Κυριακή των Βαΐων – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

Έξι μέρες πριν το Πάσχα των Ιουδαίων, ο Χριστός βρίσκεται στη Βηθανία,

όπου του παρατίθεται ευχαριστήριο δείπνο. Στο τραπέζι βρίσκεται και ο ίδιος ο Λάζαρος, τον οποίο ο Κύριος είχε αναστήσει. Την επόμενη μέρα ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα, όπου πλήθος κόσμου τον υποδέχεται πανηγυρικά. Εκεί στο δείπνο της Βηθανίας, συμβαίνουν δύο αντικρουόμενα αλλά και αξιοσημείωτα γεγονότα. Από την μια, η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, χρησιμοποιώντας ένα πολύτιμο άρωμα, αλείφει τα πόδια του Χριστού και τα σκουπίζει με τα ίδια της τα μαλλιά. Ενώ, από την άλλη, ένας από τον στενό κύκλο του Χριστού, κατακρίνει έντονα την πράξη αυτή, θεωρώντας ότι το πολύτιμο αυτό άρωμα θα μπορούσε να πωληθεί ακριβά και το αντίτιμο να δοθεί στους φτωχούς. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, μας διασώζει ότι αυτός ήταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης.

Οι δυο αντιδιαμετρικές αυτές στάσεις προς το πρόσωπο του Χριστού από ανθρώπους του στενού Του κύκλου, μας προξενούν έντονο προβληματισμό. Όμως, στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύουν όλους εμάς τους Χριστιανούς, και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τον Χριστό. Η Μαρία δίνει στον Χριστό ό,τι καλύτερο και πολυτιμότερο είχε. Το άρωμα που χρησιμοποιεί δεν είναι μέτριας ποιότητας, αλλά ό,τι εκλεκτότερο θα μπορούσε να προμηθευτεί κάποιος την εποχή εκείνη: «μύρον νάρδου πιστικής πολυτίμου». Δεν αρκέστηκε μόνο στην ποιότητα, αλλά και η ποσότητα που χρησιμοποίησε ήταν αξιοσημείωτη: «λαβούσα λίτραν μύρου», δηλαδή περίπου 325 γραμμάρια, μεγάλη ποσότητα. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι, όπως γράφει ο ευαγγελιστής: «Η οικία επληρώθη εκ της οσμής του μύρου».

Προσεγγίζει τον Χριστό, με πλήρη ευλάβεια, όχι ως απλό άνθρωπο, αλλά ως δεσπότη της, αφού του αλείφει τα πόδια, το λιγότερο ευγενές μέρος του σώματος. Το κάνει αυτό από πολλή αγάπη που έχει προς το πρόσωπό Του, ευχαριστώντας Τον, έτσι, από τα βάθη της καρδιάς της.

Τέτοιου είδους στάση προς τον Θεό, υπήρχε ήδη από τους πρώτους ανθρώπους, όπως αναφέρει η Γραφή. Ο Άβελ, ένα εκ των παιδιών των πρωτοπλάστων, όταν προσέφερε θυσία στον Θεό, διάλεξε το καλύτερό του πρόβατο. Ο Κύριος ευαρεστήθηκε από την προσφορά του Άβελ, εισπράττοντας έτσι την αγάπη του.

Η αγάπη της Μαρίας, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στο να προσφέρει στον Χριστό ό,τι καλύτερο είχε, αλλά συνοδεύεται και με πλήρη ταπείνωση. Την εποχή εκείνη, για τους Ιουδαίους, εθεωρείτο ατιμωτικό και ανάρμοστο για μια γυναίκα να έχει λυμένα και ατημέλητα τα μαλλιά της. Πόσο μάλλον να σκουπίζει με αυτά τα πόδια κάποιου ανθρώπου. Η Μαρία, ωστόσο, δεν νιώθει ντροπή για την πράξη της αυτή. Αντιθέτως το θεωρεί ως ευλογία και πράξη περισσής αγάπης. Μας διδάσκει, έτσι, ότι δεν υπάρχει προσφορά προς τον Κύριο, η οποία γίνεται από ανιδιοτελή αγάπη, που να είναι ατιμωτική. Το ίδιο μας δίδαξε και ο ίδιος ο Χριστός, πλένοντας τα πόδια των μαθητών Του στον Μυστικό Δείπνο και σκουπίζοντάς τα με το λέντιον.

Ο Ιούδας, αντιθέτως, σκεπτόμενος υλιστικά, συγκρίνει την αξία του Χριστού με αυτή του μύρου. Θεωρεί την προσφορά αυτή της αγάπης ως σπατάλη και ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα για ελεημοσύνη. Μα ο Κύριος δεν είναι αυτός που, χωρίς καθόλου χρήματα και μόνο με ελάχιστα τρόφιμα, έθρεψε δύο φορές τόσες χιλιάδες ανθρώπους! Δεν είναι αυτός που, χωρίς καμία ιατρική βοήθεια, θεράπευσε τόσους αρρώστους! Δεν είναι ο Ίδιος που μέχρι και νεκρούς ανέστησε, ένας εκ των οποίων βρισκόταν εκείνη τη στιγμή μαζί τους!

Ο Ιούδας, όμως, στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τους φτωχούς, αλλά, πονηρά σκεπτόμενος, ήξερε ότι από αυτά τα χρήματα θα επωφελείτο ο ίδιος, αφού αυτός θα ήταν ο διαχειριστής τους. Είναι αναγκαίο, λοιπόν, εμείς οι Χριστιανοί, να αναλογιστούμε πώς προσεγγίζουμε τον Χριστό. Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε γι’ Αυτόν; Θα μπορούσαμε, έστω και για λίγο, να βγούμε από την άνετη θέση μας και να ταπεινωθούμε για χάρη Του;

Ο Κύριος, σταυρώθηκε για μας, για τις δικές μας αμαρτίες, προκειμένου να μπορέσουμε εμείς να εισέλθουμε στη βασιλεία Του. Σήμερα, ο Κύριος, δεν ζητά από εμάς να σταυρωθούμε, αλλά ούτε και να Του προσφέρουμε θυσίες ζώων. Ζητά να σταυρώσουμε το εγώ μας, τα αμαρτωλά πάθη μας, προκειμένου να πορευόμαστε κατά το θέλημά Του. Αυτή η προσφορά είναι ευάρεστη στον Κύριον: «παραστήσαι τα σώματα ημών θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν ημών». Έτσι, θα μπορέσουμε κι εμείς πραγματικά να εορτάσουμε το Πάσχα. Όχι, πλέον, το Πάσχα της εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο, αλλά το Πάσχα της εξόδου μας από την αμαρτία και της εγκατάστασής μας στο θέλημα Του Κυρίου.

Μόνο τότε θα μπορέσουμε κι εμείς να δεχτούμε τον Χριστό ως βασιλέα της ζωής μας. Διαφορετικά θα μοιάσουμε με αυτούς που ενώ ζητωκραύγαζαν, στη συνέχεια ήταν οι ίδιοι που αναφώνησαν το: «άρον άρον, σταύρωσον αυτόν».

Ο Χριστός πορεύεται εκούσια προς το πάθος προκειμένου να αποκτήσουμε εμείς το προνόμιο της υιοθεσίας. Ας προσφέρουμε κι εμείς εκούσια τους εαυτούς μας στο θέλημα του Χριστού, για να αναστηθούμε μαζί Του.