Όμορφη Πόλη Νο2 – Γράφει ο Νίκος Γ. Μακρής, Δικηγόρος

«Τί ‘χες Γιάννη μ’, τί ’χα πάντα». Ακούγοντας τον Γιάννη και τον Μίκη Θεοδωράκη να τραγουδούν για μια όμορφη πόλη σκέφθηκα πως και η πόλη μας θα μπορούσε να ήταν όμορφη αν…, αν…, αν… ΄Έκανα κάποιες προτάσεις για τα υπέροχα, μα άστοργα εγκαταλειφθέντα πεζοδρόμια.

Μετά από καιρό άρχισε κάτι να κινείται προς την κατεύθυνση αυτή. Μόνο που οι κινήσεις που έγιναν θυμίζουν τον διαιτητή ποδοσφαίρου που κάνει ένα λάθος και το διορθώνει σφυρίζοντας πέναλτι για ένα φάουλ στη σέντρα. Εκεί που με πείσμα αρνιόντουσαν να βάλουν κολωνάκια, με το επιχείρημα «δεν θα γεμίσουμε με τρύπες τα πεζοδρόμια», ξαφνικά γέμισε ο τόπος τρύπες και μεταλλικά κολωνάκια. Και όχι μόνο στο κράσπεδο των πεζοδρομίων, όπου καλώς τοποθετήθηκαν και έπρεπε από καιρό να τοποθετηθούν. Στις εισόδους των παροδίων ιδιοκτησιών, όμως, φύτρωσε ένα δάσος από μεταλλικά κολωνάκια. Όχι στα κράσπεδα, όπως θα ’πρεπε, αλλά πάνω στα πεζοδρόμια.

Στην προηγούμενη επιστολή μου έγραφα: «… Δεν θα μιλήσω ούτε για τα παράνομα και επικίνδυνα εμπόδια που «φύτεψαν» κάποιοι στο μέσον του πεζοδρομίου, στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν την επί του πεζοδρομίου στάθμευση, που και τη στάθμευση αυτή δεν αποτρέπουν, αλλά και τεράστιους κινδύνους εγκυμονούν για τους πεζούς …».

Το έκανα διότι πράγματι τέτοια κολωνάκια και παράνομα είναι και  αναποτελεσματικά είναι και επικίνδυνα είναι. Σήμερα τέτοια επικίνδυνα εμπόδια – κολωνάκια φύτρωσαν σαν τα μανιτάρια στα πεζοδρόμια, αλλά πλέον με μια επίφαση (ανύπαρκτης) νομιμότητας. Αποφάσισε το γκουβέρνο. Κι’ έτσι η παλαιότερη άρνηση των Υπηρεσιών «να μη γεμίσουμε με τρύπες τα πεζοδρόμια» πήγε ρομαντική βόλτα στο «πανέμορφο» δάσος με τα κολωνάκια των πεζοδρομίων, χέρι-χέρι με την ιδεοληπτική άρνηση κάποιων να δουν την πραγματικότητα και να εφαρμόσουν νόμιμες, σοβαρές και αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματα.

Αλήθεια! Ποιος θα φταίει, αν κάποιος απρόσεκτος (ή συγχυσμένος και θολωμένος απ’ την πολυπλόκαμη καθημερινότητά του ή απλά βιαστικός που μιλάει στο κινητό του ή ανέμελος που συνομιλεί με τον συνοδοιπόρο του) σκοντάψει σ’ ένα απ’ τα κολωνάκια αυτά; Δεν θέλω να ξαναμιλήσω και δεν θα ξαναμιλήσω για ευθύνες. Τις ξέρουν ή έστω τις υποψιάζονται οι αρμόδιοι, αλλά πέρα βρέχει. Είδαν, όμως, ότι τα κολωνάκια αυτά, εκτός από μη νόμιμα και επικίνδυνα είναι και αναποτελεσματικά, αλλά και βραχέος βίου; Έχω στη διάθεσή τους φωτογραφίες αυτοκινήτων που σταθμεύουν επί των πεζοδρομίων, στριμωγμένα ανάμεσα στα κολωνάκια. Ελπίζω να μου τις ζητήσουν, για να δουν ότι ένα λάθος δεν διορθώνεται

ποτέ με ένα δεύτερο. Και δεν προστατεύεις τα πεζοδρόμια από την κατάληψή τους παραγεμίζοντάς τα με μεταλλικά κολωνάκια ή άλλα εμπόδια. Αποτρέπεις αποτελεσματικά την άνοδό σ’ αυτά. Αποτρέπεις την είσοδο οχημάτων στα πεζοδρόμια και δεν περιορίζεις την κίνηση σ’ αυτά, είτε με κολωνάκια στα κράσπεδα, είτε με πτυσσόμενα κολωνάκια στις εισόδους των παροδίων ιδιοκτησιών, είτε με αστυνόμευση. Το λησμόνησα, όμως. Η θητεία του καθ’ όλα συμπαθητικού και άξιου δημοτικού αστυνομικού «έχει λήξει και δεν έχει ακόμη ανανεωθεί». Θυμάστε την παλαιότερη ατάκα για την εξαφάνιση της δημοτικής αστυνομίας. Σε λίγο, όμως, τα κολωνάκια θα έχουν ξεκολλήσει και στη θέση τους θα λοιδωρεί την αβελτηρία κάποιων υπευθύνων ένα ξεριζωμένο και πεταμένο μεταλλικό αντικείμενο με τις βίδες της βάσεώς του να απειλούν κάθε διερχόμενο και μια τρύπα να χάσκει στο πεζοδρόμιο, επίσης απειλητική. Αμφότερα άκρως επικίνδυνα.-

Κι όμως. Η λύση είναι (ανέκαθεν ήταν και προτάθηκε) απλή σαν το αυγό του Κολόμβου: Η τοποθέτηση στο κράσπεδο του πεζοδρομίου κάθε παρόδιας ιδιοκτησίας πτυσσόμενων μεταλλικών εμποδίων, που και στους παρόδιους ιδιοκτήτες να επιτρέπουν την είσοδο στην ιδιοκτησία τους και την άνοδο οχημάτων (τουλάχιστον επιβατικών αυτοκινήτων και φορτηγών) στα πεζοδρόμια να αποτρέπουν. Απορώ γιατί δεν βλέπουν τη λύση αυτή και γιατί την αποφεύγουν. Τί περιμένουν; Μήπως πρώτα να σπάσει κάποιο πόδι ή μέχρι να ξεριζωθεί το πρώτο κολωνάκι; Αν αυτό περιμένουν, δεν θα περιμένουν και πολύ.-

Βλέποντας την εικόνα του δάσους από τα (παράνομα, επικίνδυνα και αναποτελεσματικά) κολωνάκια θυμήθηκα τώρα τον Γκάτσο και τον Χατζηδάκη που τραγουδούσαν: Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο τόπος δεν θ’ αλλάξει ποτέ.-

ΥΓ. Αλλά, για να μην είμαι τόσο πεσιμιστής και να αφήσω κάποιες χαραμάδες ελπίδας και αισιοδοξίας, ας βάλω ένα ερωτηματικό: Αυτός ο τόπος δεν θ’ αλλάξει ποτέ;

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Νίκος Γ. Μακρής, Δικηγόρος