Άλλωστε ανέκαθεν ήταν …ποντίκια που βρυχώνται – του Γιώργου Τσιντσίνη – Δελτίο Θυέλλης

Έκδοση 27-3-2021

Ψαράδες και κομμώτριες,

νυχούδες και …μουσεία,

«παρηγοριά στον άρρωστο»

μ’ ελάχιστη ουσία.

Αν η κατάσταση με την πανδημία δεν ήταν τόσο σοβαρή και σχεδόν ανυποχώρητη, αν δεν χάνονταν καθημερινά δεκάδες ζωές στη χώρα κι αν οι διασωληνώσεις νοσηλευόμενων δεν είχαν «χτυπήσει ταβάνι», η στήλη θα δεχόταν …στοιχήματα για το «μαύρο» Πάσχα που μας περιμένει.

Φυσικά, όσο κι αν οι εμβολιασμοί του πληθυσμού προχωρούν κανονικά θέλουμε πολύ χρόνο ακόμη για να ισορροπήσουν τα πράγματα, με την ελπίδα κατόπιν να δούμε «άσπρη μέρα».

Κι αν η προ πασχαλινή αγορά ανοίξει περισσότερο, ελάχιστα πράγματα θα προλάβει, για να μην πούμε πως ίσως και να χειροτερέψει τη διασπορά του ιού.

«Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει»… Μόνο «γλεντάει» με τον ιό κι έχει ελπίδες στο Θεό, πως θα τα καταφέρει.

Επομένως, όπως σχεδόν όλος ο πλανήτης, οι λαοί θα ανέβουν και φέτος το δικό τους Γολγοθά είτε κατανοούν προκαταβολικά κάτι τέτοιο είτε το παίζουν ….άνετοι κι ωραίοι.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι η ηγεσίες –πολιτικές και επιστημονικές- πορεύονται και αποφασίζουν μόνο «στο περίπου» κι «ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει».

Αρνητικές νομίζω εντυπώσεις αφήνει στο μέσο Έλληνα πολίτη το χαμηλό ποσοστό των γιατρών και νοσηλευτών (λίγο πιο πάνω από τους μισούς) που προσέχεται στα εμβολιαστικά κέντρα για να εμβολιαστεί κατά του κορονοϊού. Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων, στο αρχικό κάλεσμα του υπουργείου Υγείας τον περασμένο Δεκέμβριο είχαν ανταποκριθεί πέντε στους δέκα υγειονομικούς (50%), ποσοστό που έχει αυξηθεί πλέον στο 55% και αναλύεται ως εξής: 70% στους γιατρούς (σε κάποια νοσοκομεία το ποσοστό αυτό φτάνει στο 80% και 90%) και 40% έως 45% στο λοιπό προσωπικό. Το συνολικό ποσοστό παραμένει εξαιρετικά χαμηλό για τα δεδομένα που θα ανέμενε κανείς στον ιδιαίτερα ευαίσθητο κλάδο των επαγγελματιών υγείας, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης για την αντιμετώπιση της πανδημίας, άρα εκτίθενται οι ίδιοι περισσότερο από όλους και, ταυτόχρονα, έρχονται σε επαφή με ευπαθείς ομάδες ασθενών, για τη νοσηλεία των οποίων είναι υπεύθυνοι.

Φαίνεται ότι οι φοβίες για τα εμβόλια που κατατρύχουν κάποιους ανθρώπους «σαρκώνουν» και τους υγειονομικούς, ενώ από την άλλη πλευρά κανένας δεν έχει να επιδείξει κάποιο αποτελεσματικότερο όπλο κατά της πανδημίας, αφού βλέπουμε ήδη πως ούτε τα μέτρα προστασίας ούτε οι εγκλεισμοί της αγοράς και οι καραντίνες των ανθρώπων δεν απέδωσαν τα καλύτερα αποτελέσματα, ειδικότερα όταν τα μέτρα προστασίας δεν τηρούνται απ’ όλους ή κάποια είχαν και λάθος στόχευση. Παρά ταύτα οι αρχικοί αρνητές του εμβολιασμού ολοένα και λιγοστεύουν, αφού ή κοινή λογική υπαγορεύει το μονόδρομο του εμβολιασμού, παρά τις όποιες αντιρρήσεις.

