Η κατά σάρκα γέννησις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση ίνα τη υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. δ ́ 4)

Γιορτάζουμε σήμερα το πιο σημαντικό γεγονός της ιστορίας και του
ανθρώπου. Ένα γεγονός που σταμάτησε την κατηφορική πορεία της ανθρωπότητας και εγκαινίασε τη νέα εποχή της ελπίδος για τους ανθρώπους. Τούτο το γεγονός, που μόνο με την παρουσία του Χριστού στη γη χωρίζει την ιστορία σε πριν και μετά από Αυτόν, το ίδιο σαν γεγονός εκφράζει από τη μια την απέραντη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και από την άλλη, την προσφορά προς αυτόν της Θείας συγνώμης.

Σήμερα ο Υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος με στόχο την ανάπλαση και θέωση του ανθρώπου. Σήμερα ο άναρχος άρχεται, ο άσαρκος παίρνει σάρκα, ο αόρατος γίνεται ορατός, ο δε άυλος όχι μόνο ενώνεται με την ύλη, αλλά τώρα θα μπορεί κάποιος να τον αγγίσει να τον ψηλαφίσει. Αλήθεια, πόσο αξιοθαύμαστη είναι αυτή η ένωση και πόσο παράδοξη αυτή η σύνθεση; Γιατί, εκείνος που υπάρχει «δημιουργείται», ο αδημιούργητος «πλάθεται» και ο απεριόριστος «περιορίζεται». Εκείνος που δίνει τον πλούτο γίνεται φτωχός, γιατί παίρνει τη σάρκα μας με στόχο να γίνουμε εμείς πλούσιοι με τη δική του θεότητα.

Δικαιολογημένα, λοιπόν ο Γρηγόριος ο θεολόγος, μας καλεί να νιώσουμε χαρά και αγαλλίαση: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε. Χριστός επί γης υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη… Ευφρενέσθωσαν οι ουρανοί και αγαλλιάσθω η γη δια τον επουράνιον, είτα επίγειον, Χριστός εν σαρκί, τρόμω και χαρά αγαλλιάσθε. Τρόμω, δια την αμαρτίαν, χαρά, δια την ελπίδα. Χριστός εκ Παρθένου». Δηλαδή, ο Χριστός γεννάται, ας τον δοξάσετε· ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, ας τον προϋπαντήσετε. Ο Χριστός βρίσκεται στη γη, ας υψωθείτε. Δοξολογήστε τον Κύριο, όλη η γη. Ας ευφρανθούν οι ουρανοί κι ας νιώσει αγαλλίαση η γη, για τον ουράνιο που έγινε επίγειος. Ο
Χριστός εσάρκωθη, νιώστε αγαλλίαση από χαρά και τρόμο. Από τρόμο εξαιτίας της αμαρτίας. Από χαρά εξ’ αιτίας της ελπίδας. Ο Χριστός γεννήθηκε από την Παρθένο.

Όμως, πια αναγκαιότητα επέβαλε τούτη την άκρα συγκατάβαση του Θεού; Τούτη την αναγκαιότητα επέβαλαν, από τη μια η πτώση του ανθρώπου και από την άλλη, η άπειρη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Από την στιγμή που το πρωτόπλαστος άνθρωπος αντέτασσε τη δική του θέληση στη θέληση του Θεού, τότε όλα βασιλεύουσα γι’ αυτόν. Κάλλη, δόξες, χαρές, αφθαρσία και αθανασία, όλα χάθηκαν με μιας. Όλα τούτα τα διαδέχθηκαν, ο πόνος, η φθορά και τέλος ο θάνατος. Πολύ εκφραστικά ο υμνωδός θα θέσει τούτα τα λόγια στο στόμα του Αδάμ. «Αλίμονο μου δεν μπορώ να αντέξω τούτο τον πόνο και τούτη την ντροπή. Εγώ που ήμουν κάποτε βασιλιάς των δημιουργημάτων του Θεού, τώρα πιάστηκα αιχμάλωτος και παραβάτης μιας εντολής. Εγώ που ήμουν αθάνατος τώρα περιφέρομαι θνητός, ντυμένος με τη φθορά της νέκρωσης. Αλίμονο μου, ποιο θρήνο να καλέσω σαν βοηθό για να εκφράσω την ανέκφραστη δυστυχία μου;»

Όλη αυτή την οδύνη ένιωσε ο Θεός για τούτο και ανάγγειλε στον πονεμένο άνθρωπο πως θα τον απαλλάξει ο ίδιος από αυτή τη θλιβερή κατάσταση. Και η απαλλαγή δε θα γινόταν με μια απλή εντολή, αλλά με μια υπόσχεση συγκατάβασης και αγάπης. Ότι ο Θεός θα έστελλε τον ίδιο τον Υιό του. Αυτή η υπόσχεση που είναι γνωστή και σαν «πρωτευαγγέλιο», έγινε πια η πιο γλυκιά ελπίδα για τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα ή θρησκεία.

