Κυριακή Στ Ματθαίου – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

Όλοι κάποτε προστρέξαμε στον Χριστό αναζητώντας ένα θαύμα,
προκειμένου να ιαθούμε εμείς οι ίδιοι ή κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο.
Ο παραλυτικός του σημερινού ευαγγελίου οδηγήθηκε στον Χριστό,
ελπίζοντας σ’ ένα θαύμα, ώστε να μπορεί πλέον να ζει κανονικά, να έχει μια πιο φυσιολογική και ποιοτική ζωή. Και πράγματι, ο Κύριος βλέποντας τη μεγάλη πίστη όχι μόνο του ιδίου αλλά και αυτών που τον μετέφεραν
επετέλεσε το θαύμα αμέσως, αφού προηγουμένως τον απάλλαξε και από τις αμαρτίες του.

Έτσι το θαύμα στην σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι διπλό. Ο
Κύριος, ως καρδιογνώστης και δημιουργός μας, γνωρίζει πολύ καλά ότι ο
άνθρωπος δεν αποτελείται μόνο από σώμα αλλά και από ψυχή.
Θεραπεύοντας μόνο το σώμα, η ίαση θα ήταν μονόπλευρη και ελλιπής.
Ωστόσο, όπως μας αποκαλύπτει, οι άνθρωποι της εποχής εκείνης,
θεωρούσαν ότι η ίαση του σώματος είναι πιο δύσκολη. Είναι μεγαλύτερης
σημασίας, αφού γι’ αυτούς ήταν ανέφικτο να επιτελέσουν μια τέτοια
θεραπεία. Η ψυχή από την άλλη, ως κάτι μη ορατό και υλικό ήταν αδύνατο να ελεγχθεί για την υγεία της, και έτσι δεν της έδιναν την πρέπουσα σημασία.

Η αντίληψη αυτή από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα, μήπως έχει
διαφοροποιηθεί καθόλου; Με λίγη διερεύνηση, εύκολα μπορούμε να
διαπιστώσουμε ότι η αντίληψη αυτή διατηρείται σταθερή μέχρι και σήμερα. Αφού ρωτώντας κάποιον άνθρωπο για το τί είναι σημαντικό να έχουμε στη ζωή μας, θα λάβεις ως απάντηση «υγεία πάνω απ’ όλα», εννοώντας τη σωματική υγεία. Όλοι μας δηλαδή θέτουμε τη σωματική υγεία πάνω από όλα.

Το σώμα, όμως, ακόμη κι αν θεραπευθεί, κάποτε μπορεί να ξανά
ασθενήσει. Ακόμη κι αν αναστηθεί, όπως στην περίπτωση του Λαζάρου, της κόρης του Ιαείρου, του υιού της χήρας της Ναΐν, θα έρθει η ημέρα που θα πεθάνει ξανά. Το ανθρώπινο σώμα δηλαδή δεν είναι προορισμένο να ζήσει αιώνια, αλλά για μερικές δεκάδες χρόνια. Αντιθέτως, η ψυχή είναι
προορισμένη να ζήσει αιώνια. Παρόλο που δεν μπορούμε να την
ψηλαφήσουμε ή να τη δούμε σαν το σώμα, ωστόσο την αισθανόμαστε και
μπορούμε να συνομιλήσουμε μαζί της. Αν και δεν αιμορραγεί, όταν είναι
τραυματισμένη μπορεί να παραλύει τα πάντα στον άνθρωπο ακόμη και να τον καθηλώσει. Έτσι, αναλογιζόμενοι τη σημασία σώματος και ψυχής, είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι η ψυχή, ως προορισμένη να ζήσει αιώνια, είναι απείρως πιο σημαντική από το σώμα.

Στην πραγματικότητα, θαύμα δεν είναι ιαθεί το ανθρώπινο σώμα,
αφού υπάρχει περίπτωση αργότερα να ξανά ασθενήσει και αφού στο τέλος, ως θνητό, θα πεθάνει. Θαύμα είναι μια ψυχή η οποία επρόκειτο να χαθεί να θεραπευθεί και να σωθεί. Θαύμα είναι να εισέλθει κάποιος στους κόλπους της Εκκλησίας ως κοράκι και να εξέλθει περιστερά, να εισέλθει λύκος και να εξέλθει πρόβατο, να εισέλθει φίδι και να εξέλθει αρνί. Έτσι και στην περίπτωση του σημερινού Ευαγγελίου, θαύμα μέγα δεν είναι τόσο η θεραπεία του σώματος αλλά η ίαση της ψυχής του παραλυτικού.

Όλοι οι άνθρωποι, με τα πρώτα σημάδια που θα παρατηρήσουμε ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά με την υγεία μας, θα προστρέξουμε αμέσως στους καλύτερους ιατρούς προκειμένου να βρούμε θεραπεία. Το ίδιο κάνουμε και σε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο αν συμβεί κάτι με την υγεία του. Επιπλέον, οι περισσότεροι από μας έχουμε στο μυαλό μας το «Κάλλιον το προλαμβάνειν του θεραπεύειν». Προσαρμόζουμε ακόμη και τον τρόπο ζωής μας, εργασία, διατροφή, διαμονή, προκειμένου να είναι τα βέλτιστα για τη σωματική υγεία μας. Όλα αυτά είναι πολύ καλά, και σε καμία περίπτωση δεν έρχονται σε αντίθεση με τον λόγο του Κυρίου.

Είναι ανάγκη, όμως, να προβληματιστούμε αν παρουσιάζουμε τον ίδιο ζήλο και για τη ψυχή μας, η οποία δεν θα ζήσει μόνο μερικές δεκάδες χρόνια αλλά αιώνια. Έχουμε την ίδια μέριμνα και γι’ αυτή; Αν παρατηρήσουμε ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά μαζί της, θα προστρέξουμε αμέσως στους ειδικούς για να την θεραπεύσουμε; Αν κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο παρατηρήσουμε ότι πάσχει πνευματικά και ασθενεί η ψυχή του θα το οδηγήσουμε αμέσως στην Εκκλησία, που είναι το ιατρείο των ψυχών, όπως έκαναν οι οικείοι του παραλυτικού; Προσπαθούμε, έστω και στο ελάχιστο, να προσαρμόσουμε τη ζωή μας προκειμένου να παράσχουμε όλα τα απαραίτητα εφόδια στη ψυχή μας για να είναι υγιής, που αυτά δεν είναι άλλα από την προσευχή, τον Θείο λόγο, και τα Άγια Μυστήρια; Όλοι κάποτε μπορεί να βρεθούμε σε μια παρόμοια θέση όπως του παραλυτικού. Η σωματική υγεία μας μπορεί να κλονιστεί και οι ελπίδες μας στα ανθρώπινα μέσα και δυνατότητες μπορεί να είναι μηδαμινές. Ο Κύριος μάς διδάσκει σήμερα, να μην διστάσουμε να του χτυπήσουμε την πόρτα με πίστη, όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε και έστω κι αν ποτέ δεν μεριμνήσαμε για την ψυχή μας. Μας δείχνει με πόση ευσπλαχνία δέχθηκε τον παραλυτικό, ενθαρρύνοντάς τον να μην ανησυχεί ότι οι αμαρτίες του θα σταθούν εμπόδιο στην ίασή του: «Θάρσει, τέκνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

Ο Κύριος μάς δείχνει ξεκάθαρα ότι δεν αδιαφορεί για τις σωματικές
ανάγκες και δυσκολίες μας. Αν θεωρούσε ότι μόνο η ψυχή έχει αξία, τότε θα θεράπευε μόνον εκείνη. Ωστόσο, ως δημιουργός μας, ίασε πρώτα την ψυχή, για να διδάξει εμάς για τη μεγάλη αξία της, και ακολούθως αποκατέστησε και το σώμα. Έτσι, κι εμείς θα πρέπει πρώτα να μεριμνούμε και να αναζητούμε την υγεία της ψυχής μας και, ακολούθως, όλα τα υπόλοιπα «προστεθήσεται ημίν».