Κυριακή Ζ Ματθαίου – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

«Κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» (Ματθ. θ’ 29 )

Δυο θαύματα προβάλλουν σήμερα μπροστά μας. Η θεραπεία δύο τυφλών και ενός δαιμονισμένου κωφάλαλου. Δυο θαύματα σαν αποτέλεσμα της παρουσίας και των ενεργειών του Χριστού ως μεσσία και λυτρωτή. «Ελέησον ημάς υιέ Δαβίδ», φώναζαν δυνατά οι δυο τυφλοί. Τόσο με την επίμονη και δυνατή φωνή τους, όσο ιδιαίτερα με την προσφώνηση «υιέ Δαβίδ», αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Χριστού τον απεσταλμένο από τον Θεό μεσσία και λυτρωτή, ο οποίος ήρθε στον κόσμο να αποκαταστήσει τη φθορά που υπέστη ο άνθρωπος, τόσο στο σώμα, όσο και στην ψυχή. Και οι δυο αυτές νοσηρές καταστάσεις προβάλλουν μέσα από τη διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου.

Τραγική η κατάσταση των δυο τυφλών και ενός κωφάλαλου, που εστερούντο του αγαθού της όρασης καθώς και της ομιλίας και ακοής. Τραγικότερη, όμως, η κατάσταση των Φαρισαίων, που ενώ έβλεπαν το θαύμα, αδυνατούσαν να αναγνωρίσουν ότι ο Χριστός είναι ο απεσταλμένος μεσσίας. Αντίθετα, ισχυρίζοντο ότι «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια».

Κι όμως, βλέπουμε να υπερέχουν οι σωματικά ασθενείς, έναντι των σωματικά υγιών και να ενεργούν με βάση τη δύναμη της πίστεώς τους. Μια πίστη που φανερώνεται μέσα από τη δύναμη της κραυγής τους «ελέησον ημάς, υιέ Δαβίδ». Μια πίστη που επιβεβαιώνεται με την απάντηση «ναι, Κύριε» αλλά και που επισφραγίζεται με τη θεραπεία. Ο Χριστός, τόσο μέσα από την ερώτηση, όσο και με το άγγιγμα των ματιών τους, καθώς και την προστακτική εντολή «κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» θέλει να τονίσει και στον καθένα από μάς ότι ο Ίδιος είναι παρών και ότι είναι έτοιμος να μας βοηθήσει. Αρκεί να ζητήσουμε τη βοήθειά Του. Στην αποκατάσταση της φθοράς και την προσφορά της όποιας θεραπείας, ο Χριστός μάς θέλει συνεργάτες. Μέσα από την βεβαιότητα ότι ο Χριστός μπορεί να κάνει το θαύμα, τότε έχουμε και το θετικό αποτέλεσμα.

Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι. Πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω Θεώ ότι τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται» (Εβρ ια’ 6 ). Για τούτο και ρωτά τους δύο τυφλούς «πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι». «Ναι, Κύριε» η ομόφωνη απάντησή τους. Τότε ο Χριστός άγγιξε τα μάτια τους και τους είπε: «κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν». Και η πίστη έφερε το θαύμα. Γιατί αυτή δεν ήταν απλή εκδήλωση της στιγμής. Ήταν η πίστη που καλλιεργήθηκε συστηματικά και θεμελιώθηκε στη διδασκαλία των Προφητών για τον μεσσία και ότι αυτός θα άνοιγε τα μάτια των τυφλών, θα έκανε χωλούς να περπατήσουν και κωφάλαλους να μιλήσουν, όπως επιβεβαιώνεται και στο σημερινό Ευαγγέλιο. Δεν λύγισαν μπροστά στη δοκιμασία. Αντίθετα καλλιέργησαν την υπομονή και μέσα από την πίστη έστρεψαν την προσοχή τους στον Θεό.

Η δοκιμασία τους δεν εξασθένησε την πίστη τους. Τους έδωσε περισσότερη δύναμη. Δυνάμωσε την προσευχή τους και στο τέλος δικαιώθηκαν με τη θεραπεία. Άμεση ήταν η θεραπεία των δυο τυφλών. Παρά το ότι ο Χριστός τους πρόσταξε να μην το μάθει κανένας, αυτοί το διέδωσαν σε όλη την περιοχή. Γιατί και το αίσθημα της ευγνωμοσύνης υπερίσχυσε και διέσπειραν τη φήμη Του ως θαυματουργού και ως «υιού Δαβίδ», άρα και ως μεσσία.

Αμέσως μετά την έξοδο των θεραπευμένων τυφλών, του έφεραν έναν κωφάλαλο δαιμονισμένο. Και μόλις έδιωξε το δαιμόνιο, μίλησε ο κωφάλαλος. Κι ο κόσμος θαύμασε και είπε: «Ποτέ ως τώρα δεν είδαν οι Ισραηλίτες τέτοια πράγματα». Οι Φαρισαίοι όμως έλεγαν: «Με τη δύναμη του άρχοντα των δαιμονίων διώχνει τα δαιμόνια». Κάποιες φορές, οι δοκιμασίες γίνονται μέρος της καθημερινότητάς μας. Δυσκολεύουν υπερβολικά τη ζωή μας. Και, ακριβώς τότε, αρχίζει να προβάλλει η ελπίδα. Μια ελπίδα, η οποία δεν απογοητεύει γιατί, κατά τον Απόστολο Παύλο, η αγάπη του Θεού πλημμύρισε τις καρδιές μας με το Άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε.

Την ώρα, λοιπόν, που «πνιγόμαστε», βλέπουμε το χέρι του Θεού να μας στηρίζει, να μας δίνει δύναμη, να μας κρατά όρθιους έστω κι αν η σοβαρότητα της ασθένειάς μας δεν υποχωρεί. Η ενδόμυχη προσευχή «Γενηθήτω το θέλημά Σου» γίνεται βάλσαμο για την ψυχή μας και μέσα από την υπομονή την ώρα της δοκιμασίας μας σπρώχνει σε δοξολογία. Μια δοξολογία, σαν αποτέλεσμα της πίστεως και όχι οποιουδήποτε φόβου. Η πίστη, σαν κατάθεση ψυχής, σαν φάρος την ώρα της καταιγίδας φωτίζει και ηρεμεί όλη την ύπαρξή μας. Ζούμε ίσως κι εμείς, άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγαλύτερα θαύματα. Πολλές φορές τα προσπερνούμε αδιάφορα ή και όταν εκδηλωθούν τα αμφισβητούμε. Γιατί άραγε; Γιατί, ενώ ζούμε το θαύμα την ίδια στιγμή το ψηλαφούμε για να δούμε αν είναι αληθινό!

Η δύναμη του Θεού υπάρχει. Αρκεί να την αναγνωρίσουμε και να την επικαλεσθούμε. Αν την αμφισβητήσουμε ή αν δεν την ζητήσουμε με όλη τη δύναμη της πίστεως, τότε το θαύμα ούτε θα το δούμε ούτε και θα το νοιώσουμε. Θαύμα και σωτηρία συνυπάρχουν και εκδηλώνονται μόνο όταν ευθυγραμμίζονται με την πίστη. Την πίστη, που δεν λυγίζει μπροστά στις όποιες δοκιμασίες.

Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Αφού, λοιπόν, ο Θεός μας έσωσε επειδή πιστέψαμε, οι σχέσεις μας με τον Θεό αποκαταστάθηκαν με τη μεσολάβηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτός μας οδήγησε με την πίστη, στον χώρο αυτής της Χάριτος του Θεού, στην οποία είμαστε στεριωμένοι και καυχόμαστε με την ελπίδα της συμμετοχής μας στη δόξα του Θεού. Μα δεν σταματά ως εκεί η καύχησή μας. Καυχόμαστε ακόμα και στις δοκιμασίες, επειδή ξέρουμε καλά πως οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στον δοκιμασμένο χαρακτήρα, κι ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα. Κι η ελπίδα τελικά δεν απογοητεύει. Μαρτυρεί γι’ αυτό η αγάπη του Θεού, με την οποία το Άγιο Πνεύμα που μας δόθηκε γέμισε και ξεχείλισε τις καρδιές μας. Γιατί ο Χριστός, παρ’ όλο που ήμασταν ακόμα ανίκανοι να κάνουμε το καλό, πέθανε για μάς τους ασεβείς ανθρώπους στον προκαθορισμένο καιρό» (Ρωμ. ε’ 1 – 6)