Κυριακή Δ΄ Λουκά (Αγ. Πατέρων Ζ΄ Οικ. Συνόδου) – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

Με σπόρο παρομοιάζεται, πολύ εύστοχα, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Λόγος του Θεού. Κι αυτό γιατί ανάμεσα στα δύο αυτά, φαινομενικά άσχετα, μεγέθη, υπάρχουν πολλές και σημαντικές αναλογίες. Ο σπόρος εξωτερικά είναι μικρός και ασήμαντος, κανείς δεν τον υπολογίζει. Εσωτερικά, όμως, κρύβει ανυπολόγιστες δυνάμεις, που υπό oρισμένες προϋποθέσεις, εκδηλώνονται και ενεργοποιούνται. Το ίδιο κι ο θείος λόγος. Εξωτερικά φαίνεται φτωχός, γιατί δεν θηρεύει τη δόξα και τον έπαινο των ανθρώπων. Είναι απλός και απέριττος, ξένος προς τις μεγαλοστομίες των ρητόρων του κόσμου και τα σοφιστικά πυροτεχνήματά τους. Κυλά σαν το ήσυχο ρυάκι. Μέσα του, όμως, κρύβει όλη τη θεία παντοδυναμία. Γιατί μέσα στον λόγο του Θεού κρύβεται ο ίδιος ο Θεός, που αναγεννά, σώζει και θεώνει τον άνθρωπο.

Γι’ αυτό έχει τη δύναμη να θαυματουργεί, να διεγείρει συνειδήσεις, να ανασταίνει πνευματικά νεκρούς, να μεταμορφώνει κατά Χριστόν και να εντάσσει στη Βασιλεία του Θεού. Αρκεί ο σπόρος του θείου λόγου να βρει τρόπο να φυτρώσει μέσα στον άνθρωπο. Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα. Η χριστιανική ζωή πρέπει να οδηγεί σε πνευματική καρποφορία που θα αποφέρει άφθονη σοδειά και να μην παρουσιάζει μόνο φύλλα. Η καρποφορία αυτή είναι αλληλένδετη με τις πνευματικές ρίζες. Όσο πιο βαθιές και ανεπτυγμένες είναι τόσο αυξάνεται και η συγκομιδή. Η σπορά από μόνη της δεν εγγυάται την καρποφορία. Αυτή εξαρτάται και από την ποιότητα του εδάφους αλλά και από άλλους παράγοντες.

Ένα χωράφι, ωστόσο, για να καταστεί εύφορο και να δώσει καρπό χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα και πολλή προσπάθεια.

• Χρειάζεται, πρώτ’ απ’ όλα, συστηματική καλλιέργεια. Ένα σκληρό και συμπαγές έδαφος δεν επιτρέπει στον σπόρο να εισχωρήσει μέσα του, ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί. Πρέπει πρώτα να σκαλιστεί, να γίνει αφράτο, μαλακό και μόνο τότε μπορεί να δεχθεί τον σπόρο. Κατ’ ανάλογο τρόπο και στην πνευματική ζωή οι σκληρόκαρδοι και άκαμπτοι άνθρωποι δεν αφήνουν τον λόγο του Θεού να εισχωρήσει και να ριζώσει στις καρδιές τους. Είναι ανάγκη πρώτα να μαλακώσουν, να καλλιεργήσουν την ψυχή τους με το πνευματικό αλέτρι της αγαθής προαίρεσης και της δεκτικότητας που διαλύει τους σβώλους της άρνησης και της απόρριψης, για να μπορέσουν να καπροφορήσουν.
•  Χρειάζεται, ακόμα, συστηματικό πότισμα. Ό,τι και να φυτέψουμε χρειάζεται απαραιτήτως υγρασία, δηλαδή νερό, για να βλαστήσει. Αυτό είναι που βοηθά τα θρεπτικά συστατικά να μεταφερθούν στο φυτό. Σ’ ένα κατάξερο και άνυδρο έδαφος δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ανάπτυξη αλλά ούτε και ζωή. Έτσι και οι χριστιανοί, χρειάζονται ένα μέσο που θα τους μεταγγίζει τη χάρη του Κυρίου και θα τους ποτίζει πνευματικά. Αυτό, δεν είναι άλλο, από τη Θεία Ευχαριστία και όλα τα μυστήρια που μας προσφέρει η Εκκλησία. Αυτά είναι οι αγωγοί και τα πορθμεία της θείας χάριτος.
• Πρέπει, ακόμα, να απομακρυνθούν οι πέτρες. Ένα πετρώδες έδαφος είναι πολύ δύσκολο να καλλιεργηθεί αλλά και να προετοιμαστεί κατάλληλα. Είναι απαραίτητο να απομακρυνθούν τόσο οι μεγάλες πέτρες, που φαίνονται στην επιφάνεια, όσο και οι μικρότερες που βρίσκονται μέσα στο χώμα. Αυτό θα ενισχύσει την παραγωγικότητα του χωραφιού. Μα και ο λόγος του Θεού για να βλαστήσει μέσα μας πρέπει πρώτα να απομακρυνθούν από την καρδιά και τον νου οι ογκόλιθοι των παθών και τα πετρώματα της αμαρτίας που εμποδίζουν τον θείο σπόρο να φυτρώσει.
• Χρειάζεται, τέλος, να ξεριζωθούν τα ζιζάνια και τα αγριόχορτα. Ένα έδαφος με ζιζάνια, όσο εύφορο κι αν είναι, δεν θα αποδώσει και όσο εκλεκτός κι αν είναι ο σπόρος, δεν θα ευδοκιμήσει. Όπως τα ζιζάνια πνίγουν το φυτό και δεν το αφήνουν να αναπτυχθεί, έτσι και οι πολλές βιοτικές μέριμνες, το άγχος και οι άσκοπες φροντίδες συμπνίγουν την ψυχή και οδηγούν τον άνθρωπο σε πνευματική ασφυξία.

