Κυριακή του Παραλύτου – του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

του Αρχιμ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑΝΝΙΟΥ

εφημερίου Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως

Για πολλούς ανθρώπους, η ζωή είναι δύσκολη, πολύπλοκη και με πολλά προβλήματα.  Κι  όταν  σε  όλα  αυτά  έρχονται  βαριές  και  χρόνιες  ασθένειες χρειάζεται μεγάλη υπομονή και δύναμη για να τα βγάλουν πέρα. Τη  λύση  σε  όλα  αυτά  μας  τη  δίνει  ο  παραλυτικός  του  σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος. Υπομονή και πίστη. Υπομονή για τριανταοχτώ ολόκληρα χρόνια παραλυσίας και πίστη ότι θα γίνει και γι’ αυτόν το θαύμα της θεραπείας του.

Μπορούμε να φανταστούμε πώς ήταν η ζωή του όλα αυτά τα χρόνια; Πώς ζούσε; Ποιος τον βοηθούσε; Κι όμως, αντέχει την περιφρόνηση των ανθρώπων και δεν κατηγορεί κανένα, απλά περιμένει την κάθοδο του Αγγέλου και ελπίζει ότι κάποιος θα τον βοηθήσει να μπει στην κολυμβήθρα με τα ιαματικά νερά και να θεραπευθεί.« Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», είπε στον Χριστό, όταν τον ρώτησε αν θέλει να γίνει υγιής. Και ο Κύριος, βλέποντας το παράπονο αλλά και την υπομονή του,  τον  σπλαχνίστηκε  και  του  είπε  «Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβατόν σου καὶ περιπάτει».

Η δραματική αυτή φωνή του παραλύτου είναι διαχρονική και αντηχεί σε όλους τους αιώνες και ιδιαίτερα σήμερα. Όλοι οι άνθρωποι φωνάζουμε βοήθεια αλλά η φωνή μας πέφτει στο κενό, παρά τα μέσα επικοινωνίας, παρά την πρόοδο της επιστήμης, παρά την εκμηδένιση των αποστάσεων. Ζούμε μέσα σε μια ασταμάτητη επικοινωνία και όμως είμαστε μόνοι μας, γιατί ο καθένας μας ζει για τον εαυτό του, απομονωμένος από τους άλλους ανθρώπους. Ζούμε σε μια απέραντη εγωκεντρική και ατομοκεντρική μοναξιά, δεν έχουμε επικοινωνία ψυχής ούτε αντάμωμα καρδιάς. Όλα γίνονται επιφανειακά και ψεύτικα, δεν υπάρχει ανθρωπιά, δεν υπάρχει  ειλικρίνεια.  Ζούμε  χωρίς την  παρουσία  του  Θεού  και  για  να αναπληρώσουμε  το  υπαρξιακό  κενό  στη  ζωή  μας,  βρίσκουμε  άλλα υποκατάστατα. Τρέχουμε αριστερά και δεξιά αλλά δεν βρίσκουμε καμιά λύση, γι’ αυτό συνέχεια φωνάζουμε βοήθεια, και βοήθεια δεν υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων.

Κι όμως υπάρχει μια βοήθεια, αρκεί να την αναγνωρίσουμε και να την αναζητήσουμε με τον σωστό τρόπο. Να καταλάβουμε ότι η μόνη και πραγματική βοήθεια είναι μόνο ο Χριστός, ο οποίος περιμένει να Τον καλέσουμε. Ήρθε στη γη για να μας μαζέψει από την αμαρτία και να μας καλέσει στην Εκκλησία Του, όπου θα νιώθουμε ασφαλείς, πλήρεις και ευτυχείς. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να λέμε ότι δεν έχουμε κανένα. Αυτός είναι η Αλήθεια, η Ζωή, η Οδός και ο προορισμός μας.

Όταν εμείς έχουμε προσωπική σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης μαζί Του, όταν δεχόμαστε την αγάπη και τη φιλανθρωπία Του, τότε δεν είμαστε μόνοι, γατί ο Θεός φωτίζει τον νου μας, δυναμώνει τη θέληση και αναπτερώνει τις ελπίδες μας, στέλνοντας τους κατάλληλους ανθρώπους στις ποικίλες δυσκολίες μας, όπως τους φίλους, τους συγγενείς, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τους καλούς συμβούλους.

