Κυριακή Θ Ματθαίου – Κήρυγμα του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

«Θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε» (Ματθ. ιδ’ 27).

Αναρίθμητες  προκλήσεις,  άλλοτε  μικρές  και  άλλοτε  μεγάλες, προβάλλουν καθημερινά και δοκιμάζουν τις αντοχές του ανθρώπου, πολλές φορές και την ίδια την πίστη του. Όταν μάλιστα αυτές επηρεάζουν άμεσα την επιβίωσή  του ή  ακόμα  και  την  ίδια  τη  ζωή του, τότε  ο  άνθρωπος καταλαμβάνεται από κρίση πανικού.  Έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται στην έρημο ή και σε θάλασσα φουρτουνιασμένη, ιδιαίτερα  όταν τα προβλήματα προβάλλουν σε ανύποπτο χρόνο. Και τότε προσμετρώντας  τις δυνάμεις του διαπιστώνει ότι    αυτές δεν είναι αρκετές.  Διερωτάται, τι να κάνω; Υπάρχει διέξοδος;  

Σε μια  παρόμοια κατάσταση βρέθηκαν  σήμερα και οι Μαθητές του

Χριστού. Παρά το ότι,  μόλις την προηγούμενη μέρα βίωσαν το θαύμα του

χορτασμού των πεντακισχιλίων, εντούτοις, λόγω της θαλασσοταραχής και του δυνατού ανέμου δειλίασαν, τρόμαξαν. Αγνόησαν το γεγονός ότι ο Κύριος και Διδάσκαλός τους, ο Χριστός,  όσο κι αν δεν ήταν σωματικά κοντά τους, εντούτοις  δεν  αγνοούσε  τον  κίνδυνο  που  αντιμετώπιζαν,  ούτε  και αδιαφορούσε. Μέσα από τη δική Του ανάβαση στο όρος, ήθελε να μας δείξει το  δρόμο  εξόδου  από  τα  όποια  αδιέξοδα.  Ακόμα  ότι,  πέραν  από  τις ανθρώπινες δυνατότητες υπάρχει ο Θεός και ότι «παρά  Θεώ πάντα δυνατά εστί»    (Ματθ.  ιθ’  26  ).  Αρκεί  ο  άνθρωπος  να  ζητήσει  τη  βοήθειά  Του: «Επικάλεσαί  με εν ημέρα θλίψεώς σου  και εξελούμαι σε και δοξάσεις με», υπογραμμίζει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη, ενώ συμπληρώνει στην Καινή Διαθήκη: «Πάσαν την μέριμναν υμών επιρρίψατε επ’ αυτόν,  ότι αυτώ μέλει περί υμών» (Α’ Πέτρ. ε’ 7 ).  Αφήστε όλες τις φροντίδες σ’ αυτόν, γιατί αυτός φροντίζει για σας. Αυτά προτρέπει ο Απόστολος Πέτρος,  έχοντας και τη σημερινή του εμπειρία.

Ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο ότι,ενώ οι Μαθητές του Χριστού διέσχιζαν τη  λίμνη  της  Γεννησαρέτ,  αντιμετώπισαν  θανάσιμο  κίνδυνο,  λόγω  της θαλασσοταραχής  και  του  δυνατού ανέμου.  Παρά  την  εμπειρία  τους αντιμετώπιζαν σοβαρό κίνδυνο αφανισμού.  Ο φόβος και η απόγνωσή τους εκφράστηκε με τρόμο, σε σημείο που να μην αναγνωρίζουν ούτε τον Χριστό, καθώς περπατώντας πάνω στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, πήγαινε προς το μέρος τους.  Τον θεώρησαν  φάντασμα, κι αυτός ο τρόπος   παρουσίας Του, τους φόβισε  πιο πολύ από την τρικυμία και τον δυνατό  άνεμο.  Μέσα στη σκοτεινιά και την αδυναμία του ανθρώπου να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό ήταν φυσικό  να κυριαρχήσει ο φόβος και η απόγνωση.

