Κυριακή Γ Λουκά – Κήρυγμα του Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

Ο Χριστός ως μόνος Φιλάνθρωπος, μέσα από την σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε να σπλαχνίζεται την χήρα της Ναΐν και να της ανασταίνει τον μοναχογιό της που μόλις είχε πεθάνει. Ο Χριστός είναι αυτός που ως αρχηγός της ζωής ή μάλλον η ίδια η Ζωή η Αιώνιος, με ένα του λόγο δίνει τη ζωή πίσω στο μοναχογιό της χήρας αυτής.

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή έχει να μας διδάξει πολλά. Θα σημειώσουμε δύο μόνο πτυχές που καλούμαστε και εμείς να ενισχύσουμε την πίστη μας αλλά και να ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του.

Πρώτα την παντοδυναμία του Χριστού ώστε ως εξουσία έχων, με ένα του λόγο να ανασταίνει νεκρούς. Τα ευαγγέλια άλλωστε γράφηκαν για να μας στερεώσου την πίστη μας στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ως σωτήρα του κόσμου. Ο άνθρωπος έχει πολλές φορές δυστυχώς εμπιστοσύνη και στηρίζεται σε διάφορα πρόσκαιρα πράγματα γι’ αυτό και απογοητεύεται. Εμείς κατά τον απόστολο Παύλο πρέπει να έχουμε θεμέλιο της πίστεως τον Ιησού Χριστό, ο οποίος ποτέ δεν θα μας απογοητεύσει. Η χήρα μητέρα αυτή ήταν απελπισμένη και μέσα σε μεγάλη θλίψη αφού είχε χάσει τα πάντα. Τότε ήρθε ο Χριστός και με ένα Του λόγο ανέστησε τον υιό της και χάρισε ζωή σε αυτόν αλλά και «ανέστησε» και τη μητέρα από την θλίψη της. Όσες φορές και να διαβάσουμε τα θαύματα του Κυρίου μας και ενώ μας είναι γνωστά βλέπουμε πόσο επίκαιρα και πόση ζωή και χαρά και πίστη προσθέτουν και σε εμάς. Είναι θαύματα που έγιναν αλλά και που συνεχίζονται να γίνουν καθημερινά και στις ημέρες μας.

Ο Κύριος είπε στη χήρα γυναίκα «μη κλαίε», αυτό δεν το είπε για να δείξει πως δεν πρέπει να κλαίμε για τους νεκρούς, άλλωστε ο Κύριος δάκρυσε για το θάνατο του φίλου Του, του Λαζάρου. Υπάρχει όμως διαφορά από το να κλαίμε τους νεκρούς σαν να χάθηκαν τελείως, όπως οι άπιστοι και οι άθεοι και να κλαίμε τους νεκρούς σαν αμαρτωλούς ώστε να συγχωρέσει ο Θεός τις αμαρτίες τους και σαν να χωριζόμαστε προσωρινά όπως όταν αποχωριζόμαστε κάποιο δικό μας άτομο για κάποιο μακρινό ταξίδι για μεγάλο διάστημα. Έπειτα η θλίψη πρέπει να συνοδεύεται με προσευχή και με ελεημοσύνες για τη ψυχή του κεκοιμημένου μας για να σωθεί ενώ κάθε άνθρωπος πρέπει να προετοιμάζεται καθημερινά και να έχει μνήμη θανάτου. Να εξομολογείται, να κοινωνά, να νηστεύει, να τηρεί τις εντολές, να προσεύχεται και να αγαπήσει τον Κτίσαντα όχι τη κτίση. Γιατί τίποτα από αυτά που θησαυρίζει εδώ στη γη δεν θα βρει στην Ουράνια Βασιλεία. Ότι δώσαμε με τα χέρια μας αυτό είναι μόνο δικό μας καθώς αποθηκεύεται στην Ουράνια Τράπεζα, τα υπόλοιπα θα τα πάρουν οι άλλοι δεν μας ανήκουν. Έτσι έκαναν και κάνουν οι Άγιοι μας γνωρίζουν ότι η κοίμηση είναι μια απλή

μετάβαση από την παρούσα ζωή στην αληθινή ζωή που είναι η μέλλουσα κοντά στο Χριστό μας.