 Αλλά όταν κάποιοι άνθρωποι γενικώς φοβούνται για την υγεία τους και τη ζωή τους, γιατί να εξαιρούνται κι ορισμένοι γιατροί ή νοσηλευτές; Είναι ίσως οι περιπτώσεις εκείνες που ο όρκος του Ιπποκράτη πάει …περίπατο και καταλήγουν στο «φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά». Όλα τελικά είναι ζήτημα αρχών, φιλότιμου, συνείδησης και ψυχισμού του καθένα…

Παρά ταύτα και σχετικά με το παραπάνω ο Υπουργός Υγείας κ. Κικίλιας διέταξε την περασμένη Δευτέρα την επιστράτευση 206 ιδιωτών γιατρών κρίσιμων ειδικοτήτων στην Αττική. Λυπηρό αλλά και αναγκαίο… Άλλωστε η καθολική προτεραιότητα είναι η διάσωση της ανθρώπινης ζωής…

Ενδεικτικά: Ο δείκτης θετικότητας των τεστ εκτοξεύτηκε κυριολεκτικά στο 12,1%, έναντι του 9,86% από Δευτέρα 15 Μαρτίου μέχρι την περασμένη Δευτέρα 22 Μαρτίου. Αντί να πάμε καλά δηλαδή, πάμε κακά, ψυχρά κι ανάποδα…

Προσυπογράφω την κατάληξη του άρθρου του Λεωνίδα Καστανά στην

athensvoice.gr για την ορθότητα και τη νηφαλιότητα των διαπιστώσεων του για τις πολιτικές εξελίξεις και τις διαδηλώσεις, τα έκτροπα το τελευταίο χρονικό διάστημα: «Η αλήθεια είναι ότι η χώρα χρειάζεται ένα μορατόριουμ. Όχι βέβαια για να σταματήσουν το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης ή ο έλεγχος της αντιπολίτευσης. Αλλά για να επιστρέψουμε στην πολιτική. Για να αισθανθούμε ότι ανήκουμε στην ίδια χώρα. Η αντιμετώπιση της πανδημίας και τα όσα αυτής έπονται απαιτούν μια μεγάλη ανακωχή. Όχι όμως ως αποτέλεσμα εκβιασμού, σταμάτα να κυβερνάς για να σταματήσω να διαδηλώνω. Αλλά ως εποικοδομητική σύγκρουση προτάσεων σε πολιτισμένο δημοκρατικό περιβάλλον. Υπάρχει διάθεση; Ρητορικό το ερώτημα και απαντημένο. Όχι δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Υπάρχει χαώδης απόσταση μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όση μεταξύ κεντροδεξιάς και ριζοσπαστικής αριστεράς. Δυστυχώς.»

Ανέκαθεν το Ελληνικό Δημόσιο και οι ΔΕΚΟ στις επιδόσεις και τις αποδόσεις τους ήταν ολίγον τι «τα ζώα μου αργά»… Θες η γραφειοκρατία, θες η ήσσονα καθημερινή προσπάθεια των στελεχών και των υπαλλήλων, θες η ανεξέλεγκτη –ωστόσο σίγουρη και ασφαλής- μονιμότητά τους, για την πλειοψηφία αυτή ήταν η πικρή αλήθεια.

