Κυριακή των Αγίων Πάντων – Κήρυγμα Αρχιμ. Γεωργίου Γιαννιού

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

Η περίοδος του Πεντηκοσταρίου τελειώνει με τη σημερινή Κυριακή των Αγίων Πάντων. Μαζί της σηματοδοτείται και το τέλος των κινητών γιορτών της Εκκλησίας, που άρχισε με την Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη σε όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας γι’ αυτό και ονομάζεται «Κυριακή των Αγίων Πάντων». Είναι αφιερωμένη σε γνωστούς και αγνώστους Αγίους,σε αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους για την πίστη τους ή αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Χριστό. Η Εκκλησία δεν ονομάζει Αγίους τους καλούς ανθρώπους που βοηθούν τους συνανθρώπους τους και συμμετέχουν στη θεραπεία του πανανθρώπινου πόνου. Μια τέτοια ζωή προσφοράς δεν είναι χριστιανικό μόνο προνόμιο. Για την Εκκλησία Άγιος είναι εκείνος ο άνθρωπος που επειδή έζησε με σοβαρότητα την πίστη του στον Χριστό ως Θεό, όχι μόνο μετανοούσε, εξομολογείτο, κοινωνούσε συχνά και συμμετείχε στη λατρεία της Εκκλησίας, αλλά και υπέστη βαθμηδόν μιαν οντολογική αλλοίωση από την άκτιστο χάρη του Θεού και δεν παρέμεινε στο στάδιο της ηθικής ζωής, αλλά οδηγήθηκε στη μέθεξη του Θεού και στη θέωση.

Από το ξεχείλισμα της αγάπης του για τον Χριστό, βέβαια, προσέφερε και στους αδελφούς του, που αγαπούσε ως εαυτόν. Επομένως τους Αγίους ξεχωρίζει η αγάπη προς τον Τριαδικό Θεό και η συνεχής εσωτερική προσευχή προς τον Ιησού Χριστό και όχι μόνο οι ηθικές και καλές σχέσεις προς τους άλλους, που δεν προέρχονται πάντα, και σε όλες τις περιπτώσεις, από αγαθή συνείδηση. Κανείς, βέβαια, δεν γίνεται Άγιος από μόνος του, παρά μόνο συμμετέχοντας στην αγιότητα του Χριστού. Ουσιαστικά Άγιος είναι μόνο ο Θεός. «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός», ψάλλουμε σε κάθε Θεία Λειτουργία. Οι πιστοί αγιάζονται όταν ενώνονται με την χάρη του Θεού και λάμπουν ως εικόνες Του. Ο Χριστός δήλωσε καθαρά ότι είναι το φως του κόσμου και μετέχοντας στο άκτιστο αυτό φως Του αγιαζόμαστε κι εμείς κατά χάρη, όπως λέμε, και όχι κατ’ ουσίαν.

Στο σημερινόευαγγέλιο ο Χριστός μας λέει ότι «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».  Δηλαδή όποιος ομολογήσει στους ανθρώπους ότι ανήκει σε μένα, θα τον αναγνωρίσω και εγώ για δικό μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Είναι, άραγε, τόσο δύσκολο αυτό που ζητά από εμάς ο Χριστός, να ομολογήσουμε την πίστη μας σ’ Αυτόν μπροστά στους ανθρώπους; Κι όμως, είναι τραγικό ότι πολλές φορές, ακόμα και μεταξύ ορθοδόξων χριστιανών, διστάζουμε ή και ντρεπόμαστε να ομολογήσουμε την πίστη μας. Η ομολογία πίστεως δεν είναι κάτι ιδεολογικό και θεωρητικό. Για να μπορέσει να ομολογήσει κάποιος πίστη στον Χριστό χρειάζεται πνευματικός αγώνας.

Σ’ αυτόν τον αγώνα επιδόθηκαν και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Ομολόγησαν τον Χριστό και Αυτός τους χάρισε τον στέφανο της δόξης αφού, όπως μας λέει και ο Ίδιος: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Δεν μας ζητά κανείς σήμερα να δώσουμε τη ζωή μας για τον Χριστό. Μπορούμε, όμως, να αφιερώσουμε λίγο χρόνο γι’ Αυτόν. Για πολλούς ακόμα και ο εκκλησιασμός της Κυριακής είναι ταλαιπωρία. Αν ούτε στον εαυτό μας ή στους δικούς μας δεν μπορούμε να ομολογήσουμε τον Χριστό, πώς περιμένουμε ότι θα ομολογήσει Αυτός για εμάς;

Ο άνθρωπος έχει αιώνια προοπτική και μόνο έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε την πρόσκαιρη ζωή μας στη γη. Οι Άγιοι ήταν και αυτοί ομοιοπαθείς μ’ εμάς, αλλά έζησαν εν μετανοία και αξιώθηκαν να θεωθούν κατά χάριν, ακόμα και να θαυματουργούν στον κόσμο. Ωστόσο, Άγιος δεν είναι μόνο εκείνος που ευωδιάζει και κάνει θαύματα, αλλά ο καθένας που ζει εν μετανοία και ενώνεται χαρισματικά με τον Θεό μέσω των Μυστηρίων. Μέσα από τα Μυστήρια αγιαζόμαστε. Πάμε Εκκλησία για να γίνουμε Άγιοι. Σκοπός μας είναι να μπει και το δικό μας πρόσωπο στο προσκυνητάρι γιατί όπως λέει και ο Χριστός «Εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισίν· ει δε μη, είπον αν υμίν· πορεύομαι ετοιμάσαι τόπον υμίν». Δεν μιλάει, όμως, για σπίτια και δωμάτια αλλά για τη δυνατότητα του καθενός μας να κερδίσει με την αξία και τον αγώνα του τον αγιασμό.

Άνθρωπος σημαίνει πτώση, αμαρτία, εγωισμός, φθόνος, πόλεμος. Σημαίνει, όμως, ταυτόχρονα και μετάνοια, ανάνηψη, ταπείνωση, αγάπη. Έχουμε πλαστεί για να κοσμούμε τον κόσμο με τη χάρη και τη δόξα του Θεού. Η αγιότητα είναι κάτι το πολύ χειροπιαστό στην Εκκλησία μας. Οι Άγιοι χαρακτηρίζονται όλοι από την κένωση και την αυτοθυσία. Εκένωσαν τον εαυτό τους και σταυρώθηκαν μαζί Του. Έτσι έγιναν όμοιοι με τον Χριστό. Καλούμαστε να γίνουμε και εμείς Άγιοι, γιατί είναι εντολή του Θεού: «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμί». Μην αμελούμε άλλο τον αγώνα για την σωτηρία μας, γιατί δεν ξέρουμε πότε ο θάνατος θα μας επισκεφθεί. Ας ξεπλύνουμε τα ιμάτιά μας μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας για να ακούσουμε της Θείας φωνής: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω. Εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου». Αμήν.