Κυριακή Η Λουκά – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

Η υποκρισία του νομικού φάνηκε από την αρχή, όταν ρώτησε τον
Χριστό τι πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Ήξερε την απάντηση που θα του έδινε γιατί ήταν καλός γνώστης του Νόμου και η εντολή αυτή ήταν γραμμένη εκεί.

Ο Χριστός, χωρίς να επηρεαστεί από τον ειρωνικό του τρόπο, του την
θυμίζει: «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».

Ας προσέξουμε αυτό το «ὡς σεαυτόν». Η αγάπη προς τον εαυτό μας
είναι αυτονόητη και φυσική. Η αγάπη, όμως, προς τον πλησίον μας δεν
προσδιορίζεται από το ανθρώπινο ένστικτο, γι’ αυτό και δεν υπάρχει κανένας νόμος που να την επιβάλλει. Υπάρχουν μόνο νόμοι για σεβασμό στον πλησίον μας. Η αγάπη προέρχεται από τη δική μας επιλογή και ελευθερία και πλασθήκαμε με αυτήν την αγάπη από τον Θεό. Να αγαπούμε όπως αγαπά και ο Θεός που είναι η Αγάπη.
Εμείς, όμως, όχι μόνο δεν αγαπούμε τον πλησίον μας αλλά τον
φθονούμε και τον μισούμε.

Ας θυμηθούμε τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, όπου ο Κάιν σκοτώνει όχι, απλώς, τον πλησίον του, αλλά τον Άβελ τον ίδιο του τον αδελφό. Μια ενέργεια τελείως αντίθετη στη φύση του ανθρώπου, αφού είναι συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος.

Γνωρίζουμε ότι όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από αδελφοκτονίες και πολέμους. Και όλες αυτές οι φρικτές ενέργειες οφείλονται
στην αρπακτική διάθεση, την αλαζονεία, τον φθόνο, την εγωπάθεια και τη ζήλεια προς τον πλησίον μας. Οι αρρώστιες, ο πόνος, η εξαθλίωση, η πείνα, η δυστυχία, η εκμετάλλευση του αδύνατου από τον ισχυρό,
καταδυναστεύουν όλους τους ανθρώπους.

Μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, δεν μπορούν υπάρχουν διακρίσεις και
κοινωνικές διαμάχες, γιατί την αγιάζει η χάρη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο καταργεί την έχθρα και το μίσος και εγκαινιάζει μόνο την κοινωνία της αγάπης και της συμφιλίωσης. Μέσα στην Εκκλησία επικρατεί το έλεος, η φιλανθρωπία, η συγνώμη και η αγάπη.

Και ποιος είναι ο πλησίον μας, μας το φανερώνει η σημερινή
παραβολή που ακούσαμε από το κατά Λουκάν ευαγγέλιο. Πίσω από τον καλό Σαμαρείτη υπονοείται ο Θεάνθρωπος Χριστός, που προσλαμβάνει την κοινή σε όλους ανθρώπινη φύση, για να τη σώσει από την αμαρτία με τον σταυρικό του Θάνατο. Γίνεται ένα με τον άνθρωπο και δέχεται όλα τα μαρτύρια, τους διωγμούς, τους κατατρεγμούς, την καταπίεση, την ασθένεια, τον πόνο, την πείνα. Επεκτείνει έτσι την έννοια του πλησίον στον κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλή και γλώσσα, φύλο και οικονομική επιφάνεια.

Η αγάπη αυτή του Σαμαρείτη φανερώνει την αγάπη του Χριστού σ ́
εμάς. Μας δείχνει πως όταν ζούμε μέσα στην αγάπη Του, τότε θα την
ακτινοβολούμε και στους άλλους ανθρώπους. Και η αγάπη αυτή είναι χωρίς όρια. Όπως ο Θεός είναι άπειρος έτσι και την αγάπη Του δεν μπορεί να την περιορίσει τίποτε.

Η αυθεντική, η γνήσια αγάπη εκδηλώνει την προοπτική της τέλειας
αυταπάρνησης. Έτσι και ο Σαμαρείτης λησμόνησε τελείως τον εαυτό του, δεν υπολόγισε τους κινδύνους από τους ληστές που παραφύλαγαν εκεί και ασχολήθηκε μόνο με τον πληγωμένο. Μας δίνει ένα τρανό παράδειγμα ότι όποιος φροντίζει τον άλλο, τον συνάνθρωπό του, τότε στην πραγματικότητα φροντίζει αληθινά και σωστά τον εαυτό του.
Εκτελεί ο Σαμαρείτης, στην ουσία, την εντολή του Νόμου «ἀγαπήσεις
τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Και εδώ «ο εαυτός» δεν είναι οι επιθυμίες και οι επιδιώξεις μας. Είναι η εικόνα του Θεού σ ́εμάς. Κανείς μας την αλήθεια αυτή, δεν μπορεί να την αρνηθεί και να την παραγνωρίσει.
Ο καλός Σαμαρείτης, τελικά, είναι ο Χριστός είναι «ὁ ποιμὴν ὁ
καλός…» και η καλοσύνη του καλού ποιμένα δεν είναι μόνο εσωτερική, αλλά εκδηλώνεται και προς τα έξω σαν μια υπέροχη ομορφιά. Ακτινοβολεί και μας γοητεύει. Είναι «ἡ θύρα τῶν προβάτων…» και πρέπει να περάσουμε από αυτήν τη θύρα. Για να την περάσουμε, όμως, πρέπει να συμμορφωθούμε και να προσαρμοστούμε στα μέτρα και τη διδασκαλία του Χριστού.

Την οδό αυτή την πέρασαν οι Άγιοι και οι Μάρτυρες που κοσμούν το
οικοδόμημα της Εκκλησίας, δίνοντας τη δική τους ισχυρή μαρτυρία ζωής
που αντανακλούσε την αυθεντικότητα της αγάπης τους προς τον Θεό και τους συνανθρώπους τους.

Η οδός αυτή προς την αγιότητα είναι βατή μόνο από αυτούς που
αγωνίζονται σθεναρά και υπεύθυνα κατά των παθών τους και προσπαθούν να καθαρίσουν τον εαυτό τους εσωτερικά. Κι όσοι διαθέτουν την καθαρότητα της καρδιάς, ο Χριστός τους μακαρίζει και τους υπόσχεται ότι θα αξιωθούν να δουν τον Θεό και να απολαύσουν την ουράνια και αιώνια βασιλεία Του.

Η αγάπη του Χριστού πρέπει να μας διδάσκει, να μας εμπνέει, να μας
φλογίζει την καρδιά και να κατευθύνει τη ζωή μας. Πρέπει να δείξουμε κι
εμείς μια τέτοια αγάπη για την ανακούφιση των άλλων. Ακόμα και σ’ αυτούς που άφησαν τον δρόμο του Θεού, που αρνήθηκαν τις εντολές Του και πήραν τον κατήφορο της αμαρτίας. Να μην τους προσπερνούμε αδιάφοροι, όπως ο λευίτης και ο ιερέας.
Να μην γίνουμε όπως οι ληστές που ξεγυμνώνουν τον συνάνθρωπό τους από κάθε καλό, τον πληγώνουν, του τραυματίζουν την ψυχή και το σώμα και τον αφήνουν να πεθάνει μέσα στην αμαρτία, αλλά σαν καλοί Σαμαρείτες, ας τους συμπαρασταθούμε, όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις αυταπάρνησης και προσφοράς.