Κυριακή Β Ματθαίου – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα…

το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. δ’ 20 και 22)

Πρόσκληση απλή, όμως ιδιαίτερα τιμητική. Πρόσκληση χωρίς κανένα εξαναγκασμό, χωρίς δεσμεύσεις, αλλά και χωρίς υποσχέσεις. Πρόσκληση για έργο πνευματικό και πανανθρώπινο και όχι για έργο προσωπικό και βιοποριστικό. Πρόσκληση τιμητική, γιατί αυτή δεν προέρχεται από άνθρωπο, αλλά από τον ίδιο τον Χριστό. Πρόσκληση που θα αλλάξει, όχι μόνο τη ζωή αυτών που προσκαλούνται, αλλά και της ανθρωπότητας ολόκληρης. Με την αναγεννητική της δύναμη θα νεκρώσει πάθη και εγωισμούς και θα επαναφέρει αξίες που γκρεμίστηκαν ή και ενταφιάστηκαν. Τέλος, θα καθιερώσει ως τρόπο ζωής, την προσφορά, τη θυσία και την αγάπη που θα είναι τα γνωρίσματα της βασιλείας του Θεού. Γνωρίσματα που θα επιβεβαιώνουν ότι ο άνθρωπος έγινε αποδέκτης του μηνύματος του Χριστού για να γίνει συνεργάτης στο έργο της
επικράτησης της βασιλείας του Θεού και κατ’ επέκταση και της δικής του
σωτηρίας.
Είπε ο Χριστός στο πρώτο δημόσιο κήρυγμά Του: «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ
η βασιλεία των ουρανών». Έφτασε η βασιλεία του Θεού, αλλά η επικράτησή της και η συμμετοχή σ’ αυτήν προϋποθέτει αλλαγή και μεταμόρφωση του ανθρώπου. Μια μεταμόρφωση, όπου ο άνθρωπος, κατά τον Απόστολο Παύλο καλείται να βγάλει από πάνω του τον παλιό αμαρτωλό εαυτό του και να ντυθεί τον καινούργιο άνθρωπο, που ανανεώνεται συνεχώς σύμφωνα με την εικόνα του δημιουργού του, ώστε με την τέλεια ζωή του, να φτάσει στην τέλεια γνώση του Θεού.

Αν, για τη μεταμόρφωση του ανθρώπου, χρειαζόταν αυτή η ελεύθερη και
επίπονη προσπάθεια, πόσο μάλλον για την αλλαγή και μεταμόρφωση
ολόκληρου του κόσμου. Χρειαζόταν, πέραν από την ελευθερία και την επιμονή, το πρόσωπο Εκείνο που θα τους ενέπνεε τόση εμπιστοσύνη, ούτως ώστε «ευθέως», αμέσως, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς αντιρρήσεις ή συζητήσεις, να τα αφήσουν όλα και να τον ακολουθήσουν. Και Αυτό ήταν μόνο το πρόσωπο του Χριστού. Εγγύηση, η μαρτυρία του Ιωάννου του Προδρόμου που έλεγε γι’ Αυτόν: «Ίδε ο αμνός του Θεού» και που έκανε δυο από αυτούς να τον ακολουθήσουν αρχικά για μια ημέρα.

Όμως σήμερα, όσο άμεση ήταν η πρόσκληση, τόσο άμεση ήταν και η
απάντηση. «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων», είπε σήμερα ο Χριστός στα αδέλφια Πέτρο και Ανδρέα, ενώ μετά από λίγο, θα καλέσει άλλα δύο αδέλφια, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, να τον ακολουθήσουν. Όσο καθοριστικό ήταν το έργο τους, άλλο τόσο άμεση και καθοριστική ήταν και η απάντησή τους. Όπως ακούσαμε και στο σημερινό Ευαγγέλιο, άφησαν «ευθέως», οι μεν πρώτοι τα δίχτυα, οι δε δεύτεροι το πλοίο και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν.

Επάγγελμα, περιουσία αλλά και δεσμοί ιεροί και σεβαστοί, όπως οι
οικογενειακοί, υποχωρούν, ο ένας μετά τον άλλο, μπροστά στο κάλεσμα του Θεού. Αυτό ήταν απόλυτα απαραίτητο. Η αγάπη προς τον Θεό έπρεπε να ξεπερνά οποιαδήποτε άλλη αγάπη. Θα πει αργότερα ο Ίδιος ο Χριστός: «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος. Και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ έμέ ουκ έστι μου άξιος. Και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος».

