο διάβολος και οι αμαρτίες και μας οδηγεί αν το θελήσουμε κοντά του στην Αιώνια Ζωή.