Ο  «Κόκκινος  Άγγελος», το παγκόσμιο υπόδειγμα Δημάρχου που αγάπησε εμπράκτως τούς εχθρούς του – Γράφει ο πατ. Γεώργιος Γεωργιάδης

Γράφει ο πατέρας Γεώργιος Γεωργιάδης

Τό 1978 ο ηγέτης τού ΚΚ Ισπανίας Σαντιάγο Καρίγιο (1915-2012) επεσκέφθη επισήμως τήν ΕΣΣΔ και τόν υπεδέχθη ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ (1906-1982). Μού είχε προκαλέσει μεγάλο ερωτηματικό τότε, γιατί μία δεξιά εφημερίδα είχε ως γελοιογραφία να δείχνει (με φωτομοντάζ) τόν Μπρέζνιεφ σάν κουρέα να ακονίζει ένα μακρύ ξυράφι και από κάτω να έχει μιά σκωπτική λεζάντα. Τότε, ως έφηβος που ήμουν, οι γνώσεις μου ήσαν πολύ πενιχρές, επιπέδου «καφενείου».

Δηλαδή «άσπρο-μαύρο», τουτέστιν οι καλοί & οι κακοί. Η λέξη «γκρίζο» απαγορευόταν στίς συζητήσεις-αναζητήσεις, όχι μόνον από τούς μεγάλους, αλλ’ ακόμη και από τούς συνομήλικους. Στό πί και φί σε βγάζαν με διάφορα κοσμητικά πριλαγκάτελνε. Το μένος που είχε ο Μπρέζνιεφ στόν Καρίγιο δέν περιορίζεται στό οτι τό 1968 είχε αντιταχθεί ο ισπανός στήν άνοιξη τής Πράγας. Το μένος τού Λ.Μ. έγκειτο κυρίως στό οτι ο Καρίγιο κάθε άλλο παρά γνήσιος αριστερός ήταν (π.χ. Χόνεκερ ή Ζίβκοβ).

Απεναντίας, ήταν θαυμαστής τής εκτελέστριας Φάνια Καπλάν (1890-1918) που πυροβόλησε τόν Λένιν, τού θεατρίνου Γκρέγκορι Μαξίμοφ (1893-1950), τού ατίθασου Νέστωρ Μαχνό (1888-1934), τού αιθεροβάμονα Αντόνιο Γκράμσι (1891-1937, ήτοι ο αντίπους τού σώφρονος Παλμίρο Τολιάτι). Θα μού πείτε, «και πού είναι το κακό; Άλλωστε καί ο ιταλός Ενρίκο Μπερλίνκουερ τό ίδιο δέν ήταν;».

Ναί μέν, αλλά ο αξιοσέβαστος Μπερλίνκουερ (1922-1984) δέν έπαιζε με τήν νοημοσύνη τού κόσμου, αλλά διαλαλούσε στά φανερά τά πιστεύω του ως «ευρωκομουνιστής», με τήν πραγματική έννοια τού όρου. Απεναντίας ο Καρίγιο παρίστανε (στό ευρύ κοινό) μιά ζωή τόν μαρξιστή-λενινιστή, ενώ στήν πραγματικότητα ήταν τό αντίθετο (παρομοίως και ο Ζόρζ Μαρσαί [1920-1997], η τριανδρία τού Ε/Κ).

Η αλλοτρίωσή του έγινε στήν Ισπανία περί τό 1936 που ο τότε πρωθυπουργός Λάργκο Καμπαλιέρο (1869-1946) -προκειμένου να ειρηνεύσουν τά πνεύματα-, συμβιβαστικά υπουργοποίησε τέσσερεις αναρχικούς, πράγμα που μέχρι σήμερα δέν τό έχει συγχωρέσει ο αναρχο-κομουνισμός στούς ορθόδοξους αναρχικούς (σάν τόν επιφανή Ενρίκο Μαλατέστα). Βέβαια, αυτά που γράψαμε, δέν σημαίνει οτι ο Μπρέζνιεφ δέν καλοδέχθηκε τόν Καρίγιο.

Θυμάμαι μετά τήν λήξη τής επισκέψεώς του, πώς τόν κατευόδωνε ο Μπρέζνιεφ αναχωρώντας αυτός από τό αεροδρόμιο Μόσχας. Τό τί είπαν κατ’ εκείνες τίς μέρες οι δύο άντρες δέν γνωρίζω, κι ας μήν γελιόμαστε με διάφορα δημοσιεύματα που πάντα γράφονται από πολλούς με τέτοιαν «σιγουριά», λές και ήταν οι αρθρογράφοι παρόντες οι ίδιοι στίς συσκέψεις. Μόνον οι δύο μεταφραστές τών επισήμων γνωρίζουν τί όντως ειπώθηκε τήν κάθε φορά. Πάντως μετά από λίγο (24/12/1979) η μπρεζνιεφική ΕΣΣΔ εισέβαλε στό Αφγανιστάν, και μέχρι σήμερα λένε τήν πρόφαση «μα οι ίδιοι οι αφγανοί μάς κάλεσαν». Μα και τούς γερμανούς στήν Νορβηγία (Απρίλιος 1940) προσκείμενο κόμμα (Κουΐσλινγκ Βίντκουκ, 1887-1945) τούς κάλεσε (όχι οτι βάζω αμφοτέρους στό ίδιο πανέρι).