Όμως, πώς  θα  ξεχωρίσει  ο  άνθρωπος  τον πραγματικό  από  τον

φανταστικό κίνδυνο και προπαντός πώς θα τον ξεπεράσει; Η απάντηση είναι απλή. Μέσα από τη δύναμη τής πίστης και ιδιαίτερα της βεβαιότητας ότι ο Θεός, όχι μόνο είναι παρών, αλλα έχει και τη δύναμη και τη δυνατότητα να τον  βοηθήσει  αποτελεσματικά.  Κατά  τον  Απόστολο  Παύλο:  «Αυτός  γαρ είρηκεν· ου μη σε ανώ, ουδ’ ου μη σε εγκαταλίπω. Ώστε θαρρούντας ημάς λέγειν·  Κύριος εμοί  βοηθός  και ου φοβηθήσομαι» (Εβρ.  ιγ’ 5-6  ).  Και η υπόσχεση αυτή επιβεβαιώθηκε σήμερα από τον Χριστό. Γνωρίζοντας ότι οι Μαθητές Του θα  αντιμετώπιζαν θανάσιμο κίνδυνο ήρθε για να τους σώσει. Τόσο μέσα από τον τρόπο, όσο και μέσα από  την παρουσία Του τους έστελνε το μήνυμα, όχι μόνο της δυνατότητας, αλλά και της προσφοράς πραγματικής και αποτελεσματικής σωτηρίας. Περπατώντας πάνω στη λίμνη και ακούοντας τους Μαθητές Του να κραυγάζουν από τον φόβο τους, ότι είναι φάντασμα, τότε τους μίλησε ο Χριστός και τους είπε: «Θαρσείτε, εγώ ειμί. Μη φοβείσθε». Έχετε θάρρος, εγώ είμαι. Μη φοβάστε. Δυο    προτροπές και μια   εγγύηση. Έχετε θάρρος. Μια προτροπή  που τους έδινε θάρρος και μια που τους καλούσε να διώξουν το φόβο που προκαλούσε η ολιγοπιστία. Την ίδια, όμως, στιγμή  τους  πρόσφερε  εγγύηση  και  ασφάλεια  μέσα  από  τη  δική  Του παρουσία, «Εγώ ειμί».

Καθολικό το συναίσθημα  των Μαθητών του Χριστού,  για τούτο και χρησιμοποιεί    πληθυντικό. «Θαρσείτε»  και  «μη  φοβείσθε».  Αν  και  το συναίσθημα του φόβου ήταν και είναι σε παρόμοιες περιπτώσεις καθολικό, εντούτοις, το ξεπέρασμα του φόβου είναι υπόθεση ατομική. Και τούτο γιατί θα εξαρτηθεί από τον βαθμό της πίστεως του καθενός στο πρόσωπο του Χριστού. Μια πίστη που προσπερνά δυσκολίες και κινδύνους, όσο κι αν ακόμη αυτοί είναι υπαρκτοί και αξεπέραστοι. Κατά συνέπεια, μέσα από την πίστη θα επιβεβαιωθεί  η απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού. Έτσι,  αν το «Θαρσείτε»  ήταν η πρώτη κίνηση για την αποκατάσταση της πίστεως, τότε η επόμενη κίνηση θα είναι η υλοποίηση της προστακτικής εντολής του Χριστού. Μέσα από το «ύπαγε» που είπε στον τυφλό και το «ελθέ» που είπε σήμερα στον Πέτρο,  με την υλοποίησή τους,  θα γινόταν και η καθοριστική κίνηση για την επιβεβαίωση της πίστεως στο πρόσωπο του Χριστού.  Αντίθετα,  όταν  η  πίστη  τεθεί  υπό  αμφισβήτηση,  τότε  και  το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό και θα καταλήξει στην ολιγοπιστία. Την ίδια κατάληξη θα έχει η πίστη, όταν προβάλει μια άλλη νοσηρή πίστη, αυτή της έπαρσης, του εγωισμού, όπως έγινε σήμερα και με τον Πέτρο. 

Είπε ο Πέτρος: «Κύριε, αν είσαι εσύ, δώσε εντολή να έρθω κοντά σου περπατώντας στα νερά».  Έτσι κι έγινε. Αφού πήρε την εντολή «έλα», ο Πέτρος κατέβηκε από το πλοίο κι άρχισε να περπατά πάνω στα νερά.  Βλέποντας, όμως,  τον  ισχυρό  άνεμο  φοβήθηκε    κι  άρχισε  να  καταποντίζεται.  Στις κραυγές του Πέτρου ανταποκρίθηκε ο Χριστός. Άπλωσε το χέρι, τον έπιασε και του είπε: «Ολιγόπιστε! εις τι εδίστασας;»  Ο φόβος και η ολιγοπιστία, όπως συνέβη σήμερα με τον Πέτρο, οδηγούν στον βέβαιο καταποντισμό. Αντίθετα η πίστη και μάλιστα η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού αποτελεί το σίγουρο θεμέλιο της ζωής