Στην παράδοση των διαφόρων λαών υπήρχε η κοινή πεποίθηση ότι η σωτηρία θα ερχόταν από τον ουρανό, από το Θεό και ότι αυτή θα ήταν έκφραση της αγάπης του Θεού προς τον αμαρτωλό άνθρωπο. Αυτή την κοινή πεποίθηση των ανθρώπων επιβεβαιώνουν οι λόγοι το Ιακώβ ότι «Αυτός προσδοκία εθνών», ενώ το ίδιο υπογραμμίζει και ο Προφήτης Ησαΐας ότι «επί τω ονόματι αυτού έθνη ελπιούσι». Κι όταν πια ήρθε το «πλήρωμα του χρόνου», κατά το σημερινό «Απόστολο», ο Υιός του Θεού έγινε και Υιός της Παρθένου και κατασκήνωσε ανάμεσα μας. Με τον τρόπο αυτό διαλύθηκε όχι μόνο το φυσικό σκοτάδι εκείνης της νύχτας, αλλά ιδιαίτερα το σκοτάδι της αμαρτίας.

Αλήθεια, αν η ημέρα της πτώσης των πρωτόπλαστων ήταν η πιο σκοτεινή και ταραχώδης της ιστορίας του ανθρώπου, η νύχτα της Γέννησης του Χριστού ήταν η πιο φωτεινή, αλλά και η πιο γαλήνια γιατί και πάλι επιστρέφει η χαρά στην ταραγμένη ψυχή των ανθρώπων. Είπε ο Άγγελος στους ποιμένες: «Μην τρομάζετε! Σας φέρνω χαρμόσυνο άγγελμα, που θα γεμίσει με χαρά μεγάλη όλο τον κόσμο. Σήμερα στην πόλη του Δαβίδ γεννήθηκε για χάρη σας σωτήρας, κι αυτός είναι ο Χριστός ο Κύριος» (Λουκ. β ́ 10-11).

Το άγγελμα της Γεννήσεως του Χριστού δεν είναι πηγή χαράς μόνο για τους ανθρώπους, αλλά είναι πηγή χαράς και για τους Αγγέλους. Τούτο το επιβεβαιώνει όχι μόνο η «μαζική» παρουσία των Αγγέλων, αλλά και η κοινή τους Δοξολογία: «Δόξα εν υψίστοις Θεού και επί γης Ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. β ́ 14).

Αδελφοί μου, το άγγελμα των Χριστουγέννων μέσα από έργα και λόγια είναι φορέας αγάπης, χαράς και ειρήνης. Κι όμως ενώ ο Χριστός γεννήθηκε για να σώσει τον άνθρωπο από τη φθορά της αμαρτίας και το θάνατο, εν τούτοις μέχρι σήμερα οι άνθρωποι αντί να βελτιωνόμαστε, αντίθετα μέσα από την όλη ζωή και συμπεριφορά μας, είτε αυτοκαταστρεφόμαστε, είτε συνεργούμε στην καταστροφή των άλλων. Έτσι, ενώ οι Άγγελοι μεταφέρουν το μήνυμα «ετέχθη ημίν σήμερον σωτήρ» και ότι ήλθε «επί γης ειρήνη», η ανθρωπότητα προκλητικά ή και με απάθεια συμβάλλει στην καταστροφή αυτού του μηνύματος μέσα από τις πολεμικές συγκρούσεις, τις σφαγές αμάχων και όλων των ειδών συμπεριφορών που αμαυρώνουν αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα.

«Στώμεν καλώς» με μια προσωπική αλλαγή στη ζωή μας, με τρόπο που να βελτιώνει την καθημερινότητα μας, ας πορευτούμε προς τη Βηθλεέμ με τη δύναμη της μετάνοιας και ιδιαίτερα της αγάπης. Αμήν.

Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα!!!