Πρωτοπόρος του ποδοσφαίρου της περιοχής, ο Δημοσθένης Νταόπουλος θυμάται… Ιστορικές εικόνες του Αχιλλέα Αλμυρού

Σκαπανέας του αλμυριώτικου ποδοσφαίρου, ιδρυτής του Αίαντα, ποδοσφαιριστής του Αχιλλέα και της πρώτης ομάδας του ΓΣΑ

Ο Δημοσθένης Νταόπουλος κατέγραψε μια πολυετή πορεία στο ποδόσφαιρο της περιοχής μας και ήταν από τους σκαπανείς του αθλήματος τόσο στη Σούρπη, τον τόπο καταγωγής και διαμονής του όσο και στον Αλμυρό παίζοντας αρχικά στον Αχιλλέα και μετά στην πρώτη ομάδα του ΓΣΑ. Για την προσφορά του βραβεύτηκε τον Ιούνιο του 2022 από τη διοίκηση του ΓΣ Αλμυρού με τιμητική πλακέτα κατά τη διάρκεια του φιλικού παλαιμάχων με την ΑΕΚ. Τον συναντήσαμε στο σπίτι του στη Σούρπη όπου μάς υποδέχθηκε εγκάρδια και είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για το ποδόσφαιρο άλλων δεκαετιών όταν ο ίδιος πολλές φορές πήγαινε με τα πόδια από το χωριό στον Αλμυρό προκειμένου να κάνει προπόνηση όπως μας εξομολογήθηκε!

Ο κος Νταόπουλος γεννήθηκε το 1935 και είναι ένας από τους μεγαλύτερους σε ηλικία εν ζωή παλιούς άσσους του αλμυριώτικου ποδοσφαίρου. Μάλιστα, μαζί ανοίξαμε το άλμπουμ των αναμνήσεων …αλλά και των φωτογραφιών. Οι εικόνες που δημοσιεύουμε σήμερα στον «Λαό» για πρώτη φορά είναι συνθέσεις του Αχιλλέα Αλμυρού από τις αρχές της δεκαετίας του 1950!

Ακολουθούν τα λόγια του Δημοσθένη Νταόπουλου, που κέρδισε δύο πρωταθλήματα ΕΠΣΘ με την ομάδα του Αχιλλέα, έπαιξε στην πρώτη ομάδα του ΓΣΑ (το 1956-57 συμμετείχε για πρώτη φορά σε πρωτάθλημα ΕΠΣΘ φτιάχνοντας ποδοσφαιρικό τμήμα), ενώ όπως προαναφέραμε ήταν από τους πρωτεργάτες του Αίαντα.

Μαζί με τον Γιώργο Σπανό με τον οποίον ήμασταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο Αλμυρού πήραμε την απόφαση να φτιάξουμε ομάδα στη Σούρπη γιατί παίζαμε ποδόσφαιρο αλλά όχι οργανωμένα. Ο δικηγόρος Σινιώρης ήταν αυτός που εμπνεύστηκε το όνομα. Παίζαμε στο γήπεδο που ήταν στην ίδια θέση με τη σημερινή, είχε μαλακό χώμα και ήταν άνετο για τις προπονήσεις και τους αγώνες μας. Είχαμε τακτικές προπονήσεις, ήμασταν οργανωμένοι. Τα γύρω χωριά δεν είχαν ομάδες, οπότε παίζαμε φιλικά στον Αλμυρό, με τον Αχιλλέα, την Αστραπή, την Θέτιδα Αλμυρού και μετά τον ΓΣΑ. Μας πήγαιναν με φορτηγάκια κι αγροτικά, στην καρότσα όλοι οι παίκτες, δεν υπολογίζαμε τότε από κίνδυνο. Όταν λέγαμε ότι πάμε να παίξουμε μπάλα, έρχονταν πολλοί φίλοι μας από το χωριό με τα αυτοκίνητα για να μας πάνε, ήμασταν γνωστοί και μας έπαιρναν.

Στον ΓΣΑ πήγα περίπου 22 ετών. Έπαιζα δεξιός χαφ, αριστερά ήταν ο Κατσιλογιάννης. Θεωρώ ότι αυτή ήταν η καλύτερη θέση γιατί συνδέεις την άμυνα με την επίθεση. Είχα την ικανότητα να καταλαβαίνω πώς να κινηθώ στο γήπεδο, ήμουν δυναμικός παίκτης. Κάναμε τρεις φορές την εβδομάδα προπόνηση. Θυμάμαι ότι έρχονταν στη Σούρπη να με πάρει ο Αργύρης Ξύδης για να με μεταφέρει! Ήταν ο ψηλότερος και ο πιο γερός απ’ όλους μας, χωροτατζής. Πότε ήταν αυτός αρχηγός πότε ο Γιάννης Φάτσης. Πολλές φορές ξεκινούσα με τα πόδια και κάποιος με έβρισκε στον δρόμο και με έπαιρνε. Υπήρχαν φορές που από τη Σούρπη έφθανα στον Αλμυρό με τα πόδια για να κάνω προπόνηση!!! Δεν καταλάβαινα από κούραση! Όταν δούλευα κι έλειπα από τις προπονήσεις, έλεγε ο Φασούλας να μην παίξω και τότε ο Αποστόλης Κατσαβριάς φώναζε ότι εγώ ήμουν εκ φύσεως προπονημένος!

Είχα σπουδαίους συμπαίκτες στον Αλμυρό, έπαιξα με τον Καπή, τον Μπάρδα, τον Χρυσάνθο, τον Δημήτρη Κατσιλογιάννη, τον «Μπαντέκο», τον Κατσαβριά, τον Στέφανο Παλιά, τον Ξύδη, μετά τον Καρπέτη από το Κρόκιο. Θυμάμαι ότι εάν δεν μπορούσα να περάσω τον αντίπαλό μου, τότε χτυπούσα την μπάλα πάνω του, έβγαινε έξω και εκτελούσα γρήγορα το αράουτ για να δημιουργήσω επικίνδυνες καταστάσεις στην αντίπαλη άμυνα. Η ενδεκάδα δεν άλλαζε, έρχονταν πολλοί παίκτες και γίνονταν διαλογή από τους καλύτερους. Δεν είχαμε τηλεοράσεις, μαθαίναμε ποδόσφαιρο βλέποντας τους μεγαλύτερους.

Είχαμε καλή οργάνωση, ήμασταν σκληρά παιδιά και αγαπούσαμε πολύ το ποδόσφαιρο. Όλοι προπονημένοι. Εγώ εκτός από ποδόσφαιρο, ήμουν και στον στίβο του ΓΣΑ, έκανα άλμα απλούν, είχα λάβει μέρος σε αρκετούς αγώνες.  Το γήπεδο γέμιζε τότε! Ήταν απαραίτητο γιατί έτσι ξέδινε ο κόσμος, ήταν η διασκέδασή του. Ωραία χρόνια. Εμείς οι ποδοσφαιριστές δεν πληρώναμε ποτέ στις ταβέρνες. Μετά τις προπονήσεις ή τους αγώνες, όπου κι αν πηγαίναμε, μας κερνούσαν οι φίλαθλοι! Μας αγαπούσαν όλοι, καλοπερνούσαμε. Καλό κόσμο είχε η Ευξεινούπολη, είχαν ωραίο γήπεδο κι αγαπούσαν την ομάδα τους. Τότε πολλοί γονείς δεν έστελναν τα παιδιά τους στα γήπεδα γιατί το άθλημα ήταν σκληρό. Γίνονταν μάχες μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Εμένα και κάποιους άλλους παίκτες, τον Καπή, τον Πριάκο, τον Ξύδη μας ζήτησαν από ομάδες του Βόλου, είχαμε συμπάθεια τότε στον Ολυμπιακό. Δεν μας έδιναν όμως τα δελτία. Πολλές φορές πηγαίναμε να παίξουμε ή να δούμε αγώνες στο γήπεδο του Ολυμπιακού στον Άναυρο, μία ώρα ταξίδι πάνω στην καρότσα φορτηγών. Όταν ήμουν στον Αχιλλέα και μετά στον ΓΣΑ, μας φοβόντουσαν στον Βόλο, είχαμε πολύ καλή ομάδα και μας ακολουθούσαν εκατοντάδες φίλαθλοι!

Βοήθησα πολύ τον Αίαντα, ήμουν αρχηγός στην ομάδα. Από τότε που σταμάτησα να παίζω, πάντα παρακολουθώ τόσο την ομάδα της Σούρπης και του Αλμυρού. Την ημέρα που με φώναξε η διοίκηση του ΓΣΑ στο στάδιο και με βράβευσε, συγκινήθηκα. Λίγοι έχουμε απομείνει από εκείνη την ομάδα.

«Οι φωτογραφίες είναι εμπόδιο στη λησμονιά» μάς είπε ο κος Νταόπουλος και εμείς θα προσθέταμε πως για τον ιστορικό του μέλλοντος, αυτές οι ασπρόμαυρες εικόνες των αρχών της δεκαετίας του 1950 από τον Αχιλλέα Αλμυρού (συμμετείχε σε επίσημα πρωταθλήματα της ΕΠΣΘ από το 1952 έως το 1956) και τον Αίαντα αποτελούν ανεκτίμητης αξίας κειμήλια με τις μορφές σπουδαίων μορφών του ποδοσφαίρου του Αλμυρού…