Ο Σαντιάγο Καρίγιο θα πεθάνει στίς 18/9/2012 ξεχασμένος από τούς περισσότερους. Ρωτήστε δεξιά-αριστερά πολλούς ενήλικες, και θα διαπιστώσετε πόσοι τοίς εκατό τόν θυμούνται. Έφυγε κατηγορώντας τον η μισή ανθρωπότητα ως εισηγητή γιά τήν «σφαγή τού Παρακουέγιος» (Νοέμβριος 1936). Οι επαναστάτες (όλοι αυτοαποκαλούνται «δημοκρατικοί», οπότε ας μήν χρησιμοποιούμε αυτόν τόν όρο και μπερδευόμαστε) υπέθεσαν οτι οι εκεί φυλακισμένοι θα βοηθούσαν τόν κυβερνητικό στρατό τών Φράνκο και τού (αριστερού) Ενρίκε Λίστερ, και άρχισαν τίς εκτελέσεις των στίς 7/11/1936, κάνοντας λόγο γιά … «συγκαλυμμένη ευθύνη».

Ο αναρχικός διευθυντής τών φυλακών Μαρτσία Ροδρίγκεθ Γκαρθία (1893-1972) αν και «συντρόφι τους» και ομοϊδεάτης, διαμαρτυρήθηκε και οι εκτελέσεις διεκόπησαν. Οι «σύντροφοι» τόν καθαίρεσαν γιά «υπέρβαση εξουσίας», και ξανάρχισαν τίς εκτελέσεις. Ο Γκαρθία αντιτάχθηκε σθεναρά στίς σφαγές εκ μέρους τών ομοϊδεατών του (Καρίγιο κλπ), και αυτοί αναγκάστηκαν να τόν επαναφέρουν στήν θέση του (διευθυντή φυλακών) στίς 5 Δεκεμβρίου, οπότε οι εκτελέσεις σταμάτησαν. Υπολογίζεται οτι τότε εκτελέσθηκαν 1000 έως 3000 αντιαναρχικοί κρατούμενοι (πολίτες, στρατιώτες & ιερείς).

Ο Μ. Ρ. Γκαρθία όχι μόνον ήταν αναρχικός, αλλά μάλιστα ιδρυτικό μέλος τής «F.A.I.» (Ιβηρική Αναρχική Ομοσπονδία εργατών). Ο Γκαρθία είχε δικούς του στρατώνες μέν, οι οποίοι πάραυτα έδρασαν στήν πράξη ως χώρος ασύλου γιά τούς καταδιωκόμενους εθνικιστές. Στήν κυριολεξία έβαζε τό κεφάλι του στόν τρουβά, με κίνδυνο να τόν εξαφανίσουν οι δικοί του. Θυμίζει εν πολλοίς κάποιους φιλάνθρωπους έλληνες που στόν 2^ον Π.Π. έσωσαν εβραίους. Η μοίρα τέτοιων αξιολόγων ανθρώπων είναι γνωστή: Οι μέν τούς αποκαλούν «προδότες ή δοσίλογους». Οι δε τό αντίθετο. Ας αρκεστούμε πώς τόν αποκαλούν αυτοί που τούς έσωσε: «Κόκκινος Άγγελος».

Όταν οι γερμανικές αεροπορικές επιδρομές αποδυνάμωσαν τούς επαναστάτες, αυτοί μετέβησαν στίς φυλακές γιά να σκοτώσουν τούς δεξιούς εγκλείστους. Ο Μ. Ρ. Γκαρθία θαρραλέα τούς εμπόδισε να σκοτώσουν τούς 1500 κρατουμένους. Ο αριστερός Jose Cazorla Maure τόν κατηγόρησε γιά σαμποτάζ. Ο Γκαρθία έψεξε τόν «εμφύλιο μέσα στόν εμφύλιο» μεταξύ αναρχικών και κομουνιστών (Μάιος 1937). Ως ορθόδοξος αναρχικός, ήταν αντίθετος με τά εγκλήματα που διέπρατταν μαξιμαλιστές αναρχικοί (Φάνια Καπλάν, ή Λέων Ζολγκός [1873-1901]).

Έφερε βαρέως που ο ιταλός αναρχικός Μικέλε Αντζιολίλο (1871-1897) δολοφόνησε τόν ισπανό πρωθυπουργό Antonio Canovas (1828-1897), αμαυρώνοντας έτσι τήν αγνή ιδεολογία (τύπου Προυντόν). Λίγο μετά έγινε δήμαρχος Μαδρίτης. Όταν επικράτησαν οι εθνικόφρονες, ο Φράνκο (1892-1975) τόν φυλάκισε. Στήν δίκη έσπευσε υπερασπιστικά σωρεία ευγνωμόνων δεξιών που τούς είχε διασώσει, κι έτσι τού δόθηκε ποινή «μόνον» τεσσάρων ετών. Πέθανε 79 ετών στίς 14/2^ου/1972. Τό 2016 το δημοτικό συμβούλιο τής Μαδρίτης ομοφώνως ονόμασε δρόμο τής πόλεως στήν μνήμη του.