Ο σπόρος, σ’ όποιο έδαφος κι αν πέσει, η ποιότητα των καρπών που θα

αποφέρει είναι η ίδια. Εκείνο, όμως, που αλλάζει είναι η ποσότητα της παραγωγής. Αλλού θα αποδώσει ελάχιστα, αλλού καθόλου κι αλλού θα δώσει «καρπόν πολύν», πλούσια συγκομιδή. Αίτιος της πολλής ή της λιγότερης καρποφορίας δεν είναι ούτε ο γεωργός, ο οποίος σπέρνει αφειδώλευτα τον σπόρο του, ούτε ο σπόρος ο οποίος είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει ο γεώργος, αλλά αιτία είναι η γη που δέχεται τον σπόρο.

Στην κοινωνία που ζούμε συναντούμε ανθρώπους με ποικίλα χαρακτηριστικά. Κάποιοι, εκ φύσεως, είναι πιο σκληροί, άλλοι πιο δεκτικοί και καλοπροαίρετοι, ενώ άλλοι πιο επιφυλακτικοί. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Θεός στον ένα χαρίζει εύκολη πίστη ενώ στον άλλο δυσκολότερη. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της πτωτικής κατάστασης του ανθρώπου.

Ας αναλογιστούμε όλοι σε ποια κατηγορία βρισκόμαστε και πώς προσεγγίζουμε τον Θεό. Ας εξετάσουμε προσεκτικά τα βάθη της ψυχής μας και ας αξιολογήσουμε την ποιότητα του εδάφους που προσφέρουμε στον Θεό. Σ ́ όποια κατηγορία κι αν βρισκόμαστε, αυτό δεν συνεπάγεται την καταδίκη μας. Ο Κύριος, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς προσωποληψία, σπέρνει τον λόγο Του παντού, σε όλα τα εδάφη ανεξαιρέτως. Το αν θα καταστήσουμε την ψυχή μας «γην αγαθήν», έδαφος γόνιμο και πρόσφορο να αποφέρει πνευματικούς καρπούς, αυτό εξαρτάται από τον αγώνα, την προσπάθεια και τη διάθεσή μας. Φτάνει να κατανοήσουμε πού βρισκόμαστε.

Η προσπάθεια θα μας φανεί αρχικά δύσκολη και κοπιώδης. Όπως δύσκολο και κοπιαστικό είναι να καλλιεργούμε και να φροντίζουμε ένα χωράφι. Σταδιακά, όμως, θα δούμε ότι ο Κύριος θα μας ενισχύσει και θα ελαφρύνει το βάρος. Ας αγωνιστούμε, λοιπόν, με υπομονή και επιμονή ώστε να αποκτήσουμε τις αρετές της καρποφορίας.