Κυριακή Ι Ματθαίου – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Έως πότε έσομαι μεθ’ υμών;
Έως πότε ανέξομαι υμών;» ( Ματθ. ιζ’ 17)

Τα γεγονότα που καταγράφονται στο σημερινό Ευαγγέλιο, διαδραματίζονται αμέσως μετά τη Μεταμόρφωση του Χριστού και λίγο πριν τη Σταυρική Του θυσία. Γεγονότα που αποτελούν, από τη μια καθρέφτη της κοινωνίας της εποχής του Χριστού, και από την άλλη προάγγελο της νίκης του Χριστού κατά των δαιμονικών δυνάμεων. Έτσι, ενώ πριν λίγο τρεις από τους Μαθητές Του, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, αντίκριζαν, μέσα στα πλαίσια του ανθρωπίνως δυνατού, τη δόξα του Χριστού κατά τη Μεταμόρφωσή Του, στους πρόποδες του Θαβώρ οι άλλοι εννιά Μαθητές Του ζούσαν μιαν τραγωδία.

Ένα επιληπτικό παιδί «σεληνιάζεται και κακώς πάσχει», εκτίθεται σε καθημερινό κίνδυνο πέφτοντας στη φωτιά ή το νερό και οι ίδιοι αδυνατούν να του προσφέρουν οποιαδήποτε βοήθεια. Γεγονός που επιβεβαιώνεται και με τη μαρτυρία του πατέρα: «Προσήνεγκα αυτόν τοις
μαθηταίς σου, και ουκ ηδυνήθησαν αυτόν θεραπεύσαι».
Βαρύς και επικριτικός ο λόγος του Χριστού. Βαρύς, επικριτικός, αλλά
και προειδοποιητικός. «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη. Έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών;» Γενιά άπιστη και διεφθαρμένη, γιατί αρνείται να δεχθεί το υπερφυσικό στοιχείο και ιδιαίτερα να αναγνωρίσει τον Χριστό ως Υιό του Θεού και κατ’ επέκταση και ως Σωτήρα του κόσμου. Γενιά άπιστη, γιατί, ενώ βλέπει τα θαύματα, την ίδια στιγμή αρνείται να τα δεχθεί σαν υπερφυσικά γεγονότα. Ακόμα, ενώ ο Ίδιος ο Χριστός για τρία χρόνια έδινε πειστικές αποδείξεις της παντοδυναμίας Του οι άνθρωποι, όπως και ο σημερινός πατέρας, ενώ τον πλησιάζουν με πολλή καθυστέρηση, την ίδια στιγμή τον πλησιάζουν με ολιγοπιστία ή και απιστία.

Κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο, πέραν από το παράπονο, ότι πήρε το παιδί του στους Μαθητές Του και αυτοί δεν μπόρεσαν να το θεραπεύσουν, την ίδια στιγμή ο ίδιος πλησιάζει τον Χριστό με αμφιβολία, λέγοντάς Του: «Αλλ’ ει τι δύνασαι, βοήθησον ημίν σπλαχνισθείς εφ’ ημάς». Μεγάλη η δύναμη της πίστης. Εάν μπορείς να πιστέψεις, του είπε ο
Χριστός, τότε όλα είναι δυνατά γι’αυτόν που πιστεύει. Αλλά όπως θα
υπογραμμίσει σήμερα και στους Μαθητές Του: «Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον συνάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν». Μέσα από την πίστη ο άνθρωπος αποδέχεται από τη μια την ύπαρξη του Θεού και από την άλλη έχει τη βεβαιότητα ότι ο Θεός ανταμείβει όσους τον αποζητούν.

«Πιστεύσαι δει τον προσερχόμενον τω Θεώ ότι έστι και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται». Χωρίς τις πιο πάνω αλήθειες ο άνθρωπος οδηγείται στην αμφιβολία, στη συνέχεια περνά στην ολιγοπιστία και την άρνηση και τέλος καταλήγει στη διαστροφή και την απιστία. Μια απιστία από την οποία δεν ξέφυγαν σήμερα ούτε και οι εννιά Μαθητές Του Χριστού. Γεγονός που επιβεβαιώνεται,
τόσο μέσα από την ερώτησή τους προς τον Χριστό, « διατί ημείς ουκ
ηδυνήθημεν εκβαλείν αυτό», όσο και μέσα από την απάντηση που τους
έδωσε, «δια την απιστίαν υμών».