Ήρθε εξ άλλου από πέρσι η πανδημία και (πλην των υγειονομικών που υπερβάλλουν εαυτόν, μέσα σε χίλιους κινδύνους) και η παραλυτική αυτή κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά. Εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων, που όμως επιβεβαιώνουν τον τραγικό και απαράδεκτο κανόνα, φαίνεται ότι ο Δημόσιος Τομέας πλέον ακινητεί επιδεικτικά και προκλητικά. Όσοι εξακολουθούν να πηγαίνουν στις δουλειές τους και δεν παίρνουν άδειες «από τη σημαία», δεν σηκώνουν ούτε τα τηλέφωνα για να απαντούν στον πολίτη εκείνο που έχει την ατυχία να έχει κάποιο αλισβερίσι μαζί τους. Αυτό, μέσα στις έκτακτες και δραματικές συνθήκες του εγκλεισμού, μοιάζει με «λευκή απεργία» που ζημιώνει πολύ τη λειτουργία της κοινωνίας και επιδεινώνει τα σχετικά προβλήματα όλων μας.

Και φυσικά, ως άνθρωπος που έχει την πείρα μισού σχεδόν αιώνα να εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, ξέρω ότι αναφέρομαι και απευθύνομαι σε «ώτα μη ακουόντων»… Αλλά δεν γίνεται εγώ και κάποιοι σαν κι εμένα να δουλεύουν και δυο μεροκάματα ημερησίως, να αντιμετωπίζουν απολύσεις, ανεργία, ζημιές, αποτυχίες επαγγελματικές κ.ο.κ. κι αυτοί τώρα να απολαμβάνουν ισόβια το μισθουλάκο τους, κάποιοι και τα …τυχερά τους, τις σίγουρες και παχυλές συντάξεις τους, αλλά σε όλη τους τη ζωή να ….λουφάρουν ανεξέλεγκτα και να σε αντιμετωπίζουν στις καθημερινές συναλλαγές μαζί τους σαν …ενοχλητική μύγα και τίποτε περισσότερο. Παράγινε το κακό και αν δεν αγγίζει πια τα όρια μιας ιδιότυπης προδοσίας είναι τουλάχιστον εθιστική …γαϊδουριά.

Έτσι κι αλλιώς η στήλη δεν προλαβαίνει να σχολιάσει τις (πενιχρές λόγω πανδημίας) εκδηλώσεις για την 25^η Μαρτίου. Χρεώστε τις και φέτος στις ….παράπλευρες απώλειες της ζωής μας. Ως εθνική γιορταστική απώλεια που δεν μπορέσαμε να ζήσουμε όπως της αξίζει και προφανώς το ποθούσαμε. Ωστόσο, ούτε η Επανάσταση ξεχνιέται ούτε ο Ευαγγελισμός, όσα χρόνια κι όσοι αιώνες κι αν περάσουν.

Δείτε τη φαντασμαγορία αυτής της συγκινητικής εικόνας που δημοσιεύουμε σήμερα… Οι Αυστραλοί τιμούν την Επανάσταση του1821 φωτίζοντας την όπερα του Σίντνεϊ με τα χρώματα της Ελληνικής Σημαίας για όλο τον Μάρτιο του 2021. Μετά την Όπερα Σίδνεϊ, ακολούθησαν –ανάλογα, σε γαλανόλευκες φωταψίες- κι άλλα ιστορικά κτίρια σε όλον τον κόσμο όπως π.χ. ο Λευκός Οίκος στην Ουάσιγκτον, το Κολοσσαίο στη Ρώμη, και το Ταζ Μαχάλ στην Ινδία, που ντύθηκαν στη Γαλανόλευκη….

Όχι, κυρία μου και κύριε μου… Απ’ όσο ξέρω οι Τούρκοι δεν αντέδρασαν καθόλου. Εικάζω ότι μόνο …κατάπιαν τη γλώσσα τους. Άλλωστε ανέκαθεν ήταν …ποντίκια που βρυχώνται.