Ένα δεύτερο σημείο είναι η Φιλανθρωπία του Χριστού για τα δημιουργήματά Του. Ο Θεός θέλει να οδηγήσει τον καθένα μας σε ανάσταση και ζωή. Μέσα από τα θαύματα του Χριστού βλέπουμε τον ίδιο να είναι η σωτηρία για κάποιους ανθρώπους. Άλλες φορές βλέπουμε ανθρώπους, κατά μίμηση της φιλανθρωπίας του Χριστού από φιλανθρωπία να οδηγούν συνανθρώπους τους στον Χριστό για να τους θεραπεύσει και να τους δώσει ίαση και ζωή. Τέτοια περίπτωση ήταν όπως του Παραλύτου της Καπερναούμ που από αγάπη κινούμενοι τέσσερεις συνάνθρωποί του τον μετέφεραν μαζί με το κρεβάτι του, και μάλιστα, καθώς σημειώνουν οι Ευαγγελιστές, τον κατέβασαν από τη στέγη για να μπορέσει να βρεθεί κοντά στο Χριστό. Ο Χριστός εδώ βλέποντας την πίστη τους θεράπευσε τον παράλυτο όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή αφού του συγχώρεσε τις αμαρτίες. Παρόμοια έγινε και με πολλές άλλες περιπτώσεις θεραπειών εκ μέρους του Χριστού που οι μαθητές ή οικία πρόσωπα των ασθενών τα έφεραν στον Χριστό για θεραπεία. Η προσευχή και η πίστη είναι τα οχήματα που φέρνουν το θαύμα είτε σε εμάς είτε σε κάποιο συνάνθρωπό μας. Ένας άνθρωπος όμως όταν είναι ασθενής και περνάει μια δοκιμασία μπορεί να μην έχει τη δυνατότητα να προσευχηθεί ο ίδιος αλλά και μόνο να επικαλεστεί το όνομα της Παναγίας μας, των Αγίων μας και να κάνει υπομονή στη δυσκολία που περνάει

αυτά θεωρούνται προσευχή εκείνη τη στιγμή.

Οι άνθρωποι που τον αγαπούμε αλλά και οι γιατροί, νοσοκόμοι αλλά και όσοι μαθαίνουμε ότι κάποιος είναι άρρωστος οφείλουμε να προσευχηθούμε για αυτόν. Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης συμβούλευε: «Αν για έναν άρρωστο δεν κάνουμε προσευχή, η αρρώστια θα ακολουθήσει την φυσική της πορεία. Ενώ, αν κάνουμε προσευχή, μπορεί να αλλάξει δρόμο. Γι’ αυτό πάντα να κάνουμε προσευχή για τους αρρώστους». Η προσευχή είναι φιλανθρωπία. Ένα αρνητικό παράδειγμα μη φιλανθρωπίας και εγκατάλειψης από τους ανθρώπους έχουμε τον παραλυτικό της Βηθεσδά που κανείς δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτόν και μόνος του ο Χριστός αφού κατάλαβε ότι πολλά χρόνια ήταν σε αυτή την κατάσταση, τον πλησίασε και τον ρώτησε: «θέλεις ὑγιής γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῶ ὁ ἀσθενῶν Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Όταν ο Χριστός είδε την υπομονή του στην ασθένεια τόσα χρόνια αλλά και γιατί ήταν εκτός από άρρωστος και εγκαταλειμμένος τον θεράπευσε προσθέτοντάς του και

το «ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται». Το παράπονο όμως αυτού του ανθρώπου «άνθρωπον ουκ έχω» μπορεί να ηχεί σε κάθε άνθρωπο σε κάθε εποχή.

Ο Χριστός είναι αυτός που σπλαχνίζεται και τον κάθε ένα μας και μας παρέχει τη ζωή και την θεραπεία ψυχής και σώματος. Ο καθένας μας ως Χριστιανοί θα πρέπει να έχουμε επίσης μίμηση Χριστού και των αγίων, όπως και ο απόστολος Παύλος γράφει «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὠς κἀγώ Χριστοῦ»