Τόσο ο πατέρας, όσο και οι Μαθητές βρέθηκαν σε στιγμή αδυναμίας και ολιγοπίστησαν, όμως στη συνέχεια αναγνώρισαν την ολιγοπιστία τους και προχώρησαν σε διόρθωση. «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία» (Μάρκ. θ’ 24 ), είπε ο πατέρας, ενώ και οι Μαθητές θα τον παρακαλέσουν να τους προσθέτει πίστη: «Πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ. ιζ’ 5). Αλήθεια, πόσες φορές βρεθήκαμε κι εμείς σε κατάσταση ολιγοπιστίας, αν όχι και απιστίας; Πόσες φορές αποκηρύξαμε στην πράξη τη δύναμη της πίστης κάτω από το βάρος κάποιων σοβαρών προβλημάτων μας; Αλλά και πόσες φορές βρεθήκαμε κι εμείς στη θέση του σημερινού πατέρα αναφωνώντας το, «πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία». Πιστεύω Κύριε. Βοήθησέ με, όμως, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή. Και τότε διαπιστώσαμε την επιβεβαίωση των λόγων του Χριστού: «Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Γιατί η πίστη είναι η άγκυρα που με ασφάλεια κρατά το σκάφος της ζωής μας για να μη
βουλιάξει. Κι ακόμα είναι η ρίζα που όχι μόνο τροφοδοτεί, αλλά και στηρίζει το δέντρο της ζωής μας. Όμως, όπως η άγκυρα ή η ρίζα αν δεν βρίσκονται σε καλή ή σε υγιή κατάσταση, τότε δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον πραγματικό σκοπό τους, έτσι και η πίστη. Η πίστη πρέπει να είναι ζωντανή για να προσελκύει τη Χάρη και το έλεος του Θεού. Και αυτή τη ζωντάνια τη διασφαλίζει ο άνθρωπος με την πλήρη παράδοση του εαυτού του στα χέρια του Θεού, την αποδοχή του θελήματός Του, αλλά και την τροφοδότηση της πίστεώς του με την ενεργούμενη αγάπη.

Ας παρακαλέσουμε, λοιπόν, τον Θεό να είναι επιεικής με τις
αδυναμίες μας, αλλά ιδιαίτερα να μας στηρίζει τη δύσκολη ώρα που
κλονίζεται η πίστη μας. Παράλληλα να θυμόμαστε ότι η ανοχή, η επιείκεια και η στήριξη είναι έργο της συγκατάβασης του Θεού και ότι αυτή δεν θα είναι ανεξάντλητη. Τον ακούσαμε σήμερα να προειδοποιεί «έως πότε ανέξομαι υμών;» Για τούτο και ο Απόστολος Παύλος μας καλεί να μην «περιφρονούμε την άπειρη καλοσύνη, την ανεκτικότητα και τη μακροθυμία του Θεού», αλλά ούτε και να ξεχνούμε ότι «η αγαθότητα του Θεού θέλει να μας οδηγήσει στη μετάνοια». Μέσα από το δρόμο της αυτοκριτικής και όχι της κριτικής, μέσα από το δρόμο της ταπείνωσης και της μετάνοιας, ας ψάξουμε να βρούμε τη δύναμη της πίστης που θα εξυγιάνει πρώτα τον εαυτό μας και ύστερα τον οικογενειακό και τον κοινωνικό μας περίγυρο. Αν οραματιζόμαστε έναν κόσμο καλύτερο και μια τελειότερη κοινωνία, τότε ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας . Ας παραμερίσουμε τη στάχτη και ό,τι άλλο άφησαν πίσω τους η αμφιβολία και η ολιγοπιστία και ας επενδύσουμε στην πίστη.