Το ναρκαλιευτικό του Πολεμικού Ναυτικού μας «Ευρώπη» πέρασε τις προάλλες πάλι τα Δαρδανέλια, επιστρέφοντας στο Αιγαίο καθώς βρισκόταν σαν συνοδευτικό του ΝΑΤΟ σε άσκηση στη Μαύρη Θάλασσα. Οι Τούρκοι απαίτησαν να κατέβει η Ελληνική Σημαία

 Από το σκάφος και να μπει η τουρκική. Ο πλοίαρχος μας τους έγραψε …«εκεί» που φαντάζεστε -κανονικά όμως- και στον πηγαιμό και στην επιστροφή του.

Η διάσημη Ελληνίδα Πανεπιστημιακός και λόγια Ελένη Αρβελέρ, για να τιμήσει τη φετινή επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821, την περασμένη Δευτέρα δημοσίευσε στην «Καθημερινή» ένα επίκαιρο ποίημά της, που αξίζει να διαβάσετε, έστω σαν… «παρηγοριά» για την απουσία της παρέλασης και τον υγειονομικό εγκλεισμό μας:

«Γόνος του Ρήγα ο κύρης μου, γεννήθηκε στις Φέρες

στο Σούλι η μάνα μου είδε το φως, στου Αλί Πασά τις μέρες.

Κι’ εγώ Υδραίος και Σπετσιώτης, θαλασσινός και στεριανός,

το βράδυ είμαι αποσπερίτης και το πρωί αυγερινός

κι’ είναι ο Θούριος για μένα ύμνος εωθινός.

Κλέφτης κι’ αρματολός στον Μπότσαρη και στη Γραβιά Ανδρούτσος

ναύτης ήμουνα στον Κανάρη και στον Μιαούλη μούτσος.

Με τον Καραϊσκάκη, φρουρός της θείας ήμουν πίστης

και με τον Υψηλάντη της Φιλικής έγινα μύστης.

Είπα τη Μάντω αρχόντισσα, την Μπουμπουλίνα λεβεντιά,

δώρα τους έφερα στολίδια από τη Βενετιά.

Τιμώ τον Γέρο του Μωριά και αγαπώ τον Μακρυγιάννη

ο λόγος του αστραφτερός, φτερά μου δίνει και με κάνει

στη Λαύρα το λάβαρο να υψώνω, που εχθρός κανείς δεν φτάνει

αυτό που ευλόγησε ο Πατρών κι’ είχε την άνοιξη σημάνει.

Το είπαν με τον τρόπο τους, Σέλλεϋ, Ουγκώ, Ντελακρουά

κι’ ο Σολωμός το τραγουδά: Χαίρε ω! χαίρε ελευθεριά.

Ας μην ξεχνάμε όμως τα χαλεπά και θλιβερά

Του Διάκου το μαρτύριο, του Ζάλογγου τα οδυνηρά.

Θρήνησε η λευτεριά τον Μπάιρον, η δόξα τα Ψαρά,

τα γυναικόπαιδα της Χίου έκλαψε ο κόσμος όλος.

Του Φαναριού η πύλη χτίστηκε και σείστηκε ο θόλος.

Πέσαν στην ΄Εξοδο οι ντάπιες, το Μεσολόγγι όμως ζει

Έζησε τον Απρίλη εκείνο, πάθη κι’ Ανάσταση μαζί.

Χρόνια και χρόνια κράτησε η άνιση πάλη αυτή˙

παρά τις έριδες, τους διχασμούς και τα εμφύλια μίση,

που παραλίγο τον αγώνα θα είχαν αφανίσει,

νίκησε τέλος ο σταυρός (του Κάλβου η τόλμη κι’ αρετή)˙

Νίκη που Γάλλοι, Ρώσοι κι Άγγλοι δική τους έκαναν γιορτή,

όταν κατατροπώσαν τον Ιμπραήμ στο Ναυαρίνο

και οι Έλληνες Ανάσταση ζήσαν τον χρόνο εκείνο.

Έτσι από τότε στο σχολειό μαθαίνουν τα παιδιά

τη Λευτεριά να τραγουδάνε σαν άλλη Παναγιά.

Κι’ εμείς για του εικοσιένα τον απολογισμό,

μετράμε Πάσχα, Άνοιξη και Ευαγγελισμό.»

(Ελένη Αρβελέρ)

«Ρώτησα μια φίλη που έχει περάσει τα 50 και πάει προς τα 60 τι αλλαγές νιώθει στον εαυτό της; Μου είπε τα ακόλουθα:

1.Αφού αγάπησα τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, τον σύζυγό μου, τα παιδιά μου και τους φίλους μου, τώρα άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου.

2.Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν είμαι ′′ Άτλας “. Ο κόσμος δεν ξεκουράζεται στους ώμους μου.

3.Έχω σταματήσει να διαπραγματεύομαι της τιμές λαχανικών και φρούτων. Λίγες δεκάρες παραπάνω δεν θα με σπάσουν, αλλά μπορεί να βοηθήσει τον φτωχό μανάβη να μαζέψει τα δίδακτρα της κόρης του.

4.Αφήνω στη σερβιτόρα μου ένα μεγάλο φιλοδώρημα. Τα επιπλέον χρήματα μπορεί να της φέρνουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της. Μοχθίζει πολύ πιο σκληρά για να ζήσει από μένα.

5.Σταμάτησα να λέω στους ηλικιωμένους ότι έχουν ήδη αφηγηθεί αυτή την ιστορία πολλές φορές. Η ιστορία τους κάνει να περπατούν κάτω από τη λωρίδα μνήμης και να ξαναζήσουν το παρελθόν

6.Έχω μάθει να μην διορθώνω ανθρώπους ακόμα και όταν ξέρω ότι κάνουν λάθος. Ο λόγος να κάνεις τους πάντες τέλειους δεν είναι για μένα. Η ειρήνη είναι πιο πολύτιμη από την τελειότητα.

7.Κάνω κομπλιμέντα ελεύθερα & απλόχερα. Οι φιλοφρονήσεις είναι ενισχυτικό της διάθεσης όχι μόνο για τον αποδέκτη, αλλά και για μένα. Και μια μικρή συμβουλή για τον αποδέκτη ενός κομπλιμέντου, ποτέ, ΠΟΤΕ μην το απορρίψετε, απλά πείτε ′′Ευχαριστώ.”

8.Έχω μάθει να μην ασχολούμαι με μια ματιά ή ένα σημείο στο πουκάμισό μου. Η προσωπικότητα μιλάει πιο δυνατά από τις εμφανίσεις.

9.Απομακρύνομαι από ανθρώπους που δεν με εκτιμούν. Μπορεί να μην ξέρουν την αξία μου, αλλά εγώ ξέρω.

10.Παραμένω με ψυχραιμία όταν κάποιος παίζει βρώμικα για να με ξεπεράσει στον αγώνα των αρουραίων. Δεν είμαι ρουφιάνα & ούτε είμαι σε κανένα αγώνα.

11.Μαθαίνω να μην ντρέπομαι για τα συναισθήματά μου. Είναι τα συναισθήματά μου που με κάνουν άνθρωπο.

12.Έχω μάθει ότι είναι καλύτερο να ρίχνεις τον εγωισμό παρά να χαλάς μια σχέση. Το εγώ μου θα με κρατήσει μακριά, ενώ με τις σχέσεις, δεν θα είμαι ποτέ μόνος.

13.Έχω μάθει να ζω την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Τελικά ίσως είναι η τελευταία.

14.Κάνω αυτό που με κάνει ευτυχισμένη. Είμαι υπεύθυνη για την ευτυχία μου, και το οφείλω στον εαυτό μου. Η ευτυχία είναι επιλογή. Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος ανά πάσα στιγμή, απλά επέλεξε να είσαι.

(Από την ιστοσελίδα «Γυναίκα»).

