Κυριακή Γ Ματθαίου: Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Καταστατικό χάρτη του χριστιανισμού θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την επί του όρους ομιλία του Κυρίου μας, αγαπητοί μου αδελφοί. Ορίζει με κλασσική λιτότητα και απόλυτη σαφήνεια, αλλά και περιεκτικότητα τον χαρακτήρα, τα καθήκοντα, τις υποχρεώσεις του πιστού χριστιανού, τις σχέσεις του με τον κόσμο. Περιορίζει τη σχέση της νέας θρησκείας με την απλώς παιδαγωγούσα Ιουδαϊκή, τονίζοντας κάποιες αντιθέσεις ή μάλλον ατέλειες. Δίδει ακόμη και το μοναδικό υπόδειγμα της απλής και περιεκτικής προσευχής.

Στη σημερινή όμως περικοπή, που ακούσαμε, μικρό απόσπασμα της επί του όρους ομιλίας του Κυρίου, δύο κυρίως θέματα κυριαρχούν. Το ένα είναι η συνέπεια. «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν. Ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει». Κανένας, δεν μπορεί να είναι δούλος, υποτακτικός, συγχρόνως σε δυο κυρίους αγαπητοί μου, ας είμαστε ειλικρινείς στον εαυτό μας! Επειδή λοιπόν ο κάθε κύριος έχει διαφορετικές απόψεις και επιθυμίες, δεν μπορεί να ευχαριστείς και τους δυο. Ή τον ένα θα μισήσεις και θα τον περιφρονήσεις ή θα προσκολληθείς στον άλλο, που θα αγαπήσεις.

Αυτός ο συλλογισμός ανταποκρίνεται στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Όμως είναι μάλλον υπόδειγμα με ηθικές διαστάσεις και περιεχόμενο. Δεν μπορεί ενώ είσαι πιστός χριστιανός, να εφαρμόζεις κάποτε και κάποιες από τις εντολές του Θεού. Κάθε πράξη που σχεδιάζουμε, για την προσωπική μας ζωή ή τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, έχει ένα συγκεκριμένο χρώμα, θα λέγαμε. Παρουσιάζει έμμεσα αλλά χαρακτηριστικά τα πιστεύω μας. Και είναι τόσο χαρακτηριστικά που οι γύρω μας, που μας γνωρίζουν, σχεδόν μπορούν να υπολογίσουν πως θα αντιδράσουμε σε συγκεκριμένα θέματα και προβλήματα. Η καθημερινή συμπεριφορά μας αποτελείται από μικρές ή σπουδαίες πράξεις, κάποια λόγια και συνηθισμένες για μας εκφράσεις ή ακόμη και μερικές σποραδικές σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας. Όλα αυτά μαζί, σκέψεις, λόγια και πράξεις οικοδομούν την ποιότητα του χαρακτήρα μας.

Ακούσαμε στην αρχή της περικοπής: «Ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός». Ακόμη απλώς ένα βλέμμα μας φανερώνει σκέψεις, προθέσεις, σχεδόν τον χαρακτήρα μας. Δύσκολα μπορούμε να κρύψουμε τι σκεπτόμαστε, ή μάλλον την ποιότητα της σκέψης που ο απέναντί μας τη νοιώθει. Και αν βέβαια ο εσωτερικός κόσμος είναι καθαρός και καλός, αυτό εξωτερικεύεται. Αποφασίζουμε επομένως και διαλέγουμε ποιον κύριο θα ακολουθούμε. Ποιου τις εντολές αποδεχόμαστε για να καθοδηγούν τα βήματα της ζωής μας. Προσαρμόζεται όλη η ζωή μας και σε κάθε λεπτομέρεια της στις εντολές του Ευαγγελίου.

