Κυριακή Η Ματθαίου – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Εύλογα θα μπορούσαμε να διερωτηθούμε κατά πόσο είναι δυνατόν, με τις δικές μας ανθρώπινες δυνάμεις, να εφαρμόσουμε το θέλημα του Κυρίου στη ζωή μας. Πράγματι, με τη ροπή που φέρει o άνθρωπος προς την αμαρτία και όπως είναι η κοινωνία διαμορφωμένη σήμερα, η επίτευξη ενός τέτοιου στόχου φαίνεται στα μάτια μας κάπως ακατόρθωτη.

Με την ίδια προοπτική, αντίκρισαν και οι μαθητές του Κυρίου την προτροπή Του να δώσουν φαγητό σε αυτό το μεγάλο πλήθος. Δίκαια, τους φάνηκε κάπως αδύνατο, αρκεί να αναλογιστούμε, ότι μόνον οι άνδρες αριθμούσαν πέντε χιλιάδες. Χωρίς να υπολογίζονται οι γυναίκες και τα παιδιά. Από την άλλη, οι προμήθειες των μαθητών ήταν μόνον δυο ψάρια και πέντε άρτοι. Η ποσότητα αυτή μόλις που αρκούσε για τις δικές τους ανάγκες. Έτσι, αυτό που τους ζητήθηκε από τον Κύριον, δεν τους φάνηκε μόνον αδύνατο αλλά και κάπως παράδοξο. Ήταν, όμως, δικαιολογημένοι;

Μήπως ξέχασαν ότι πριν από λίγο ο ίδιος ο Κύριος είχε θεραπεύσει τόσους αρρώστους; Δεν ήταν Αυτός, που ίασε τον λεπρό, τον δούλο του εκατόνταρχου, την πενθερά του Πέτρου, τον παραλυτικό της Καπερναούμ, τους δυο τυφλούς, τον κωφάλαλο, τους δαιμονιζόμενους και τόσους άλλους; Δεν είναι ο Ίδιος που ανέστησε την κόρη του Ιαείρου και που ακόμη και τη φύση εξουσίασε, γαληνεύοντας την τρικυμισμένη θάλασσα;

Πράγματι, πολλές φορές κάποια πράγματα, με την ανθρώπινη θεώρηση μπορεί να φαίνονται παράδοξα. Δηλαδή, εκτός ανθρώπινης λογικής και δυνατοτήτων. Θεωρούμε ότι, έστω και αν πράξουμε κάτι, δεν θα υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Με απλά λόγια, άδικος και αχρείαστος κόπος. Σαν το ρητό που λέμε, θα κάνουμε «μία τρύπα στο νερό». Όμως με αυτή τη θεώρηση, δεν είναι σαν να ξεχνάμε τον δημιουργό μας; Δεν είναι σαν να λησμονούμε την παρουσία του Θεού στη ζωή μας και κυρίως την πρόνοιά Του για εμάς;

Γι’ αυτό και οι μαθητές του Χριστού, δεν αρνήθηκαν να φέρουν τις

προμήθειές τους στον Κύριο, όσο παράλογο κι αν τους φαινόταν αυτό. Λειτούργησαν όπως και ο Απ. Πέτρος στην προτροπή του Κυρίου να ρίξει τα δίκτυα ξανά στη θάλασσα. Παρόλο που όλο το βράδυ κοπίασε μαζί με τους συνεργάτες του, με απογοητευτικό αποτέλεσμα, απάντησε στον Κύριο: «ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω το δίκτυον». Δηλαδή, αφού το λες εσύ Κύριε, θα το κάνω, θα ξανά προσπαθήσω. Έστω και αν η λογική μου, μου λέει το αντίθετο, αφού ως ψαράς γνώριζε ότι τα ψάρια την ημέρα βλέπουν τα δίκτυα και τα αποφεύγουν. Δεν θα χάσω τις ελπίδες μου. Γιατί; Διότι σε εμπιστεύομαι.

Ο Κύριος αναμφίβολα θα μπορούσε να δημιουργήσει φαγητό από το μηδέν. Ως Θεός που είναι και δημιουργός των απάντων, δεν είχε την ανάγκη των πέντε άρτων και των δυο ψαριών που έφεραν μαζί τους οι μαθητές Του. Αρκεί μόνο να φέρουμε στη μνήμη μας ότι για σαράντα ολόκληρα χρόνια έτρεφε τους Εβραίους μέσα στην έρημο, οι οποίοι αριθμούσαν εκατοντάδες χιλιάδες. Όμως, αγνοώντας τις προμήθειες των μαθητών Του, θα ήταν σαν να περιφρονούσε την ύλη. Σαν να μείωνε την αξία της, αλλά και τη μέριμνα των μαθητών Του. Ο Κύριος, όμως, δεν θέλει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, θέλει να ευλογήσει την ύλη, αλλά και την προσπάθεια των μαθητών Του.