Πόσο απίστευτη είναι κάποιες φορές η μοίρα των ανθρώπων… Ένας αστυνομικός, που κηρύχθηκε νεκρός μετά το τσουνάμι της Ινδονησίας το 2004, το οποίο ακολούθησε το φονικό σεισμό των 9,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, βρέθηκε ζωντανός σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται τα τελευταία 16 χρόνια, αφού φέρεται να έχει ψυχική βλάβη, σύμφωνα με την Daily Mail. Ο Abrip Asep ήταν σε υπηρεσία όταν το τσουνάμι του Ινδικού Ωκεανού έπληξε την Ινδονησία το 2004, δήλωσε η οικογένειά του. Οι συγγενείς του ήταν θλιμμένοι αφού πίστευαν ότι ο Abrip ήταν μεταξύ των περισσότερων από 230.000 ανθρώπων που είχαν σκοτωθεί όταν κύματα ύψους έως και 30 μέτρων έπεσαν στη Νοτιοανατολική Ασία. Ωστόσο, από μια τύχη, ο Asep βρέθηκε και επανενώθηκε με την οικογένειά του μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ.

Ένας ζωγράφος σχεδίασε έναν πίνακα. Τον ονόμασε «Η πόρτα της καρδιάς». Στην έκθεσή του ένας από τους προσκεκλημένους παρατήρησε: «Aπό την πόρτα λείπει το χερούλι.» Ο ζωγράφος εξήγησε

«Είναι γιατί η πόρτα της καρδιάς ανοίγει από μέσα….»

Όσο κρατάει η πανδημία, που είναι σε έξαρση ακόμη, τόσο κρατάει και η γκρίνια του κάθε βαλτού ή ανεκδιήγητου (που ωστόσο –αν και αρνητής- περιμένει πώς και πώς να ….εμβολιαστεί). Απορώ γιατί ακόμη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν έχουν ένα γενικό, καθολικό τίτλο που θα ακούει στο όνομα… «σκουπιδοφάγος».

Όχι, παιδιά…. Παρέδωσα την ύλη μου πριν την 25^η Μαρτίου και δεν μπορώ να ξέρω αν έκαναν «παρέλαση» και επεισόδια οι μπαχαλάκηδες…. Αλλά, να.. Είναι κουσούρι της δουλειάς μας να γίνεσαι μάντης κακών.

Αλλά μη νομίζετε ότι θα έχουμε λιγότερα ντράβαλα και νέο «πεδίο δόξης λαμπρό» για τους επιστρατευμένους γιατρούς.

Δωρεάν θα διατίθεται το νέο rapid test (στη σημερινή φωτο) και θα μπορούμε –λέει- να το κάνουμε μόνοι μας. Το τεστ κορονοϊού για το σπίτι θα διατίθεται δωρεάν από τα φαρμακεία, μία φορά την εβδομάδα, όπως προβλέπει το σχέδιο. Κανονίστε τώρα να χώνετε διαρκώς την μπατονέτα (7 δευτερόλεπτα σε κάθε ρουθούνι) και να τη στρίβετε διαρκώς, πριν της ρίξετε 3 σταγόνες του ειδικού υγρού, το οποίο θα δείξει σε λίγο αν νοσείτε ή όχι. Αν το παρακάνετε με συχνές επαναλήψεις, σας βλέπω σε λίγες μέρες με κάτι πρησμένες μύτες σαν του …Ζεράρ Ντεπαρντιέ ή του Μπελμοντό.

Αν δεν «ξεβιδωθούμε», όπως τραγούδησε κι ο Νιόνιος, «με χορούς κυκλοτερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε», η Ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να ξαναβρεί εύκολα τα …ζύγια μας και να ξαναπετάξει στους γαλανούς ουρανούς. Έτσι είναι, επιμένω και σας ορκίζομαι, μα το «άγιο» τσιπουράκι….

Άντε Απρίλη, έλα γρήγορα. Ν’ ανοίξει με τη σειρά της και η δική μου πλατφόρμα για να εμβολιαστώ. Μπάφιασα πια… Τόσους μήνες «δικασμένος» μέσα στον ατομικό μου ….Γεντί Κουλέ.