Πολλοί από εμάς, ίσως, να έχουμε γνωρίσει τον Χριστό, μετά από μια δοκιμασία, μια θλίψη, ένα δυστύχημα ή μια ασθένεια. Και σε όλους μας τίθεται ένα ερώτημα: σαν κι εμάς, πόσοι άνθρωποι και σήμερα υποφέρουν; Πόσοι είναι εγκαταλειμμένοι σε ένα γηροκομείο, σε ένα διαμέρισμα, σε ένα σπίτι χωρίς αγάπη; Πόσους τους έχουν εγκαταλείψει τα παιδιά τους, οι συγγενείς, οι φίλοι και μένουν μόνοι και αβοήθητοι; Όλοι αυτοί ζητούν ένα φίλο, έναν άνθρωπο να τους δροσίσει τα χείλη, να τους πει δυο λόγια παρηγοριάς, να τους ενθαρρύνει, να τους προσφέρει λίγη αγάπη και ανθρωπιά. Όλοι αυτοί φωνάζουν «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».

Η δεξαμενή εκείνη είχε το όνομα Βηθεσδά που σημαίνει σπίτι ελέους. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, την βλέπουν σαν σύμβολο του μυστηρίου της σωτηρίας μας. Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός παρομοιάζει την κολυμβήθρα της Βηθεσδά με την Παναγία. Όπως, δηλαδή, η κολυμβήθρα ήταν τόπος θεραπείας έτσι και η Παναγία είναι το σπίτι του ελέους και της ευσπλαχνίας αφού δέχθηκε μέσα στα σπλάχνα της τον Ιησού Χριστό ο οποίος δεν θεράπευσε μόνο έναν άνθρωπο αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η κολυμβήθρα της Βηθεσδά είναι και προτύπωση της Εκκλησίας μας, αφού  κι  αυτή  είναι  μια  υπερφυσική  δεξαμενή,  με  τα  Μυστήρια  του Βαπτίσματος, της Ιεράς Εξομολογήσεως, της Θείας Κοινωνίας. Με το νερό του Βαπτίσματος απαλλασσόμαστε από το Προπατορικό αμάρτημα και ντυνόμαστε με τη νέα λευκή στολή της αγνότητας. Με την τριπλή κατάδυση και ανάδυση συμμετέχουμε μυστικά στην τριήμερη κάθοδο του Χριστού στον Άδη και την τριήμερη Ανάστασή Του.

Με την Εξομολόγηση η ψυχή μας καθαρίζεται από τις αμαρτίες και με τα δάκρυα μετανοίας ανακουφίζεται και γίνεται ειρηνική, για να δεχθεί το δώρο της Θείας Χάριτος. Η θεία Κοινωνία δεν συμβολίζει απλά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αλλά είναι το Σώμα και το Αίμα Του. Και όταν κοινωνούμε ντυνόμαστε τον Χριστό, Τον ομολογούμε ως σωτήρα και ενωνόμαστε μαζί Του. Αυτός που πιστεύει ότι απλώς είναι κάτι το συμβολικό, είναι λογικό να αμφισβητεί την ωφέλεια που προσφέρει η Θεία Κοινωνία, με αποτέλεσμα να μένει έξω από την κολυμβήθρα της Εκκλησίας.

Όσοι, λοιπόν, είμαστε μόνοι, όσοι είμαστε πάνω στο κρεβάτι του πόνου, να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι, όπως νόμιζε πως ήταν ο παραλυτικός. Να μην απελπιζόμαστε  ούτε να απογοητευόμαστε, αλλά να προσπαθήσουμε να υψώσουμε τη φωνή της ψυχής μας και να καλέσουμε κοντά μας τον Χριστό και να ενωθούμε μαζί Του. Και πολύ σύντομα θα απαντήσει στον αφόρητο πόνο μας με αυτά τα παρήγορα λόγια: «Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι, καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;». Αμήν.