Αυτό, όμως, αναμένει και ζητά και από εμάς ο Κύριος. Πράγματι, οι

ανθρώπινες δυνατότητες μπορεί να φαίνονται πενιχρές στο να εφαρμόσουν το θέλημα του Κυρίου. Αν, όμως, ο Κύριος τις περιφρονούσε, τότε θα ήταν σαν να μας ζητούσε να καθίσουμε, να μην κάνουμε απολύτως τίποτα και να τα αναμένουμε όλα από Αυτόν. Σαν να μας έλεγε ότι είμαστε ανίκανοι και τίποτα δεν μπορούμε να επιτύχουμε. Ποτέ να μην διανοηθούμε κάτι τέτοιο. Αυτό αποδεικνύεται στην ανάσταση του Λαζάρου. Όταν ο Κύριος βρισκόταν έξω από το μνήμα του, θα μπορούσε μ’ ένα Του λόγο να μετακινήσει τον λίθο που έφραζε το μνήμα. Όμως η μετακίνηση του λίθου, ήταν δυνατόν να γίνει και από τους ανθρώπους. Γι’ αυτό ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να το πράξουν. Από την άλλη ο Ίδιος, στη συνέχεια, ανέστησε τον Λάζαρο αφού κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να υλοποιηθεί από τους ανθρώπους.

Έτσι, ο Κύριος σήμερα μας φανερώνει ότι αυτά που είναι ανθρωπίνως δυνατά, θα πρέπει να γίνουν από τους ανθρώπους. Έστω και αν φαίνονται σαν μια σταγόνα μέσα στον ωκεανό. Δεν πρέπει ποτέ να την περιφρονούμε. Έστω και αν η λογική μας προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο. Η ενέργειά μας αποτελεί ένδειξη της θελήσεώς μας, αλλά το πιο σημαντικό, της εμπιστοσύνης μας στην πρόνοια του Θεού. Ακολούθως, ο Κύριος ευλογεί την προσπάθειά μας, και τότε η σταγόνα μετατρέπεται σε ωκεανό.

Αυτό, όμως, ισχύει για όλα τα χαρακτηριστικά που φέρουμε, όπως για παράδειγμα, της υπομονής, μακροθυμίας, εγκράτειας κ.τ.λ. Εμείς, όντως νιώθουμε ότι τα έχουμε σε περιορισμένη ποσότητα και ανθρωπίνως αυτό είναι αλήθεια. Όταν, όμως, ο άνθρωπος ενωθεί με τον Θεό, τότε όλα αυτά αρχίζουν να γίνονται ανεξάντλητα. Όπως δηλαδή οι άρτοι και τα ψάρια των μαθητών του Χριστού. Παρόλο που ο αριθμός τους ήταν περιορισμένος, όταν ευλογήθηκαν από τον Κύριο δεν εξαντλούνταν.

Η μεγάλη, όμως, γενναιοδωρία του Χριστού, δεν φανερώνεται στον

χορτασμό των ανθρώπων αλλά στο περίσσευμα, που αριθμούσε δώδεκα γεμάτα κοφίνια. Ο Κύριος εκεί που ευλογεί, δεν δίδει όσο για να αρκέσει. Έτσι και σε εμάς, όταν δίδει, δεν κάνει εκπτώσεις. Γιατί; Διότι είναι ανεξάντλητος. Έτσι, ο λόγος του Ευαγγελίου, μπορεί να καρποφορήσει και στη δική μας ζωή. Όχι στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, αλλά του Θεού. Η θέλησή μας, είναι απόδειξη της Σε συνέχεια σχετικής άδειας από το Πυροσβεστικό Σώμα, ξεκίνησαν οι αυτοψίες και καταγραφές των ζημιών σε κτίρια

εμπιστοσύνης μας στον Θεό. Τότε, η σκυτάλη της ζωής μας παραλαμβάνεται από τον Χριστό και αυτά που πριν φαίνονταν αδύνατα για εμάς, «δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν»