Τα παιδιά μιλούν για την πανδημία… οι γονείς σχολιάζουν

Σημαντικές δηλώσεις που παρουσιάζουν την πανδημική κρίση όπως τη ζουν γονείς και παιδιά

Στην Δευτεριάτικη εκπομπή μας «Λαός οnline» στις 7 το απόγευμα προβάλαμε βιντεοσκοπημένες δηλώσεις παιδιών για την καθημερινότητά τους στην πανδημία και έπειτα τις σχολιάσαμε με γονείς σε live συζήτηση.

Καλεσμένοι μας ήταν η Νεκταρία Κοτζαπαναγιώτη αισθητικός, ιδιοκτήτρια κέντρου αισθητικής, η Λουίζα Μαρία Μποτού του Φιλοπτώχου Αγίου Νικολάου Αλμυρού και η Βιβή Χαμηλού, εκπαιδευτικός. Τα παιδιά που συμμετείχαν στην εκπομπή ήταν η Μαίρη και η Κατερίνα Κρικελά και ο Γιάννης Κοπριτζιώτης.

Σήμερα Δευτέρα 19 Απριλίου καλεσμένος μας θα είναι ο Πρόεδρος της Κοινότητας Πτελεού κ. Κώστας Μπουκοβάλας και θα προβληθούν βίντεο-δηλώσεις φορέων του Πτελεού. Μη χάσετε την εκπομπή που γίνεται από τον Αλμυρό, για τον Αλμυρό, ως πρώτη προσπάθεια web tv από το e-almyros.gr.

Για να γυρίσουμε στην τελευταία εκπομπή μας, σας παραθέτουμε τις σκέψεις-δηλώσεις που μας κατέθεσαν γονείς και παιδιά, χωρίς να παραβάλλουμε τις ερωτήσεις, καθώς δεν είναι εφικτό να μεταφέρουμε τη συνολική συζήτηση στο χαρτί. Όσοι θέλουν να απολαύσουν όλη την εκπομπή και την εικόνα, μπορούν να δουν την εκπομπή στο facebook στη σελίδα «Λαός του Αλμυρού» ή και από τη Δευτέρα στις νέες μας αναρτήσεις με τα βίντεο και τα κείμενα στο e-almyros.gr

Δηλώσεις παιδιών

Κατερίνα Κρικελά, μαθήτρια Δ΄ τάξης Δημοτικού: Δεν περνάω πολύ ωραία, δεν μπορούμε να συναντηθούμε με τους φίλους μας, δεν μπορείς να μετακινηθείς. Δεν μου αρέσει να κάνω webex. Πολλές φορές έχουμε προβλήματα με τα μικρόφωνα ή τις κάμερες και πολλά τέτοια. Τον κορωνοϊό θα τον ζωγράφιζα με τρομακτικά ρούχα, με μαύρο πουκάμισο, ολόμαυρο… αλλά χωρίς μάσκα. Τον χρόνο μου τον γέμισα με παιχνίδι στην αυλή και έχουμε και ένα γατάκι και έπαιζα με αυτό… Θα μου φανεί πολύ ωραίο να σταματήσω να είμαι μπροστά στην οθόνη. Νιώθω ότι έχω αλλάξει, ότι έχω συνηθίσει πολύ τη μάσκα.

Γιάννης Κοπριτζιώτης, μαθητής Δ΄ τάξης δημοτικού: Ο κορωνοϊός σκοτώνει ανθρώπους, μας κάνει κακό, δεν μας αφήνει να βγούμε έξω, μας έχει κλείσει τα σχολεία… Δεν θέλω να βγάλω τη μάσκα… γιατί είναι και ο αέρας που με χτυπάει… Είχα γραφτεί σε ακαδημία ποδοσφαίρου… αλλά δεν πρόλαβα να κάνω κάτι… Μου άρεσε το μάθημα όπως γινόταν παλιότερα… Τους παππούδες μου που είναι μακριά δεν τους βλέπω… 40 λεπτά μετά το σχολείο, έχω ξένες γλώσσες και είναι λίγο κουραστικό… Θα δυσκολευόμουν να ξεσυνηθίσω τη μάσκα όταν τελειώσει αυτό και γυρίσω στο σχολείο. Ο κόσμος να προσέχει πολύ, να φοράει μάσκες, να πλένει τα χέρια, να κρατάει αποστάσεις, για να είμαστε όλοι καλά.