Μέσα από το «ευθέως», το οποίο και υπογραμμίζεται επανειλημμένα στο σημερινό Ευαγγέλιο, επιβεβαιώνεται από τη μια η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού και από την άλλη η αποφασιστικότητα με την οποία
ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα Του, για το Αποστολικό έργο, οι πρώτοι Μαθητές Του. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε αργότερα, μέσα από το ξεπέρασμα των διαφόρων δυσκολιών, ιδιαίτερα δε και που επισφραγίστηκε με τη θυσία της ζωής τους. Ο άμεσος τρόπος ανταπόκρισης σήμερα των τεσσάρων Αποστόλων, είναι ιδιαίτερα χρήσιμος και σημαντικός για τον καθένα από μας. Γιατί, ενώ μας δίνεται η ευκαιρία, είτε για μετάνοια και επιστροφή, είτε για επιτέλεση ιεραποστολικού έργου, εμείς επιμένουμε στην αναβολή, ακόμα και στην άρνηση.

Ισχυριζόμαστε συνήθως ότι έχουμε καιρό και ότι μετά από κάποιο
χρονικό διάστημα θα έχουμε την ευκαιρία για μετάνοια και διόρθωση ή και για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα. Το σήμερα είναι βέβαιο, γιατί το νιώθουμε, το ζούμε. Το αύριο ή πολύ περισσότερο το μακρινό μέλλον, πόσο σίγουρο θα είναι; Για τούτο και ο Απόστολος Παύλος προτρέπει: « Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος ιδού νυν ημέρα σωτηρίας». Να, τώρα είναι ο καιρός της χάρης, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας.

Για τούτο ας μην αναβάλουμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Γιατί η αναβολή θα σημαίνει ματαίωση η δε ματαίωση θα φέρει τη σίγουρη καταστροφή. Ας μην αναβάλλουμε από αμέλεια. Ας μην αναβάλλουμε από φόβο, όσο θολά κι αν είναι τα ρυάκια των αμαρτιών μας. Γιατί, η αγάπη του Θεού είναι τόσο μεγάλη που έχει τη δύναμη, σαν άλλος ωκεανός, να καθαρίζει ακόμα και τα πιο θολά ποτάμια των αμαρτιών μας. Αρκεί, μέσα σ’ αυτά τα ποτάμια να τρέχουν σήμερα και τα δάκρυα της δικής μας μετάνοιας, που θα συμπαρασύρουν ό,τι θολό και ακάθαρτο υπάρχει μέσα μας. Ας βρούμε τη δύναμη. Ας το κάνουμε σήμερα. Μπορούμε.

Το «δεύτε οπίσω μου», ακούεται και σήμερα. Με την ίδια ειλικρίνεια ο
Χριστός απευθύνεται στον καθένα από μας ξεχωριστά. Και η πρόσκληση αυτή είναι ελαφρύτερη. Γιατί, δεν μας ζητά να αφήσουμε επάγγελμα, πατρίδα ή και δεσμούς συγγενικούς. Η μόνη συμπαράταξη που ζητά, είναι αυτή της εφαρμογής του θελήματος του Θεού, με παράλληλη αποδέσμευση από τον αμαρτωλό εαυτό μας. Ας τον παρακαλέσουμε, λοιπόν, να δυναμώνει τη θέλησή μας, ούτως ώστε, παραμερίζοντας τα πρόσκαιρα και αμαρτωλά, να αναζητήσουμε τα αιώνια και πνευματικά. Ας συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη τιμή που μας γίνεται, καθώς και το μέγεθος της Χάριτος του Θεού και χωρίς δισταγμό, χωρίς αναβολή, χωρίς εξηγήσεις, ας απαντήσουμε θετικά στην πρόσκληση του Χριστού, «δεύτε οπίσω μου», όπως έκαναν σήμερα και πρώτοι μαθητές Του, Ανδρέας και Πέτρος και Ιάκωβος και Ιωάννης.