Αυτό που απαιτεί από εμάς ο Κύριος, δεν είναι απλώς να πιστεύουμε σ’ Αυτόν. Αυτό είναι το ελάχιστο. Μας ζητεί να προσαρμόζουμε την έκφραση του χαρακτήρα, πράξεις, λόγια, σκέψεις και σχέσεις, ολόκληρη τη ζωή μας, κρυφή και φανερή, με αυτά που πιστεύουμε. Να είμαστε ειλικρινά και σταθερά συνεπείς! Να έχουμε συνέπεια πίστης και έργων στη ζωή μας, σε κάθε έκφανση.

Το άλλο, αγαπητοί μου αδελφοί: Απόλυτη εμπιστοσύνη στον Δημιουργό. Μη φροντίζετε με αγωνία και στενοχώρια για τη ζωή σας, γιατί γνωρίζει ο ουράνιος Πατέρας σας όλες τις ανάγκες. Βασανιστική είναι η καθημερινή μας φροντίδα για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Μας κρατά πολλές φορές ξάγρυπνους η σκέψη ότι δεν μπορέσουμε να καλύψουμε απλές ή σοβαρότερες ανάγκες. Ετοιμάζουμε μακρόχρονα σχέδια. Θέτουμε μεγάλους και υψηλούς στόχους. Και διαπιστώνουμε ότι δεν μπορούμε να τους πετύχουμε. Ορθώνονται μπροστά τεράστια και ανυπέρβλητα εμπόδια. Κάποιοι παράγοντες που δεν είχαμε υπολογίσει μας υποχρεώσουν να σταματήσουμε ή να αναβάλουμε τα σχέδια μας. Και τότε απελπιζόμαστε και γυρεύουμε τον λόγο της αποτυχίας. Ασφαλώς κάτι φταίει. Δεν κάναμε καλό σχεδιασμό; Ήταν πέραν των δυνατοτήτων μας; Βρέθηκαν εμπόδια που δεν γνωρίζαμε; Ή κάποιοι μας πολέμησαν; Προφανώς δεν μπορούμε μόνοι μας να είμαστε βέβαιοι για την επιτυχία μας, σε οτιδήποτε.

Δεν υπολογίσαμε και κάποιον άλλο παράγοντα, κάποια άλλη βοήθεια. Ίσως ξεκινώντας μόνοι μας, δεν γυρίσαμε τα μάτια μας και δεν καλέσαμε τον ουράνιο Πατέρα μας, να έρθει συμπαραστάτης και βοηθός. Μας διαβεβαίωσε ο Χριστός στην επί του όρους ομιλία Του, ότι γνωρίζει Εκείνος όλες μας τις ανάγκες. Γνωρίζει ανάγκες που εμείς δεν γνωρίζουμε. Ικανοποιεί όμως ανάγκες που Εκείνος γνωρίζει ότι πρέπει να ικανοποιήσει. Τι ζητάει από εμάς; Εμπιστοσύνη και μόνον εμπιστοσύνη. «Τις δε εξ υμών μεριμνών δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα;» Για να καταλάβετε πόσο ανόητη και ανίσχυρη είναι η φροντίδα σας, σκεφτείτε ποιος από σας με την οποιαδήποτε προσπάθεια και φροντίδα του θα μπορούσε να αυξήσει το ανάστημά του κατά ένα πήχυ. Πράγματι λοιπόν είμαστε ανόητοι, όταν στηριζόμαστε αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις και ικανότητές μας. Χωρίς την βοήθεια του Θεού, τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε.

Γι’ αυτό και καταλήγει: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Ζητάτε πρώτα τα πνευματικά αγαθά της βασιλείας του, και όλα τα άλλα, που έχουν δευτερότερη σημασία, θα ακολουθήσουν και θα σας δοθούν. Ας το συνειδητοποιήσουμε, αδελφοί μου, σταθερή συνέπεια στη ζωή μας. Πίστη και έργα. Ο,τι πιστεύουμε να αποδεικνύεται από τα έργα μας. Και απαρασάλευτη εμπιστοσύνη στο Δημιουργό μας, Θεό, που δεν πρόκειται να αφήσει το δημιούργημά Του να χαθεί! Αυτό θα διατηρεί μόνιμη την αίσθηση της ειρήνης στην ψυχή μας!