Μαίρη Κρικελά, μαθήτρια δευτέρας γυμνασίου: Δεν ξέρω κατά πόσο θεωρούμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα για το πως το βιώνουν τα παιδιά της ηλικίας μου, αλλά θα μιλήσω για ‘μενα. Δεν είναι και η πιο εύκολη φάση, λόγω αποστασιοποίησης, με τους φίλους μας… και με τα online μαθήματα. Είναι πιο δύσκολο να παρακολουθήσεις από τον οθόνη γιατί χάνεται και το ενδιαφέρον. Υπάρχουν όμως και πλεονεκτήματα. Έχουμε περισσότερο χρόνο, είναι πιο άνετα να κάνουμε τηλε-εκπαίδευση από την άνεση του σπιτιού μας. Χάνουμε όμως τις αναμνήσεις από το Γυμνάσιο, από τις εκδρομές μας, είμαστε μακριά από οικογένεια και φίλους που μένουν πιο μακρυά… μας λείπουν οι δραστηριότητες και ο αθλητισμός. Θεωρούμε δεδομένο ότι έχουμε κάποιες αποστάσεις που δεν είχαμε παλιά. Επιστρέφοντας στην κανονικότητα θα δυσκολευόμουν γενικότερα. Υπάρχουν φορές που φοράμε τις μάσκες τυπικά, όπως π.χ. όταν θα πάμε βόλτα με το ποδήλατο. Άλλες φορές όπως στην τάξη, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει συνωστισμός και πρέπει να τη φορέσουμε για την προστασία μας. Είναι μια δύσκολη φάση, αλλά θα περάσει…

Δηλώσεις Γονέων

Βιβή Χαμηλού: Το «δεν περνάω πολύ καλά» έχει να κάνει με την κοινωνικοποίηση των παιδιών μας, έχουν χάσει την καθημερινότητά τους, την παρέα τους… Είναι πολλά αυτά που έχουν αλλάξει στη ζωή τους και ενώ υπάρχει μια χαλαρότητα στα διαβάσματά τους και στις απαιτήσεις της καθημερινότητας… δεν περνάνε καλά. Τα παιδιά εξοικειώθηκαν με την τεχνολογία από τις πολύ μικρές ηλικίες. Το webex το παίζουν στα δάχτυλα. Το θετικό είναι ότι προσαρμόστηκαν πολύ εύκολα ιδιαίτερα τα μικρότερα, χωρίς να σημαίνει ότι το προτιμούν. Στην προσπάθειά μας να ενημερώσουμε τα παιδιά και να τα προστατέψουμε τους «περάσαμε» την «έννοια»… Σκεφτείτε ότι αντικρίζουν καθημερινά γκρι παραθυράκια στην οθόνη του υπολογιστή τους και πολλές φορές, τον καθηγητή με κλειστή κάμερα. Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι αυτού του είδους η διάδραση σε έναν έφηβο; Για να υπολογίσουμε λίγο τι γίνεται και με έναν μαθητή με μαθησιακές δυσκολίες ή αν είναι υπερκινητικός; Η διάθεση των παιδιών είναι καθαρά θέμα δικό μας. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δόθηκε και να έχουμε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μας, χρόνο που δεν θα είχαμε αν θα ήμασταν στη ρουτίνα του προηγούμενου διαστήματος. Ας επιλέξουμε να «περνάμε» στα παιδιά μας τα θετικά κάθε περιόδου.

Νεκταρία Κοτζαπαναγιώτη: Είμαι μητέρα τριών παιδιών… στο σπίτι λοιπόν έχουμε το μικρό μας, το εξάχρονο, το 16χρονο και μια φοιτήτρια 19χρονη… Η μικρή είναι στην καλύτερη κατάσταση. Φαίνεται πως τα μικρότερα παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα. Το πρόβλημα είναι στα μεγαλύτερα παιδιά. Η μεγαλύτερη ετοιμάστηκε για το πανεπιστήμιο σε μια δύσκολη χρονιά και θα έπρεπε να έχει φύγει, για διαφορετική ζωή. Ίσως το πιο δύσκολο να είναι για το λυκειόπαιδο… Η μικρή μου συμβιβάστηκε με το webex… και γενικότερα δεν ασχολείται με την πανδημία… Προσπαθούμε και στο σπίτι μας να προσέχουμε, αλλά να μην έχουμε εμμονή με τον κορωνοϊό. Όσοι έχουν κάποιο κατοικίδιο, ξέρουν ότι είναι μέλος της οικογένειας και ότι βοήθησε πάρα πολύ τα παιδιά μέσα στην πανδημία… Αυτό που λείπει σε όλες τις ηλικίες είναι οι φίλοι και οι συγγενείς που είναι μακριά ή και τους στερηθήκαμε λόγω της αναγκαίας αποστασιοποίησης. Η μεγαλύτερη κόρη μου, πρωτοετής φοιτήτρια, γνωρίζει τους συμφοιτητές της από μικρά, μικρά παραθυράκια… Ευτυχώς το εκπαιδευτικό κομμάτι προχώρησε. Η καθημερινότητα έχει δυσκολέψει και στον επαγγελματικό τομέα. Όλοι κάνουμε υπομονή, στο να είμαστε καλά, να προστατευόμαστε μεταξύ μας όσο γίνεται. Θ’ αλλάξουν πολλά πιστεύω. Δεν βλέπω τηλεόραση, βλέπω Ζερέλια, βλέπω Κουρί… Ενημερώνομαι κυρίως από το διαδίκτυο… Δεν υπάρχει θετικός τίτλος… Ακόμη και όταν έχουμε θετικά νέα για τον ιό, δεν υπάρχει θετικός τίτλος. Πιστεύω ότι είναι κατευθυνόμενο να μας δημιουργούν μια αρνητική ψυχολογία.

Λουίζα Μαρία Μποτού: Πως να κρυφτούμε απ’ τα παιδιά… αφού αυτά τα ξέρουν όλα, λέει ο περίφημος Διονύσης Σαββόπουλος… Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά πράγματα και νιώθουν τις αγωνίες των γονιών τους. Άλλοι έχουν χάσει τις δουλειές τους, άλλοι τους δικούς τους ανθρώπους… Οι αλλαγές στο ωράριο, δηλαδή από το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα διαδικτυακό μάθημα στο σχολείο και από το απόγευμα μέχρι το βράδυ στα φροντιστήρια, είναι πολύ δύσκολο για τα παιδιά να βρίσκονται σε μια οθόνη. Υπήρξαν φορές που ζήτησε να αποφορτιστεί… Βλέπω τους γονείς μου από μακριά… έχω να τους αγκαλιάσω τόσο καιρό… Μου λείπουν οικογένεια και φίλοι… Είναι δύσκολο, αλλά καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν είναι ψέμα… κόσμος «φεύγει» ή και δίνει αγώνα στις εντατικές. Προσπαθούμε και τηρούμε τα μέτρα, ευλαβικά… Έχουμε βέβαια κουραστεί ψυχολογικά. Εκπαιδευτικά, τα παιδιά του Γυμνασίου θεωρώ ότι όχι μόνο δεν προχώρησαν, αλλά πήγαν πολύ πίσω. Όχι γιατί δεν γίνεται δουλειά από τους εκπαιδευτικούς, αλλά γιατί τα ίδια έχουν χάσει την αίσθηση της υπευθυνότητας μέσα στην εφηβεία τους και με τον τρόπο που γίνεται τώρα το μάθημα… Επιλέγουν τι θα παρακολουθήσουν και τι όχι και δεν ελέγχεται αυτό εύκολα. Πρέπει να δούμε όμως το ποτήρι μισογεμάτο.